(Automatische vertaling, onbewerkt)

Libanese christenen die zich aansloten bij Israël zijn dankbaar, maar blijven eenzaam en bang

"Ons thuisland werd aangevallen, en we wilden het alleen maar veilig houden," vertelde een man aan JNS. "Kun je het ons kwalijk nemen?"

AVI KUMAR 6 juni 2023

Een café-eigenaar in Nahariya verbond JNS met Fred - niet zijn echte naam - eind vorig jaar. Een christen die Libanon ontvluchtte naar Israël na jaren van burgeroorlog, sprak hij met JNS in het Frans (Libanon was een Franse kolonie) en stond erop dat er geen opnames van het interview werden gemaakt en geen foto's, hij controleerde zelfs verschillende keren om ervoor te zorgen dat er geen verborgen opname-apparaten waren terwijl het interview plaatsvond.

Zo dicht bij Libanon en met familie aan de andere kant van de Libanese grens, had Fred, die begin 70 is, een goede reden om voorzichtig te zijn, zelfs paranoïde.

Abonneer u op het JNS Daily Syndicate per e-mail en mis nooit onze topverhalen

Hij was in de 20 toen de Libanese Burgeroorlog uitbrak in 1975 en hij sloot zich uiteindelijk aan bij het Zuid-Libanese leger. De oorlog zou duren tot 1990.

"Aanvankelijk voelden we ons bedreigd door de Palestijnen en later door de sjiieten, die Hezbollah zouden oprichten," vertelde hij aan JNS.

Na de oorlog gaf Israël asiel aan de Phalangisten, een christelijke - grotendeels maronitische - katholieke groep die Israël had gesteund tijdens de jarenlange betrokkenheid van de Joodse staat in Libanon.

Israël en Libanon zijn sinds 1948 officieel in oorlog, maar Israël sloot bondgenootschap met Libanese milities en trainde ze. De meeste milities bestonden uit maronitische christenen, zowel tijdens als gedurende minstens tien jaar na de burgeroorlog.

Verschillende factoren waren verantwoordelijk voor deze alliantie, zegt Oren Barak, leerstoelhouder Midden-Oostenstudies en professor politieke wetenschappen aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem.

In de jaren zeventig hadden de Libanese christenen hun meerderheidsstatus in Libanon verloren, dus zochten ze buitenlandse bondgenoten zoals Syrië, Israël en de Verenigde Staten, aldus Barak. Aan de Israëlische kant zagen toenmalig premier Menachem Begin en anderen de Libanese christenen als een medevervolgde groep en als een partner met een gezamenlijke vijand: Palestijnse terreurgroepen zoals de PLO, die toen in Libanon gevestigd was.

"De hele alliantie kan vergeleken worden met een soort verstandshuwelijk," vertelde Barak aan JNS.

In het begin gebruikten Palestijnse vluchtelingen in Libanon vluchtelingenkampen als bases om Israël aan te vallen. Het resultaat was een ingewikkelde asymmetrische oorlog tussen Israël, Syrië en andere mogendheden, waarin de christelijke heersende elite van Libanon haar macht bedreigd zag.

Fred vertelde JNS dat de Israëlische regering hem na de oorlog onderdak bood. "Ik ben Israël dankbaar dat het me hier laat wonen en me het staatsburgerschap geeft," zei hij.

Het is moeilijk voor hem geweest om contact te houden met zijn broer in Libanon en om hem geld te sturen. In het verleden moest hij geld overmaken naar zijn broer via familieleden in Canada en Abu Dhabi.

"De Libanese economie is ingestort. Ze kunnen zich zelfs de basisbehoeften - brandstof en elektriciteit - niet meer veroorloven," zei hij.

"Veel Libanese christenen verlangen ernaar om het Heilige Land te zien, waar Jezus rondliep," voegde hij eraan toe. "Ook ik verlang ernaar om mijn nichtjes en neefjes vaker te zien net over de grens."

Fred vertelde JNS dat in sommige families een broer of zus in het Libanese leger vocht, terwijl een andere deel uitmaakte van een pro-Syrische militie of pro-Israël was.

"Het was gewoon verwarring," zei hij. "Ik ben veilig in Israël, maar ik kan niet riskeren dat mijn familie thuis iets overkomt." (Vandaar de inspecties voor opnameapparatuur.)

De Israëlische en de Libanese vlag bij de grens met Libanon in het noorden van Israël, 7 april 2023. Foto door Ayal Margolin/Flash90.

Een vreemdeling in een vreemd land

Fadi, die in de 50 is en ook om een schuilnaam vroeg, was een overloper van het Libanese leger naar de Libanese Strijdkrachten, een christelijke militie. Hij vertelde JNS dat hij aan de zijde van de Israëli's vocht in de jaren 1980 tegen het einde van de burgeroorlog. Hij vertelde zijn ouders dat hij een baan had gekregen in Dubai en verzweeg het feit dat Israëli's hem trainden. Na de oorlog verhuisde hij van Israël naar Canada.

"Of ik nu in Israël was gebleven of naar Amerika was verhuisd, ik ben nog steeds een vreemdeling in een vreemd land," zei hij. "Libanon is een zeer sektarische samenleving. Velen van ons werden alleen in het conflict meegesleurd vanwege de religie waarin we geboren zijn."

Fadi vertelde JNS dat hij geen spijt heeft van zijn uitwijking, ondanks dat zijn militie onder dwang werd ontbonden.

"Ons thuisland werd aangevallen en we wilden het alleen maar veilig houden," zei hij. "Kun je het ons kwalijk nemen?"

Tot 2000 was de IDF aanwezig in het zuiden van Libanon, bekend als de Veiligheidsgordel. Terwijl andere milities afbrokkelden, hield het Zuid-Libanese leger de controle over de niet-erkende staat en fungeerde het als een buffer tegen Hezbollah.

"Zelfs nu kan ik naar Israël gaan, maar niet naar mijn eigen geboorteland: Libanon," zei Fadi, die familieleden op Cyprus heeft bezocht, het dichtstbijzijnde land dat niet in oorlog is met Israël. Zijn familie verhuisde daarna naar Frankrijk.

"Jammer genoeg heeft Libanon tot op de dag van vandaag nooit de onderliggende problemen opgelost die er de oorzaak van waren dat de oorlog uitbrak," zei hij.

Nadat toenmalig premier Ehud Barak in 2000 de Israëlische troepen terugtrok, vluchtten veel Phalangisten naar Israël uit angst voor hun leven. Sommigen die bleven kregen gratie, anderen werden opgehangen of gevangen gezet. Vandaag de dag heeft alleen Hezbollah een officiële gewapende vleugel in Libanon. Andere entiteiten, zoals de Libanese Strijdkrachten, hebben een politieke vleugel maar geen officiële gewapende aanwezigheid.

Oren Barak vertelde JNS dat de belangrijkste reden waarom de alliantie uiteenviel te wijten was aan "onvoorzichtigheid van de kant van beide actoren, die onbereikbare doelen hadden".

"Het falen om de verschillende andere religieuze en sektarische groepen en facties in Libanon te begrijpen en compromissen te sluiten is waarschijnlijk de grootste fout die ze hebben gemaakt," zei hij. "Er zijn andere allianties geweest tussen Israël en verschillende groepen en statelijke actoren in het Midden-Oosten in de recente geschiedenis, maar de Israëlisch-Libanese christelijke alliantie springt er zeker uit in termen van diepgang en impact."