Europa's illegale landroof: deel III

door Karys Rhea - 9 mei 2025

De internationale gemeenschap blijft samenzweren tegen het bestaan van Israël door de grenzen van zijn soevereiniteit op te zoeken en het recht van de Joden op zelfbeschikking en zelfverdediging te bedreigen. De Palestijns-Arabische samenleving, een van de meest antisemitische ter wereld (lang voordat de Joodse gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever deel uitmaakten van het plaatje), waarin de door de Palestijnse Autoriteit gecontroleerde televisie, media, schoolboeken en moskeeën geweld tegen Joden aanmoedigen, Adolf Hitler prijzen, Joden als “apen en varkens” bestempelen en de holocaust ontkennen, gebruikt Joodse “nederzettingen” als rookgordijn om de aandacht af te leiden van hun werkelijke agenda, die gebaseerd is op een eeuwenoud geloof: Joden horen hier niet thuis.

Thomas Friedman van de New York Times, die moeilijk kan worden beschuldigd van pro-Israëlische commentaren, begreep dit toen hij in 2000 een bezoek bracht aan de regio. “Te denken dat de Palestijnen alleen maar woedend zijn over de nederzettingen”, schreef hij, “is ook onzinnige prietpraat. Praat eens met de vijftienjarigen. Hun grieven hebben niet alleen betrekking op de Israëlische nederzettingen, maar op Israël. De meeste Palestijnen accepteren gewoonweg niet dat de Joden enig authentiek recht hebben om hier te zijn."

Het progressieve internationale publiek heeft gretig de afleidingsmanoeuvre van de joodse nederzettingen geslikt, terwijl het hypocriet zwijgt over de nederzettingsactiviteiten in de Westelijke Sahara, Noord-Cyprus, Ceuta en Melilla, Tibet, Kasjmir en de Falklandeilanden. Commentatoren lijken geobsedeerd door het rapporteren over de groei van de Joodse bevolking, maar maken consequent geen onderscheid tussen natuurlijke groei door geboorten en nieuwe woningen door actieve uitbreiding. Door deze twee zaken door elkaar te halen, zien ze over het hoofd dat de Joodse nederzettingsactiviteit in feite afneemt. Bovendien vallen alle nieuwe bouwvergunningen in de Joodse sector binnen de bestaande gemeentegrenzen.

De mainstream media en het culturele apparaat negeren gemakshalve de geschiedenis van deze Joodse “kolonisten”, van wie velen inheems zijn in de regio, maar wier ouders of grootouders in 1948 met geweld uit de Westelijke Jordaanoever of delen van Jeruzalem zijn verdreven toen Jordanië het gebied veroverde en bezette. In plaats van hen te erkennen als nakomelingen van vluchtelingen die gewoon naar huis terugkeren, beroepen experts, politici en demonstranten zich zelfingenomen op het Vierde Verdrag van Genève, waarbij ze voorbijgaan aan het feit dat dit verdrag niet van toepassing is op Israëlische kolonisten, die nooit gedwongen zijn verhuisd of met geweld naar de Westelijke Jordaanoever zijn overgebracht. De “alleen voor Joden” bestemde wegen, die critici van Israël graag als “racistisch” of “rechts” bestempelen, zijn in feite een vorm van bescherming, aangelegd door Israël om Arabische steden te omzeilen waar Palestijnen Joodse automobilisten blijven aanvallen met terreuraanslagen zoals schietpartijen, brandbommen en lynchpartijen.

In de Oslo-akkoorden wordt expliciet bepaald dat gebied C door Israël wordt bestuurd, en de leiders van de Palestijnse Autoriteit hebben duidelijk gemaakt dat zij zich niet langer aan dat kader gebonden achten. De EU zou nooit toestaan dat een externe entiteit op deze manier de soevereiniteit van een van haar eigen lidstaten beknot, noch zou zij dergelijk gedrag elders goedkeuren. Door de Palestijnse bouwactiviteiten in gebied C te financieren en te ondersteunen, ondermijnt de EU bovendien haar verklaarde doel om de vredesonderhandelingen te ondersteunen. Dat Israël niet alleen een afkeurende blik werpt, maar deze eenzijdige activiteiten ook nog eens ondersteunt en aanmoedigt, is volstrekt schandalig en grenst aan het pathologische. Het decennialange falen van Israël om een beleid voor de Westelijke Jordaanoever te formuleren, heeft het leven van de joodse en Arabische inwoners van Area C veranderd in een bureaucratische nachtmerrie, die door de Israëlische ngo Regavim een “zwart gat van recht en orde” wordt genoemd.

Palestijnen spreken vaak over het jaar 2030 als eindpunt en hebben plannen, visie, spirit, geld en internationale steun achter zich. Op kaarten die de PA in de hele Westelijke Jordaanoever in schoolboeken en officiële documenten gebruikt, is de staat Israël volledig uitgewist en wordt het hele gebied tussen de Jordaan en de Middellandse Zee “Palestina” genoemd. Degenen die de omvang hiervan begrijpen, hebben gezien hoe het plan van de voormalige premier van de Palestijnse Autoriteit, Salam Fayyad, deel uitmaakt van een veel grotere strategie van illegaal landgebruik die zich uitstrekt tot de Negev-woestijn in het zuiden en tot Galilea in het noorden, allemaal aangestuurd door een door Europa gesteund verhaal dat de joodse geschiedenis vervangt door de 20e-eeuwse fictie van het Palestijns-Arabische nationalisme. Als de Israëlische autoriteiten hun kop niet uit het zand halen, zullen ze op een dag misschien ontdekken dat hun Land Israël volledig is opgeslokt.

Dit artikel, in licht gewijzigde vorm, verscheen oorspronkelijk als onderdeel van een tiendelige serie in Western Journal.

Karys Rhea is producent bij The Epoch Times, schrijfster bij het Middle East Forum, afgevaardigde voor Israel365 Action en Rising Leader bij het Global Liberty Institute. U kunt haar vinden op X @rheakarys.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2025 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute. Niets van de Gatestone website of de inhoud ervan mag worden gereproduceerd, gekopieerd of gewijzigd zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van het Gatestone Instituut.

Bron: Europe's Illegal Land-Grab: Part III :: Gatestone Institute