(Automatische vertaling, onbewerkt)

Maak Gaza weer Israël

door Michael Freund, JPOST 3/23 NOV

In een ontroerende videoclip die circuleert op sociale media, hijsen twee Israëlische soldaten bovenop een gebouw het blauw-witte spandoek, dat de terugkeer van de Joodse staat naar de strook land langs de Middellandse Zee betekent.

Om de gelegenheid te markeren, merkte iemand buiten de camera op dat er drie weken waren verstreken sinds de invasie van Hamas en de massamoord op 1400 Joden en dat "soldaten van het 52ste Bataljon van de 401ste Brigade de vlag van Israël hijsen in het hart van Gaza op het strand. We zullen niet vergeten, we zullen niet vergeven en we zullen niet stoppen tot de overwinning."

Het was een krachtige scène, een die de veerkrachtige geest en vastberadenheid van Israël belichaamde, en zijn vermogen om zelfs de pijnlijkste rampen te boven te komen.

Ondanks de traumatische klap die Hamas-terroristen hebben toegebracht, is de lange arm van de Joodse gerechtigheid nu aan het werk, nu de grondoperatie van de IDF in Gaza de volgende fase is ingegaan.

Tot nu toe heeft de regering twee hoofddoelen van Israëls oorlog benadrukt: het omverwerpen van het Hamasregime en de terugkeer van de 240 gijzelaars die gevangen worden gehouden.

Maar naast deze twee heilige doelen zou ik een derde doel willen voorstellen dat we moeten nastreven zodra de gevechten beëindigd zijn: Laten we de Joodse gemeenschappen van Gush Katif, die 18 jaar geleden werden ontworteld, weer opbouwen en een civiele Joodse aanwezigheid in Gaza herstellen.

Per slot van rekening werd ons in augustus 2005 door de toenmalige premier Ariel Sharon en een groot deel van de mainstream media verzekerd dat de terugtrekking van Israël de Palestijnse gematigden zou versterken, de islamitische extremisten zou verzwakken en de kritiek van de wereld het zwijgen zou opleggen.

Als gevolg hiervan werden meer dan 9.000 Joden in 25 gemeenschappen in Gaza op korte termijn uit hun huizen gerukt en verbannen.

Degenen die tegen de terugtrekking waren, waaronder ikzelf, werden bespot als pessimisten en neezeggers, kortzichtig en nog erger.

Maar zoals de gebeurtenissen van 7 oktober duidelijk maakten, ondermijnde het ontbreken van een Israëlische aanwezigheid in Gaza onze afschrikwekkende houding en ons vermogen om inlichtingen te verzamelen en stelde het Hamas in staat om vrijwel naar believen te plannen en te trainen.

Als er niets anders is, dan is het een veelzeggende herinnering aan een fundamentele en fundamentele waarheid van de zionistische geschiedenis en de realiteit in het Midden-Oosten: Joodse nederzettingen zijn geen obstakel voor vrede, maar een belemmering voor oorlog.

Alleen door de vlag stevig diep in elk deel van het Land Israël te planten, kunnen we ons voortbestaan verzekeren tegenover het voortdurende Arabische expansionisme en Palestijns irredentisme.

Daarom moet Israël, zodra de oorlog voorbij is, de morele en historische fout van Sharons terugtrekkingsplan rechtzetten en Gush Katif herbouwen.

De strategische visie van onze vijanden gaat ervan uit dat de Joodse aanwezigheid in dit deel van de wereld tijdelijk of van voorbijgaande aard is. Om deze visie het best te bestrijden, moeten we er alles aan doen om aan te tonen dat dit niet klopt; we zijn hier om te blijven.

Een dergelijke aanpak is niet nieuw en vindt zijn oorsprong in het klassieke zionistische antwoord op de Arabische onrust van 1936.

Nadat Arabische relschoppers Jaffa hadden aangevallen en 16 Joden hadden gedood op 19 april 1936, lanceerde het Arabische opperbevel een algemene staking en drong er bij de Britse Mandaatautoriteiten op aan om stappen te ondernemen om de groei van de Joodse aanwezigheid in het Land Israël te beperken.

De zionistische leiders David Ben-Gurion en Chaim Weizmann verwierpen wijselijk elke poging om de Joodse immigratie of landwinning te beperken. Ze realiseerden zich dat een dergelijke houding zou neerkomen op verzoening, wat de Arabische agressie tegen de Yishuv alleen maar zou aanwakkeren.

In zijn memoires schreef Ben-Gurion dat "de Yishuv zichzelf verdedigde met moed, wijsheid en terughoudendheid... Niet één Joodse nederzetting werd opgegeven; in plaats daarvan werden er nieuwe gesticht."

In plaats van toe te geven aan Arabische bedreigingen en geweld, zetten Ben-Gurion en het zionistische leiderschap door. Tegenover degenen die de Joodse bevolking wilden verminderen, reageerden ze door hun inspanningen te intensiveren om de bevolking zo veel mogelijk uit te breiden.

Dat moet ook onze aanpak zijn.

Door Joodse gemeenschappen in Gaza, zoals Dugit, Netzarim, Kfar Darom en Neveh Dekalim nieuw leven in te blazen, kan Israël de realiteit ter plaatse herschrijven en de Palestijnen een boodschap sturen die ze niet snel zullen vergeten.

Simpel gezegd: Hoe meer je ons probeert te doden, hoe meer we zullen herbouwen.

Natuurlijk zal een dergelijke stap niet populair zijn in de zalen van de Verenigde Naties of onder de leden van het Europees Parlement, maar niets wat Israël doet is dat ooit.

Gush Katif herbouwen is niet alleen een morele verplichting, maar ook een strategische. Het zal onze vastberadenheid als natie versterken en een krachtige en blijvende boodschap sturen naar onze vijanden dat de dagen van Israëlische terugtrekking en terugtrekking voorbij zijn.

Gaza is de plaats waar de Palestijnen een cultuur van dood en duisternis hebben gecreëerd. Dus laten we het herbouwen met Joods leven en licht, en ruïnes veranderen in wedergeboorte.

Want dat, in een notendop, is door de eeuwen heen het verhaal van ons volk geweest.

Bron: Make Gaza Israel again – ISRAPUNDIT