"De gebeurtenissen op de berg Karmel waren een dramatische vertoning van de bovennatuurlijke kracht van God en van de rechtvaardiging van Zijn trouwe dienaar."

"Klamp je vast aan Jezus vrienden, als kleine kinderen met de verwachting van kinderlijk geloof en verwachting..." bovennatuurlijke kracht van God en van de rechtvaardiging van Zijn trouwe dienaar."

EEN AANGENAME VERRASSING

door John Salom

Ergens in de stoffige opslagbakken van mijn geest ligt een herinnering uit mijn kindertijd die ik nooit helemaal kan vergeten. Ironisch genoeg is het niet de eigenlijke herinnering die* ik me herinner, maar eerder een herinnering aan de homevideo die werd opgenomen op het moment dat de echte gebeurtenis plaatsvond. Als kind uit de jaren 80, dat opgroeide in midden-Amerika, zag ik mijn moeder vaak met een camcorder op haar rechterschouder. Weet je nog, die lompe VHS-camcorders waarmee de gewone Amerikaanse vader of moeder eruitzag alsof ze een cameraman op locatie waren die het avondnieuws filmde? Het beeldmateriaal is dat van een kerstochtend en daarin verzamelt een vijfjarige versie van mij zich rond de kerstboom met een verhoogd niveau van opwinding en anticipatie terwijl de familie zich voorbereidt op het openen van alle kleurrijke cadeaus die rond de kerstboom verspreid liggen. Mijn moeder heeft de camera recht op me gericht om dit moment van enthousiasme en kinderlijke vreugde vast te leggen; haar stem is net iets luider dan het omgevingsgeluid terwijl ze naar me roept vanuit de nabijheid van die bolle schuimrubberen microfoon die uit de voorkant van de camcorder steekt. Met de camera ingezoomd en op mijn gezicht gericht zegt ze tegen me: "Ik heb een leuke verrassing voor je." Dit is het moment dat ik onmogelijk kan vergeten, het moment dat voor altijd in mijn jeugdherinneringen staat gegrift. | Ik kijk naar de camera, mijn ogen stralen zo fel als ze maar kunnen, mijn wangen blozen van verwachting en ik gil deze woorden uit. "Een leuke verrassing voor mij?!

Misschien was het de schattigheidsfactor van het moment of gewoon het vastleggen van die onbetaalbare kinderlijke onschuld die voor de afspeelbaarheid van dat moment zorgde, maar het was een moment dat de hele familie het graag opnieuw en opnieuw bekeek bij het terugkijken van oude homevideobeelden.

Misschien houden we wel zo van dat soort momenten omdat we, naarmate we ouder worden en het leven met het jaar moeilijker en uitdagender wordt, terugverlangen naar de tijd van toen in een kinderlijke verwachting, opwinding en vreugde. Dit is precies wat de Heer voor ons allemaal wil, ongeacht onze leeftijd. Jezus moedigt deze manier van denken aan in het 19e hoofdstuk van Matteüs, als hij aanspoort: "Laat de kleine kinderen tot mij komen en houd ze niet tegen, want het koninkrijk van de hemel behoort aan zulke mensen toe". Alleen wij staan toe dat de jaren en de eindeloze problemen van het leven dat kinderlijke geloof temperen als we niet, zoals de kinderen in deze passage, dicht bij Jezus blijven. Het boek 1 Koningen, hoofdstuk 19, geeft ons een mooi voorbeeld van wat teleurstelling, desillusie en strijdmoeheid kunnen doen met zelfs de sterksten onder ons.

Een van de mooiste voorbeelden van geloof en moed in het hele Oude Testament vindt plaats in het voorgaande hoofdstuk van 1 Koningen (hfdst. 18). Daarin zien we een moment van uitmuntende trouw en moed als de profeet Elia het in zijn eentje opneemt tegen een koning met 450 vijandige profeten van Baäl en een hele afvallige natie. Het is een moment in de geschiedenis van Israël vol bovennatuurlijk vertoon van Gods macht en het wordt beschouwd als een van de grote overwinningen in de hele Schrift. Maar we hebben het hier niet over de Elia van 1 Koningen 18, maar over een heel andere Elia, een paar verzen verderop in het volgende hoofdstuk.

