ONDERZOEKSRESULTATEN ACHTER BAANBREKEND NIEUW BOEK "BEFORE GENESIS" VERTELLEN HUN EIGEN VERHAAL DEEL 21: Karahan tepe om het spel te resetten?

30 november 2023 door SkyWatch Editor

Inleding - Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10
Deel 11 - Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20

Iets minder dan dertig mijl naar het oosten ligt de zusterplaats van Gobekli Tepe, Karahan Tepe. Archeologen zijn nog maar net begonnen met het ontrafelen van de mysteries van deze secundaire locatie (slechts 1% is opgegraven), maar in dit vroege stadium zien we dat veel van de kenmerken opvallend veel lijken op die van Gobekli Tepe. Sommige experts geloven dat het zelfs ouder is.[i] (De details die we weten over deze tweede plaats zijn zo vergelijkbaar met die van Gobekli Tepe dat dit deel verfrissend kort zal zijn.)

Meteen zien we de overblijfselen van slangen overal in steen.

Bovenin de derde kamer staat de afbeelding van een lange, glibberige adder, die op mysterieuze wijze tot in opzienbarend detail overeenkomt met de vorm van de zwarte Grote Scheur in het midden van de Melkweg (d.w.z. "de hemelen"...noteer dat voor later). De "staart" van de Grote Scheur staat in verbinding met een ander, sterrenbeeld, dat bekend staat als Serpens Cauda (letterlijk "Slangenstaart"). De astrologische links zijn zeker fascinerend, vooral in het licht van hun slangachtige aard.

De centrale aantrekkingskracht van Karahan Tepe voor zowel toeristen als archeologen is echter de "falluskamer", waar men gelooft dat de bouwers bijeenkwamen voor spirituele rituelen of gebed. In Structuur AB lijken elf stenen "fallussen" (mannelijke voortplantingsorganen) omhoog te groeien uit de stenen vloer, ze staan in een cluster met weinig ruimte ertussen en zijn elk ongeveer twee meter hoog. Boven deze structuren staat een eigenaardig stenen personage, wiens hoofd ongeveer twee of drie keer zo groot is als dat van een mens. Een website die afgelopen januari is samengesteld door een van de opgravers van de site beschrijft dit dreigende gezicht in een artikel met de naam "Vreemde fallische pilaren in Karahan Tepe," onder de sectie met de titel "Het bebaarde hoofd met het lichaam van een slang in Karahan Tepe. Deze bron stelt dat het beeldhouwwerk een "menselijk hoofd is, [met] een baard en een slangachtig lichaam dat zich naar rechts uitstrekt, parallel aan de grond." Dit hoofd, zegt de auteur verder, "wordt verlicht tijdens de winterzonnewende. De zon schijnt door de [deuropening] naar Structure AD en verlicht het gezicht."[ii]

Het patroon van slangen, goden en astrologische fenomenen neemt toe. Maar wie zou dit personage kunnen zijn?

Hugh Newman-videomaker, auteur van boeken over mysteries van de oude aarde, wereldwijd ontdekkingsreiziger, regelmatige gast in programma's van History Channel en onderzoeker van reuzen, reuzenlegendes en hun verbanden met megalieten, zegt in een video die hij heeft gemaakt en die zijn theorie over de identiteit van de bebaarde slangenman weergeeft, dat het waarschijnlijk Enki is:

Enki, de grote Sumerische god...van de viriliteit, god van het water, ook de god van de wijsheid, [van wie werd aangenomen dat hij] alles viriliteit gaf: het water, het land, de boerderijen, de mensen, overvloed op elke mogelijke manier...en Enki is gerelateerd aan de slang. Zijn symbool is de slang die oprijst uit een caduceus [staf], net als de oprijzende slang hier [in Karahan Tepe].[iii]

Enki was een bekende Anunnaki-god van grote kracht die wordt genoemd in het Epos van Gilgamesj (het oude Soemerisch-Babylonische verslag van de grote zondvloed waarnaar de Bijbel verwijst als de Zondvloed van Noach). Zoals lezers van onze vorige boeken wel weten, is "Anunnaki" een andere naam voor de nakomelingen van gevallen engelen en menselijke vrouwen die in de Bijbel Nephilim worden genoemd. Zou deze theorie kunnen kloppen? Zou deze bebaarde slangengod - hier afgebeeld als toezichthouder, opzichter, beschermer, heilige aandacht trekkend of "toekijkend" op de fallussen van de rituele cultusruimte van Karahan Tepe - de Wachter kunnen zijn die bekend staat als Enki? Is er een verband tussen deze slangachtige figuur en de bebaarde man in gewaden die andere oude culturen bezoekt en esoterische wijsheden en technologie onderwijst, zoals de culturen die de gevederde slanggoden Viracocha en Quetzecotl aanbidden?

En wat was dat over Enki die de god van het water is? Is "water" op de een of andere manier verbonden met "slang"? Hmmm... stond er niet iets over een waterslang in de Bijbel? (Sommigen van jullie zien waar dit heen gaat. Voor degenen die dat misschien niet zien, komt het antwoord in hoofdstuk 8: "Lucifer's zondeval en de uitgestorven dieren van de 'leegte'").

