Drie joodse begrafenissen en een Israëlisch haatfestijn

De terroristische moord op twee kinderen en een pasgetrouwde vrouw heeft geen deuk geslagen in de demonstraties tegen de zogenaamde "dood van de democratie".

(12 februari 2023 / JNS) Stel je de scène voor op zaterdagavond op de begrafenis van de 8-jarige Asher Menachem Paley. De vorige ochtend, waren hij en zijn broer, Yaakov, 6, onder een groep Joden die het doelwit waren van een Arabische terrorist die een auto ramde in de Ramot buurt van Jeruzalem.

Yaakov werd ter plekke gedood. Hij werd een paar uur later ter ruste gelegd, voor het begin van Shabbat.

Asher werd in kritieke toestand met spoed naar het Shaare Zedek medisch centrum gebracht. Ondanks de inspanningen van de artsen om zijn leven te redden, stierf hij de volgende dag aan zijn verwondingen.

Hun 10-jarige broertje Moishie, wiens verwondingen door de aanval veel lichter waren, werd behandeld en snel uit het ziekenhuis ontslagen. Hierdoor kon hij, samen met zijn vijf andere broers en zussen en hun moeder, bij beide begrafenissen aanwezig zijn.

Hun vader, Avraham, daarentegen kon geen van beide bijwonen. De 42-jarige was met de bovengenoemde drie van zijn zes kinderen toen Hussein Karaka, 31 - een Israëlisch staatsburger woonachtig in Issawiya in het oosten van Jeruzalem - met zijn Mazda inreed op hen en de verschillende andere mensen die bij een bushalte stonden.

Avraham's "gematigde" toestand stond hem niet toe om op de juiste manier afscheid te nemen van zijn kleine jongens of aanwezig te zijn om zijn verwoeste vrouw en overlevende kinderen te troosten. Hij werd gedwongen om, met fysieke en emotionele pijn, in het Hadassah Medical Center/Mount Scopus te blijven.

Het derde slachtoffer dat werd gedood door Karaka (die gelukkig werd doodgeschoten door een politieagent die toevallig in de buurt was) was de 20-jarige pasgetrouwde Alter Shlomo Lederman. Zijn begrafenis werd, net als die van Asher Paley, zaterdagavond gehouden.

Weet je wat er nog meer gebeurde op zaterdagavond? De gebruikelijke, geplande anti-regeringsprotesten op geselecteerde locaties in de grote steden. Aangezet en financieel gesteund door het extreem-linkse Nieuw Israëlisch Fonds, dachten de demonstranten geen moment na over de timing van hun publieke woedeaanval.

Hun houding is duidelijk dat de "show moet doorgaan", bij regen, zonneschijn of het afslachten van onschuldige Joden. En wat een voorstelling is het geweest.

Hoewel aangeprezen als onderdeel van een campagne om "de Israëlische democratie te redden" van een zekere ondergang door rechterlijke hervormers, vertellen de intersectionele spandoeken en slogans bij de wekelijkse happenings een iets ander verhaal. Inderdaad, de evenementen die ogenschijnlijk worden opgevoerd in naam van "liefde" voor het land zijn gevuld met uitingen van haat tegen de essentie ervan.

Neem bijvoorbeeld de PLO-vlaggen waarmee boze activisten zwaaien die de operaties van de Israel Defense Forces tegen terroristen in Jenin veroordelen. En dat terwijl het Internationaal Strafhof - in opdracht van de Algemene Vergadering van de VN - een "advies" voorbereidt over Israëls "langdurige bezetting, vestiging en annexatie van Palestijns grondgebied".

De leider van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, die aan het hoofd stond van de AVVN-resolutie, moet wel blij zijn dat duizenden Israëli's hun regerende coalitie veroordelen, vooral wanneer sommige demonstranten openlijk zijn zaak promoten. Immers, de kas waaruit hij het geld haalt voor zijn "pay for slay"-plan om zijn volk, en de Arabische burgers van Israël die zich met hen identificeren, Joods bloed te laten vergieten, slinkt.

Het geld staat op het punt nog meer op te drogen, in het kielzog van een besluit van het nieuwe veiligheidskabinet om de belastingen en tarieven in te houden die Israël namens de P.A. heeft geïnd, voor het bedrag dat Abbas vorig jaar aan terroristen en hun families heeft betaald.

Geen wonder dat hij in Caïro is op een conferentie met leden van de Arabische Liga, en oproept tot de oprichting van een fonds om de Arabische inwoners van Jeruzalem te helpen via verschillende "projecten". Je hoeft geen raketgeleerde van Hamas te zijn om erachter te komen wat de terrorist in gedachten heeft.

Dit brengt ons terug bij Karaka, de Arabische inwoner van Jeruzalem wiens slechte daad werd gevierd in Ramallah en Gaza. Zijn aanhangers lieten ook een cartoon circuleren van een Palestijnse familie die een traditioneel gerecht genaamd "maqluba" gaat eten. In het midden staat Ledermans afgehakte hoofd.

"Gezegende vrijdag", luidt de Arabische tekst. "De zoetste vrijdag. De zoetste Palestijnse maqluba."

Hoewel hij naar verluidt niet goed bij zijn hoofd was - Karaka werd enkele dagen voor de moord op Lederman en de twee kinderen van Paley ontslagen uit een psychiatrisch ziekenhuis in Noord-Israël - geven zijn sociale media-activiteiten aan waar zijn ware hart en ziel lagen.

Eerdere Facebook posts bevatten lof voor de Palestijnse Islamitische Jihad leider Ziad al-Nakhaleh en verheerlijking van de "Lions' Den" terroristen die door de IDF zijn uitgeschakeld. Met andere woorden, hij was een ideoloog wiens voertuigaanval geen onverwachte "psychotische episode" was.

Hetzelfde geldt voor de inwoner van Oost-Jeruzalem die op 27 januari - internationale herdenkingsdag van de Holocaust - gelovigen neerschoot in een Neve Yaakov synagoge en daarbij zeven mensen doodde en drie verwondde. Ook de bijna fatale schietpartij de volgende ochtend op een vader en zoon bij de ingang van het City of David National Park door een tiener uit Oost-Jeruzalem was geen toevalstreffer.

Ook deze antisemitische aanvallen hielden de demonstraties niet tegen. De demonstranten openden echter telkens met een moment van stilte voor de slachtoffers van de terreur, om hun geweten te sussen en de morele superioriteit die zij zich toe-eigenden te behouden.

Al degenen die in de onmiddellijke nasleep van dergelijke verschrikkingen de straat opgingen, zouden zich moeten schamen. Dat doen ze natuurlijk niet. Ze hebben het te druk met moraliseren over de "dood van de Israëlische democratie" om te rouwen om dode Israëli's.

Ruthie Blum is een Israëlische journalist en auteur van "To Hell in a Handbasket: Carter, Obama, en de 'Arabische Lente'. "