Hier vinden we een verhaal van grote ironie als we de profeet inhalen net na het levensbepalende moment van zijn geweldige overwinning op de berg Karmel. Hoe ironisch inderdaad dat een man die het best bekend stond om zijn moed, die een hele natie met onverzettelijke vrijmoedigheid tegemoet trad, nu in angst en lafheid zou wegrennen voor slechts één vrouw. Hoe ironisch dat een man die niet lang daarvoor had gebeden "dat de jongen mocht leven", nu bad dat hijzelf mocht sterven. Ga nog een stap verder en het verhaal druipt nu van de ironie! Hoe ironisch dat de man die genoeg geloof had om de hemel te sluiten met zijn gebeden, nu niet alleen een nee uit de hemel zou ontvangen op zijn gebed om te sterven, maar een volmondig nee! Want Elia was in feite een van de weinige mannen in de Bijbel die nooit stierf. En hierin wil ik ons laten zien welke bemoediging we kunnen vinden in dit verhaal over de wanhoop van de profeet.

De gebeurtenissen op de berg Karmel waren een dramatische vertoning van de bovennatuurlijke kracht van God en van de rechtvaardiging van Zijn trouwe dienaar. Elia speelde een spel met een hoge inzet waarbij de inzet niet hoger kon zijn. Hij zette zijn reputatie op het spel, al zijn levenswerk, zijn bediening en de reputatie van zijn God die hij zo trouw diende.

Zijn geloof was zo onwankelbaar dat hij er niet alleen op vertrouwde dat God de machten van de duisternis ervan zou weerhouden om een vals vuur aan te steken onder het altaar van Baäl, maar ook dat God Zijn eigen macht zou manifesteren ter verdediging van de uitdaging van de profeet aan de natie. Zijn vertrouwen ging zelfs nog een stap verder, want hij bevestigde de bovennatuurlijke aard van wat er ging gebeuren door het offer niet één keer, niet twee keer, maar drie keer met water te doordrenken! Elia was, zoals ze in de pokerwereld zeggen, "all in!".

Die noodlottige dag daalde er inderdaad vuur uit de hemel neer; alleen hield het bovennatuurlijke daar niet op. Elia bidt dan en de hemel wordt voor het eerst in drieënhalf jaar geopend en de droogte in het land komt plotseling en op dramatische wijze tot een einde. Dan komt de hand van de Heer op hem en overtreft hij een door paarden getrokken wagen te voet! Elia is goed op dreef. Maar ik dwaal af.

Dit is de Elia van hoofdstuk 18. Dit is de Elia van wie we allemaal houden en die we zo enthousiast vieren. Maar nu, in hoofdstuk 19, bevinden we ons in een koude, vochtige grot, Elia opgerold tot een bal, liggend in de duisternis en gewikkeld in zijn mantel, hopend dat de dood hem zal vinden.

Heb je dat ooit meegemaakt, vriend? Misschien niet hopend op een echte dood, maar wel op die zoete bevrijding van al onze problemen en beproevingen waar we voortdurend door worden geteisterd. Op dit moment van zijn diepste wanhoop komt het woord van de Heer tot de profeet in de vorm van een vraag. "Wat doe jij hier?" vraagt de Heer. Het is een vraag waarop de Heer het antwoord al weet, maar Hij geeft Elia de gelegenheid om zich te ontlasten. Net daarvoor had een engel van de Heer brood en water klaargemaakt om de profeet op zijn reis te ondersteunen, en nu bood de Heer hem een luisterend oor. Het is een prachtige illustratie die ons leert dat we in wanhopige tijden geen wanhopige maatregelen nodig hebben, maar eerder voedsel uit het Woord van God, ons dagelijks brood, verfrissing door het helende water van de Heilige Geest, en om stil te worden in de aanwezigheid van onze God en te luisteren naar die kleine, stille stem.

