www.wimjongman.nl
KRUITVAT: HOE MODERNE OMSTANDIGHEDEN DE SAMENLEVING KLAARSTOMEN OM HET BEESTENSYSTEEM TE OMARMEN, RECHT ONDER DE NEUS VAN EEN SLAPENDE KERK...ARTIKEL 23, De "verarming" van de samenleving
27 februari 2024 door SkyWatch Editor
(foto Alexas fotos - tekst toegevoegd)
Inleiding - Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10
Deel 11 - Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20
Deel 21 - Deel 22
Heeft Google het openbare onderwijssysteem gekaapt?
Er ontstond een grote kloof tussen veel ouders en de scholen van hun kinderen toen Google Chromebooks gemeengoed werden in de klas. Dit lijkt misschien een grote sprong, maar het heeft meer problemen veroorzaakt dan je op het eerste gezicht zou denken. De openbare scholen van Chicago behoorden tot de eerste scholen die overschakelden van schriftelijk werk naar een online interface met behulp van door Google gesponsorde hulpmiddelen zoals Google Classroom, Gmail, Google Calendar en Google Docs. De omschakeling werd in 2012 ingezet door bijna vierhonderdduizend leerlingen in Chicago; en nu gebruiken meer dan dertig miljoen leerlingen deze tools.[i] Google heeft veel van zijn concurrenten op het gebied van scholing (zoals Apple en Microsoft) overtroffen, niet alleen door zijn Chromebooks extreem betaalbaar te maken, maar ook door software te maken die onderwijshulpmiddelen biedt waarmee leerlingen en docenten volledig via de kleine laptops met elkaar kunnen communiceren. De apparaten groeiden van "zeer nuttig" naar "van onschatbare waarde" tijdens de COVID-19 schoolsluitingen, waardoor academici door konden gaan ondanks de pandemie. Bij zulke drastische sluitingen zou je denken dat de technologie omarmd zou worden, maar toch is er weerstand. Waarom?
Natasha Singer van de New York Times zegt: "In tegenstelling tot Apple of Microsoft, die hun geld voornamelijk verdienen met de verkoop van apparaten of softwareservices, haalt Google het grootste deel van zijn inkomsten uit online reclame, waarvan een groot deel gericht is door middel van geavanceerd gebruik van de gegevens van mensen."[ii] Dit ene punt leidt ertoe dat velen zich afvragen of Google er echt naar streeft om onderwijsinstellingen te helpen door creatieve online hulpprogramma's en betaalbare laptops te maken, of dat er meer achter dit plan zit. Voorziet Google zo'n groot deel van de bevolking - studenten - van de technologie om gegevens te verzamelen waarmee het later, als ze volwassen zijn, geld kan verdienen aan hetzelfde segment van de bevolking? Velen beweren dat we niet zeker weten of de informatie die van kinderen wordt verzameld hen uiteindelijk zal helpen of schaden.[iii] Het is op dit moment moeilijk om antwoorden te krijgen; Google heeft geweigerd om precies aan te geven welke gegevens het van de studenten verzamelt en hoe deze informatie wordt gebruikt.[iv].