Hoe dan ook, net op het moment dat archeologen begonnen te geloven dat we antwoorden hadden voor Gobekli Tepe - hoe ontoereikend die antwoorden ook waren - heeft de opgraving van Karahan Tepe het hele spel gereset en ons gedwongen om opnieuw achterwaarts te gaan.

Terug naar de oude, kronkelige tekentafel...

Echt, ik kan het sommige van die OOPArt onderzoekers niet kwalijk nemen dat ze steeds teruggrijpen naar de Ancient Astronaut theorieën. Hoewel ik het helemaal niet eens ben met hun "astronauten-schiepen-de-mensheid"-conclusies, kunnen mysteries worden wegverklaard door een denkbeeldig, superieur ras van wezens die met UFO's kunnen binnenzweven en hun arbeiders een zoveel-je-kan-eten buffet kunnen voorschotelen vanuit verre landen. Natuurlijk, het is belachelijk voor velen, maar het beantwoordt tenminste de anders onbeantwoordbare vragen...

Maar wat als er een ander antwoord was dat niet afhankelijk was van buitenaardse wezens?

Boncuklu Tarla om het spel opnieuw te beginnen?

Een kleine tweehonderd kilometer ten oosten van Gobekli Tepe ligt nog een andere opgravingsite in Turkije die T-vormige pilaren herbergt zoals die in haar zustervoorgangers, Gobekli Tepe en Karahan Tepe. De naam Boncuklu Tarla betekent "veld van kralen," wat een passend label is gezien het verrassende aantal (momenteel meer dan 150.000 en stijgend) handgemaakte sieraden die tot nu toe zijn opgegraven in deze derde verwante vindplaats. Tot nu toe hebben de inspanningen van de archeologen sinds de ontdekking van deze locatie in 2008 geresulteerd in slechts een geschatte 5 procent opgravingen (het graven begon officieel in 2012).

In tegenstelling tot de anderen gaat onze fascinatie voor Boncuklu Tarla niet over slangen (hoewel de vroegste sieraden die hier zijn ontdekt een aantal stukken bevatten die serpentijn zijn); het is de datering van de locatie die mensen zo enthousiast maakt: Archeologen melden dat Boncuklu Tarla duizend jaar ouder is dan Gobekli Tepe.

Volgens een Turkse nieuwsbron, Anadolu Ajansi ("Anatolia Agency"), is deze plek "een van de eerste gebieden waar de mensheid zich vestigde en laat het zien dat de eerste mensen die zich hier vestigden gelovigen waren". Gelovigen in wat, dat weten we niet zeker, maar er is geen twijfel mogelijk-Ibrahim Ozcosar, rector van de nabijgelegen Artuklu Universiteit, zegt dat de inwoners religieus waren. [iv] In hetzelfde artikel lezen we dat Ergul Kodas, gewaardeerd archeoloog van de Artuklu Universiteit en hoofdopzichter van de opgraving, het eens is met andere professionals in zijn vakgebied als hij zegt dat Boncuklu Tarla "ongeveer 12.000 jaar oud" is, een conclusie die wordt ondersteund door de datering van onthulde "tempels, religieuze plaatsen" en "een 12.000 jaar lang menselijk standbeeld..."[v].

Wat betreft het bewijs van intelligentie, Boncuklu Tarla heeft een functioneel, "11.800 jaar oud rioolsysteem," evenals "historische gebouwen van acht verdiepingen die tot zeven meter hoog reiken,"[vi] hoewel er op dit moment weinig informatie over deze details is vrijgegeven aan het publiek. Kodas vertelde Anadolu Ajansi dat zijn team "slechts in staat was om een bepaald deel van het rioolsysteem bloot te leggen,"[vii] dus we kunnen ons voorstellen dat er in de nabije toekomst rapporten zullen verschijnen over hoe een pre-Neolithisch cluster van jager-verzamelaars een prestatie van vernuft kon leveren waarvan we tot nu toe dachten dat het een zeer recente ontwikkeling in de geschiedenis van de mensheid was. Als die details boven water komen, vraag ik me af of er een verklaring zal zijn voor de obsessie van de Ouden met stierenkoppen en hoorns die op een soortgelijke manier zijn neergezet als die in de komende discussie over de locatie van Catalhoyuk, en of het archeologieteam van Boncuklu Tarla dat op de een of andere manier in verband zal brengen met een religie achter de slangenkralen van de sieraden van de inwoners.

Maar hoe dan ook, als Karahan Tepe experts dwingt om hun filosofische benadering van vroege jager-verzamelaars in dit deel van de wereld uit te breiden, dan doen de ontdekkingen van deze veel oudere en ongelooflijke vindplaats dat ook.

Het spel wordt opnieuw gespeeld... opnieuw.

