Wekelijkse nieuwsbrief 15 mei - 22 mei 2025

Shalom vanuit Duitsland! Ik ben net aangekomen voor de conferentie van dit weekend en pastor Barry is ook al gearriveerd. Hoewel het moeilijk was om mijn familie en mijn land te verlaten met alles wat er gaande is, is het een vreugde om terug te zijn op dit continent met de mogelijkheid om Gods plannen voor Israël en de wereld te delen.

Ons eerste evenement samen is een eendaagse conferentie met als thema 'Wachten op Zijn terugkeer' in Schwäbisch Gmünd, net ten oosten van Stuttgart. We zullen de zaterdag (24 mei) samen besteden aan het bestuderen van Gods tijdlijn voor de eindtijd. Inschrijven kan online! Vier dagen later zijn we in Nederland, in Veenendaal, ten oosten van Utrecht. Op 28 en 29 mei houden we in evenementencentrum De Basiliek een tweedaagse conferentie Discovering Daniel, waarin we het hele profetische boek doorlopen. Om deel te nemen aan deze spannende tijd kunt u zich hier aanmelden. Onze laatste conferentie vindt plaats op zaterdag 31 mei in België. Dit wordt weer een eendaags Awaiting His Return-evenement in Oudsbergen, in het noordoosten van het land. U kunt zich hier aanmelden voor die conferentie.

Ik geef grif toe dat ik stomverbaasd was toen ik donderdag een bericht kreeg van Harvest House Publishers dat The Israel Decree in de bestsellerlijst van The New York Times stond! Toen ik in 2018 mijn eerste boek uitbracht, werd mij verteld dat ik niet moest verwachten dat het ooit in hun catalogus zou komen. De politieke vooringenomenheid is te links en de muur van adverteerders, uitgevers en vriendjes is te dik voor een Israëlische man die over de Bijbel schrijft om een kans te maken. Maar toen gebeurde het, en het enige wat ik kan zeggen is: “Dank U, Heer!” De muren waren zo breed als die van Jericho, maar na er elf boeken lang omheen te hebben gemarcheerd, heeft God ze eindelijk laten instorten! Hoe groot is Hij!

Ik moedig u aan om het momentum vast te houden. De feedback die we bij de bediening hebben gekregen en online hebben gezien, is dat The Israel Decree precies bereikt wat ik had gebeden. Het geeft mensen een solide basis – historisch, politiek en vooral bijbels – waarom ze met 100% zekerheid kunnen weten dat het Israël van vandaag hetzelfde is als het Israël uit het Oude Testament en dat het land waarop ze leven al van hen is sinds het duizenden jaren geleden voor het eerst aan Abraham werd beloofd. Onze families moeten dit weten, vooral de afgestudeerden die naar de universiteit gaan. Onze vrienden moeten dit weten. Onze kerken en onze voorgangers moeten dit weten. De wereld moet dit weten. Ik heb The Israel Decree bewust zo geschreven dat het een snel en onderhoudend boek is dat een krachtige indruk achterlaat. Laten we de waarheid in dit boek blijven verspreiden onder zoveel mogelijk mensen die het moeten horen!

MidEast & Beyond

Als u mijn MidEast & Beyond Update met Barry Stagner op dinsdag hebt gemist, bekijk deze dan alsnog. Het zal u een dieper inzicht geven in veel van de onderstaande verhalen. Als u het nieuws wilt volgen, abonneer u dan op mijn Telegram-kanaal.

Laatste nieuws: twee medewerkers van de Israëlische ambassade vermoord in Washington, D.C.
Een jong Israëlisch stel is gisteravond neergeschoten door een pro-Palestijnse terrorist toen ze een evenement verlieten in het Capital Jewish Museum in Washington, D.C. De twee slachtoffers, Yaron Lischinsky en Sarah Milgrim, waren medewerkers van de Israëlische ambassade toen de 30-jarige Elias Rodriguez hen op koelbloedige wijze op de stoep vermoordde. Na de schietpartij ging Rodriguez het evenement binnen, waar hij door de beveiliging werd aangehouden. Terwijl hij in hechtenis zat, scandeerde hij: “Vrijheid, vrijheid voor Palestina!” Uit zijn levensloop blijkt dat hij een verachtelijke antisemitische, radicale socialistische aanhanger van Hamas is en dat deze moord van tevoren was gepland. Eigenlijk moet ik zeggen dat de moord was gepland; de slachtoffers waren willekeurig, zolang ze maar joden waren. Voor meer details kunt u terecht op mijn Telegram-kanaal.

