(Automatische vertaling, onbewerkt)

Moeten Joden 'berouw tonen' omdat ze op Trump hebben gestemd?

Hoewel een gerespecteerd historicus beweert dat het steunen van de voormalige president en Israëls religieuze partijen "immoreel" is, is politiek geen binaire keuze tussen goed en kwaad.

Toenmalig president Donald Trump spreekt op een videoscherm tijdens de openingsceremonie van de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem, 14 mei 2018. Foto door Yonatan Sindel/Flash90.Toenmalig president Donald Trump spreekt op een videoscherm tijdens de openingsceremonie van de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem, 14 mei 2018. Foto door Yonatan Sindel/Flash90.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Hij is ook senior medewerker van The Federalist en columnist voor Newsweek, en schrijft ook voor andere publicaties. Volg hem op Twitter: @jonathans_tobin.

(5 september 2023 / JNS)

In de weken voor de viering van Rosj Hasjana geven religieuze Joden veel lippendienst aan het idee van berouw. Dat is het belangrijkste punt van onze observantie in de Hebreeuwse maand Elul, die dient als een opmaat naar de Tien "Dagen van Ontzag" die beginnen met het nieuwe jaar en eindigen met Jom Kippoer. Het is een tijd van het jaar die Joden gebruiken voor een cheshbon hanefesh, een "boekhouding van de ziel," en om te beoordelen waar ze fouten hebben gemaakt en te proberen het beter te doen in het komende jaar. Het is misschien verleidelijk om deze periode te gebruiken om de zonden van politici, belangengroepen en kiezers aan de kaak te stellen, maar dat is altijd een vergissing.

Het is waar dat velen van ons verkiezingen behandelen alsof ze ons een binaire keuze bieden tussen goed en kwaad. Ik heb de afgelopen jaren vaak opgemerkt dat politiek nu de rol speelt die religie vroeger speelde in het leven van de meeste mensen. Maar ik zou die opmerking willen aanpassen door te zeggen dat het duidelijk is dat veel mensen nu over politiek denken zoals gelovigen over religie dachten - niet in de jaren 1950, maar in het tijdperk van de godsdienstoorlogen. De strijdende partijen en hun aanhangers zijn niet alleen geïnteresseerd in het verslaan van elkaar bij de verkiezingen. In plaats daarvan willen ze duidelijk hun tegenstanders vernederen en van het publieke plein verdrijven, gevangen zetten en zelfs verbranden op de brandstapel, als dat mogelijk zou zijn.

Het is dus te verwachten dat er tijdens deze Elul stemmen opgaan waarin ideeën die geworteld zijn in het geloof over berouw en verlossing moeten worden toegepast op spelers op het politieke toneel. Maar het is voorspelbaar dat zelfs wanneer zo'n poging afkomstig is van een serieuze en nuchtere commentator, het resultaat hopeloos subjectief en uiteindelijk zeer misleidend is.

Dat is de enige manier om een teleurstellende column te bekijken die vorige week in The Jerusalem Post werd gepubliceerd door historicus Gil Troy: "Corrupte, amorele religieuze Joden in de VS, Israël-boeten voor politieke zonden." De conclusie was dat de sterke steun voor voormalig president Donald Trump onder orthodoxe Joden amoreel en zondig is. Hij liet het daar niet bij, maar zei dat zelfs als deze mensen tegen Trump zouden stemmen in de komende presidentiële voorverkiezingen en algemene verkiezingen, het niet genoeg was. Hij gaf duidelijk toe aan zijn eigen onstuimige kijk op de gebeurtenissen van de afgelopen acht jaar en beweerde dat "het de morele stank niet ongedaan zal maken die is ontwikkeld gedurende jaren van orthodoxe trouw aan deze monsterlijke man."

Hij paste hetzelfde oordeel toe op de Israëli's die stemmen op de haredi-religieuze partijen en de Religieuze Zionistische alliantie voor de Knesset, die nu allemaal zitting hebben in de huidige regering onder leiding van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.

Hoewel dergelijke onstuimige retoriek tegenwoordig nauwelijks ongewoon is, verdienen dergelijke argumenten van een man met het kaliber en temperament van Troy zorgvuldige overweging en een reactie. Dat geldt des te meer omdat hij niet alleen een van de beste Joodse historici van zijn generatie is, maar ook het voorrecht heeft die zeldzame figuur in de wereld van de hedendaagse Israëlische literatuur te zijn die niet in het diepe is gedreven door het debat over justitiële hervorming. Zijn vermogen om zijn greep op de realiteit te behouden met betrekking tot de vraag of de Israëlische democratie in gevaar wordt gebracht door de hervorming van de rechterlijke macht - en om te beweren dat dit niet het geval is - kan niet genoeg geprezen worden. Toch heeft dat hem er niet van weerhouden om tot enkele over-the-top en emotionele reacties te komen op de vraag of hij op Trump en de Israëlische religieuze partijen moet stemmen.

