(Automatische vertaling, onbewerkt)

'Ze gaan me verkrachten,' Gazaanse gijzelaar vertelde moeder over gevangenschap door Hamas

Agam werd op 7 oktober ontvoerd samen met haar moeder, Chen Almog-Goldstein, 48, en twee broers, Gal, 11, en Tal, 9.

Door JERUSALEM POST STAFF

21 DECEMBER 2023 11:22

(credit foto: volgens Artikel 27 A van de Auteurswet)

Agam Almog-Goldstein, die tijdens de gevangenenruil op 26 november terugkeerde uit gevangenschap van Hamas, sprak donderdag met Army Radio over haar tijd in gevangenschap in de Gazastrook sinds ze werd ontvoerd tijdens de Hamas-aanvallen van 7 oktober.

"Ik herinner me dat we de stad binnenkwamen. Ik zei gewoon tegen mijn moeder - ze gaan me martelen, ze gaan me verkrachten," zei Agam.

Agam sprak over de gesprekken met haar moeder in gevangenschap en vertelde dat ze elkaar aankeken en zeiden dat niemand hen zou begrijpen. "Er zijn gevoelens die het lichaam voelt die niet verklaard kunnen worden. Het is een absolute schok, wat ik ook zeg, het zal niet begrepen worden. We keken elkaar allebei aan en begrepen dat er waarschijnlijk nooit woorden zouden zijn. Er zullen altijd alleen gevoelens zijn.

Agam werd op 7 oktober ontvoerd samen met haar moeder, Chen Almog-Goldstein, 48 jaar, en twee broers, Gal, 11 jaar, en Tal, 9 jaar.

"Woorden zijn te klein vergeleken met wat het lichaam voelt. Dus zo was het. We keken en begrepen, hoe cliché het ook mag klinken. We moesten gewoon naar elkaar kijken en voelen dat we in hetzelfde schuitje zitten, hetzelfde voelen, en we konden er niet over praten omdat er geen woorden zijn om het te beschrijven."

"Tot nu toe begrijp ik niet dat ik daar was," voegde ze eraan toe. "Het voelt als het verhaal van iemand anders, iemand die niet echt een moment had om deze situatie te begrijpen. Ik weet niet of we het ooit zullen begrijpen. Maar ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei dat ze iets met me gingen doen, en dat was het moment dat ik me realiseerde dat ze me echt uit huis gingen halen."

Op de vraag wanneer ze het bangst was tijdens haar gevangenschap, antwoordde Agam dat de nachten het engst waren. "Met alle moeite om het te zeggen, ik was het meest bang voor de [Israëlische] luchtaanvallen elke nacht. In het begin was er de angst voor [de terroristen], wat de grootste angst was. Oorlog en bombardementen komen pas na enige tijd als het land zulke beslissingen neemt. Langzaamaan kwamen er angstaanjagender angsten, namelijk de zware bombardementen."

Agam vertelde dat ze droomde over haar vader en zus, levend, pratend en lachend in gevangenschap. Zij, haar moeder en twee broers werden niet gescheiden in gevangenschap en hoewel ze af en toe andere ontvoerden ontmoetten, waren ze meestal alleen. Ze zei ook dat ze dingen schreef in gevangenschap, maar dat ze werden achtergelaten.

Chen's man, Nadav, en hun oudste dochter, Yam, werden op dezelfde dag gedood toen ze zich in de veilige kamer van hun huis bevonden. Yam bleef bij haar vader omdat hij herstellende was van een operatie en zich niet gemakkelijk kon bewegen. De familie verloor het contact met Yam rond het middaguur en haar lichaam werd later gevonden. Almag herinnert zich dat ze de bevestiging van de dood van haar vader hoorde.

"We wisten dat er geen kans was voor Yam, maar we hadden hoop dat we zouden terugkeren en dat vader op ons zou wachten, dat we hem in een rolstoel zouden zien. Wat we op de radio hoorden, deed die hoop voor ons vervliegen."

Chen Goldstein-Almog, een gijzelaar die is vrijgelaten als onderdeel van een tijdelijk staakt-het-vuren, omhelst andere leden van de gemeenschap van Kibboets Kfar Aza, in Kibboets Shefayim, Israël, 10 december 2023. (credit: REUTERS/Ronen Zvulun)

'Wat, zal ik mijn 18e verjaardag niet halen?'

Op de vraag wanneer ze zich de meeste zorgen maakte over haar broers, antwoordde Agam: "Ik maakte me zorgen over wat ze met hen zouden doen als mijn moeder en ik gewond zouden raken door de luchtaanvallen. Op die momenten maakte ik me de meeste zorgen om hen. Ik zei de hele tijd tegen mezelf - wat, zal ik mijn 18e verjaardag niet halen? Geef me tenminste tot 18 jaar. En Gal en Tal, dacht ik, ze zijn nog zo jong, wat een schande. Schaamte' is een klein woord vergeleken met dit gevoel, maar alsof, het is echt een schande, het is jammer dat ze geen dingen zullen meemaken die ze moeten meemaken."

Over de mogelijkheid dat gevangenschap haar heeft veranderd, zei ze: "Het veranderde veel dingen ten kwade en nam een gevoel van veiligheid bij me weg, waardoor ik veel angst, bezorgdheid, verwarring en hulpeloosheid kreeg." Toen haar gevraagd werd welk moment ze uit haar bestaan daar zou willen wissen, zei ze dat elke keer dat ze verhuisden: "De overgangen tussen mensen daar, van plaats naar plaats, omdat ik me bij elke overgang afvroeg of ze ons gingen vermoorden. Ik denk dat ik dat helemaal zou willen uitwissen, zodat ik die vraag niet meer in mijn leven zou hebben, of ze me gaan vermoorden. Mijn levenswaarden zijn veranderd. Die van hen waren altijd anders dan die van ons - maar die van mij zijn veranderd na zoiets als dit."

"Ik geloof niet dat er daar nog mensen zijn," voegde ze eraan toe, verwijzend naar de resterende 129 gijzelaars. "Het is moeilijk voor mij om te begrijpen hoe mensen hier door hetzelfde proces gaan, hetzelfde kopje koffie drinken en hetzelfde leven leiden na iets dat de orde van de wereld verandert. Ik ben blij dat er mensen zijn die doorgaan met hun leven; het toont een zekere kracht, maar aan de andere kant - 71 dagen in gevangenschap zijn als één lange dag. Het is echt dezelfde dag. Dus we gaan altijd vooruit, maar we denken aan degenen die daar nog achter vastzitten en willen zeggen dat ze in gevaar zijn."

Bron: 'They're going to rape me,' Gaza hostage told mother on Hamas captivity - The Jerusalem Post