De Libanon-deal is verschrikkelijk

Park Macdougald - 25 november 2024

Het grote verhaal

Volgens berichten in Kan, Haaretz en Ynet News heeft Israël “in principe” ingestemd met een door de VS gesteund staakt-het-vuren van 60 dagen met Hezbollah in Libanon. Hoewel het voorstel nog niet is afgerond, heeft Israël volgens The Times of Israel “ingestemd met de hoofdlijnen” van de overeenkomst en haar goedkeuring overgebracht aan Libanon. Israëlische ministers zullen de wapenstilstand naar verluidt morgen goedkeuren.

We citeren hier uit de samenvatting van de drie rapporten in TOI (met de nadruk op de onze):

Haaretz meldde dat het voorstel drie fasen zal omvatten: een wapenstilstand gevolgd door Hezbollah die zijn troepen verwijdert naar ten noorden van de Litani-rivier; een Israëlische terugtrekking uit Zuid-Libanon; en ten slotte Israëlisch-Libanese onderhandelingen over de afbakening van betwiste grensgebieden.

Hij zei dat een internationaal orgaan onder leiding van de VS zal worden belast met het toezicht op het staakt-het-vuren en dat Israël verwacht een brief van Washington te ontvangen waarin het hun recht bevestigt om militair op te treden als Hezbollah de voorwaarden van het staakt-het-vuren zou schenden zonder actie van de Libanese militaire en internationale strijdkrachten.

En Kan, over Netanyahu's plan om de deal aan het publiek te verkopen, zei dat het doel is om de wapenstilstand niet als een compromis te presenteren, maar als gunstig voor Israël.

Met andere woorden, de hoofdverantwoordelijkheid om Hezbollah uit Zuid-Libanon te houden ligt bij de door de VS gesubsidieerde Libanese Strijdkrachten (LAF), die de facto een hulpmiddel zijn van Hezbollah om de voor de hand liggende reden dat de door Hezbollah geleide Libanese regering er de controle over heeft. De andere veiligheidswaarborg (de “internationale strijdkrachten”) zal de VN-interimmacht in Libanon zijn, die ook een hulporganisatie van Hezbollah is. Sinds 2006 heeft UNIFIL zijn mandaat om te zorgen voor de “demilitarisering” van Zuid-Libanon volledig genegeerd en in plaats daarvan gehandeld als...

(a) een dekmantel voor het witwassen van internationale fondsen naar Hezbollah, aangezien UNIFIL “Hezbollah-agenten en -aanhangers betaalt om op te treden als aannemers en andere diensten te verlenen”, zoals Tony Badran eerder deze maand uitlegde voor Tablet; en

(b) een menselijk schild voor Hezbollah, door haar bases te koppelen aan de infrastructuur van de terreurgroep. Deze laatste functie, die al algemeen bekend was, is onmiskenbaar geworden sinds de recente invasie van Israël in Zuid-Libanon, zoals je hier kunt zien:

Ja, dat is een Hezbollah-positie in het zicht van een UNIFIL-observatiepost, hoewel het onderscheid tussen “Hezbollah” en “UNIFIL” een oefening in pedanterie is. Israel Hayom meldde in oktober, onder verwijzing naar Israëlische veiligheidsbronnen die gevangen Hezbollah-agenten hadden ondervraagd, dat Hezbollah UNIFIL-personeel omkocht om UNIFIL-posities te gebruiken en “de controle over UNIFIL-camera's in compounds nabij de Israëlische grens overnam en ze voor eigen doeleinden gebruikte”. En sinds de Israëlische invasie zijn UNIFIL-“vredeshandhavers” routinematig gevechtszones binnengegaan om de Israëliërs te verhinderen de Hezbollah-eenheden aan te vallen. Wat ook niet als een schok zou moeten komen, gezien het feit dat, zoals Badran opmerkt, een “hooggeplaatste Ierse UNIFIL-officier” de Franse pers in 2018 vertelde dat de “Indonesische blauwhelmen voortdurend Israëlische bewegingen rapporteren aan verschillende Libanese actoren”, d.w.z. Hezbollah en zijn LAF-bondgenoten.

Maar maak je geen zorgen. Als de Amerikaanse en internationaal gefinancierde Hezbollah-hulptroepen er niet in slagen Hezbollah in toom te houden, kan Israël een klacht indienen bij Washington, dat onder de binnenkort af te zetten Obama-Biden-factie ook aan de kant van Hezbollah staat. Dus dat hebben ze tenminste in hun voordeel.

De deal is, eerlijk gezegd, idioot op het eerste gezicht, en het is vooral raadselachtig waarom de Israëli's er nu mee zouden instemmen, slechts een paar maanden voordat de vijandige regering Biden haar ambt neerlegt. Het antwoord op die vragen lijkt te zijn: Amerikaanse chantage.

Een Israëlische functionaris vertelde aan The Times of Israel dat “Israël geen andere keuze had dan een staakt-het-vuren te accepteren, uit angst dat de regering van de Amerikaanse president Joe Biden Israël in haar laatste weken zou kunnen straffen met een resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties”. Dezelfde ambtenaar voegde eraan toe dat “Israël de capaciteiten mist die het nodig heeft van de VS, waaronder 134 D9 bulldozers.” En het is waarschijnlijk dat het Israëlische leiderschap geschrokken is van de recente arrestatiebevelen van het Internationaal Strafhof tegen Benjamin Netanyahu en Yoav Gallant, gezien het feit dat de huidige Senaat Majority Leader Chuck Schumer (D-NY), op aandringen van het Witte Huis, een wetsvoorstel dat het ICC sanctioneert geblokkeerd heeft in de Senaat en dat woordvoerder Matthew Miller van het State Department maandag zei dat elk land zelf moet beslissen of het al dan niet gehoor geeft aan de arrestatiebevelen. (Republikeinen hebben gedreigd om Amerikaanse bondgenoten te straffen voor pogingen om de bevelen uit te voeren). Vermoedelijk had het Witte Huis het Bibi nog moeilijker kunnen maken als hij weigerde mee te werken.

Men kan enige aanmoediging putten uit Netanyahu's opmerkingen in oktober dat de “overeenkomsten” het papier waarop ze gedrukt zijn niet waard zijn:

De overeenkomsten, documenten, voorstellen en nummers - [UNSCR] 1701, 1559 - met alle respect, zijn niet het belangrijkste punt. Het belangrijkste is ons vermogen en onze vastberadenheid om veiligheid af te dwingen, aanvallen op ons te verijdelen en op te treden tegen de bewapening van onze vijanden, indien nodig en ondanks alle druk en beperkingen. Dat is het belangrijkste.

Dat is inderdaad het belangrijkste punt, maar toch lijkt het ons een verschrikkelijk idee om in te stemmen met de oprichting van een door de VS geleid “internationaal orgaan” met de macht om te beslissen wanneer en hoe Israël mag optreden tegen Hezbollah in Libanon. Israël kan er waarschijnlijk op rekenen de komende vier jaar een vriend in Washington te hebben, maar Trump zal niet voor altijd aan de macht zijn. Als en wanneer de Democraten terugkeren naar het Witte Huis, kan Israël ontdekken dat het zojuist een belangrijk deel van haar soevereiniteit heeft afgestaan aan een vijand.

Bron: Nov. 25: The Lebanon Deal Is Terrible - by Park MacDougald