Artikel

Door Prof. Paul Eidelberg, voorzitter van het Israel-Amerika Renaissance Instituut, Jerusalem en Philadelphia - augustus 2016

Toen de Palestijnse Bevrijdings Organisatie (PLO) Libanon binnenkwam in 1970 (na te zijn verdreven uit Jordanië), verstoorde ze de machtsdelingregeling tussen christenen, moslims en Druzen in het voordeel van de moslims. De PLO was dan ook een belangrijke oorzaak van de burgeroorlog die erop volgde.

De oorlog duurde van 1975-1990 en resulteerde in meer dan 100.000 burgerdoden. De Britse journalist Patrick Sills van de London Observer schreef een rapport over de oorlog. Om 's werelds reactie op deze broedermoord-oorlog te dramatiseren, heeft de Israëlische journalist Eliyahu Amiqam (een vriend van deze schrijver) een doorlopend commentaar gepubliceerd op Sill ten behoeve van zijn (Hebreeuws-talige) krant Yediot Aharanot:

Sill schrijft: "In alle hoeken en gaten van de straten van Beiroet vertonen zich kleine kinderen met flessen die een menselijk oor bevatten, ondergedompeld in een zuur, zoals augurken of artisjokken in azijn. De lichamen liggen gedompeld in hun gestolde bloed op de straten, wat hun ontbreekt zijn hun voortplantingsorganen, die werden afgesneden en in zuur gedompeld voor een tentoonstelling door de kinderen .... "

"Dit verslag [Amiqam's opmerkingen] werd niet afgedrukt in juni 1982, tijdens de Israëlische Operatie Vrede voor Galilea [die was om de PLO te laten stoppen van het bombarderen van Joodse steden]. Nee, het werd gedrukt op 25 januari 1976, tijdens de burgeroorlog in Libanon." We lezen verder: "Het aantal doden en gewonden, en nog erger dan wat dan ook, de ontvoerden wier lot meestal verschrikkelijk was en afschuwelijk, had al het getal bereikt van ongeveer 40.000, met aan beide zijden [islamitische en christelijke Arabieren], die onderling strijden in de meest woeste acties. Volledige dorpen werden geplunderd, in brand gestoken, en heel hun bevolking geëlimineerd. De Palestijnse terroristen waren het meest extreem en wreed verdorven van allen .... "

Dan vraagt Amiqam: "Wat heeft de wereld te zeggen over de periode van deze beangstigende situatie? Niks. Wat zei Paus Paulus VI toen nonnen in het bijzijn van hun ouders en broers werden verkracht en daarna hun ellebogen werden afgesneden? Zijne heiligheid zei niets. Hij was op dat moment druk met protesteren tegen een bouw die gaande was in Jeruzalem. Wat heeft de wereld gedaan op dat moment om het bloedbad en de horror in Libanon te stoppen? Niks. Maar zes jaar later [tijdens de Israëlische 'Operatie Vrede voor Galilea'] zag de wereld verschillende pogingen [van de Verenigde Staten en West-Europa] om de [PLO-] terroristen in hun posities te laten blijven waar ze waren, nadat ze erin waren geslaagd Libanon te vernietigen, o.a. door het afslachten van tienduizenden van de bevolking, en onderwijl een centrale uitvalsbasis op te richten voor het exporteren van moord op wereldwijde schaal [dit alles met wapens van de Sovjet-Unie, het geld van Saoedi-Arabië, een militaire samenwerking van Syrië, en de diplomatieke bescherming van Egypte]."

Amiqam gaat verder met te zeggen: "Tot toen was alles prima in Libanon. De ramp begon pas nadat het Joodse leger [Israël] Libanon in kwam en begon met zijn 'genocide' en de 'definitieve oplossing' voor het Palestijnse probleem. Nu [opeens] toonde de wereld wel op de tv-schermen de foto's van de oorlog, het doden en vernietigen, de moeders op de vlucht met hun kinderen in hun armen."

De 'wereld' in deze context is er een die is beïnvloed door de leugenachtige media van de Verenigde Staten en West-Europa, die Israël kleineerden en de Jood afbeeldden als de schurk, monsterlijker en lelijker dan alle andere.

