www.wimjongman.nl
KRUITVAT: HOE MODERNE OMSTANDIGHEDEN DE SAMENLEVING KLAARSTOMEN OM HET BEESTENSYSTEEM TE OMARMEN, RECHT ONDER DE NEUS VAN EEN SLAPENDE KERK...ARTIKEL 34, De bijdrage van het postmodernisme aan een collectieve kwetsbaarheid
24 maart 2024 door SkyWatch Editor
Heb je dat gehoord? Hij liet het klinken alsof Jezus ons oproept tot een Eén-Wereld Orde!
Afbeelding van J F via Pixabay bewerkt.
Inleiding - Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10
Deel 11 - Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20
Deel 21 - Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31 - Deel 32 - Deel 33
Na de weerzinwekkende lijst van godslasterlijke momenten op het kleine scherm en de pogingen van satanische groeperingen om het christendom voorgoed uit het Westen te verdrijven, zal een deel van wat in deze sectie besproken zal worden tam lijken. We verzekeren je echter dat deze discussie hier veruit de grootste zorg schetst voor iedereen die zich identificeert met de titel "Christen" en die van binnen huilt om de verlorenen.
Wanneer het Lichaam van buitenaf belachelijk wordt gemaakt, kunnen we koken van rechtschapen woede over hoe dat zowel op ons als op God reflecteert, en we kunnen onszelf de schuld geven dat we dit hebben laten gebeuren (wat gedeeltelijk waar is). Maar wat er ook gebeurt, we kunnen niet zeggen dat we het niet zagen aankomen (2 Timoteüs 3:12; Lucas 6:22; Johannes 15:18; Matteüs 5:10-11; 2 Korintiërs 12:10).
Wanneer het Lichaam van binnenuit verslechtert en generaties van een zwakkere Bruid voortbrengt, hebben we veel minder kans om succesvol te reageren op wat er aan de buitenkant gebeurt met de reputatie van Christus en Zijn Kerk, en wat nog belangrijker is, we vervuilen onze Grote Opdracht inspanningen. Anders gezegd: Wanneer een fysiek lichaam ziek is, kan er niet op gerekend worden dat het de snelste race loopt of de test van uithoudingsvermogen doorstaat; wanneer het collectieve Lichaam van Christus ziek is, belooft het een soortgelijke ineenstorting in zijn eigen race voor de verlorenen waarover Paulus sprak in 1 Korintiërs 9:23-27.
Kijk eens naar een citaat van professor Douglas Groothuis, een bekende doctor in de filosofie die gespecialiseerd is in postmodernisme en het falen van onze cultuur om echte waarheid te herkennen en te rapporteren. In zijn boek Truth Decay: Defending Christianity Against the Challenges of Postmodernism, stelt Groothuis eerst dat de media feitelijk "invloed hebben op hoe mensen tegen de waarheid aankijken, welke vragen zij stellen, wat zij als vanzelfsprekend aannemen en over welke ideeën zij sceptisch zijn,"[i] wat te maken heeft met de rol van de sociaal-wetenschappelijke invloeden waar we het eerder over hadden. Vervolgens besteedt hij een groot deel van zijn boek aan het uitleggen hoe de gierende nadelen van nepnieuws, mediamanipulatie en de populaire ontbinding van een "absolute, objectieve en universele"[ii] waarheid in onze samenleving (onder andere) niet alleen leiden tot de ontwikkeling van culturele vijandigheid tegen het christendom, maar ook de ziekte voeden van postmodernistisch redeneren, dat uiteindelijk stelt dat iedereen kan geloven waar hij of zij zich goed bij voelt, ongeacht de realiteit. (The Handmaid's weergave van het cultische christendom, onder invloed van postmodernistisch redeneren, samen met bevooroordeelde subjectiviteit in het nieuws met betrekking tot het christendom op wereldschaal, garandeert bijna dat de verdraaide, dystopische religie van televisie de manier zal zijn waarop we uiteindelijk op grote schaal bekeken zullen worden. Het is gewoon wat er gebeurt als logica en diep nadenken worden ingeruild voor partijdigheid). Later komt Groothuis met dit juweeltje over de rol van de kerk:
Als de mensen in de kerkbanken doordrenkt zijn van postmodernistische aannames en gevoeligheden die de bijbelse kijk op de waarheid uithollen, zijn ze niet in staat om het leven van Gods kerk te programmeren - voor onderwijs, evangelisatie of wat dan ook.[iii]
Wat een vernederende gedachte. Of de "mensen in de kerkbanken" nu wel of niet schuldig zijn aan het "waarheidsverval" van onze cultuur en het constante spervuur van miscommunicatie over God en Zijn volk, zolang we deel uitmaken van die onzin (en dat zijn we, individueel of collectief, zoals we binnenkort zullen bespreken), hebben we niet het recht of de mogelijkheid om de kerk van Christus te leiden zoals dat zou moeten. We zijn onbekwaam om te onderwijzen en te evangeliseren, of ons doel nu is om het Lichaam van reeds geredde heiligen op te bouwen of om de verlorenen te dienen.