Baalbek

Sinds 1956 is Baalbek (vaak gespeld als "Baalbeck" of "Baalbec") de thuisbasis van "het oudste en meest prestigieuze culturele evenement in het Midden-Oosten"[viii], simpelweg bekend als het "Baalbeck International Festival". Hoewel dit jaarlijkse zomerevenement tussen 2006 en 2007 een grote terugval kende, gevolgd door een tijdelijke stopzetting, als gevolg van de politieke instabiliteit, had het in 2008 "zijn plaats heroverd in de rij van de meest prestigieuze internationale festivals met gevarieerde en uitstekende [Libanese] culturele kwaliteitsprogramma's uitgevoerd door grote artiesten binnen de prachtige Akropolis van Baalbeck. "Een nieuwsgierige buitenstaander die voor het eerst de grote Romeinse historische plaatsen bezoekt, zal de aandacht trekkende bezienswaardigheden, geluiden, vieringen en bijna explosieve energieën vinden die uit de voegen barsten van deze kleine locatie, die minder dan drie vierkante mijl beslaat. Het is een toeristische kracht om rekening mee te houden. Tussen de optredens van internationaal geprezen sterren uit de muziek-, televisie- en filmindustrie, en vele gevierde artiesten op het podium, is het moeilijk om tijd te vinden om adem te halen, laat staan uit te rusten, in deze stad die van juni tot augustus nooit slaapt.

Maar als september aanbreekt, worden de tentpennen er uitgetrokken en keren de vakantiegangers huiswaarts na het bruisende festival. Zelfs dan, en ondanks hoe verlaten en vergeten het gebied eruitziet op foto's van afbrokkelende tempelruïnes, blijft Baalbek het hele jaar door een bijna eindeloze stroom toeschouwers verwelkomen. Geleerden, historici, architecten en archeologen blijven Baalbek een van de grootste mysteries in de wereldgeschiedenis noemen vanwege de monumentale tempelruïnes en de raadselachtige vondsten in de nabijgelegen steengroeve.

Baalbek stond bij de vroege bewoners (ca. 334 v.Chr. na de overwinning van Alexander de Grote in het Nabije Oosten) bekend als "Heliopolis" - wat vertaald kan worden als "Stad van de Zon" van het Griekse helios ("zon") en polis ("stad") - en was een van de meest voorkomende heiligdommen in het Romeinse Rijk. Er is veel gediscussieerd over theorieën dat de stad een oude nederzetting kan zijn geweest die minstens eeuwen voor de Romeinse overheersing lag, en recente vondsten van aardewerkfragmenten langs de geul die nu langs de Jupiter-tempel loopt, dateren de locatie tussen de Pre-Pottery Neolithic B Age (of PPNB, wat staat voor de laatste stadia van het stenen tijdperk voordat de mens aardewerk kon maken, ongeveer 8000 BP [Before Present] en 6000 BCE) en de IJzertijd (ongeveer 1200 BC-AD 550). [xi] Verscheidene skeletten en wat aardewerk uit Perzië werden ontdekt onder de Romeinse vlaggenstenen, wat wijst op extra bewijs voor nederzettingen die dateren van rond 550 v.Chr.

De grootste bevestigde antieke stenen bouwsteen op aarde op het moment van dit schrijven (maar zie de opmerking over de berg Shoria verderop in dit hoofdstuk) werd midden 2014 door Duitse archeologen gevonden in Baalbek in de steengroeve van een bouwplaats waar gigantische stenen waren gebruikt voor het podium van de enorme Tempel van Jupiter (later gebouwd door de Romeinen bovenop de oorspronkelijke terpconstructie, Tel Baalbek). Deze onpeilbare monoliet is 19,6 meter lang, 6 meter breed en 5,5 meter hoog en weegt naar schatting 1.650 ton.

Voorafgaand aan de opgraving van deze gigantische steen in 2014, was een van de grootste gedolven stenen op aarde de steen van de zwangere vrouw (Hajjar al-Hibla), ook gelegen in Baalbek, die schuin uit de grond steekt direct naast de nog grotere steen. Er zijn verschillende verhalen en beweringen achter de naam van deze rots. Eén verhaal gaat over een zwangere vrouw die de inwoners van Baalbek liet geloven dat zij het geheim bezat om de steen in één stuk op te tillen en te verplaatsen. In ruil voor haar geheim zouden ze haar en de baby in haar schoot voeden en zorgen voor al haar prenatale behoeften, maar nadat haar kind was geboren, kwam er geen verborgen waarheid naar boven en de steen is sindsdien scheef uit de grond blijven hangen. [xiv] Een ander verhaal suggereert dat djinn - de Arabische en islamitische mythische wezens gemaakt van rookloos, maar lichamelijk, vuur - hun zwangere vrouwen de opdracht gaven om de stenen te verplaatsen, en toen zo'n djinn het nieuws hoorde dat Salomo was gestorven, liet ze hem opgewonden op de grond vallen waar hij nog steeds ligt. [xv] Nog een ander gerucht doet de ronde dat de naam afkomstig is van het vermogen van de steen om de vruchtbaarheid te verhogen van elke vrouw die hem aanraakt. [xvi] Wat de ware oorsprong van de naam ook is, er wordt geschat dat er meer dan veertigduizend arbeiders nodig waren om de Steen van de Zwangere Vrouw (met een gewicht van iets meer dan 1.000 ton) te verplaatsen,[xvii] hoewel de bronnen die dit aantal suggereren zelden een overtuigend antwoord lijken te geven op de vraag hoe dat zou zijn gelukt met de bouwtechnologie van die tijd, ongeacht het aantal beschikbare arbeiders. De steen ligt zo dicht bij zijn nieuw gevonden en massieve tegenhanger dat een gefascineerde reiziger naar Baalbek twee van de grootste stenen op aarde tegelijkertijd kan aanraken. (Merk op dat er aan de overkant van de weg nog een derde steen ligt, groter dan de steen van de zwangere vrouw, maar niet zo enorm als de meest recente vondst door de Duitsers in 2014).