Persoonlijk kende ik Yaron, net als veel anderen in mijn familie. Hij was gelovig, de zoon van een Messiaanse joodse vader en een gelovige Duitse moeder. Ik heb Yarons vader, Daniel, leren kennen toen we allebei reisleider waren in Israël. Yaron was een goede jongeman die een ring had gekocht en zich voorbereidde om Sarah volgende week in Jeruzalem ten huwelijk te vragen. Opnieuw zijn mooie jonge levens gestolen vanwege het misdrijf Jood zijn.

De zakenreis van president Trump naar het Midden-Oosten

Toen de Amerikaanse president Donald Trump vorige week naar het Midden-Oosten reisde, was dat niet om bezienswaardigheden te bekijken, oude vrienden te bezoeken of zelfs maar om belangrijke politieke verdragen te sluiten. Hij was op een goede, ouderwetse zakenreis van het type 'pak je koffer, haast je naar het vliegveld, verblijf in middelmatige hotels en kijk naar slechte televisie op flatscreen-tv's die zo aan de muur zijn bevestigd dat je er onmogelijk comfortabel naar kunt kijken' – behalve dat hij mensen had die voor hem pakten, met Air Force One vloog en in koninklijke paleizen verbleef. Ik weet niet hoe het met zijn televisie zat, maar ik wed dat die tenminste kon draaien.

Vanaf het moment dat het vliegtuig iets meer dan een week geleden in Riyad landde, was hij volledig in de modus van The Art of the Deal. En het werkte. Toen hij enkele dagen later de Verenigde Arabische Emiraten verliet, had hij 5,1 biljoen dollar aan zaken voor Amerika binnengehaald. Dat noemt men Amerika op de eerste plaats zetten. Heeft hij daarbij op tenen getrapt en voor onrust gezorgd? Zeker. Maar dat hoort erbij als het om deze president gaat. Was ik een van degenen die van streek waren? Zeker, en ik voel me nog steeds ongemakkelijk bij zijn vriendschappelijke omgang met de Syrische president al-Sharaa en zijn belofte om de sancties tegen dat land op te heffen. Maar ik begrijp het doel van zijn reis en de meeste methoden die hij heeft gebruikt om zijn succes te behalen.

Eén ding lijkt het Witte Huis duidelijk te willen maken, hoezeer de nepnieuwsmedia ook het tegendeel beweren: deze president en deze regering staan achter Israël en zullen premier Netanyahu steunen in alle beslissingen die hij nodig acht om de veiligheid van ons land te waarborgen. En als de premier een weg inslaat waar Amerika het niet mee eens is, zijn er geen aanwijzingen dat de sancties die door de vorige regering zijn ingesteld, vandaag tegen Israël zullen worden ingezet.

De wielen van Gideons strijdwagens beginnen te draaien

Zoals ik vorige week al zei, moet Hamas een van twee keuzes maken. Het Witkoff-voorstel accepteren, dat gijzelaars eist in ruil voor een tijdelijk staakt-het-vuren, of het afwijzen. Het gevolg van afwijzing is de volledige uitvoering van Operatie Gideons Strijdwagens. Hamas heeft het voorstel afgewezen, dus de strijdwagens zijn in beweging gekomen.

De eerste fase van de operatie is van start gegaan, met als doel alle niet-strijders naar een veilige zone tussen de Morag- en Philadelphi-corridors te verplaatsen. Noord-Gaza werd bedolven onder pamfletten waarin de bevolking werd verteld dat het leger eraan kwam en dat het zuiden veilig was. Eenmaal in de veilige zone zullen de Gazanen humanitaire hulp krijgen en de mogelijkheid om te emigreren naar een nieuwe locatie waar ze een echt leven kunnen opbouwen.

Naarmate die fase vordert, is ook de tweede fase begonnen, waarbij het leger het noorden van Gaza binnenvalt met de bedoeling alles te vernietigen, zowel boven als onder de grond. Israël kan nooit veilig zijn met Hamas-terroristen aan de andere kant van de grens, dus zorgen ze ervoor dat dat niet kan gebeuren. Het zijn deze acties die de wereldgemeenschap in rep en roer brengen. We zullen hieronder ingaan op die reacties.

Hamas vecht terug, zij het zwak. Gisteren vuurden ze een raket af op Ashkelon, maar die werd uit de lucht geschoten. Toen dinsdag 93 vrachtwagens met humanitaire hulp Gaza binnenreden, werden er 11 beroofd door Hamas-bendes. Ze zijn een bende leiderloze misdadigers geworden. Na de moord op Mohammed Sinwar vorige week is hun leiding nog verder verzwakt. Het grootste wapen van Hamas blijft het gehuil van de politieke leiders van de wereld, maar de regering-Netanyahu trapt niet langer in hun hypocriete snikken.

