Iran: Grote vervanging in het verschiet?

door Amir Taheri - 29 januari 2023

• Sinds 1979, toen de mullahs de macht grepen, staat Iran bovenaan de lijst van landen die worden getroffen door "braindrain" [kennisvlucht]. Maar wat een sectorale bloeding was, kan nu een algemene bloeding worden die andere sectoren van de bevolking treft.


• De studie toont aan dat de wens om Iran te ontvluchten niet wordt veroorzaakt door economische problemen, werkloosheid of inflatie. Het zijn niet de armen en/of werklozen die willen vluchten, maar degenen die een goedbetaalde baan en een plaats in de omgeving van de mullahs en hun veiligheids-militaire medewerkers hebben of zouden kunnen krijgen.


• Om de gevolgen van de "brain drain" op te vangen, heeft de Islamitische Republiek een programma gelanceerd om hoogopgeleide en bekwame mensen van "overal ter wereld" aan te trekken met de belofte van contracten voor een jaar, goede salarissen en "alle rechten behalve stemmen".

Sinds 1979, toen de mullahs de macht grepen, staat Iran bovenaan de lijst van landen die worden getroffen door "brain drain". Maar wat een sectorale bloeding was, kan nu een algemene bloeding worden die andere sectoren van de bevolking treft.

Een artikel in het officiële nieuwsagentschap IRNA had als kop: "Het is niet alleen de elite die emigreert".

Ook het dagblad Javan, een orgaan van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) waarschuwt dat Iran enkele van zijn best opgeleide mensen verliest en beweert dat de massa-emigratie door "elite-elementen" de natie miljoenen dollars kost. Emigratie trekt nu Iraniërs aan met minder of geen vaardigheden.

Volgens de beste semi-officiële schattingen hebben sinds 1979 ongeveer acht miljoen mensen, bijna 10% van de bevolking, Iran verlaten, waaronder naar schatting 4,2 miljoen mensen met een hogere opleiding en vaardigheden.

In de afgelopen vier jaar is de braindrain versneld: elk jaar vertrekken gemiddeld 4000 artsen.

Volgens de IRNA wachten momenteel 30.000 huisartsen en senior verpleegkundigen op de "good standing"-certificaten die ontwikkelde landen eisen van degenen die willen emigreren uit zogenaamde "ontwikkelingslanden" zoals Iran.

Uit een studie van twee onderzoekers van de Universiteit van Teheran, Adel Abdullahi en Maryam Rezai, blijkt dat bijna alle Iraniërs die emigreren naar de Europese Unie of de zogenaamde "Anglosphere"-landen zoals Groot-Brittannië, Canada, de Verenigde Staten, Nieuw-Zeeland en Australië willen.

Slechts 10 procent van de potentiële emigranten is bereid "ergens anders" heen te gaan om uit Iran weg te komen.

Er zijn geen aanvragers voor immigratie naar enig moslimland. De enige uitzondering is Irak, dat duizenden Iraanse mullahs en theologiestudenten aantrekt die naar Najaf en Karbala trekken om te ontsnappen aan de controle over de godsdienst door de regering in Teheran.

Potentiële immigranten mijden ook China, India en Rusland. De enige Aziatische landen die nog Iraniërs aantrekken zijn Maleisië en Japan.

Voor veel aspirant-immigranten is de eerste aanloophaven Dubai, dan Istanbul, Cyprus of, tot voor kort, Jerevan, waar visa voor de gewenste bestemmingen worden aangevraagd. Sommige aspirant-immigranten moeten tot drie jaar wachten op een visum voor de EU-landen, Canada en de VS.

Wie emigreert en waarom?

Enkele antwoorden worden gegeven in een driejarige studie van de Sharif (Aryamehr) Universiteit in Teheran.

Uit een enquête onder 17.078 personen in alle 31 provincies van Iran blijkt dat 70 procent van de senior managers en hooggeschoold personeel in de openbare sector wil emigreren.

Van de ondernemers en zakenlieden wil 66 procent emigreren. Dat cijfer daalt tot 60 procent voor artsen, verpleegkundigen en ander medisch personeel.

Uit de studie blijkt dat de meeste potentiële emigranten jonge, hoog opgeleide, ongehuwde mensen uit stedelijke gebieden zijn. Hoe hoger de opleiding van het individu, hoe groter zijn of haar wens om te vertrekken.

Van degenen die "weinig tevreden zijn met de huidige situatie", wil 43 procent het land verlaten. Dat cijfer daalt tot 40% bij degenen die "zeer tevreden" zijn, hetgeen betekent dat de wens om te vertrekken dieper gaat dan bijkomstige sociaal-politieke bekommernissen.