In The Holy Land Photographed van fotograaf Daniel B. Shepp uit 1894 lezen we dat de steen van de zwangere vrouw al honderden jaren een mysterie is:

Over het geheel genomen behoren de ruïnes van Baalbec tot de grootste ter wereld. Nergens is er bewijs van meer verfijnd vakmanschap. Voor een antiquair zijn ze de studie van zijn leven.... Voor ons ligt er een in de steengroeve, vanwaar het gehouwen is. Het meet 21 meter in de lengte, 3.9 meter in de breedte en 4,13 meter in de dikte.... Het is nauwkeurig gekantrecht en aan drie kanten bijgesneden, wat laat zien dat het de gewoonte van de mensen was om de stenen te bewerken terwijl ze deze uithakten. Er is veel gespeculeerd over hoe stenen als deze werden gedolven en op hun plaats werden gebracht, maar er is geen bevredigende theorie naar voren gebracht. Er is een merkwaardige afwezigheid van inscripties in verband met al deze massieve ruïnes, vandaar dat we in veel twijfel en duisternis zijn achtergelaten.[xviii]

Beste Daniel Shepp, we zijn nog steeds, bijna 130 jaar later, "in twijfel en duisternis gebleven".

Er zijn veel theorieën, soms heftig bediscussieerd, over wie de monolieten van Baalbek heeft gehouwen (zowel de stenen die in de steengroeve zijn achtergebleven als de basisstenen van de Tempel van Jupiter die bekend staan als de "trilithon"), wanneer ze werden gemaakt, met welk doel, en hoe ze werden vervoerd. Omdat we weten dat de Romeinen verantwoordelijk waren voor de bouw van de bovenste delen van de Tempel van Jupiter (en ook voor de tempels van Bacchus en Venus in Heliopolis in het tempelcomplex van Baalbek in de loop van twee eeuwen) op basis van biografische Romeinse technische documentatie die tijdens het Romeinse Rijk werd gebruikt, lijkt het voor velen heel rationeel om aan te nemen dat de Romeinen ook verantwoordelijk waren voor de grotere stenen in dit gebied.

Als we die mogelijkheid bekijken en ons alleen richten op de Tempel van Jupiter, beginnen we bovenaan en werken we naar beneden. Om mijn kijk op de betrokkenheid van de Romeinen bij de monolieten te begrijpen, is enige kennis van hun gebruikelijke bouwpraktijken nodig.

Kolommen en hoekstenen

Vierenvijftig zuilen werden opgericht in de oorspronkelijke Tempel van Jupiter, met blokken die elk tot zestig ton wogen (120.000 pond). Elke hoeksteen woog meer dan 100 ton en ze werden gehesen tot 19 meter boven de grond. [xix] De methode die werd gebruikt voor de top van de tempelconstructie kan gedeeltelijk worden toegeschreven aan de Grieks-Romeinse door mensen bediende katrollen met loopwielen (pentaspastos of polyspastos, afhankelijk van het aantal mannen dat nodig was om ze te bedienen), waarvan de gereedschappen en technieken goed waren gedocumenteerd door de ingenieurs Vitruvius (De Architectura 10.2, 1-10) en Heron van Alexandrië (Mechanica 3.2-5).

Het maximale gewicht dat deze vroege kranen konden tillen en dragen, wanneer ze op de maximale capaciteit van hun ontwerp werden bediend en met een volledige bemanning, bedroeg gewoonlijk niet meer dan 6.000 kilogram (13.228 pond).[xx] Wiskundig gezien zou dit betekenen dat de machines - wanneer ze alleen werden gebruikt - niet in staat waren om een enkele hoeksteen van de tempel op te tillen met iets minder dan 200.000 pond.

De meest waarschijnlijke verklaring voor het extra gewicht tillen en manoeuvreren voor de top van de Toren van Jupiter - vaak genoemd door historici en architecten vandaag de dag (en besproken in historische verslagen in verband met de verhoging van de Lateraanse obelisk van de Circus Maximus [Ammianus Marcellinus 17.4.15] ca. 357 na Chr.) - wijst op de installatie van hijstorens (Mechanica 3.5), die werden gebruikt in combinatie met vroege capstans (horizontale rotators) die op de grond rond de hijstoren waren bevestigd. De kaapstanders droegen elk minder bij aan de efficiëntie van het heffen van gewicht dan de katrollen met loopwielen, maar ze hadden minder mensen (of dieren) nodig om te functioneren en er konden er meer op de grond worden geplaatst wanneer dat nodig was, waardoor ze een grotere hefboomwerking hadden dan de katrollen alleen. Als er meer gewicht nodig was om een steen op te tillen, werden er meer kapstokken op de grond geplaatst rond een hijstoren, enzovoort.

