Glastonbury – en de zuivering van de joden.

De strategie is briljant in zijn eenvoud: Israël afschilderen als het centrum van het kwaad. Vervolgens elke Jood die zich daar niet van distantieert, afschilderen als medeplichtig. Hen dwingen te kiezen: waardigheid of veiligheid.

Door Ayaan Hirsi Ali 29 juli 2025

Door Ayaan Hirsi Ali Glastonbury – en de zuivering van de Joden 29 juni 2025 – The Free Press

Op het eerste gezicht, en afgaand op de panoramische beelden van een schuddende iPhone, leek het tafereel in Glastonbury op een energiek protest. De rood-groene vlaggen wapperend in de hete wind; de keffiyehs; de leuzen. Maar zet het geluid wat harder en luister goed naar wat tienduizenden mensen scanderen, aangevoerd door de leadzanger van het punkduo Bob Vylan: “Dood, dood aan de IDF.” Dit vond plaats op een van de hoofdpodia van het festival. Het werd live uitgezonden op de BBC.

Mocht er nog enige twijfel bestaan over wat de zanger bedoelde: die avond postte hij een selfie met een ijsje. “Terwijl zionisten janken op sociale media,” schreef hij, “heb ik net een (vegan) ijsje gegeten.”

Bob Vylan werd opgevolgd door Kneecap, een Ierse rapgroep die haar naam ontleent aan de IRA-methode waarbij men iemand in de knie schiet als straf.

Ook zij verwerken geregeld anti-Israëlische leuzen in hun optredens. Vorige maand werd een van de leden aangeklaagd wegens een terreurmisdrijf, nadat hij op het podium de vlag van Hezbollah toonde – een verboden terreurgroep. In videobeelden zijn leden van de groep te horen die roepen: “Op hamas, op Hezbollah!”

Het incident met Bob Vylan was zó schrijnend dat media wereldwijd erover moesten berichten. De New York Times schreef – typerend – dat hun leuzen gericht waren “tegen het Israëlische leger”.

Dat is onzin. Net zoals het onzin is om “Free Palestine” te horen als een onschuldig pleidooi voor Palestina – net zomin als de leus “lebensraum” in de jaren dertig ging over een iets grotere achtertuin.

Wat er dit weekend in Glastonbury gebeurde, maakt deel uit van een gecoördineerde, ideologische opstand tegen het Joodse volk. Niet alleen tegen het Israëlische leger. Niet alleen tegen Israël. Niet alleen tegen het zionisme. Tegen Joden.

Joden zijn wel gewend beschuldigd te worden van geheime complotten: bankencomplotten, mediacomplotten, wereldheerschappij. Ze zouden altijd samenzweren, volgens degenen die geobsedeerd zijn door hen. Wat zich nu afspeelt is geen complot door Joden, maar een complot tegen hen. En het gebeurt in het volle daglicht.

Terwijl Joden zich voortdurend moeten distantiëren van dit of dat, hun fatsoen moeten bewijzen, gaat de andere kant ongestoord verder. Geen behoefte aan feiten of logica. Alleen brute kracht en morele hysterie.

Het heet de “Free Palestine”-beweging. Maar die benaming is een rookgordijn. Wat we hier zien is geen spontane vredesbeweging of pleidooi voor een staat. Het is islamisme, doordrenkt met maoïsme, aangepast aan het tijdperk van sociale media, gepolijst door ideologische strijders die meer Foucault hebben gelezen dan Koran.

Misschien klinkt dit overdreven. Maar ik doe al tientallen jaren onderzoek naar subversieve bewegingen – vooral bewegingen die voortkomen uit het politieke islamisme.

Wat dit moment zo gevaarlijk maakt, is de samensmelting van twee ideologieën die historisch gezien in totaal verschillende arena’s opereerden: islamisme en maoïsme.

De eerste wordt gedreven door theocratie en tribale wraak; de tweede door klassenstrijd en ideologische gelijkvormigheid. De één beroept zich op het goddelijke; de ander beweert seculier te zijn. Beiden eisen onderwerping. Islamisme streeft naar het herstel van een kalifaat uit de zevende eeuw via bommen, bloed en barbarij. Maoïsme wil alle hiërarchieën platwalsen onder de laars van “gelijkheid”, afgedwongen via controle, vernedering en angst. De één droomt van het paradijs na de dood. De ander belooft een utopie na voldoende politieke en sociale zuiveringen.

Maar ze delen een kerninstinct: verpletter de ongelovige, zuiver het onreine, verover het verhaal. Islamisme brengt het vuur – heilige woede, fixatie op martelaarschap, en een diepe Jodenhaat die eeuwen ouder is dan de staat Israël. Maoïsme brengt de strategie – de lange mars door de instellingen, de culturele strijdsessies, de herschrijving van de geschiedenis, het herframen van de realiteit via TikTok en soundbites.

Wanneer deze ideologieën samenkomen – en dat doen ze – ontstaat er iets veel gevaarlijkers dan een politiek protest. Dan ontstaat er een culturele beweging. En die heeft een duidelijke missie: Niet alleen Israël uitwissen “van de rivier tot de zee”, maar de Jood van de morele kaart vegen.

