Waar 'Free Gaza'-slogans en het gebruik van nazi-hakenkruizen elkaar vinden

Door Tiauna Lodewyk - 21 mei 2025

De lucht was helderblauw – een diep, prachtig Israëlisch blauw. Het landschap dat zich voor mij uitstrekte omvatte 8.000 Joden die samen op weg waren naar hun bestemming: Auschwitz, een van de bekendste vernietigingskampen van het naziregime, berucht om zijn optimale uitvoering van systematische moord.

Dit tafereel staat voor altijd in mijn geheugen gegrift, omdat ik het voorrecht had om samen met een diverse groep Joden uit de hele wereld deel te nemen aan de 'March of the Living' in Polen in 2024.

De zwaarte was voelbaar. De grond zelf leek te kreunen onder de gruweldaden die het had meegemaakt. Het was een moment van solidariteit, een merkwaardige mengeling van rouw om het onvoorstelbare kwaad uit het verleden en viering van het wonder dat het Joodse volk ondanks eeuwenlange haat nog steeds bestaat.

Sommigen zongen, anderen praatten levendig, weer anderen huilden terwijl ze over de grond van de dood liepen, de hel op aarde voor 1,3 miljoen mensen tijdens de Holocaust.

De heiligheid van dat indrukwekkende moment werd op schokkende wijze verstoord. Voordat ik het afgeschermde terrein voor het evenement betrad, passeerde ik vlaggen en hoorde ik boze kreten van “Free Palestine”. Even later zag ik net buiten het terrein nog een andere demonstratie: “From the River to the Sea, Palestine shall be free” (Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn).

Ik vroeg me af: “Hoe kan antizionisme zijn lelijke kop opsteken op een plek waar gerouwd wordt om de tragische gevolgen van antisemitisme?” Toch was dat het geval. Overlevenden van de Holocaust waren getuige van een anti-Israëlprotest toen ze Auschwitz binnenkwamen – de iconische plek waar antisemitisme werkelijkheid werd en de belichaming van hun lijden.

Anti-Israëlretoriek is het moderne platform geworden voor antisemitisme – de diepgewortelde, samenzweerderige haat tegen het Joodse volk. Omdat het nauwelijks verhuld is onder slogans van politieke vooruitgang, heeft het moderne antisemitisme zich over de hele wereld kunnen verspreiden en bloeien.

Volgens de Anti-Defamation League is het aantal antisemitische incidenten sinds 7 oktober 2023 in Frankrijk en Denemarken met meer dan 1000% gestegen, terwijl Oostenrijk en Argentinië een stijging van meer dan 500% hebben gezien. Ook in Noord-Amerika is het aantal antisemitische incidenten explosief gestegen.

Holocaustherdenkingsmonumenten zijn beklad met hakenkruizen en “Free Palestine” – huizen van overlevenden van de Holocaust hebben hetzelfde ondergaan. Fysiek geweld, vernieling van synagogen en intimidatie van joodse studenten op universiteitscampussen zijn schering en inslag geworden in naam van de 'bevrijding van Palestina'.

Als antizionisme geen antisemitisme is, waarom richt het zich dan zo vaak tegen joden? Waar vinden slogans als 'Free Gaza' en het gebruik van nazi-hakenkruizen elkaar? In wezen is het dezelfde haat die beide bewegingen aanwakkert en tot dezelfde resultaten leidt.

De gebeurtenissen van 7 oktober zijn niets minder dan een poging om de antizionistische leus “Van de rivier tot de zee” in praktijk te brengen. Op die dag werden 1200 onschuldige mensen op gruwelijke wijze vermoord in hun huizen, onder wie mannen, vrouwen en kinderen. Velen werden verkracht, levend verbrand en op brute wijze gemarteld. Hamas en hun bondgenoten verkondigen openlijk hun voornemen om 7 oktober “keer op keer” te herhalen, Israël te vernietigen en het Joodse volk uit te roeien. Toch durven velen in het Westen deze daden “vrijheidsstrijd” te noemen, gerechtvaardigd in naam van het antizionisme.