De gemiddelde capaciteit van de samengevoegde kaapstanders in tandem met een hijstoren uit deze tijd wordt geschat op 7,5 ton per kaapstander,[xxi] en de methode van het hijsen per kaapstander was via bevestiging aan lewis ijzeren gaten in elke steen. Bijvoorbeeld: een architraafblok van 60 ton (een van de stenen die dichtbij de bovenkant van de Romeinse zuilen werd geplaatst) uit de Toren van Jupiter, ontdekt met acht lewisijzer gaten, levert deze vergelijking op: 8 kapstokken x 7,5 ton per kapstok = 60 ton capaciteit. De architraafblokken in de Jupiter toren wogen tot 60 ton, dus de capstan/hijsbokken combinatie theorie is zeker haalbaar voor de torenstenen wanneer ze worden vermeerderd voor meer gewicht, zelfs voor de hoekstenen van meer dan 100 ton.

Met voldoende kapstan en hijstoren installaties verspreid over de stenen, en met de hulp van katrollen op de lichtere stenen, kan de plaatsing van de kolommen van de Toren van Jupiter boven de originele en veel oudere funderingsstenen worden verklaard en gemakkelijk worden toegeschreven aan Romeins vernuft.

Onder de zuilen bevindt zich echter het trilithon (drie extreem grote en zware monolieten die rusten tussen de Toren van Jupiter en de Tel Baalbek heuvel). Dit is waar we voor het eerst in een verhit debat terechtkomen over het hoe en waarom van deze zogenaamde Romeinse architectuur.

Trilithon

De eerste theorie (die het vaakst wordt geassocieerd met Arabische overleveringen over de "magische" werken van Salomo en daarom minder serieus wordt genomen dan theorieën over de Romeinse oorsprong) is te zien in een ander bijschrift van een afbeelding uit The Holy Land Photographed van Daniel B. Shepp. Over de trilithon zegt Shepp:

Nog wonderlijker voor velen dan de sierlijke ruïnes van de tempels, is het metselwerk van de buitenmuren van Baalbec. Hier zijn de drie grootste stenen die ooit in de architectuur zijn gebruikt.... Een van deze is 19,5 meter lang, een andere 19,4 meter, en de derde 19,2 meter. Ze zijn elk 3,9 meter hoog en 3,9 meter dik. Aan deze afmetingen moet het feit worden toegevoegd dat ze in de muur zijn ingebouwd op een hoogte van 6 meter boven de grond [merk op dat Shepp verwijst naar de afstand tussen de stenen en de grond zoals die er in 1894 uitzag, voorafgaand aan de verdere diepte die archeologische opgravingen aan het licht brachten, waardoor die afstand later groter werd], en het feit dat de steengroeve waar ze uit werden gehaald zich op anderhalve kilometer afstand bevindt. Degenen die Salomo identificeren met de gebouwen van Baalbec, verbinden deze stenen met het verhaal in I Koningen VII [1 Koningen 7:10]: "En het fundament was van kostbare stenen, EIGEN GROTE STEEN, stenen van tien el en stenen van acht el." De Arabieren geloven dat Salomo een tovenaar was, en door een toverwoord deze reusachtige platen verplaatste.[xxii]

Toch spreekt het voor zich dat de meeste grote geesten die het mysterie van de trilithon benaderen, het idee dat Salomo de stenen door magie vervoerde, zullen negeren.

Als we naar andere gangbare theorieën kijken, komen we bijna meteen uit bij de argumenten van de Franse archeoloog Jean-Pierre Adam, auteur van het wetenschappelijke artikel A Propos du Trilithon de Baalbek uit 1977. Let transport et la miseen oeuvre des megaliths ("Betreffende het Trilithon van Baalbek: het transport en de uitvoering van de megalieten"). [xxiii] Adams benadering van het mysterie omvat een blik op de Dondersteen, een gigantisch rotsblok (anderhalf keer het gewicht van de trilithonblokken van Baalbek [1.250.000 kilogram; 2.755.778 pond])[xxiv] dat de basis vormt van de "Bronzen Ruiter" (ook bekend als het standbeeld van Peter de Grote) in Sint-Petersburg, Rusland.

De samenstelling van het standbeeld van de Bronzen Ruiter werd opgedragen door Catharina de Grote in een poging haar positie als rechtmatige erfgenaam van Peter de Grote op te blazen. De planning voor het standbeeld begon in 1766 en de Dondersteen werd in 1768 gevonden in de diepe moerassen van Lakhta, slechts een paar kilometer van de Finse Golf. De Griekse ingenieur Marinos Carburis stemde ermee in om toezicht te houden op het verplaatsen van de steen en begon aan de intimiderende tocht zodra er mankracht beschikbaar was.