Nu we het toch hebben over postmoderne filosofie, de relatie tot religie en de effecten ervan op het Lichaam van Christus, laten we dan eens een paar absoluten bekijken die sommige krachten in de huidige seculariserende cultuur proberen op te heffen. Ongeacht wat je besluit te geloven en hoe je ook over het Christendom denkt, er zijn bepaalde fundamentele feiten van toepassing op de titel "Christen". Howell heeft hier uitgebreid over geschreven in haar vorige boek Radicals - een regel-voor-regel studie van het hele boek Jakobus en de kracht die het heeft om de huidige popcultuurkerk te hervormen tot de wijze, zelfbeheerste, familiaire structuur die het zou moeten zijn - dus we zullen er nu niet uitgebreid op ingaan. Het volstaat om te zeggen dat er talloze huidige verkeerde toepassingen zijn van Martin Luthers sola fide ("geloof alleen"; zie Galaten 2:16) doctrine in een toenemend aantal reguliere protestantse bedieningen vandaag de dag (leugens die stellen dat we kunnen leven zoals we willen en ons kunnen redden met "alleen maar geloven", wat niet is wat Luther bedoelde, hoewel het een slimme postmodernistische benadering is om goddelijke verantwoording te vermijden). Maar het gaat verder dan alleen "Donna Howells mening" dat "alleen maar geloven dat God bestaat" (zoals een kind doet in de boeman of feeën) niet de naam "Christelijk" op onze spirituele naamplaatjes schrijft. Jakobus - zelf de halfbroer van Christus - stelt niet alleen dat "geloof zonder werken dood is" (Jakobus 2:14-26), maar hij maakt ook korte metten met de liberalistische toepassing van de sola fide doctrine door te stellen dat de demonen van de hel ook "alleen maar geloven" (Jakobus 2:19), en zij schrikken zich een hoedje bij de gedachte aan God, omdat ze weten dat ze verdoemd zijn en dat redding voor eeuwig buiten hun bereik ligt. Ervoor kiezen om in het algemeen "te geloven dat God bestaat" en vervolgens dat geloof aan te scherpen met de natte noedel van postmodernistische filosofie die hoort-dan-weigert-fundamenten op zand bouwt (Matteüs 7:24-27) verzekert zelfs geen verlossing, laat staan een succesvolle benadering van de Grote Opdracht. En als de Grote Opdracht geen topprioriteit is voor een christen, dan kan die persoon geen christen zijn, ongeacht wat de cultuur of maatschappij zegt, simpelweg omdat de opdracht het doel van de kerk is.
Als we niet om deze principes geven, kunnen we net zo goed een sekte zijn...
Door de apathische houding die de Westerse Kerk heeft aangenomen ten opzichte van de leerstellingen en spirituele disciplines van ons geloof, is de Kerk veranderd in iets afschuwelijks. We zijn misschien niet altijd in staat om te voorkomen dat de buitenwereld wordt wat hij zal zijn, simpelweg omdat de gevallen mens gevallen werelden voortbrengt als hij wordt overgelaten aan louter menselijke morele overtuigingen (in tegenstelling tot een absoluut heersende morele wet zoals die in de Bijbel te vinden is). Maar als we "doen wat de heidenen doen" en hun slechte manieren omarmen, worden we heidens terwijl we ons "kleden als" christenen... en dit is precies wat er zal gebeuren in de eindtijd, wanneer de zichtbare, wettige kerk - onder invloed van de mens der zonde - de ware discipelen van Christus vervolgt en vermoordt.
Hoe demoraliserend het voor sommigen ook mag voelen om de volgende woorden te lezen, ze zijn niettemin waar: In de Eindtijd kan de Kerk van Rome je niet redden, want ook zij is een Bruid van Vlek en Rimpel. De machthebbers doen er alles aan om van haar de moeder van alle hoeren te maken.