Het boek Mein Kampf van Adolf Hitler is onlangs gevonden in de tunnels en schuilplaatsen van Palestijnse terroristen in Gaza. De staat Israël werd pas na Hitlers bewind opgericht. Toen Hitler zijn pen op papier zette, had het Joodse volk geen nationaal thuisland dat het doelwit kon zijn van antisemitisme. Hetzelfde antisemitisme dat Hitler bezielde, is terug te vinden in de tunnels van Gaza.

Als student aan een van de meest vooraanstaande universiteiten van Canada ben ik getuige geweest van pro-Palestijnse demonstraties aan de Western University, waar deelnemers mijn joodse medestudenten uitjoelden en beledigden, naast andere daden van haat. Dit heeft ertoe geleid dat veel joodse studenten zich onveilig of onzeker voelen vanwege hun joodse identiteit.

Antizionisme komt tot uiting in daden en retoriek die gericht zijn tegen joden en hen schade berokkenen, waardoor het fundamenteel onlosmakelijk verbonden is met antisemitisme, de langdurige haat die uiteindelijk tot de Holocaust heeft geleid.

Als christelijke gelovige in Jezus Christus verbaast deze realiteit mij niet, gezien alles wat ik heb gezien en meegemaakt. In wezen onthult antisemitisme op schrijnende wijze de strijd – ideologisch, maar ook spiritueel – die bestaat rond Israël en het Joodse volk. Ik geloof dat God het Joodse volk heeft uitverkoren en apart heeft gezet om een licht te zijn voor alle volken. De Heer zelf heeft het Joodse volk het land Israël voor altijd beloofd, waar Zijn naam is gevestigd en waar de Messias, Jezus Christus, zal terugkeren om vanuit Jeruzalem te regeren. De Bijbel maakt duidelijk dat Israël de appel van Gods oog is (Zacharia 2:8) en dat Hij jaloers is op dit land (Deuteronomium 11:12, Psalm 105:8-11). Ik ben verplicht en toegewijd om mij te verzetten tegen de geestelijke wortels van antisemitisme in al zijn vormen.

Antisemitisme heeft zich onder talrijke voorwendsels verborgen. De kruistochten noemden het 'het bevrijden van het beloofde land', de Spaanse Inquisitie noemde het 'bekering' en Hitler noemde het het redden van de wereld door het behoud van het 'Arische ras'. Het antisemitisme van vandaag de dag ontkent het door God gegeven bestaansrecht van Israël en zet eeuwen van haat tegen het Joodse volk voort. Zoals rabbijn Jonathan Sacks het bondig verwoordde: 'In de middeleeuwen werden Joden gehaat vanwege hun religie. In de 19e en 20e eeuw werden ze gehaat vanwege hun ras. Tegenwoordig worden ze gehaat vanwege hun natiestaat, Israël. Antizionisme is het nieuwe antisemitisme.'

Die dag, tijdens de March of the Living, stond ik in Auschwitz-Birkenau en beleefde ik een diep spiritueel moment. Ik had de eer om als christen en door God geïnspireerde zionist in solidariteit met het Joodse volk mee te lopen. Ik ken het trouwe karakter van God, die beloofde Zijn volk te behouden. De grootste pogingen van de vijand om het Joodse volk te vernietigen zullen uiteindelijk mislukken.

“Nooit meer” betekent dat we haat erkennen en ons ertegen verzetten, zelfs als deze van gedaante verandert. Moge de wereld herinnerd worden aan haar belofte aan het Joodse volk: dat gruweldaden zoals de Holocaust nooit meer zullen plaatsvinden. ‘Nooit meer’ is nu.

Tiauna Lodewyk is vertegenwoordiger van The Friends of Israel Gospel Ministry en schrijft voor Harbinger's Daily.

Bron: Where Chants Of 'Free Gaza' And The Use Of Nazi Swastikas Find Common Ground - Harbinger's Daily