De moslims en Arabieren die elkaar tijdens de tienjarige burgeroorlog in Libanon afslachtten, zijn de bloedverwanten van de moslims en Arabieren die gruweldaad na gruweldaad hebben gepleegd sinds de ondertekening van de overeenkomst tussen Israël en de PLO in 1993 in Israël. Toch, ondanks dat de bloeddorst van de PLO zich heeft geopenbaard, jaar na jaar, gedurende tientallen jaren, toch, ondanks het langdurig registreren van het vermoorden en verminken van meer dan 15.000 Joodse vrouwen en kinderen en ongewapende mannen in Israël, volhardden de regeringen van Israël - de idioten die zeggen dit land te dienen als politiek leiders - in het zoeken naar vrede met deze wilden! En men hoort geen kik van protest door de militaire leiders van dit land, die tenslotte direct verantwoordelijk zijn voor de veiligheid en het leven van de burgerbevolking van Israël! Is het een wonder dat er geen einde in zicht is van dit Arabische terrorisme? Maar dit betekent dat de Israëlische regering, die geen geschreven grondwet heeft, dus ook geen goed gedefinieerde structuur van politieke verantwoordelijkheid kent, en dus disfunctioneel is. Het betekent dat de leiders van Israël het niet alleen ontbreekt aan Joodse nationale trots en doelen, maar ook aan een grote nationale strategie. Vandaar dat de huidige schrijver een grondwet opgesteld heeft met een Eenheids Directie gebaseerd op de Hebreeuwse en de Amerikaanse principes om het huidige systeem van meer-partijen coalitieregeringen van Israël te vervangen, opdat Israël een bron van creativiteit en morele grootheid zal worden, die nu is verdroogd door partijpolitiek in de langdurige oorlog met barbaren.

Het is een bespotting om deze oorlog een "botsing der beschavingen" te noemen, de term die beroemd gemaakt is door de eminente politicoloog Samuel Huntington. De in Syrië geboren psychiater Dr. Wafa Sultan ontkent dat de islam een beschaving is. En de Amerikaanse filosoof Lee Harris biedt solide argumenten aan voor dat standpunt. Hij verwerpt het multiculturele relativisme onder leiding van de Amerikaanse en Europese universiteiten, op grond waarvan het Westen gewoon maar een van de vele culturen is, niet beter of slechter dan de anderen.

Met beschaving bedoelt Harris: een norm die transnationaal en trans-historisch is. Hij ziet de beschaving als met vier vereisten: een stabiele sociale orde, de medewerking van individuen voor hun eigen belangen, de mogelijkheid tot tolerantie en sociale contacten met je buren, en een afkeer van geweld. Het is duidelijk dat de islam niet over drie van deze vier voorwaarden beschikt betreffende Harris' kijk op een beschaving. Daarom is het des te opmerkelijker dat Wafa Sultan tot dezelfde conclusie kwam. Zij ontkende dat er eenclash is tussen de Westerse en de Islamitische beschaving, omdat, in haar woorden, de islam geen beschaving is!

Maar wat zullen we zeggen van de regering van een Joodse staat die vrede met de islam nastreeft, ondanks de absolute Jodenhaat van de islam? Wat zullen we zeggen van een regering die vrede wil met een consortium van islamitische despoten die bogen op een 1400-jarige geschiedenis van oorlogvoering, met vandaar die bloedlust? Wat zullen we zeggen van een regering die, ondanks de meest krachtige militaire macht in het Midden-Oosten, het vermoorden, verminken door terroriseren tolereert van tienduizenden van de eigen burgers? Wat zullen we zeggen van de politieke en militaire rangen van een regering die zich terugtrekt van hot naar her, en in het proces duizenden Joden uit hun huizen verdrijft, Joden wiens liefde voor het Land Israël de woestijnen bloeiend maakte, een regering bovendien, die dreigt honderdduizenden Joden tot daklozen te maken, om plaats te maken voor de oprichting van een oorlogszuchtige Arabisch-islamitische staat in Judea en Samaria, de bakermat van de Joodse beschaving?

