Is een kernoorlog onvermijdelijk?

Door Alexander G. Markovski - 29 juni 2023

Tijdens Napoleons oorlog van 1812 waren de sabels van de Russische officieren versierd met een inscriptie: "Trek het niet uit zonder noodzaak. Zet hem niet terug zonder glorie!"

Of Poetin zijn sabel heeft uitgetrokken zonder dat het nodig was, valt misschien te betwisten, maar de geopolitieke realiteit is dat hij hem niet zal terugzetten zonder glorie, wat het ook kost. Poetin, die Rusland nieuw leven heeft ingeblazen en haar economie opnieuw opgebouwd uit de ruïnes van de ingestorte Sovjet-Unie, kan niet toestaan dat zijn odyssee eindigt in de ontbinding van het land.

Aan de andere kant van deze Oekraïense confrontatie staat president Biden, die zich de vernedering van nog een nederlaag na de rampzalige aftocht uit Afghanistan niet kan veroorloven. Ook hij heeft koste wat het kost een overwinning nodig.

Als de geschiedenis een leidraad is, zal het zwakke Rusland met zijn enorme grondgebied en overvloedige natuurlijke hulpbronnen een prooi worden voor indringers. In het Westen willen de Europeanen, gedreven door dwang, graag wraak nemen voor nederlagen en het verlies van gebieden, sommige eeuwenoud, andere recenter. Duitsland, Polen, Hongarije, Roemenië en Finland hebben nooit de grenzen van na de Tweede Wereldoorlog geaccepteerd.

Het Westen is ook niet de enige bedreiging voor Rusland. In het oosten droomt Japan van de teruggave van de eilanden Sachalin en Kuril. En de "gezworen vriend" van Rusland, China, heeft leefruimte voor 1,5 miljard Chinezen voor ogen en de verwerving van enorme natuurlijke rijkdommen in het Russische Verre Oosten.

De noodzaak om te winnen legt geen beperkingen op aan de modus operandi van de oorlog. Na 16 maanden vijandelijkheden, hoewel de oorlog escaleert in omvang en intensiteit, houden de NAVO en haar Europese bondgenoten het krijgshaftige enthousiasme in stand. Gedreven door expansiedrang ziet de NAVO weinig risico in het voortzetten van de gevechten. Sterker nog, deze keer heeft de NAVO een perfecte regeling getroffen. Ze contracteerde het Oekraïense leger als huurling. De NAVO leidt en financiert de oorlog, zorgt voor strategische en tactische planning, inlichtingen en levert wapens en materieel terwijl de Oekraïners vechten. In tegenstelling tot eerdere NAVO-misstappen komen duizenden Amerikaanse en andere NAVO-strijders dus niet thuis in zinken doodskisten.

Amerika maakte handig gebruik van de verwoede ambitie van de Oekraïense leiders om Oekraïne lid te maken van de NAVO, ogenschijnlijk om Oekraïne te beschermen tegen Rusland. De smeekbede vertoonde een volledig gebrek aan inzicht en realiseerde zich niet dat lidmaatschap van de NAVO en bescherming tegen Rusland elkaar uitsluitende doelstellingen waren. Bijgevolg bevindt Oekraïne zich in een merkwaardige situatie: lidmaatschap van de NAVO zit er niet in, het land wordt vernietigd en zolang de Oekraïners sterven, maken het Amerikaanse en Europese publiek zich niet al te veel zorgen over de oorlog.

De leiders van de zogenaamde geavanceerde democratieën, die zich op hun gemak voelden met de regeling, hebben tijdens de recente bijeenkomst van de G7 toegezegd Oekraïne te zullen steunen zolang dat nodig is. Het conflict verlengen lijkt zelfs een nieuwe NAVO-strategie te zijn.

In zijn beroemde boek De kunst van het oorlogvoeren concludeerde Sun Tzu dat "geen enkel land baat had bij een langdurige oorlog". Deze wijsheid is misschien niet van toepassing op het huidige conflict. In eerdere wereldoorlogen produceerde de winnaar meer dan de verliezer. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren de Amerikanen gemiddeld zes Sherman tanks voor elke Duitse Tiger tank die verloren ging. Maar tegelijkertijd produceerde de Amerikaanse industrie zes Sherman tanks sneller dan de Duitsers één Tiger konden produceren. Amerikanen produceerden meer bommenwerpers dan Duitsers neerschoten, wat gold voor bijna elk ander type militair materieel.

Aangezien het gecombineerde BBP van de NAVO-landen twintig keer hoger is dan dat van de Russen, kan Rusland op de lange termijn geen uitputtingsslag winnen tegen Europa en de Verenigde Staten. De dwaasheid van deze strategie is echter dat als de economische veronderstellingen juist blijken te zijn, het een nucleaire confrontatie bijna onvermijdelijk maakt. De recente retoriek lijkt erop te wijzen dat de militaire planners van de NAVO deze mogelijkheid accepteren, in de overtuiging dat Europa veilig is onder de Amerikaanse nucleaire paraplu. Elke aanval op Europa zou Amerikaanse nucleaire vergelding uitlokken. Daarom zullen de Russen, zelfs als ze besluiten om een kernwapen te gebruiken, dit inzetten op Oekraïne.