Vaticaans Babylon
Deze auteurs willen het niet de hele dag over de paus hebben. Ervan uitgaande dat je gisteren niet geboren bent, heb je al meerdere theorieën gehoord over hoe deze rooms-katholieke uber-herder de Antichrist of de Valse Profeet is, en inmiddels is het gewoon oud nieuws dat de kerk van die "stad op zeven heuvels" (Openbaring 17:9) het middelpunt is van de apocalyptische voorspellingen van de meeste dispensationalistische theologen. Maar vanwege dit opvallende feit, geloven we dat het nodig is om te kijken naar twee topkoppen met betrekking tot wat paus Franciscus de laatste tijd heeft gedaan: zijn brief en dat incident van afgoderij vorig jaar waarvan mensen blijven doen alsof het nooit heeft plaatsgevonden.
Paus roept ongegeneerd op tot antichristelijk systeem
Enkele dagen voor het moment van dit schrijven gebruikte de meest recente encycliek van paus Franciscus, "Broeders allen" (Fratelli Tutti), "liefde" als een terugkerend thema om op te roepen tot een Eén-Wereld-Orde. Vanwege zijn positie moeten alle doelen die hij heeft worden ingegeven door het Evangelie van Christus... of dat moet tenminste zo lijken, als hij zijn gezicht wil redden. Maar door liefde en Jezus te gebruiken als motivatie voor het vestigen van de Eén-Wereld-Orde, plaatst Franciscus het christendom ondubbelzinnig in de voorhoede van de lancering van het Antichristelijke systeem.
De brief van de paus begint met een verwijzing naar "een manier van leven die wordt gekenmerkt door de smaak van het evangelie... die de barrières van geografie en afstand overstijgt." Vanaf dit stroperige begin besteedt Franciscus verschillende lange paragrafen aan het ontwikkelen van zijn oproep voor een "broederlijke samenleving", voordat hij verduidelijkt dat hij niet van plan is om les te geven over het onderwerp broederlijke liefde; zijn doel is eerder om de "universele reikwijdte" ervan te benadrukken. Dan, op een manier die voorspeld is door zowat elke profetie-wachter op de planeet, vermeldt hij dat COVID-19 kwetsbaarheden heeft blootgelegd in de werkrelaties die elk land heeft met zijn buurlanden. Hij stelt dat het simpelweg verbeteren van bestaande communicatiestrategieën gelijk staat aan het "ontkennen van de realiteit". Er moet iets veel drastischers worden gedaan om deze kwaal te corrigeren... zoals een verenigde wereld (zo voorspelbaar). Daarom, schrijft Franciscus poëtisch voordat hij verder gaat met het bespreken van zijn stellingen in meer detail, "Laten we dan dromen als één menselijke familie, als medereizigers die hetzelfde vlees delen, als kinderen van dezelfde aarde die ons gemeenschappelijke thuis is."[iv]
Vervolgens gaat Franciscus, zeker rekenend op het idee dat zijn lezers bang gemaakt kunnen worden en zich weerloos kunnen voelen zonder radicaal ingrijpen in plaats van toekomstige COVID-19-achtige uitbraken, uitgebreid in op bepaalde kwaden binnen de huidige sociale toestand van de mensheid: honger in de wereld, oorlog, armoede, terrorisme, racisme, slavernij, mensenhandel, religieuze vervolging en in het algemeen alle andere schendingen van de menselijke waardigheid. Bladzijden lang gaat hij hiermee door en somt hij alle negatieve realiteiten van de zondeval op. Op dit punt in zijn brief is elke lezer een bloedend hart. Het spervuur van verdorvenheid waar de lezers mee overspoeld worden, zou zelfs de koudste persoon aanzetten om te rouwen over de baldadige staat die we allemaal delen als mensen op aarde. De ondertonen van de paus over de Eén-Wereld-Orde als remedie voor al deze kwalen is al bijna onweerstaanbaar overtuigend.