Heeft een dergelijke regering niet de menselijke kwaliteiten aangetast van wat we moeten associëren met beschaving? Waar is het respect voor de rede en de menselijke grootsheid, waar is de geestelijke en menselijke compassie, waar is de dankbaarheid voor het verleden en het respect voor traditionele waarden, waar is de rechtsstaat zonder welke geen beschaving mogelijk is? We zien in plaats daarvan een regering die het Joodse land aan Arabieren overdraagt en dus de Joodse staat transformeert tot een toevluchtsoord voor sjacheraars en verraders.

Waarlijk, de islam is geen beschaving, maar wat is er geworden van de beschaving in Israël, ondanks zijn buitengewone medische en technologische prestaties? We stellen het tegenover elkaar, en distantiëren ons niet. Deze prestaties verliezen hun glans door de wreedheid en vernielzucht van een regering, die duizenden Joden verdreven heeft uit hun intellectuele creatieve en bloeiende gemeenschappen. We zien dus in Israël ook geen echte beschaving, maar meer de opeenhopingen van harteloze partij-hakkers en hersenloze partijlieden die het graf voor hun land graven. Geen wonder dat Joodse academici en premiers, die niet over de intellectuele integriteit of de moed beschikken om het conflict tussen Joden en moslims te beschrijven als een conflict tussen beschavingen! Nogmaals, hebben de nazi's hun kinderen gebruikt als menselijke bommen? Zal deze barbarij dan ophouden om een barbarij te zijn omdat semi-opgeleide academici en politici knielen voor de mythe dat de islam een religie is, gebaseerd op een ethisch en intellectueel monotheïsme - en daarmee bedoel ik het Hebreeuwse monotheïsme, waaruit we het primaat van de rede afleiden, en de rechtvaardigheid en vriendelijkheid in menselijke aangelegenheden? Inderdaad, om Rabbi Dr. Leo Adler te parafraseren, wie de Bijbelse mens wil begrijpen moet proberen hem te begrijpen door zijn relatie met God, te beginnen met deze intellectuele en morele categorieën.

Wat betreft de moslims zelf, die hebben nooit enige twijfel gehad over een beschavingsconflict tussen de islam en het Westen. Ze hebben altijd de wereld verdeeld in het grondgebied van Dar al-Islam, waar de moslims heersen, en het grondgebied van Dar al-Harb, waar de niet-moslims regeren, en waar het sharia-racisme vereist dat moslims "ongelovigen" elimineren in de naam van de islam en de door haar vergoddelijkte Hitler. Voor de vrome moslim is de westerse beschaving niet alleen misleidend: het is het kwaad. Hier de manier waarop 'Abd al-Rahman al-Bazzaz, (1913-1973), decaan van Bagdad Law College, en een voormalig Iraaks premier, de botsing beschreef tussen Israël en de islam: "Het bestaan van Israël vernietigt de eenheid van ons geboorteland, de eenheid van onze natie en de eenheid van onze beschaving, die het geheel van deze regio omvat. Bovendien is het bestaan van Israël een flagrante uitdaging aan onze filosofie op het leven en de idealen waarvoor we leven, en een totale barrière tegen de waarden en doelstellingen die wij nastreven in de wereld."

Imam Hasan al-Banna (1906-1949) van Egypte beschouwde de westerse manier van leven als decadent - begrensd in zijn effect op de praktische en technische kennis, ontdekkingen, uitvindingen, en het overstromen van de wereldmarkt met mechanische producten. Het Westen, zei hij, is niet in staat om aan de gedachten van de mens een flikkering van licht, een sprankje hoop, een korrel van geloof aan te bieden.

Hoe het ook zij, de botsing tussen het Joods-christelijke Westen en de islam is niets minder dan een wereldoorlog. Toch sluiten de heersende elites van het Westen allen hun ogen voor de islamitische opwekkingsbeweging die zich nu uitstrekt vanaf de Atlantische Oceaan in het westen tot aan China in het oosten.

Islam, onze dodelijkste vijand: De tijd raakt op.