Dit wordt bevestigd door andere cijfers in de studie.

Van degenen die "wanhopen over de toekomst in Iran" wil 42 procent vertrekken, een cijfer dat daalt tot 38 procent voor degenen die nog enige hoop hebben voor de toekomst van het land.

Uit de studie blijkt dat de wens om Iran te ontvluchten niet wordt veroorzaakt door economische tegenspoed, werkloosheid of inflatie. Het zijn niet de armen en/of werklozen die willen vluchten, maar degenen die een goed betaalde baan en een plaats in de jusite van de mullahs en hun veiligheids-militaire medewerkers hebben of zouden kunnen krijgen.

De grootste aantallen emigranten komen uit de provincies Teheran, Isfahan en Qom, waar het inkomen per hoofd 30 procent hoger ligt dan het nationale gemiddelde. Armere provincies, zoals Sistan-Baluchistan, Boyer-Ahmad & Kohkiluyeh en Zuid-Khorasan staan onderaan de lijst voor het aantal potentiële emigranten.

De studie geeft geen cijfers, maar er zijn anekdotische aanwijzingen dat tienduizenden emigranten, vooral naar Canada en de VS, afkomstig zijn uit de heersende families van de Islamitische Republiek.

Geen van de studies die wij hebben gezien, houdt rekening met een andere mogelijke magneet voor emigranten: het spectaculaire succes van Iraanse emigranten over de hele wereld. Uit een studie van Nushin Karami blijkt dat meer dan 200 politici van Iraanse origine nu hoge posities bekleden in de politieke structuren van 30 landen, waaronder de EU en de landen van de "Anglosphere". Nog eens 1000 Iraniërs bekleden hoge posities in mondiale ondernemingen, terwijl vele duizenden anderen actief zijn in de media, het wetenschappelijk onderzoek en de academische wereld in vooraanstaande industrielanden. Tientallen Iraanse schrijvers, dichters, dramaturgen en filmmakers hebben een succesvolle carrière opgebouwd buiten Iran.

Aan de andere kant van het spectrum trekt Iran ook immigranten aan uit buurland Irak, zowel Koerdische als Arabisch-Sjiitische regio's, de enclave Nakhichevan, Afghanistan en Pakistan, en ontvangt het duizenden theologiestudenten uit Jemen, Syrië, Libanon en Nigeria. China heeft ook honderden theologiestudenten naar Qom gestuurd. Volgens de officiële media blijven veel van de studenten na hun opleiding in Iran en trouwen zij met Iraniërs.

Al met al ontvangt Iran meer dan zes miljoen "buitenlandse gasten", waaronder Afghaanse, Pakistaanse en Iraakse vluchtelingen. Interessant is dat de wens om te vertrekken ook de "gasten" lijkt te hebben bereikt. Tussen maart 2021 en maart 2022 zijn meer dan een half miljoen Afghaanse vluchtelingen naar huis teruggekeerd.

Om de gevolgen van de "braindrain" op te vangen heeft de Islamitische Republiek een programma gelanceerd om hoogopgeleide en bekwame mensen van "overal ter wereld" aan te trekken met de belofte van contracten voor een jaar, goede salarissen en "alle rechten behalve stemmen".

Naar schatting 300.000 strijders die onder Iraanse leiding in Libanon, Syrië en Jemen hebben gediend, wordt ook een uiteindelijke vestiging in Iran beloofd en de toekenning van landbouwgrond om een nieuw leven op te bouwen.

Critici beweren dat het Khomeinistische regime blij is dat zoveel potentiële tegenstanders uit de stedelijke middenklasse Iran verlaten. Het bevolkingsverlies van Iran zou kunnen worden gecompenseerd met nieuwkomers uit armere moslimlanden die een betere levensstandaard onder een "echt islamitisch" regime op prijs zouden stellen.

Andere despotische regimes, met name de USSR, communistisch China, Noord-Korea, Vietnam en Cuba, profiteerden van de massale emigratie van potentiële vijanden uit de middenklasse, waardoor een "grote vervanging" mogelijk werd.

Een van de generaals met een grote mond van de IRGC, Muhammad-Reza Naqdi, verwoordde het als volgt: "Laat degenen die ons niet mogen het land verlaten, om plaats te maken voor degenen die ons wel mogen."

Amir Taheri was hoofdredacteur van het dagblad Kayhan in Iran van 1972 tot 1979. Hij werkte bij of schreef voor talloze publicaties, publiceerde elf boeken en is sinds 1987 columnist voor Asharq Al-Awsat.

Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd door Asharq al-Awsat en is overgenomen met toestemming van de auteur.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2023 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Iran: Great Replacement Ahead? :: Gatestone Institute