Terwijl het ijzer heet is, keert Franciscus terug naar het onderwerp van de pandemie, inspelend op het recente verlies van levens als gevolg van het gebrek aan beademingsapparatuur om zijn religieus-politieke agenda te bevorderen, dit keer suggererend dat alles zou worden opgelost door een wereldwijd gezondheidszorgsysteem. Zijn woordkeuze is opnieuw poëtisch en wanhopig, hij roept op tot samenwerking met zijn komende ideeën zodat "onze menselijke familie een wedergeboorte kan ervaren, met al zijn gezichten, al zijn handen en al zijn stemmen, voorbij de muren die we hebben opgetrokken...[opdat we] niet instorten en velen achterlaten in de greep van angst en leegte. "[v] Vergelijkbaar met zijn beschouwingen over de pandemie, vraagt de paus aandacht voor de drugs- en wapenkartels, migratie en grenskwesties, nepnieuws, de ellende van digitale communicatie, openbare veiligheid en talloze andere categorieën van hedendaagse kwalen die een grotere spanning tussen internationale menselijke gemeenschappen uitlokken. Opnieuw conditioneert hij zijn lezer om te accepteren dat alleen een werkelijk verenigde wereld zalf kan bieden aan de stortvloed van problemen die het menselijk ras teisteren.
Vanaf dit punt weeft Franciscus aan de hand van veel Schriftteksten een uitgebreide vermaning over het idee van het omarmen van hen die vreemdelingen voor ons zijn. Hij begint met de gelijkenis van onze Heiland over de barmhartige Samaritaan, die een vreemdeling op de weg hielp die niet tot zijn eigen volk behoorde; hij wijst op de belediging van Kaïn in zijn beroemde repliek: "Ben ik mijn broeders hoeder? "(Genesis 4:9); geeft een lange lijst van Schriftpassages die herinneren aan de dagen van de Israëlieten als vreemdelingen; toont de oplopende bevelen van het Nieuwe Testament om alle mensen lief te hebben; en komt dan terug bij de barmhartige Samaritaan voordat hij zijn lezers uitdaagt om na te denken over wie ze identificeren als hun eigen geslagen en bebloede vreemdelingen langs de kant van de weg, die zonder hun hulp zijn gestorven. Franciscus gaat verder met het vormen van een preek waarbij hij de personages in het verhaal van Jezus gebruikt om verschillende groepen mensen vandaag de dag voor te stellen. Hij gaat zelfs zo ver om te stellen dat, net als de priester en Leviet in het verhaal, alle vroomheid en religieuze autoriteit in de wereld zinloos zijn als we de behoeften van onze medemens verwaarlozen. Hiermee wordt de onderliggende verklaring zwaar geïmpliceerd: Iedereen die zich verzet tegen het verenigen van de wereld voor een christelijke zaak, zelfs degenen wiens verzet voortkomt uit religieuze overtuiging, maken zich schuldig aan het ingaan tegen Jezus' voorbeeld zoals neergelegd in de gelijkenis die Hij ons zelf gaf om te volgen. Paus Franciscus herhaalt:
Laten we niet zo diep zinken! Laten we kijken naar het voorbeeld van de barmhartige Samaritaan. De gelijkenis van Jezus roept ons op om onze roeping te herontdekken als burgers van onze respectievelijke naties en van de hele wereld, bouwers van een nieuwe sociale band. Deze oproep is steeds nieuw, maar is gegrond in een fundamentele wet van ons wezen: we zijn geroepen om de samenleving te richten op het nastreven van het algemeen welzijn en om, met dit doel voor ogen, te volharden in het consolideren van haar politieke en sociale orde [!!!].[vi].