Bovendien, kunnen we ervan uitgaan dat deze informatie niet in verkeerde handen zal vallen? Deze zorg is niet ongegrond. Deze auteurs kennen persoonlijk iemand wiens dochter door een roofzuchtige in een online chatrooms werd gelokt; er was politie-interventie nodig voordat de zaak kon worden opgelost. De procureur-generaal van New Mexico, Hector Balderas, lijkt te geloven dat de lage verkoopprijzen die Google aan scholen biedt niet voortkomen uit welwillendheid, maar uit de belofte van een of ander voordeel.[v] De beschuldiging van Banderas heeft betrekking op de schending door Google van de Children's Online Privacy Protection Act, die toestemming van de ouders vereist voor het verzamelen van informatie over kinderen jonger dan dertien jaar. Volgens de procureur-generaal heeft deze technologie "kinderen en ouders hun autonomie ontnomen... kinderen gedwongen zich neer te leggen bij voortdurende controle, tot in het oneindige, in ruil voor hun opleiding."[vi] Google is ervan beschuldigd Chromebooks te gebruiken om kinderen te controleren "op internet, op verschillende apparaten, bij hen thuis en ver buiten de onderwijssfeer."[vii]
Al deze zorgen worden weggenomen door veel ouders die een oplossing willen vinden voor hun kinderen: "Geen [G]oogle, geen toegang. Geen toegang, geen onderwijs."[viii] Voor velen voor wie thuisonderwijs of privéonderwijs geen optie is, is naleving van het op Google gebaseerde onderwijs de enige keuze. Dit is verontrustend omdat we weten dat roofzuchtigen zich richten op technologie die door kinderen en tieners wordt gebruikt, dus Chromebooks en andere educatieve materialen en apparaten zullen bovenaan de lijst staan van degenen die onder vuur liggen. Veel scholen die ouders verzekeren dat ze cyberbeveiligingsapps hebben geïnstalleerd op apparaten die aan leerlingen worden verstrekt, vermelden bovendien niet dat deze beveiligingen meestal alleen effectief zijn als ze zijn ingelogd op het wi-fi van de school. Dit betekent dat de leerling het meest kwetsbaar kan zijn als hij of zij thuis is - misschien wel alleen.[ix] De FBI heeft meerdere waarschuwingen uitgegeven dat het gebruik van educatieve-tech hardware en software minderjarigen vatbaar kan maken voor een verscheidenheid aan risico's en soms "unieke uitbuitingsmogelijkheden voor criminelen" kan bieden, inclusief maar niet beperkt tot "social engineering, tracking, identiteitsdiefstal of andere middelen om kinderen als doelwit te nemen."[x] Merk op dat tracking een van de potentiële gevaren is die de FBI opsomt en erkent. Voor veel van deze apparaten geldt dat locaties gemakkelijk te achterhalen zijn door hackers, wat betekent dat als een roofzuchtige een kind als doelwit neemt, de hacker waarschijnlijk weet waar hij of zij hem of haar kan vinden.
Worden we "dommer"?
De beschuldiging dat Amerikanen opzettelijk dommer worden gemaakt is niet nieuw. De uitdrukking is verspreid over de beginjaren van Hollywoodfilms, toen scripts moesten worden aangepast aan het opleidingsniveau van een doelpubliek. In 1991 bracht John Taylor Gatto het boek Dumbing Us Down uit, waarin hij stelde dat het onderwijssysteem het vermogen van kinderen om zich creatief te ontplooien verstikt en hen tot slachtoffer maakt door hen te leren slechts "radertjes te zijn in de machine" van een gestandaardiseerd en kapot systeem.[xi] Sinds dat boek en andere soortgelijke boeken zijn verschenen, verwijst de uitdrukking "dumbing down" meestal naar een agenda die het openbare onderwijssysteem heeft geïnfiltreerd in een poging om een kneedbare, controleerbare, beïnvloedbare samenleving te creëren die verstoken is van persoonlijke bekrachtiging, vindingrijkheid en zelfvoorzienendheid.
Het is geen geheim dat in de afgelopen decennia de academische scores zijn gedaald. Uit een onderzoek dat in 2018 werd uitgevoerd door het Amerikaanse ministerie van Onderwijs bleek dat bijna 20 procent van de afgestudeerden van de middelbare school analfabeet is, en een gelijk aantal leest alleen op elementair niveau.[xii] Voor sommigen is dit het trieste resultaat van een schoolsysteem dat steeds meer verantwoordelijk is geworden voor taken die ouders thuis zouden moeten uitvoeren, terwijl anderen bezuinigingen en onderbezetting als schuldige aanwijzen.
Sommigen geloven echter dat dit het resultaat is van een opzettelijk en subversief eugeneticaproject waarbij de bevolking wordt klaargestoomd om "een bevolking van hersenloze, robotachtige burgers te worden die simpelweg doen wat hen wordt opgedragen...[en waarbij] het hersenspoelen al vroeg begint op de Amerikaanse scholen. "[xiii] Degenen die dit geloven verbinden de voorbedachte academische achteruitgang van de huidige generaties gemakkelijk met het voorselectieproces van een beroepsbevolking voor de Nieuwe Wereld Orde.[xiv] Als er waarheid schuilt in deze speculaties, dan krijgt de bereidheid van de school om zich te buiten te gaan aan ouderlijk gezag een nieuwe dimensie, terwijl het alarm in verband met de passiviteit waarmee veel ouders dit binnendringen toestaan ook toeneemt.