Maoïstische kaders als “dekolonisatie” en “privilege” bieden het ideologische excuus – abstract genoeg om academisch te klinken, bot genoeg om vernietiging te rechtvaardigen. Islamistische geestdrift levert de morele rechtvaardiging voor geweld – verpakt in de taal van bevrijding, maar gericht met chirurgische precisie op Joodse identiteit. Samen dragen ze een enkele, angstaanjagende boodschap uit – te horen bij Twitch-influencers én radicale geestelijken: Zionisme is kwaad. Joden zijn onderdrukkers. Dus moeten ze buitengesloten worden.

De strategie is briljant in haar eenvoud: schilder Israël af als het centrum van het kwaad, en vervolgens elke Jood die dat niet luidkeels afzweert als medeplichtig. Dwing hen te kiezen: waardigheid of veiligheid.

Kijk online – naar X-accounts als “Zionists in Music”, digitale versies van de lijsten die de nazi’s opstelden. Zie wat er in de muziekwereld al gebeurt: Joden worden bespot, besmeurd en gestigmatiseerd.

Kijk goed naar de straten van Amerika en Europa – en vooral naar onze elite-instellingen. Joodse studenten worden op de campus lastiggevallen. Synagogen, Joodse centra, zelfs koosjere delicatessenzaken worden beklad. Een Joodse familie dineert in Los Angeles of New York, en ineens staat er een vreemdeling voor hun neus met een camera: “Wat vindt u van Palestina?”

Dit is geen protest. Dit is een voorspel tot geweld. In het gunstigste geval worden deze mensen gefilmd en online bespot. In het slechtste geval? Kijk naar wat er gebeurde buiten het Joods museum in Washington D.C., of in Boulder, Colorado, een paar dagen later.

Het angstaanjagendste is dat er geen centraal commando is, geen imam die fatwa’s uitvaardigt, geen partijleider die strategieën uittekent. Het is organisch geworden. Het algoritme is de brandversneller. Hoe agressiever de beelden, hoe viraler de zaak. Je hebt geen kansel of politbureau nodig – alleen een telefoon en een doelwit.

Vandaag is het een filmpje. Morgen is het een mes. Of een pistool. Of een molotovcocktail door het raam van een synagoge – Want het digitale applaus laat het geweld niet alleen toe, het eist het bijna.

Je kunt het wegwuiven als marginaal, of denken dat ik hysterisch ben. Maar dat ben ik niet. Ik ben opgegroeid in de greep van het islamisme, en ik weet waar het toe leidt. Wacht maar tot het je vriend betreft. Tot die leuzen door jouw straat klinken. Tot je beseft dat wat ooit een uniform, een manifest of een moskee nodig had, nu genoeg heeft aan een hashtag en een trending tabblad. De radicalisering zit niet meer in grotten of kampen – maar in het scherm in onze broekzak.

Ik ben geen Jood. Ik ben christen, en dat betekent dat ik me nu nog geen zorgen hoef te maken dat mijn kinderen worden lastiggevallen of mijn kerk wordt beklad (in de meeste delen van het Westen althans). Maar ik twijfel er niet aan dat als deze ideologie zich verspreidt, ze ook ons zullen komen halen.

Denk niet dat het bij Israël blijft. Israël is slechts het voorwendsel. De inzet is groter. Het Joodse volk heeft altijd iets groters vertegenwoordigd: een volk dat weigerde zich aan te passen, dat identiteit vormde via rituelen, wet, herinnering en veerkracht. In een wereld die steeds allergischer wordt voor onderscheid – tussen man en vrouw, burger en vreemdeling, waarheid en leugen – vormt de Jood een existentiële bedreiging voor de nieuwe orde.

En terwijl Joden zich eindeloos moeten distantiëren, verontschuldigen en hun fatsoen bewijzen – rukt de andere kant ongestoord op. Geen behoefte aan logica. Alleen brute kracht en morele hysterie.

Wat moeten we dan doen?

We moeten het bij de naam noemen. We moeten het blootleggen. En we moeten het uitroeien. Dat betekent: de leugen verwerpen dat de “Free Palestine”-beweging een onschuldige uiting van solidariteit is. Dat is ze niet. Het is een operatie van politieke oorlogsvoering, gedreven door maoïstische principes en islamistische wrok.

We moeten ons scharen achter de Joodse gemeenschap. Niet stilletjes. Niet voorwaardelijk. Maar ondubbelzinnig. Want het alternatief is de hel op aarde. Joden worden opnieuw in een hoek gedrukt, uitgesloten en geïsoleerd. Niet in het geniep, maar in klaslokalen, bestuurskamers en brunchcafés – verpakt in beleefdheid, verhuld als vooruitgang, en met applaus onthaald.

De geschiedenis herhaalt zich niet. Ze evolueert. De volgende pogrom begint niet met een stormtroeper. Hij begint met een blik in een zaal, een fluistering in de gang, een vraag die geen vraag is. Hij begint met een meme. “Nooit meer” was nooit bedoeld als symbool. Het was een belofte.

Ayaan Hirsi Ali, juni 2025.

Bron: Facebook