Houthi's leggen blokkade op aan Ben Gurion-luchthaven

Een momentje... Sorry, ik moest even op adem komen van het lachen. Zo wilden de Houthi's een krantenkop halen. Maar helaas...

Zoals ik vorige week al zei, na het afvuren van meer dan 400 raketten door de Houthi's er uiteindelijk er één is doorgekomen, die grote schade aanrichtte aan wat struikgewas en een mierenhoop in de buurt van de luchthaven Ben Gurion. Na die totale mislukking hebben ze hun pijlen niet langer gericht op een blokkade van de luchthaven Ben Gurion, maar hebben ze in plaats daarvan een zeeblokkade van Israël afgekondigd. Ze willen dit bereiken door vrachtschepen op weg naar Israël te blokkeren via de Straat van Bab al-Mandeb, die de Rode Zee met de Golf van Aden verbindt. Dit is problematischer omdat alle schepen van Azië naar Israël via deze zeestraat moeten varen. De ligging is ook een uitdaging omdat Jemen de oostkant van de zeestraat vormt.

Israël heeft al grote schade aangericht door luchtaanvallen op de zeehavens van Jemen en de internationale luchthaven in Sana'a. Als de Houthi's proberen de waterverbinding van Israël met Azië af te snijden, zal de situatie zeer snel zeer ernstig worden. President Trump heeft vorige week duidelijk gemaakt dat de Verenigde Staten niet zullen deelnemen aan acties tegen Jemen zolang Amerikaanse schepen immuun zijn voor aanvallen van de Houthi's. Zij hebben echter ook laten weten dat zij Israël zullen steunen bij alles wat nodig is om zijn bevolking en economie te beschermen.

Onzekere situatie in Syrië leidt tot overeenkomst tussen Turkije en Israël

Zoals mijn laatste roman, The Sick Man's Rage, duidelijk maakt, is er geen sprake van liefde tussen Israël en Turkije. Er zijn echter af en toe punten waarop deze twee tegenstanders elkaar kunnen vinden. De instabiliteit in Syrië is een van die punten. Turkije vecht tegen de Koerden in het noorden. Ondertussen roeit Israël de laatste elementen van Hezbollah en Hamas in het zuiden uit, terwijl het ook vecht om de Druzenbevolking te beschermen tegen de hooliganbrigades van de Syrische president Ahmed al-Sharaa. Het laatste wat Turkije en Israël op dit moment willen, is dat hun legers elkaar tegenkomen, wat ertoe zou kunnen leiden dat deze hele puinhoop explodeert tot iets groots. Daarom hebben de twee landen overeenstemming bereikt over de coördinatie van hun militaire activiteiten om afstand tussen beide partijen te waarborgen.

Israël is druk bezig in Libanon

De Israëlische strijdkrachten (IDF) blijven actief in Libanon, met name in het zuiden. Gisteren werd in het zuiden van Yater een commandant van de Radwan-strijdkrachten van Hezbollah uitgeschakeld door een drone-aanval. De terroristische groepering heeft zich jarenlang vrijelijk kunnen vestigen in het zuiden van Libanon. Het is een langdurig en moeizaam proces om hen uit hun schuilplaatsen te verdrijven en uit te schakelen.

Er ontstond een ongemakkelijk moment voor de Libanese president tijdens de inauguratie van paus Leo XIV in het Vaticaan. Een druzische geestelijke benaderde president Joseph Aoun en schudde hem de hand. Helaas voor Aoun was die geestelijke sjeik Mowafaq Tarif, de spirituele leider van de druzische gemeenschap in Israël. Een fotograaf was toevallig aanwezig bij deze ontmoeting en een foto van de twee samen verspreidde zich snel over het internet. Moslims in heel Libanon veroorzaakten een politieke storm nadat ze de foto hadden gezien. Aoun reageerde snel met een verklaring waarin hij zei dat hij niet wist wie de man was toen hij hem benaderde, en ontkende dat er enige band tussen hen bestond.