Hoe dan ook, één ding dat niet onvermeld mag blijven is de onbetwistbare correlatie tussen sociaaleconomische status en schoolprestaties.[xv] Dit wordt een terugkerende familiale val waar volgende generaties moeilijk uit kunnen breken. Statistieken tonen al vroeg aan dat gezinnen die het financieel moeilijk hebben vaak kinderen hebben die ook problemen hebben op school. Enkele factoren die hiertoe zouden kunnen bijdragen, zijn, dat deze jongeren minder ervaringen hebben die de academische ontwikkeling stimuleren, minder toegang hebben tot nuttige bronnen zoals computers, boeken en tutors, en zelfs minder mogelijkheden hebben om hun opleiding voort te zetten na de middelbare school.[xvi] De lagere sociaaleconomische status, gekoppeld aan een lagere waarschijnlijkheid dat een student zijn of haar opleiding na het afstuderen voortzet, is echter ook een voorspeller van iemands toekomstige sociaaleconomische status.[xvii] Op die manier worden onderwijsprestaties en toekomstig financieel welzijn cyclisch in gezinnen, een wiel waar veel jongeren het gevoel hebben dat ze niet vanaf kunnen springen, waardoor ze niet gemotiveerd zijn om het zelfs maar te proberen. Als de academische idealen dalen, zien hele families de levensstandaard steeds verder dalen - tenzij de jongste generaties het momentum veranderen. Nu scholen zich minder richten op veel wetenschappelijke onderwerpen van vroeger en meer tijd besteden aan het overnemen van de rol van de ouders en het bespreken van politieke propaganda in de klas, lijkt het erop dat veel van deze jongeren van alle kanten in het nadeel zijn.
Inbreuk op de nationale veiligheid
Ongeacht de reden achter de daling van het academisch succes in de afgelopen generaties, kunnen we moeilijk betwisten dat de kwestie problematisch is. Na het behalen van hun diploma op de middelbare school kiezen studenten hoofdzakelijk voor één van de volgende drie paden: verder onderwijs, werk of militaire dienst.[xviii] Eén probleem dat voortkomt uit het moderne onderwijssysteem, dat "scores uit gestandaardiseerde testen een hogere waarde toekent dan het werkelijke curriculum dat in de klas wordt onderwezen... betekent dat studenten alleen leren hoe ze toetsen moeten afleggen, maar dat ze andere leermogelijkheden missen om hun potentiële vaardigheden en kennis te ontwikkelen."[xix] Het probleem voor de nationale veiligheid komt wanneer degenen die afstuderen met de intentie om zich in te schrijven voor gewapende diensten erachter komen dat ze niet kunnen slagen voor toelatingsexamens. Militaire recruiters staan voor de uitdaging om vacatures te vullen met een aankomende generatie waarvan "30 procent van de mogelijke rekruten...[zakte] voor de kwalificatietests van de strijdkrachten" als gevolg van "onvoldoende onderwijs."[xx] Als je dit optelt bij de 27 procent die gediskwalificeerd worden vanwege zwaarlijvigheid, de 10 procent die juridische overtredingen hebben die hun betrokkenheid in de weg staan en de anderen die geweigerd worden vanwege "gezichtsvermogen, aandoeningen zoals astma en diabetes en geestelijke ziekten", dan hebben ambtenaren niet veel keus waaruit ze een heel leger kunnen samenstellen. xxi] Dit, in combinatie met de directe correlatie tussen academisch succes en economische zekerheid, zorgt ervoor dat onze natie op weg lijkt naar serieuze problemen. Per slot van rekening heeft Amerika een formidabele militaire macht, maar het zal ons geen goed doen als er geen individuen opstaan om die te vullen.[xxii]
De normalisering van pedofilie
Seksualiteit is een van de meest ingewikkelde en bediscussieerde aspecten van onze cultuur geworden en naarmate het onderwerp verhit raakt, worden alle kanten steeds vluchtiger. Omdat diversiteit steeds meer polariteit mogelijk maakt op het gebied van seksualiteit, zijn velen bezorgd om zowel hun eigen rechten als die van de volgende generaties. Als zodanig raken kinderen langzaam verstrikt in het web dat zelfexpressie is, zowel door degenen die hen verdedigen als door degenen die hen uitbuiten. In deze postmoderne maatschappij waar mensen de waarheid vanuit verschillende invalshoeken bekijken en verdedigen, raken onschuldigen snel verstrikt in het kruisvuur, wat schadelijke gevolgen op de lange termijn kan hebben.