Met betrekking tot Israël zijn de argumenten die hij verzamelt om de echt vreselijke impact van de versterking van de haredi-partijen op te merken, zeer steekhoudend. Maar de bewering dat religieuze Israëlische kiezers immoreel zijn om te stemmen op deze weliswaar onvolmaakte en vaak dwaze partijen die hen vertegenwoordigen, gaat voorbij aan de realiteit van de politiek van dat land. De politiek in Israël is in essentie tribaal en degenen die zich identificeren als haredi geloven dat de enige methode om de belangen van hun gemeenschap te verdedigen is om te stemmen op degenen die er alleen maar belang bij hebben om precies dat te doen, ongeacht de gevolgen voor de rest van de samenleving. In een ander politiek systeem waar het parlement niet werd gekozen door middel van proportionele stemming, zou dit niet nodig zijn. Het is ook waar dat de intense vijandigheid die ze ondervinden van veel seculiere Joden het onvermijdelijk maakt dat ze bij de stembusgang voor hun stam zouden kiezen. De religieuze zionisten voelen hetzelfde omdat seculiere partijen geen prioriteit geven aan zaken als veiligheid voor de Joden die in Judea en Samaria wonen, wat voor hen het belangrijkst is.

Dat kan allemaal ongelukkig zijn, en een betere grondwet (of überhaupt een grondwet) zou dit minder waarschijnlijk kunnen maken. Maar een dergelijk stemgedrag, waarbij mensen stemmen om hun belangen te beschermen door imperfecte en soms minder dan prijzenswaardige personen te kiezen, is noch amoreel, noch zondig. Om die keuze op zo'n manier voor te stellen aan het grotendeels Amerikaanse lezerspubliek van Engelstalige Israëlische en Joodse publicaties is zowel misleidend als waarschijnlijk om de al angstaanjagend grote kloof die bestaat tussen Amerikaanse en Israëlische Joden te vergroten.

Trump en moraliteit

De argumenten over Trump zijn minder duidelijk; toch is het verkeerd voor Troy of wie dan ook om de presidentsrace van 2024 op zo'n eenvoudige binaire manier te gieten als een keuze tussen deugd en zonde.

Troy heeft gelijk als hij stelt dat Trump een normbreker is geweest sinds hij in juni 2015 de roltrap van Trump Tower afdaalde en het politieke leven van het land binnenkwam. En er zijn momenten geweest waarop hij dingen heeft gedaan of gezegd die afkeuring verdienden. Zoals ik destijds bijvoorbeeld schreef, kon zijn raadselachtige en onterechte beslissing om in 2022 publiekelijk te dineren met antisemieten zoals Kanye West en Nick Fuentes niet worden gerationaliseerd of verontschuldigd. Maar ook al zei ik dat zijn Joodse aanhangers hem daarna moesten "veroordelen en verloochenen", ik zou niet zo ver willen gaan om te zeggen dat degenen die bij hem zijn gebleven immoreel zijn.

Om eerlijk te zijn, Troy erkende dat Trumps steun voor Israël die van al zijn voorgangers overschaduwt, evenals die van de man die hem in 2021 opvolgt. Maar hij heeft ook gelijk als hij stelt dat de voormalige president weliswaar recht heeft op dankbaarheid, maar dat dit hem geen recht geeft op eeuwigdurende steun, laat staan een vrijbrief voor zijn onrechtmatige gedrag. Joodse Republikeinen kunnen volgend jaar iemand anders kiezen als hun presidentskandidaat.

Maar zoals de zaken er nu voor staan, zal dat niet gebeuren. Hoewel de eerste stemmen pas half januari worden uitgebracht, is de huidige voorsprong van Trump - een verbazingwekkende 39% op zijn naaste concurrent - zo groot dat je kunt stellen dat de race al voorbij is nog voor hij begonnen is. Op dit moment is er een daad van Goddelijke Voorzienigheid voor nodig om iemand anders dan Trump de GOP-genomineerde te laten worden.

Maar in plaats van al die kiezers, met inbegrip van orthodoxe Joden die de neiging hebben om onevenredig veel op Republikeinen te stemmen, als zondaars te bestempelen, zou Troy er goed aan doen om meer tijd te besteden aan het proberen hun positie te begrijpen. Of ze het nu leuk vinden of niet, Republikeinen, inclusief degenen die liever een andere genomineerde zouden hebben, zullen in de algemene verkiezingen op Trump stemmen op dezelfde manier als de meeste Democraten op president Joe Biden zullen stemmen, zelfs als ook zij om een heleboel redenen liever iemand anders op het stembiljet zouden zien staan.

Dat doen ze omdat je Trump kunt beoordelen op zijn tekortkomingen en zelfs zijn gedrag sinds de verkiezingen van november 2020 kunt betreuren, maar toch tot de conclusie kunt komen dat, ondanks al zijn fouten, het veel beter zou zijn om hem terug te sturen naar het Witte Huis dan om Biden nog eens vier jaar te geven.