Aftellen voor Iran

Iran heeft het laatste Amerikaanse voorstel voor een nucleair akkoord afgewezen en een uitnodiging van Oman voor een vijfde onderhandelingsronde geweigerd. Een van de belangrijkste knelpunten lijkt te zijn of Iran centrifuges voor het verrijken van uranium mag behouden. Washington zegt dat er geen reden is voor Iran om ze te behouden, terwijl Teheran zegt dat ze het niet zullen afstaan. President Trump heeft duidelijk gemaakt dat hij een nucleair Iran niet zal toestaan. Zijn regering heeft ook herhaaldelijk verklaard dat zij begrijpt dat Israël alles moet doen wat nodig is om te voorkomen dat Iran een kernwapen krijgt.

Het debacle dat Eurovisie is

Europa, ik hou van zo velen van jullie. Maar het spijt me te moeten zeggen dat de meeste van jullie regeringen en media-elites een complete puinhoop zijn. Een goed voorbeeld hiervan is het Eurovisiesongfestival. Voor degenen onder jullie aan de westkant van de Atlantische Oceaan: het Eurovisiesongfestival is een jaarlijkse zangwedstrijd tussen landen. Elk land stuurt een vertegenwoordiger die een lied presenteert, waarna er op de deelnemers wordt gestemd. Er zijn twee soorten stemmen. Er is een jury van vijf personen uit elk land. Dit zijn media-elites die zeer politiek en zeer bevooroordeeld zijn. Dan is er het publiek, dat bestaat uit normale, gewone mensen. De vertegenwoordiger van Israël was Yuval Rafael, een jonge vrouw die op 7 oktober op het Nova Festival was geweest en had overleefd door zich onder lijken te verstoppen. Yuval zong prachtig en won de harten van het televisiepubliek, dat haar met een ruime voorsprong op de eerste plaats stemde. De politieke jury plaatste Yuval echter helemaal onderaan, op een gedeelde 14e plaats. Dit is niet verrassend.

Zelfs vóór de wedstrijd eiste de Sloveense omroep van het programma dat Israël zou worden uitgesloten. Spaanse, IJslandse, Belgische en Ierse omroepen zeiden dat het verwijderen van Israël uit het programma moest worden besproken. De premier van Spanje verklaarde dat Israël moest worden verbannen, net als een woordvoerder van België. Ook voormalige deelnemers mengden zich in de discussie: 72 eerdere deelnemers ondertekenden een brief waarin werd gevraagd Israël uit de wedstrijd te verwijderen. De winnaar van dit jaar, JJ uit Oostenrijk, zei zelfs dat het evenement volgend jaar “in Wenen en zonder Israël” moet plaatsvinden. Het antisemitisme was niet alleen rondom de wedstrijd voelbaar, maar ook tijdens de wedstrijd zelf. Terwijl Yuval haar laatste nummer zong, klonk er boegeroep vanuit het publiek.

Maar ondanks deze gehersenspoelde anti-Israëlische vooringenomenheid liegen de stemmen niet. Het feit dat het publiek Israël op nummer één heeft gestemd, zegt dat niet iedereen in Europa in de val van het antisemitisme is getrapt. Helaas zijn zij niet degenen die aan de touwtjes van hun regeringen trekken, waar de haat tegen Israël voelbaar is. Frankrijk, Groot-Brittannië en Canada hebben zojuist een gezamenlijke verklaring afgegeven waarin zij zeggen dat zij “concrete” maatregelen tegen Israël zullen nemen als de oorlog in Gaza niet onmiddellijk wordt stopgezet en de humanitaire hulp niet wordt opgevoerd. De Zweedse minister van Buitenlandse Zaken heeft aangekondigd dat zij zal pleiten voor sancties van de EU tegen Israëlische ministers. Het Spaanse parlement heeft ingestemd met een voorstel om de wapenhandel met Israël te verbieden, en het Verenigd Koninkrijk heeft de onderhandelingen over vrijhandel met Israël opgeschort en de Israëlische ambassadeur een formele berisping gegeven.

De duivel is boos dat weer een van zijn plannen om Israël uit te roeien is mislukt, en daarom zijn de naties in rep en roer. Hoe dichter Israël bij de overwinning komt, hoe sterker de Europese druk wordt. Deze druk is ook binnen Israël voelbaar, nu steeds meer liberale politici, waaronder twee voormalige premiers, een einde aan de oorlog eisen. Yair Golan, voormalig plaatsvervangend stafchef van de IDF en voormalig lid van de Knesset, veroorzaakte afgelopen week verontwaardiging toen hij de IDF beschuldigde van het doden van baby's “als hobby”. Dit is het Netanyahu-waanzinsyndroom waarmee onze premier te maken heeft. Hij heeft de wereldwijde kerk nodig om hem door middel van gebeden te ondersteunen als hij deze strijd wil volbrengen.

Bron: Amir’s Weekly Newsletter