Er zit veel wishful thinking in dit scenario. Ten eerste, geografie verhindert de Russen om kernwapens te gebruiken in Oekraïne omdat het te dicht bij Rusland en Wit-Rusland ligt om radioactief gevaar te ontlopen.

Ten tweede vertrouwen Westerse leiders misschien te veel op de geloofwaardigheid van de zogenaamde massale vergeldingsdoctrine, die is ontworpen om de invasie van Europa door conventionele Sovjettroepen tijdens de Koude Oorlog te voorkomen. Het huidige scenario is totaal anders. Het gevaar komt niet van de conventionele Russische strijdkrachten, maar van de Russische nucleaire capaciteiten voor een eerste aanval. Het moderne wapen is zo kolossaal destructief dat, gezien de hoge bevolkingsdichtheid in Europa, één nucleaire aanval gemakkelijk honderd miljoen mensen zou kunnen wegvagen en het continent in een woestijn zou kunnen veranderen. De vraag is of Amerika zichzelf in gevaar brengt voor monumentale vernietiging ten behoeve van het reeds verwoeste Europa. De kern van het probleem is de inherente onzekerheid van de nucleaire garantie.

De kwestie kwam voor het eerst ter sprake in januari 1967 tijdens een ontmoeting tussen Henry Kissinger en Konrad Adenauer. Adenauer, toen de eerste kanselier van de republiek Duitsland en een hoog aangeschreven politicus, vroeg Kissinger: "Denkt u dat ik nog steeds geloof dat u ons onvoorwaardelijk zult beschermen?"

Degenen die oud genoeg zijn en geen historisch geheugenverlies hebben, moeten zich herinneren dat Amerika in het verleden, ondanks de retoriek, Hongarije in de steek liet toen het Rode Leger Boedapest verwoestte in 1956, Duitsland in de steek liet toen de Sovjets de Berlijnse Muur bouwden in 1961 en Tsjecho-Slowakije in de steek liet toen het Rode Leger het land binnenviel in 1968. In al die gevallen stond Amerika hulpeloos toe te kijken hoe het bloedbad zich voltrok, vol grootspraak en zonder actie.

Hoewel het misschien cynisch klinkt, handelde Amerika in het nationale belang toen het besloot dat die landen het risico van nucleaire vernietiging niet waard waren. Wat is er nu veranderd? De landen zijn hetzelfde, maar het risico is nog groter. Waarom denken de Europeanen dat de uitkomst anders zou zijn?

Dit brengt ons bij een andere relevante vraag die Adenauer stelde: "Zijn er nog leiders die in staat zijn om een echt lange termijn beleid te voeren? Is echt leiderschap vandaag de dag nog mogelijk?"

Hoewel de vraag zo'n 60 jaar geleden werd gesteld, is hij vandaag de dag nog steeds actueel. De huidige generatie Westerse leiders is niet gemaakt van hetzelfde materiaal als Konrad Adenauer, Charles de Gaulle, Richard Nixon, Ronald Reagan, Winston Churchill, Margaret Thatcher of Donald Trump. Ze zijn niet visionair; het zijn zelfs geen managerstypes. Sommigen van hen zijn gewoon analfabeet als het gaat om geschiedenis en geografie. Ze kunnen de lessen uit het verleden niet extrapoleren. Hun obsessie heeft de vorige beschermingsmechanismen van tafel geveegd en een steeds hoger conflictniveau mogelijk gemaakt zonder rekening te houden met de respectieve nationale belangen en overleving. Ze hebben Europa in een oorlog geduwd die niet nodig of verstandig was.

Niemand kent de grenzen van het Russische uithoudingsvermogen, maar als Moskou de oorlog begint te verliezen, zal het gedwongen zijn om kernwapens in te zetten. Aan de andere kant, als Oekraïne de oorlog begint te verliezen, overwegen sommige heethoofden in Washington al om Oekraïne van kernwapens te voorzien als afschrikmiddel. Hoe dan ook, incompetente leiders duwen de wereld in de richting van een ongeëvenaarde catastrofe.

Alexander G. Markovsky is senior fellow bij het London Center for Policy Research, een conservatieve denktank die zich bezighoudt met nationale veiligheid, energie, risicoanalyse en andere kwesties op het gebied van overheidsbeleid. Hij is de auteur van Anatomy of a Bolshevik en Liberal Bolshevism: America Did Not Defeat Communism, She Adopted It. De heer Markovsky is de eigenaar en CEO van Litwin Management Services, LLC. Hij kan worden bereikt op alex.g.markovsky@gmail.com

Bron: Is Nuclear War Inevitable? - American Thinker