In een vorig artikel bespraken we dat één methode van manipulatie het verdraaien van het begrip liefde is. Weinigen zullen het oneens zijn met het feit dat de definitie van "liefde" in de loop der tijd radicaal is veranderd. Nu lichamelijkheid het belang van een oprechte band met anderen heeft vervangen, is het gemakkelijk te zien dat seks verward is geraakt met genegenheid. Terwijl de toegenomen beschikbaarheid van lichamelijke prikkelingen onze cultuur overspoelt, blijven velen onbevredigd achter, wat leidt tot meer seksueel afwijkend gedrag, meer pornografie en een grotere vraag naar sekswerkers (mensenhandel). Met de toenemende honger naar snode seksuele uitbuiting komen tactieken die steeds ingewikkelder worden en steeds meer verdedigd worden door de grootschalige samenleving. Deze verdediging wordt vaak gepresenteerd als "actueel" of "in het belang van ieders burgerrechten". En het is de uitbuiting van onschuldigen die dergelijke bewegingen voortdrijft. De groeiende ruimte voor diversiteit maakt de weg vrij voor bepaalde groeperingen om naar het middelpunt van de belangstelling te komen en te eisen dat ze worden erkend als een geaardheid met gelijke rechten. De pedofiel krijgt nu de kans om zijn of haar ziekte te framen als een "geaardheid".
Volgens de American Psychiatric Association wordt pedofilie sinds 1968 beschouwd als een psychiatrische stoornis.[xxiii] Het "normaliseren" lijkt dus tegenstrijdig, maar toch begint het te gebeuren. Het technische aspect dat deze ziekte in de huidige maatschappij verdedigbaar maakt, is echter het etiket. Dat iemand de drang heeft om seksueel betrokken te raken bij een kind, maar er niet naar handelt, creëert voor velen die dit standpunt verdedigen een punt van veiligheid en zelfs sympathie voor de pedofiel. Velen proberen de aandoening een andere naam te geven op een meer politiek correcte, niet-bedreigende manier. Onlangs zijn er verschillende termen opgedoken, waaronder MAP ("minor-attracted person"),[xxiv] en onder de nieuwe noemers wordt de aantrekkingskracht tot kinderen steeds meer als een "geaardheid" gezien. Dit is een belangrijk onderscheid, want als pedofilie een psychiatrische stoornis is, wordt de pedofiel verplicht om zich te laten behandelen of om te proberen zijn verlangen te overwinnen. Maar als geaardheid staat pedofilie op het punt bevorderd te worden via dezelfde sympathie en gelijkheid die door de LGBTQ-gemeenschap gepromoot wordt. Het verschil is cruciaal: Tot nu toe heeft de LGBTQ-gemeenschap gevochten voor onpartijdigheid als het gaat om instemmende volwassenen. Als pedofilie wordt omarmd als een oriëntatie (en het gaat snel die kant op) zullen onze kinderen het doelwit worden van druk om relaties aan te gaan waar hun verstand en emoties nog niet klaar voor zijn. De schade die aan deze onschuldigen wordt toegebracht zal onomkeerbaar en levenslang zijn.
Het ontfilosoferen van het imago van de MAP wordt al gezaaid in het wereldbeeld van het publiek. Er worden verklaringen afgelegd waarin wordt verwezen naar de eenzaamheid en minachting van mensen die zich aangetrokken voelen tot mensen die verboden terrein zijn. Dit is gevaarlijke propaganda: het zorgt ervoor dat het ziekte-aspect geaccepteerd wordt, terwijl het degenen die eraan lijden bevrijdt van de verantwoordelijkheid om een andere manier te vinden om met deze driften om te gaan - door professionele hulp te zoeken. Als pedofilie (of dezelfde aandoening onder een ander label) een geaardheid zou worden, dan zou dat als uitgangspunt gebruikt kunnen worden om te beweren dat pedofielen vrij zijn om hun geluk na te streven zolang er geen slachtoffers zijn. (Het probleem is dat er bij pedofilie altijd slachtoffers zijn, zoals de statistieken aangeven. Hier komen we zo op terug). Als kinderen eenmaal geconditioneerd zijn en gedwongen worden om nieuwsgierigheid naar seks te tonen, dan kan het betrekken van kinderen bij de bezigheden van pedofielen gezien worden als een wederkerigheid van roofzuchtige avances, waarop sommigen waarschijnlijk zullen proberen om een "slachtofferloos" argument voor de activiteit aan te voeren. Als de beweging aanslaat, kan pedofilie gelegaliseerd worden, en zelfs gerechtvaardigd worden als een nieuwe geaardheid. Sta ons toe om dit uit te leggen.
