(Automatische vertaling, onbewerkt)

Reuters geeft Israël de schuld van mislukte Oslo-akkoorden, negeert Palestijns terrorisme

Als een vreemdeling naar het stuk zou luisteren met de oprechte bedoeling om er iets van te leren, zou hij denken dat het hele probleem neerkomt op "kwaadaardige Joden" die de hoop op vrede de grond in boren.

Door Rinat Harash, HonestReporting

Wanneer 's werelds grootste persbureau een stuk produceert waarin wordt teruggeblikt op een historische gebeurtenis in het Midden-Oosten, zou je verwachten dat het zo zorgvuldig mogelijk is in het handhaven van normen voor onpartijdige verslaggeving.

Toch faalde Reuters jammerlijk in zijn podcast-weekendaflevering gericht op het analyseren van "de erfenis van de Oslo Akkoorden", 30 jaar na de ondertekening ervan.

Je moet het horen om het te geloven, maar zo vat de presentator hun falen samen:

"Gejuich op het gazon van het Witte Huis in 1993 als de Israëlische premier Yitzhak Rabin en PLO-voorzitter Yasser Arafat elkaar de hand schudden.

"Maar er kwamen onmiddellijk protesten thuis en Rabin - die in 1994 samen met Arafat de Nobelprijs voor de Vrede kreeg - werd het jaar daarop vermoord door een extreemrechtse Joodse Israëli die tegen de deal was."

Geen woord over de duizenden Israëli's die tijdens en na het Oslo-proces werden gedood door Palestijnse terroristen (meer dan 100 alleen al in maart 2002, toen er bijna dagelijks aanslagen en zelfmoordaanslagen werden gepleegd in Israëlische steden).

Geen woord over Arafat die consequent genereuze aanbiedingen afwees. Geen woord over het feit dat hij het brein was achter de Tweede Intifada.

Volstrekte stilte.

Alleen de extremistische Israëli's hebben schuld volgens het verdraaide verhaal van Reuters.

Maar het wordt nog erger.

De presentator, bezorgd over de toekomst van de tweestatenoplossing, vraagt aan een Reuters-correspondent in Jeruzalem om uitleg. Wat volgt is overgesimplificeerde verslaggeving, waarbij alles wordt toegeschreven aan de Israëlische nederzettingen terwijl de Palestijnen worden afgeschilderd alsof ze alleen maar gelijke rechten willen.

Als een vreemdeling naar dit stuk zou luisteren met de oprechte bedoeling om iets te leren over het Israëlisch-Palestijnse conflict, zou hij denken dat het hele probleem te wijten is aan kwaadaardige Joden die de hoop op vrede de grond in boren en sindsdien onschuldige Palestijnen voortdurend onderdrukken.

Bijna de helft van de hele podcast over dit onderwerp is gewijd aan het probleem van de Israëlische nederzettingen, als de correspondent treurt over het feit dat ze "echt het uiterlijk hebben van een echte stad... van enorme huizen die soms hoogbouw zijn. Als je ernaar kijkt en je bedenkt hoe moeilijk het zou zijn om je uit die nederzettingen terug te trekken."

De correspondent verzuimde te vermelden dat onder de Oslo-akkoorden de grote nederzettingenblokken (die met de schijnbaar verontrustende hoogbouw) bedoeld waren om permanent onder Israëlische controle te blijven. In deze blokken, die meestal in de buurt van de Groene Lijn liggen, woont de meerderheid van de kolonistenbevolking (in tegenstelling tot de kolonisten buitenposten op heuveltoppen). Ze worden door veel Israëli's beschouwd als "consensus" nederzettingenblokken.

Maar Reuters is niet de enige die Israël de schuld geeft van de ondergang van de Oslo Vredesakkoorden.

AFP volgt dit voorbeeld in een stuk over de Palestijnse waterproblemen (terwijl het ook de blokkade van Gaza door Egypte negeert):

"Het uiteindelijke doel voor velen was de oprichting van een Palestijnse staat waarvan de bevolking op een dag vrij en vreedzaam naast Israël zou leven.

"In plaats daarvan zijn drie decennia later de Israëlische nederzettingen als paddenstoelen uit de grond geschoten op de bezette Westelijke Jordaanoever, is het dodelijk geweld opgelaaid en ligt de geblokkeerde Gazastrook bezaaid met de ruïnes van verschillende oorlogen."

In de laatste zin, waarin de daders van het "dodelijke geweld" (die voor het overgrote deel Palestijns zijn) niet worden genoemd, worden de Israëlische nederzettingen "paddenstoelen" genoemd. Is dat een aanvaardbare term in een tekst van een persagentschap? Is het niet geladen met een kritisch, negatief en bevooroordeeld oordeel?

Het is geen verrassing als publicaties als The Middle East Eye of Arab News soortgelijke verdraaiingen maken. Maar persagentschappen, waar media en nieuwsconsumenten over de hele wereld op vertrouwen, moeten journalistiek beter werk leveren door de feiten weer te geven. Of ze op zijn minst niet verdraaien.