De steen werd in twee jaar tijd ongeveer zes kilometer over land en water vervoerd. Het vervoer over land vond grotendeels plaats in een periode van negen maanden door vierhonderd man met behulp van ingenieuze rollenbanen en kaapstanders; voor het vervoer over water was een gigantische schuit nodig die speciaal was gebouwd om de Dondersteen te vervoeren, met aan elke kant van de schuit een oorlogsschip voor extra ondersteuning. De kaapstanders werden in beweging gezet door alleen mensenhanden; er werden geen ossen of vee gebruikt voor het verplaatsingsproject. De operatie werd gadegeslagen door duizenden getuigen, in gezelschap van Catharina de Grote zelf, terwijl het rotsblok op de kogellagerachtige rollerbanen lag die door Carburis waren ontworpen. De rupsbanden werden voor de steen in elkaar gezet, de steen werd door het personeel aan de kaapstanders naar de voorkant van de rupsbanden getrokken en tegelijkertijd werden de rupsbanden aan de achterkant gedemonteerd en naar de voorkant gedragen, waar ze weer in elkaar werden gezet voor verder transport - centimeter voor centimeter.

Omdat de afstand tussen Lakhta en het Senaatsplein van St. Petersburg ongeveer vier mijl is, en de afstand van de trilithon tot de steengroeve in Baalbek slechts ongeveer 800 meter is - en omdat de Dondersteen groter is dan de trilithonstenen - vindt Jean-Pierre Adam het verplaatsen van de trilithonstenen een nog kleinere prestatie dan het verplaatsen van de Dondersteen wanneer hypothetisch dezelfde of vergelijkbare transportmethoden worden toegepast.

Het is begrijpelijk dat deze vergelijking voor veel onderzoekers het "aha"-moment inluidt en wordt beschouwd als een haalbare verklaring voor de mogelijk toegepaste fysica van de knapste koppen in de Romeinse bouwkunde uit de oudheid. Jean-Pierre Adam presenteert zeker een interessante theorie die enorm aan aanhangers heeft gewonnen als gevolg van het bouwwerk op de Tempelberg in Jeruzalem, Israël, dat werd besteld door de Romeinse klant Koning Herodes de Grote en waar zich basisstenen bevinden die bijna hetzelfde gewicht hebben als die van de trilithon in Baalbek. De stenen van de Tempelberg (waarvan de grootste 630 ton weegt) blijven onbetwist van Romeinse oorsprong, dus velen suggereren terecht dat de stenen van Baalbek slechts een kleine toename in bouwinspanningen nodig zouden hebben gehad. Verder nemen velen aan dat de drie monolieten die in de nabijgelegen steengroeven zijn achtergebleven, een punt vertegenwoordigen waarop de Romeinen bij wijze van spreken meer hakten dan ze konden kauwen, door stenen te hakken en te vormen die later meer bleken te zijn dan hun machines konden verplaatsen. Dit zou niet alleen verklaren waarom de stenen in de steengroeven werden achtergelaten, maar ook waarom de monoliet aan de overkant van de weg van de steen van de zwangere vrouw diepe, vierkante insnijdingen vertoont aan één kant, alsof de Romeinen erkenden dat ze de steen niet konden verplaatsen en daarom besloten hem in kleinere stenen te hakken tot hij een hanteerbare verplaatsbare grootte had. (Merk echter op dat de steen met de klinknagels aan één kant ook onvolkomenheden vertoont, dus voor net zoveel mensen als er zijn die beweren dat de Romeinen de steen hebben afgehakt tot een formaat dat ze konden tillen, beweren evenveel mensen dat de steen alleen maar werd afgehakt om de kwaliteit te behouden en het duidelijke risico te vermijden dat er snel scheuren zouden ontstaan in een funderingssteen).

In deze "aha" theorie ontbreekt echter elke documentatie van de Romeinen dat ze deze Dondersteen methode van transport voor de trilithon stenen zouden hebben gebruikt, terwijl alle andere bouwpraktijken zo goed gedocumenteerd waren tijdens hun hoogtijdagen...

De Romeinen waren een trots en briljant volk dat onze wereld vele verslagen heeft nagelaten van wat ze hebben bereikt en, in veel gevallen, van hoe ze die prestaties hebben geleverd. De verslagen zijn gedurende honderden jaren grondig onderzocht en bestudeerd. En zeker, een Romeins gebouw dat de bekende patronen van die tijd volgde, heeft misschien niet voor een revolutie in de wereld gezorgd, dus de bedenkers erachter hadden misschien niet de behoefte om alles wat ze bouwden bij te houden. Maar als Romeinse architecten zoiets groots hadden bereikt als het verplaatsen van de trilithon stenen in Baalbek, dan zouden ze er waarschijnlijk absoluut voor gezorgd hebben dat de rest van de wereld op de hoogte was van hun prestatie. We kunnen deze methode van stenen verplaatsen (net als de andere methoden die Adam in zijn studie noemt) niet aan hun trukendoos toeschrijven zonder ons af te vragen waarom ze niet intelligent genoeg zouden zijn geweest om zo'n prestatie vast te leggen.

En, natuurlijk, als een nog belangrijker argument tegen de Romeinse oorsprong, zoals eerder in dit hoofdstuk vermeld: Er zijn vondsten gedaan uit het neolithische tijdperk vóór het pottenbakken in de grond langs de kanalen van de Tempel van Jupiter die erop wijzen dat deze plek eeuwen voor de Romeinen lag. Op dit punt is het volledig ontbreken van trotse Romeinse architecten die alle reden zouden hebben gehad om zich te verheugen in hun triomf - samen met wetenschappelijke dateringen die aantonen dat de trilithon al honderden jaren voordat de Romeinen in beeld kwamen op de plek stond waar hij nu staat - een laatste nagel aan de doodskist van alle vermoedens over Romeinse vindingrijkheid als de manier waarop de trilithon in elkaar werd gezet.

