De socialistische filosofie van agressie: In turbulente tijden van haat tegen joden en christenen

Door Dean Dwyer 11 november 2023

Terwijl we getuige zijn van de verachtelijke behandeling van Joden over de hele wereld, beginnen we ons af te vragen of dit is hoe het Duitsland van de jaren 1930 was. De Holocaust begon niet met deportaties en massamoord. Het begon met een langzaam en geleidelijk proces van uitsluiting en vervolging van Joodse mensen. Maar laten we niet vergeten dat de maatregelen legaal werden geacht. De Duitse regering onder leiding van de nazi's sloot via het wetgevende proces Joden geleidelijk uit van het openbare leven, de beroepen en het openbare onderwijs.

Natuurlijk was het doel van de nazi-propaganda om Joden te demoniseren en een klimaat van vijandigheid en onverschilligheid ten opzichte van hun lot te creëren, waardoor de sympathie van het publiek niet kon groeien.

Toen Hitler aan de macht kwam, werd Jodenhaat de officiële ideologie en het beleid van het Duitse regime. Tegen 1938 vonden georganiseerde campagnes plaats, waaronder het vernietigen van synagogen, massa-arrestaties, vernieling en plundering van Joodse bedrijven en officiële registratie van Joodse eigendommen ter voorbereiding op uiteindelijke confiscatie. Het moet echt een afschuwelijke tijd zijn geweest.

Wat ik interessant vind, is het feit dat net zoals Jodenhaat en marxisme weer in opkomst zijn in onze tijd, ze ook prominent aanwezig waren in Hitlers tijd. Luister naar Hitlers eigen woorden: "Ik heb veel geleerd van het marxisme, zoals ik niet aarzel om toe te geven...Het verschil tussen (marxisten) en mijzelf is dat ik werkelijk in praktijk heb gebracht wat deze peddelaars en pennenlikkers schuchter zijn begonnen. Het hele nationaal-socialisme is erop gebaseerd. Kijk naar de arbeiderssportclubs, de industriële cellen, de massademonstraties, de propagandablaadjes die speciaal voor het begrip van de massa's zijn geschreven: al deze nieuwe methoden van politieke strijd zijn in wezen marxistisch van oorsprong. Ik hoefde deze methoden alleen maar over te nemen en aan te passen aan ons doel."

Hoewel Hitler het niet volledig eens was met de ideologie van Marx, hield hij er zeker veel marxistische opvattingen op na, en deed dat openlijk. Op 27 januari 1934 zei Hitler in een interview met Hanns Johst in het Frankforter Volksblatt: "Het nationaalsocialisme ontleent aan elk van de twee kampen het pure idee dat het kenmerkt, de nationale resolutie aan de burgerlijke traditie; het vitale, creatieve socialisme aan de leer van het marxisme."

Dit wetende mag het geen verrassing zijn dat zowel Hitler als moderne marxisten ook het christendom haten. Er was een man genaamd Martin Bormann die een persoonlijke assistent van Hitler was. Hij stelde een reeks privégesprekken van Hitler samen die bekend staan als "Hitlers tafelgesprekken".

Eén van de meest prominente thema's in deze gesprekken is Hitlers haat tegen het Christendom. Er is vastgelegd dat Hitler op 10 oktober 1941 opmerkte: Het christendom is een rebellie tegen de natuurwet, een protest tegen de natuur. Tot het logische uiterste gedreven, zou het christendom het systematisch cultiveren van menselijk falen betekenen".

Vier dagen later, op 14 oktober 1941, zei hij: "Het is dus niet opportuun om ons nu in een strijd met de kerken te storten. Het beste is om het christendom een natuurlijke dood te laten sterven. Een langzame dood heeft iets troostends. De dogma's van het Christendom raken versleten voor de vooruitgang van de wetenschap. Religie zal steeds meer concessies moeten doen. Geleidelijk brokkelen de mythen af. Het enige dat overblijft is te bewijzen dat er in de natuur geen grens is tussen het organische en het anorganische. Wanneer het begrip van het universum wijdverspreid is, wanneer de meerderheid van de mensen weet dat de sterren geen lichtbronnen zijn maar werelden, misschien bewoonde werelden zoals de onze, dan zal de Christelijke doctrine veroordeeld worden wegens absurditeit."

In deze tijd werden zelfs de woorden van het geliefde kerstlied "Stille Nacht" veranderd in:

De belangrijkste reden waarom Hitler het Duitse volk probeerde te distantiëren van de hoop op christelijk geloof is dat hij wilde dat de mensen zich zouden terugtrekken uit alle invloeden die vijandig stonden tegenover de nationaalsocialistische agressiefilosofie. Dit betekende dat de invloed van de Christelijke kerk zo grondig mogelijk moest worden geminimaliseerd.

Hitler had een definitief plan om dit te bereiken en onder het voorwendsel dat de kerken zelf zich met politieke en staatszaken bemoeiden, zouden de nazi's de kerken stap voor stap elke mogelijkheid ontnemen om het Duitse openbare leven te beïnvloeden. Klinkt dat bekend?

Het is precies wat er vandaag in veel westerse landen gebeurt. De Nazi's geloofden dat de kerken in een relatief korte tijd geestelijk uitgehongerd en gewurgd konden worden als ze beroofd werden van alle communicatiemiddelen met de gelovigen buiten hun kerkgebouwen. Bovendien terroriseerden ze anderen op zo'n manier dat geen christen zich nog openlijk tegen het nazi-beleid durfde uit te spreken.

Hitler maakte duidelijk dat het kerkelijk leven kon doorgaan, maar alleen onder de voorwaarde dat ze het nazi-programma accepteerden en er geen kritiek op uitten. Ook vandaag de dag zien we een soortgelijk patroon in veel westerse landen.

Mensen moeten wakker worden en beseffen dat veel westerse leiders zich niet inzetten voor vrijheid zoals jij en ik die kennen. Ze zijn beïnvloed door marxistische principes en leiden hun volgzame bevolking naar zeer gevaarlijk terrein. Voor de Jood in de eerste plaats, maar ook voor de Christen, gaan we inderdaad turbulente tijden tegemoet.

Dean Dwyer is al meer dan 20 jaar pastor en president van de Eiser Street Baptist Church in Queensland, Australië.

Bron: The Socialist Philosophy Of Aggression: Entering Turbulent Times Of Hatred For Jews And Christians | Harbingers Daily