Elia uit uiteindelijk zijn grieven en de Heer antwoordt hem zachtjes en corrigeert hem waar zijn denken is afgedwaald. Hij verzekert Elia dat hij niet alleen staat in deze strijd en dat de Heer zijn trouw heeft opgetekend. En dan, als Hij hem verdere bevelen geeft, moedigt Hij hem aan om het werk af te maken waartoe hij geroepen is. Dit is nu wat ik wil dat we echt vangen in dit verhaal, waar we allemaal aan herinnerd moeten worden nu de wereld om ons heen met de dag donkerder en donkerder wordt en we steeds vatbaarder worden voor de hopeloosheid van wanhoop en twijfel.

Als we het woord "opname" horen, associëren de meesten van ons dat onmiddellijk met de gezegende hoop, het wegnemen van de gemeente zoals Paulus ons beschrijft in 1 Tessalonicenzen, hfdst. 4. Maar naast deze opname zijn er talloze voorbeelden in de Schrift. Het eerste voorbeeld is dat van Enoch, die met God wandelde en toen niet meer was, want God nam hem mee. Jesaja werd opgenomen toen hij werd opgenomen in de troonzaal van de hemel. Bij verschillende gelegenheden werd Ezechiël "door de hand van de Heer naar buiten gebracht". Op een keer werd hij midden in een dal neergezet, en daarvoor had de Geest hem al eerder tussen hemel en aarde opgetild en hem vanuit Babylon naar Jeruzalem gebracht. In het Nieuwe Testament werd Paulus opgenomen in de derde hemel en werd Filippus door de Geest van de Heer weggenomen toen hij uit het water kwam na het dopen van de Ethiopische kamerling. Bij beide gelegenheden gebruikt de Schrift het Griekse woord harpazo om te beschrijven wat er gebeurde met zowel Paulus als Filippus, hetzelfde woord dat gebruikt wordt om te beschrijven wat hen te wachten staat die overblijven en in leven zijn bij de komst van onze Heer.

Maar van al deze voorbeelden is mijn favoriet het voorbeeld dat nu gaat gebeuren in het leven van onze vertrapte held. Het was namelijk niet lang na dit moment van wanhoop dat Elia glorieus werd weggevoerd om bij zijn Heer te zijn. Hier was hij, op het dieptepunt van zijn leven, en hij wist niet dat zijn verlossing zo spectaculair dichtbij was. De gelovige gemeente in Openbaring 3 wordt beschreven als een gemeente "met weinig kracht". Ze zijn moe van de strijd en moe, en toch staat er voor hen een open deur die niemand kan sluiten! Laten we ons aan de gezegende hoop vastklampen terwijl we op onze Messias wachten, vrienden! Laten we ons in dit donkere uur aan Jezus vastklampen terwijl we ons voor God blijven inzetten en ons naar de eindstreep blijven bewegen, wetende dat er nog steeds werk te doen is in het huis van onze Meester, tot het moment dat de bazuin klinkt. Wetende dat als de stormwolken zich samenpakken, we dichterbij zijn dan toen we voor het eerst geloofden om in de wolken verzameld te worden. Paulus moedigt ons aan "niet vermoeid te raken in het doen van het goede, want te zijner tijd zullen we oogsten als we de moed niet verliezen." Onze Heer zelf vermaant ons om "vast te houden wat je hebt, opdat niemand je kroon afneemt." We hebben gewoon geen idee hoe dicht we bij de finish zijn op de momenten dat we het gevoel hebben dat we geen stap meer vooruit kunnen zetten. Klamp je vast aan Jezus, vrienden, als kleine kinderen met de verwachting van kinderlijk geloof en verwachting, en ik beloof je dat je zult merken dat wat Hij in petto heeft een aangename verrassing voor je zal zijn!

Bron: https://75ca073f.flowpaper.com/202312Salom/#page=1