Om deze geaardheid te presenteren als een interactie die bestaat zonder slachtoffers, dan moet de kwestie worden om aan te tonen dat een kind daadwerkelijk seks zou willen hebben. Als het vrijwillig is, is er geen probleem, toch? Deze denkwijze werpt echter een aantal obstakels op, omdat de nieuwsgierigheid van een kind, als je het op zijn eigen manier laat ontwikkelen, een langzaam proces is dat stapsgewijs verloopt naar wat bij de leeftijd past. Als zodanig zullen kinderen de wens van een volwassene om seks met hen te hebben niet beantwoorden, tenzij er sprake is van conditionering. Ontwikkelingsstadia vinden plaats over een periode van jaren en maken mensen - in een ideale samenleving die niet seksueel geladen is - klaar om dergelijke verlangens te volgen in hun vroege volwassenheid. Dit geeft pedofiliepatiënten één groot probleem: hun beoogde slachtoffers zijn niet geïnteresseerd. Om een seksuele band op te bouwen met de jonge en zich nog ontwikkelende bevolking, moet de interesse zorgvuldig worden gewekt en gecultiveerd. En omdat de manier om pedofilie te legaliseren zal worden gedaan vanuit het standpunt van het verdedigen van de rechten van het kind, moet de conditionering van deze gedachte in het volle zicht verborgen worden gehouden, zodat het lijkt alsof deze interesse en dit verlangen door de kinderen zelf wordt aangewakkerd.
Zoals snoep afpakken van een baby...
Deze auteurs zouden willen dat we tijd hadden om uit te weiden over het soort openbare gaslighting dat hier plaatsvindt op een grootschalig, cultureel niveau. Maar laten we omwille van de tijd een voorbeeld gebruiken van het soort uitwisseling dat we uitleggen. Omdat we het bij het bespreken van onze kinderen hebben over de meest vertrouwensvolle en kwetsbare leden van onze samenleving, is het voorbeeld hieronder redelijk door gebruik te maken van het voorbeeld van een oudere vrouw:
Laten we zeggen dat er een oudere vrouw bij mij in de straat woont. Ze heeft honderd dollar op haar bankrekening staan en ik weet dat ze in de vroege stadia van dementie verkeert, dus ze is cognitief interactief maar kneedbaar (net als een kind). Stel nu dat ik wil dat ze mij die honderd dollar geeft. Ze wil het me echter niet geven, omdat ze het zich niet kan veroorloven en geen interesse heeft om haar geld met mij te delen. Ik blijf haar onder druk zetten, stop berichten in haar brievenbus en aan haar deur over hoe leuk het is om geld weg te geven. Ik loop zelfs de straat op en neer en zing er liedjes over (dit lijkt misschien belachelijk, maar het is een eerlijke vergelijking met hoe het leven van een kind wordt overspoeld met seksuele inhoud via de media, advertenties, muziek, films, enzovoort). Ik beloof haar zelfs dat ik het geld zal gebruiken om haar mee te nemen op reisjes, om te winkelen en om lekker te eten in mooie restaurants (waarmee ik het begrip "relatie" aan mijn agenda verbind). Ze wordt verleid door de kameraadschap waarvan ze denkt dat ik die beloof en haar verlangen naar vriendschap en mensen plezieren wordt gewekt (net zoals dat van een kind zou zijn onder de juiste conditionering).
Tijdens dit proces beginnen toeschouwers voor haar rechten op te komen en vertellen ze me dat ze me die honderd dollar niet hoeft te geven. Ze zien dat ik de beloften die ik heb gedaan nooit zal waarmaken, omdat het onpraktisch is om je voor te stellen dat honderd dollar alles zal doen wat ik zeg dat het zal doen. (Dit is net zoals "romantische" liefde met een kind nooit kan doen wat de dader belooft. Zulke liefde vereist een intellectuele connectie die je nooit kunt hebben met hersenen die nog steeds door de ontwikkelingsstadia van de kindertijd/tienerjaren reizen. Juist dit punt versterkt waarom kinderen nog niet klaar zijn voor seksuele verbinding).