In het kielzog van de heersende theorieën over de Romeinse toeschrijving komen de gedachten die door archeologen in stand worden gehouden dat de stenen van de trilithon van Griekse oorsprong waren voor gebruik als steunmuur in omstandigheden van bodemerosie. Nogmaals, we hebben hier geen bewijs van, maar we hebben ook geen reden om aan te nemen dat de Grieken - ondanks hun indrukwekkende vindingrijkheid die we terugzien in hun amfitheaters en andere bouwwerken - tot meer in staat zouden zijn dan de Romeinen als het gaat om het verplaatsen van stenen die honderden en honderden tonnen wegen. Als het al moeilijk genoeg voor ons is om te geloven dat de bouwers van Gobekli Tepe na verloop van tijd slechter - niet beter - werden in het optillen van pilaren, waarom zouden we dan de Romeinen uitsluiten voor de trilithon in Baalbek en vervolgens de Griekse verklaring accepteren als we weten dat bijna alles wat de Grieken tot stand brachten werd doorgegeven aan en overtroffen door de Romeinse cultuur?

Door de decennia heen zijn er andere ideeën opgedoken. Sommige zijn sensationeel en zelfs totaal ongeloofwaardig. Er is bijvoorbeeld een stelling die zegt dat de Romeinen een Nijl-achtige rivier zouden hebben aangelegd die de trilithonstenen per boot vervoerde, terwijl er niet genoeg solide bewijs lijkt te zijn dat een rivier van die omvang ooit zo dicht bij deze bouwwerken heeft bestaan. De verklaringen voor de Romeinse oorsprong lijken maar te blijven komen, elk ondersteund door zijn eigen lijst van professionals, en elk uiteindelijk betwist door evenveel of meer gerespecteerde archeologen. Sceptici kastijden diegenen die de monolieten toeschrijven aan buitenaardse activiteit in de oudheid of aan de reuzen van Genesis, door te zeggen dat we, juist omdat we de oorsprong in het menselijk leven niet kunnen vinden, ons te snel tot het bovennatuurlijke wenden voor een verklaring. Soms worden deze opmerkingen met extreem sarcasme gebracht, in de trant van: "We kunnen niet begrijpen hoe oude mensen het gedaan kunnen hebben, dus ja, waarom niet? Laten we zeggen dat de aliens het gedaan hebben." Gelovigen in het bovennatuurlijke kastijden op hun beurt de sceptici en zetten vraagtekens bij hun regelrechte ontkenning van de mogelijkheid van bovennatuurlijke activiteit of een pre-Adamitisch ras, terwijl er geen andere solide verklaringen te vinden zijn voor hoe de oude mens meer heeft kunnen bereiken dan onze historische gegevens ooit hebben aangegeven.

Maar wat de theorie ook is, het feit blijft dat de oorsprong van de trilithon en de steengroeve bij Baalbek onbekend is gebleven en onderzoekers en archeologen al eeuwenlang verbijstert. Zonder documentatie van een ras of volk over de gebruikte materialen en methoden en het doel achter de bouwwerken in Baalbek, zullen de antwoorden altijd onduidelijk blijven en zal speculatie altijd leiden tot nog meer mysterie.

Merk echter op dat er één historisch document is dat we in dit hoofdstuk nog moeten bezoeken en dat net zo waarschijnlijk een verklaring lijkt te geven als de gespeculeerde "oude mensen". De Bijbel wordt gerespecteerd, zelfs door veel ongelovigen, als een historisch document en een document dat keer op keer heeft bewezen de punten te verbinden waar andere bronnen hebben gefaald. Dit was de bron die werd weerspiegeld in het dagboek uit 1860 van de Schotse diplomaat en schrijver David Urquhart, wiens geest "verlamd" was door "de onmogelijkheid van elke oplossing" over hoe, waarom en wie de oorspronkelijke constructie in Baalbek had gebouwd. Urquharts enige conclusie was dat de tempel gebouwd moest zijn door die megalithische meesterbreinen uit de dagen van Noach:

Omdat sommige aardewerkfragmenten dateren van vóór de aardewerkperiode van de mensheid, weten we op zijn minst dat deze plek rond 8000 v.Chr. werd bezocht door een of ander ras van wezens - vóór zowel Adam als de zondvloed van Noach - wat waarschijnlijk betekent dat de bouwers van de Trilithon pre-Adamitisch, intelligent, technologisch geavanceerd in constructiemethoden en extreem sterk waren!

VOLGENDE: Russische Megalieten van de berg Shoria

Eindnoten

[i] “Revolutionary Karahan Tepe” September 14, 2022, Archeology Worldwide , last accessed May 5, 2023, https://www.archaeologyworldwide.com/post/revolutionary-karahan-tepe .