Troy concentreert zich op Trumps weigering om de legitimiteit van de verkiezingen van 2020 te erkennen en de gevolgen van die houding, waaronder de onvergeeflijke rel in het Capitool op 6 januari 2021, en hij heeft geen ongelijk als hij zegt dat het gedrag van de voormalige president afschuwelijk was. Maar hij gaat verder dan dat en beschouwt de laatste acht jaar van zijn gedrag als onverdedigbaar.

Volgens Troy "heeft Trump gelogen, gemanipuleerd, gedemagogiseerd en gepolariseerd, en heeft hij het vertrouwen en wederzijds respect tussen Amerikanen beschadigd dat elke functionele democratie nodig heeft."

Twee verschillende opvattingen

De bijna de helft van het land die nu al tegen opiniepeilers zegt dat ze op hem zullen stemmen, zou kunnen antwoorden dat hetzelfde gezegd kan worden van de Democraten en Biden, die, of de mainstream media die als zijn lijfwachten fungeren het nu willen toegeven of niet, net zo'n fabulist en demagoog is als Trump.

Zij zouden beweren dat, achteraf gezien, de promotie van de Russische samenzweringshoax door de Democraten, de bedrijfsmedia, Big Tech en sommige elementen van de permanente overheidsbureaucratie meer een poging tot staatsgreep was dan de idiote, gewelddadige inbraak in het Capitool.

Ze zouden aanvoeren dat de verkiezingen van 2020 werden gehouden onder unieke COVID-regels met weinig verantwoording en weinig respect voor reeds bestaande normen over kiezersintegriteit. Ze zouden het monddood maken van de berichtgeving over de corruptie van de familie Biden in de weken voor de verkiezingen van 2020 door dezelfde krachten die de leugens over Rusland propageerden die een groot deel van de ambtstermijn van Trump saboteerden, kunnen aanvoeren als een reden om Trump niet alleen te verontschuldigen om de Democraten in diskrediet te brengen. Dat is misschien geen excuus voor de weigering van Trump om de resultaten te accepteren toen de stemmen eenmaal waren geteld, maar het verklaart wel waarom Republikeinen de Democraten en de reguliere media allang niet meer als geloofwaardige bronnen beschouwen.

Sommige Republikeinen denken ook dat Trumps afwijkende aanpak van een bestuurssysteem dat duidelijk nog steeds een president nodig heeft die het establishment in Washington veracht, precies is wat Amerika nodig heeft. Ze zouden ook nota kunnen nemen van Biden's omarming van gevaarlijk wokbeleid en onbehouwen retoriek over zijn tegenstanders, evenals de illegale samenwerking van zijn regering met Big Tech in een poging om andersdenkenden het zwijgen op te leggen.

Meer dan dat, ze denken dat door te proberen Trump gevangen te zetten voor gedrag dat misschien onrechtmatig of dom was maar niet illegaal, de Democraten meer schade toebrengen aan de democratie dan het gebrabbel en de dwaze tweets van de 45e president ooit hebben gedaan. De afschuw voor deze tactieken van de bananenrepubliek is precies de reden waarom zoveel Republikeinen zich achter Trump scharen, waardoor de voorverkiezing een uitgemaakte zaak lijkt te worden.

En dat is nog voordat Joden die om Israël geven het vreselijke beleid van Biden in hun beslissingen meenemen.

Is dat genoeg argument om op Trump te stemmen? Democraten zullen het daar absoluut niet mee eens zijn en zeggen, net als Troy, dat Trump een monster is en uniek slecht.

Politiek gaat over keuzes, niet over zonde

Het enige wat dit bewijst is dat in een land waar de meeste mensen verschillende partijdige mediakanalen lezen, beluisteren en bekijken en zich isoleren van tegengestelde meningen op sociale media, de twee partijen niet alleen niet naar elkaar luisteren, maar hun tegenstanders ook als onaanvaardbaar beschouwen. Uiteindelijk zullen de meeste kiezers gewoon beslissen of de duidelijke gebreken en wandaden van Trump zwaarder wegen dan die van Biden.

Zulke oordelen vellen is wat er gebeurt in een democratie. Hoewel we degenen die onze mening niet delen kunnen betreuren, is het inbrengen van religie en ideeën over zonde in de vergelijking de doodsteek voor de democratie, die niet kan functioneren in een samenleving waar de twee partijen niet bereid zijn om het erover eens te zijn dat ze het oneens zijn.

Laten we, nu Rosj Hasjana nadert en in heel 5784, geen preken meer houden over moraliteit in een verkiezing waarin beide partijen terecht beschuldigd kunnen worden van het schenden van normen. Stem op de kandidaat die je verkiest, maar bespaar ons de heiliger-dan-gij preken over zondig gedrag. Ik heb geen idee hoe Amerikanen of Israëli's zichzelf uit de impasses kunnen halen waarin onstuimige politieke meningsverschillen hen hebben gebracht. Maar we moeten hopen - en bidden - dat vroeg of laat de rede zal zegevieren en we allemaal terugkeren naar een mentaliteit waarin politiek geen herhaling is van het tijdperk van de godsdienstoorlogen.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.