Dan verander ik subtiel mijn aanpak. Ik blijf de vrouw vertellen hoeveel het haar leven zal verrijken om mij het geld te geven, maar deze keer leg ik haar uit dat het in haar eigen belang is dat ik erom vraag. Ik vertel haar dat het is omdat ik om haar geef en wil dat ze geniet van alle beloningen die ze krijgt door haar geld met mij te delen. Als toeschouwers zich tegen mijn agenda verzetten, zeg ik dat ze haar onder controle proberen te houden (net zoals de maatschappij kinderen wier onschuld wordt beschermd door ouders of voogden vertelt dat de voogden repressief of overbezorgd zijn). Ik ga zelfs zo ver dat ik beweer dat degenen die mijn plannen met de vrouw willen dwarsbomen alleen maar proberen haar te controleren, om haar alle vreugde te ontnemen die het haar zal brengen om mij haar geld te geven. Ik word assertiever en vertel haar dat ze het recht heeft om me die honderd dollar te geven als ze dat wil. Als ze dat wil, mag niemand haar tegenhouden. Ik begin verontwaardiging tegen haar beschermers in haar gedachten te implanteren. Ik zeg: "Hoe durven die anderen haar tegen te houden om haar geluk na te streven?" Ik herinner haar eraan dat ze haar eigen beslissingen over haar geld moet kunnen nemen en zeg ronduit dat iedereen die haar op andere gedachten probeert te brengen zich terug moet trekken en haar beslissing moet respecteren. (Klinkt dit als het verhaal dat kinderen nu te horen krijgen over hun seksualiteit?)
Want waarom dringen deze derden ons gesprek binnen? Dit heeft niets met hen te maken! Hoe durven ze haar niet te laten beslissen wat ze met haar geld wil doen! Die anderen maken inbreuk op haar burgerrechten! Terwijl ik vijandschap begin op te wekken tegen degenen die voor haar opkomen, ga ik door met de langzame, uitgebreide conditionering die plaatsvindt doordat het gesprek voortdurend wordt herhaald. Uiteindelijk raakt de vrouw zo gewend aan deze dialoog over honderd dollar dat de lijnen van het gesprek beginnen te vervagen in haar gemakkelijk beïnvloedbare, bejaarde geest. Ze herinnert zich haar oorspronkelijke redenen om haar geld te willen houden niet meer en ik heb haar mentale en fysieke ruimte gevuld met zoveel boodschappen over alle goede dingen die haar zullen overkomen als ze mij haar geld geeft, dat ze nieuwsgierig wordt naar hoe het zou zijn om haar geld aan iemand anders te geven. (Nogmaals, als je denkt dat dit soort conditionering niet gebeurt bij onze kinderen, kijk dan eens naar de muziek, het speelgoed, de tv-sitcoms, reclamespots en zelfs tekenfilms die op steeds jongere leeftijd in de psyche van onze kinderen worden geduwd).
Ik begin me in te zetten voor haar "recht" om mij het geld te geven en uiteindelijk wint dat aan kracht. Als ze uiteindelijk haar honderd dollar aan mij geeft, en zijn degenen die in eerste instantie voor haar in actie kwamen omdat ze haar als mentaal kwetsbaar zagen en mij als roofzuchtig, afgeschilderd als de vijanden. Degene die haar financiën wilde uitbuiten (ik) heeft dat gedaan en haar bankrekening leeggehaald, met toestemming van de vrouw. Degenen die het oplichters zoals ik juridisch makkelijker maken vieren de overwinning en de vrouw keert berooid terug naar huis. Mijn beloftes van vakanties en chique diners worden natuurlijk nooit waargemaakt, omdat ze met een budget van honderd dollar nooit mogelijk waren (net zoals authentieke, volwassen liefde niet mogelijk is tussen een kind en een volwassene). De kameraadschap waar de vrouw op hoopte komt er nooit, omdat ik in de eerste plaats niet uit was op haar gezelschap (net zoals een intellectuele band niet is wat een pedofiel zoekt met een kind). De vrouw leeft haar laatste jaren zonder geld, verstoken van medicijnen die ze zich niet meer kan veroorloven (net zoals uitgebuite kinderen niet in staat zijn om de beschadigde stadia van hun ontwikkeling terug te winnen en te herstellen), en ik heb nu de weg vrijgemaakt voor anderen met kwaadaardige bedoelingen om makkelijker te azen op andere kwetsbare en zwakke leden van de samenleving.
VOLGENDE: Gevolgen op lange termijn van vroege seksuele ontmoetingen
Eindnoten