[ii] “Strange Phallic Pillars at Karahan Tepe,” January 17, 2023, Techzelle , last accessed May 5, 2023, https://techzelle.com/karahan-tepe/ ; emphasis added.

[iii] “Karahan Tepe, Megalithic Supercivilization 11,400 Years Ago, New 3D Scans, Megalithomania,” 2:35–3:15, YouTube video uploaded by MegalithomaniaUK on December 10, 2022, last accessed May 5, 2023, https://www.youtube.com/watch?v=3sQZLKd5nvY .

[iv] Ibrahim Ozcosar, as quoted in: Gunes, Muhammed Furkan, “Ancient Site Older than Gobeklitepe Unearthed in Turkey: Discoveries at Boncuklu Tarla in Southeastern Mardin Are around 1,000 Years Older than Those in Gobeklitepe, Says Professor,” April 12, 2019, updated May 12, 2019, Anadolu Ajansi , last accessed May 29, 2023, https://www.aa.com.tr/en/culture/ancient-site-older-than-gobeklitepe-unearthed-in-turkey/1664156 .

[v] Ibid.

[vi] Sincar, Halil Ibrahim and Ali Murat Alhas, “Archaeologists Unearth Ancient Settlement in SE Turkey: Sewer System Dating Back 11,800 Years, Over 20 Architectural Structures Found in Mardin Province,” July 11, 2019, Anadolu Ajansi , last accessed May 29, 2023, https://www.aa.com.tr/en/culture/archaeologists-unearth-ancient-settlement-in-se-turkey/1638247 .

[vii] Ibid.

[viii] “History,” The Baalbeck International Festival Official Website , last accessed January 19, 2015, http://www.baalbeck.org.lb/index.php/en/the-festival/lang-enhistorylanglang-frhistoirelang ; note that this site has been changed since we first recorded this quote in our study of Baalbek in 2015.

[ix] Ibid.

[x] The spread of COVID-19 also staggered the success of the festival, though, at this time, there are efforts to return it to its glory days. Therefore, any present information regarding the festival, its attractions, and its practices of safety in large crowds will only reflect the operation of this event in the midst of a worldwide pandemic, and is not representative of how the festival has performed in the recent past or how it is expected to succeed in the near future.

[xi] Matthiae, Paolo, Proceedings of the 6 ^th International Congress of the Archaeology of the Ancient Near East (Wiesbaden, Germany; Harrassowitz Verlag Publishers, 2010), 210.

[xii] Jidejian, Nina, Baalbek: Heliopolis, “City of the Sun” (Beirut, Lebanon; Dar el-Machreq Publishers, 1975) 15.

[xiii] MacIsaac, Tara, “Largest Known Ancient Megalith Discovered—Who Really Made It?” December 20, 2014, Epoch Times , last accessed January 27, 2015, http://www.theepochtimes.com/n3/1154047-largest-known-ancient-megalith-block-discovered-who-really-made-it/ .

[xiv] Ruprechtsberger, Erwin, M. Vom Steinbruch zum Jupitertempel von Heliopolis/Baalbek (Libanon) [ From the Quarry to the Jupiter Temple of Heliopolis/Baalbek (Lebanon) ] (Linzer Archäologische Forschungen: 1990) 30: 7–56.

[xv] Hanauer, James Edward, Folk-lore of the Holy Land: Moslem, Christian and Jewish (London; Gerald Duckworth & Company: 1907), 74.

[xvi] Paul Doyle, Lebanon (Buckinghamshire, England; Bradt Travel Guides: 2012), 213.

[xvii] Ibid., among other sources with the same claim.

[xviii] Shepp, Daniel B., The Holy Land Photographed (Chicago, IL: Globe Bible Publishing, 1894) 109.

[xix] Coulton, J. J., “Lifting in Early Greek Architecture,” The Journal of Hellenic Studies, Volume 94 (London; Hellenistic Society: 1994) 16.

[xx] Dienel, Hans-Liudger; Meighorner, Wolfgang, “Der Tretradkran,”  Publication of the  Deutsches Museum  (Technikgeschichte series)  2nd ed. (Bavaria, Germany; München: 1997) 13.

[xxi] Lancaster, Lynne “Building Trajan’s Column,”  American Journal of Archaeology 103 (3) (Archaeological Institute of America: 1999) 419–439.

[xxii] Shepp, Holy Land Photographed , 110.

[xxiii] Original article appeared in: Syria  54:1–2 (1977): 31–63.

[xxiv] Michael Heiser, “Transporting the Trilithon Stones of Baalbek: It’s About Applied Physics, Not Ancient Aliens,” August 23, 2012, MichaelSHeiser.com , last accessed January 29, 2015, http://michaelsheiser.com/PaleoBabble/2012/08/transporting-trilithon-stones-baalbek-applied-physics-ancient-aliens/ .

[xxv] David Urquhart, The Lebanon: Mount Souria. A History and a Diary, Volume 2 (London; Thomas Cautley Newby: 1860), 374–377.

Bron: RESEARCH FINDINGS BEHIND GROUNDBREAKING NEW BOOK “BEFORE GENESIS” TELL THEIR OWN TALE—PART 21: KARAHAN TEPE TO RESET THE GAME? » SkyWatchTV