Heb je dat begrepen? Jezus roept ons op tot een Eén-Wereld-Orde...? Als Franciscus zijn lezers niet overtuigde om in te stemmen met een Eén-Wereld Orde door aan de harten te trekken tijdens de "menselijke verdorvenheid en wereldwijde problemen" presentatie, dan zwaaide zijn manipulatie van de Bijbelse context om voor een "gotcha" die zijn godvrezend publiek zich gedwongen zou voelen om te gehoorzamen. (Voor het geval sommigen zich afvragen hoe de paus het mis kan hebben in zijn toepassing - en deze auteurs zullen toegeven dat, zonder een goede basis van bijbels begrip, de uitdaging van de paus wel degelijk haalbaar klinkt - de juiste context van Jezus' gelijkenis van de barmhartige Samaritaan was een oproep tot universele liefde voor elkaar, en het was de uitbreiding van Christus' verlossingswerk naar de niet-Joden in een tijd waarin de Joden geloofden dat zij de uitverkorenen waren. Door de "Eén-Wereld-Orde" deken rond de gelijkenis te wikkelen, heeft de paus het Woord uitgebreid [vertaling: verdraaid] om te impliceren dat Jezus een sociale en politieke eenwording van aardse gebieden wilde... ook al is Zijn koninkrijk "niet van deze wereld" [Johannes 18:36]. Vergeet ook niet dat het hele boek Openbaring - inclusief al die stukjes over de Antichrist en zijn Eén-Wereld-Systeem dat alle problemen binnen de mensheid voor de eerste helft van zijn heerschappij oplost - "De Openbaring van Jezus Christus" [1:1] is. Het is Zijn waarschuwing om mee te beginnen! Of Jezus waarschuwt tegen de Antichrist, of Hij onderschrijft de ideologieën van de Eén-Wereld-Orde zoals die waar de paus hier voor strijdt. Hij kan niet achter beide staan en de Bijbel is duidelijk over één van deze mogelijkheden). Nadat hij de gelijkenis van Jezus heeft gebruikt om zijn plan voor een verenigde wereld te ondersteunen, citeert Franciscus de woorden van wijzen als Thomas van Aquino samen met nog een grootse (en langdradige) smeekbede van bloemrijke woorden over broederliefde en een kastijding van radicaal individualisme om zijn doelen van een universele samenleving te bestendigen.
In een stroomversnelling gaat Franciscus verder met het moedig aanpakken van het openen van internationale grenzen, want alle mensen worden gelijk geboren, dus hebben alle mensen het gelijke recht om te genieten van het land dat God geschapen heeft en alles wat zich daarop bevindt. Er valt ook veel te leren van mensen uit andere culturen en de mensheid kan alleen maar voordeel hebben van het uitwisselen van informatie en intelligentie met mensen uit andere perspectieven (net zoals Franciscus persoonlijk heeft waargenomen in zijn relaties met andere wereldleiders die hij heeft ontmoet, enzovoort). Franciscus wijst op het bestaan van verarmde bevolkingsgroepen die anders niet kunnen deelnemen aan dit soort prachtige culturele uitwisseling en uitbreiding en zegt dat we "een wereldwijde juridische, politieke en economische orde" moeten bereiken om hen te bereiken. Alles wat minder is, omschrijft de paus uiteindelijk als "lokaal narcisme". Tegenover dit kwaad staat het liefdevolle ideaal van Christus, dat eerder in de brief "universele gemeenschap" werd genoemd.
Na een discussie over de verkeerde toepassing van bepaalde politieke en religieuze termen, komt de paus uiteindelijk op het punt waar zijn (nu duidelijke) doelen voor een Eén-Wereld-Orde in duidelijke bewoordingen worden gesteld:
De eenentwintigste eeuw is getuige van een verzwakking van de macht van de natiestaten, vooral omdat de economische en financiële sectoren, die transnationaal zijn, de neiging hebben te prevaleren boven de politieke. Gezien deze situatie is het essentieel om sterkere en efficiënter georganiseerde internationale instellingen te ontwikkelen, met functionarissen die eerlijk worden benoemd door nationale regeringen en die bevoegd zijn om sancties op te leggen. Als we het hebben over de mogelijkheid van een of andere vorm van wereldautoriteit die bij wet geregeld is, hoeven we niet per se te denken aan een persoonlijke autoriteit.[vii]
Deze laatste zin over een "persoonlijke autoriteit" suggereert dat het niet één persoon hoeft te zijn die de leiding heeft, zoals Antichrist, hoewel de woorden "niet noodzakelijkerwijs" die mogelijkheid open laten. De paus gaat meteen verder met het beschrijven van de omstandigheden van het wereldwijde systeem dat van kracht is ten tijde van de heerschappij van Antichrist:
Toch zou zo'n autoriteit op zijn minst effectievere wereldorganisaties moeten bevorderen, toegerust met de macht om te zorgen voor het wereldwijde algemene welzijn, de uitbanning van honger en armoede en de zekere verdediging van fundamentele mensenrechten.
In dit verband willen we ook wijzen op de noodzaak van een hervorming van "de Organisatie van de Verenigde Naties, en evenzo van de economische instellingen en de internationale financiën, zodat het concept van de familie van naties echte tanden kan krijgen". [Dit is een citaat van voormalig paus Benedictus XVI.] Dit vraagt natuurlijk om duidelijke wettelijke grenzen om te voorkomen dat de macht wordt gecoöpteerd door slechts een paar landen en om te voorkomen dat culturele opleggingen of een beperking van de fundamentele vrijheden van zwakkere naties op basis van ideologische verschillen. ... [Het werk van de Verenigde Naties ... kan worden gezien als de ontwikkeling en bevordering van de rechtsstaat, gebaseerd op het besef dat rechtvaardigheid een essentiële voorwaarde is voor het bereiken van het ideaal van universele broederschap ... Het is noodzakelijk om de onbetwiste rechtsstaat te waarborgen en onvermoeibaar een beroep te doen op onderhandelingen, bemiddeling en arbitrage, zoals voorgesteld in het Handvest van de Verenigde Naties, dat werkelijk een fundamentele juridische norm vormt. Er moet worden voorkomen dat deze Organisatie wordt gedelegitimeerd, aangezien haar problemen en tekortkomingen gezamenlijk kunnen worden aangepakt en opgelost.[viii]
Met andere woorden, hij wijst op een wereldsupermacht over alle naties in overeenstemming met één wet of "juridische norm," geboren onder het ideaal van rechtvaardigheid en universele broederliefde, die niet kan worden betwist of gedelegitimeerd, omdat alle zwakheden die deze supermacht heeft natuurlijk zullen worden opgelost door wereldwijde onderhandelingen. Het zou riskant zijn voor de paus om recht voor zijn raap te zeggen dat het hier gaat om één enkele wereldleider, zoals degene die toezicht zal houden op de superkerk, omdat hij anders wereldwijde paniek over de antichrist zou uitlokken. Wat echter verbazingwekkend is, is dat hij de mogelijkheid van een hervormde Verenigde Naties en al haar potentieel welwillende prestaties schetst, nadat hij technisch rekening heeft gehouden met het vooruitzicht van een uiteindelijke enkele leider, evenals met de stevige vestiging van wereldwijde verplichte naleving van het systeem tegen die tijd. Verderop in de brief schrijft paus Franciscus:
De vijfenzeventig jaar sinds de oprichting van de Verenigde Naties en de ervaring van de eerste twintig jaar van dit millennium hebben aangetoond dat de volledige toepassing van internationale normen werkelijk effectief blijkt te zijn, en dat het niet naleven ervan schadelijk is.... Hier kan geen ruimte zijn voor het verhullen van valse bedoelingen of het plaatsen van de partijdige belangen van één land of groep boven het wereldwijde algemeen belang.
"Niet naleven." Die woorden zijn altijd zo geruststellend...
Maar goed, je snapt het idee. De brief van paus Franciscus telt 42.990 woorden (net iets minder dan de lengte van het gemiddelde non-fictie boek in de huidige industrie), dus we zullen er niet verder over uitweiden. We willen alleen het volgende duidelijk maken: als je denkt dat deze "laatste paus" ons gaat redden van de antichrist - de laatste paus die wordt genoemd in de ijzingwekkend accurate "Profetie van de pausen" die eindigt met de vernietiging van Rome - dan is hij dat niet. Alles wat hij zegt lijkt het hele idee te ondersteunen. Zijn brief is opmerkelijk overtuigend over de voordelen van het samenbrengen van de wereld. Hij verweeft zoveel op Christus lijkende liefde en schoonheid in zijn einddoel dat het voor het ongetrainde christelijke oog bijna onmogelijk is om te zien hoe anti-christelijk het eigenlijk is.
VOLGENDE: De vervalsing herkennen
Eindnoten
[i] Groothuis, Douglas, Truth Decay: Defending Christianity Against the Challenges of Postmodernism (Downers Grove, IL: InterVarsity Press, 2000; Kindle edition), locations 999–1000.
[ii] Ibid., back cover.
[iii] Ibid., locations 2793–2794.
[iv] Pope Francis, in an encyclical released on October 3, 2020, translated and archived by the official Vatican website: “ FRATELLI TUTTI : Of the Holy Father, Francis, On Fraternity and Social Friendship,” Vatican , last accessed October 27, 2020, http://www.vatican.va/content/francesco/en/encyclicals/documents/papa-francesco_20201003_enciclica-fratelli-tutti.html .
[v] Ibid.
[vi] Ibid.
[vii] Ibid.; note that internal quotation marks were removed to avoid confusion, since Pope Francis is here quoting an earlier document that he, himself, was author of.
[viii] Ibid.; last set of internal quotation marks were removed to avoid confusion, since Pope Francis is here quoting an earlier document that he, himself, was author of.
Category: Featured, Featured Articles