www.wimjongman.nl

Israël zal Hamas verslaan, maar het land zal nooit meer hetzelfde zijn

Door Maya Yaul Egozi op 17 oktober 2023

DE SCHRIJVER neemt verzoeken in ontvangst en coördineert de bezorging van pakketten aan soldaten en burgers in het zuiden en noorden van het land.© (photo credit: Amit Egozi)

Terwijl ik in het vrijwilligerscentrum in Petah Tikva zit, ben ik al negen dagen bezig met het coördineren van donaties en behoeften. Vrijwilligers stromen toe en brengen een overvloed aan voorraden, apparatuur en fondsen. De bereidheid van mensen om te helpen is overweldigend en laat de ware schoonheid van de Israëlische geest zien.

Israël heeft een ongekende klap te verwerken gekregen, een klap die aanvoelt als onze tweede Yom Kippur. Hoe heeft dit ons kunnen overkomen? Het is een vraag die mijn hart vult met woede en schaamte. Hoewel ik zonder twijfel weet dat we zullen overwinnen, zal ons land nooit meer hetzelfde zijn.

De volledige omvang van de verrassingsaanval die begon op zaterdag 7 oktober, op de feestdag Simchat Thora, wordt nu pas duidelijk. Hamas voerde een brute aanval uit op burgers, slachtte er meer dan 1300 af en ontvoerde er meer dan 100 - kinderen, ouderen en gezinnen.

Het in brand steken van huizen met de bewoners erin is een gruwelijke praktijk die herinneringen oproept aan Nazi-Duitsland. De aanval van 7 oktober laat de wereld zien dat Hamas een organisatie is die verwant is aan ISIS en die verslagen moet worden op het slagveld. Daden zoals deze laten geen ruimte voor andere oplossingen.

Israël heeft de capaciteiten van Hamas niet begrepen

Toch ontkomen we er niet aan onszelf in twijfel te trekken. We moeten de confrontatie aangaan met onze misvattingen over Hamas en de redenen waarom we overrompeld werden. We moeten toegeven dat we op alle niveaus gefaald hebben: inlichtingen, operaties en strategie. Dit roept de voor de hand liggende vraag op: Hoe was het mogelijk dat zo'n massale aanval, gepland over vele maanden, niet opgemerkt werd door de Israëlische inlichtingendienst? En toen we eenmaal verrast waren, hoe konden we dan eindigen met een ontoereikend aantal veiligheidstroepen aan het front in Gaza, en waarom ging dit lange uren door? Wat kreeg prioriteit? Was het noodzaak?

De ruïnes van een huis dat rechtstreeks is geraakt door een raket van Hamas in Sderot, Zuid-Israël, 15 oktober 2023 (credit: SDEROT MUNICIPALITY)© Beschikbaar gesteld door The Jerusalem Post

Maar naast deze vragen zijn er fundamentele vragen die betrekking hebben op ons strategisch denken. Hoe hebben we Hamas niet begrepen? Het idee dat we de dreiging vanuit Gaza in bedwang konden houden, de spanningen konden verminderen door geld over te maken en werknemers toe te laten tot Israël, of "het conflict konden beheersen" heeft duidelijk gefaald.

Zijn we gewend geraakt aan een conflict van "lage intensiteit", dat af en toe werd onderbroken door raketaanvallen en gewelddadige protesten langs het hek, tot het punt waarop we ons een aanval van deze omvang niet konden voorstellen? Is het mogelijk dat we niet echt geloofden in hun vermogen om te handelen zoals ISIS?

Het nieuws is te moeilijk om naar te kijken en woedend.

Ik heb, net als velen, geen vertrouwen in ons leiderschap en hun integriteit. Dit is het resultaat van vele jaren van nalatigheid en schade aan overheids- en publieke systemen, van onprofessioneel management en van verdraaide prioriteiten, van het behandelen van de Israëlische begroting als hun eigen spaarvarken op de meest cynische manier, om zeer smalle behoeften te dienen. Er was geen nationale verantwoordelijkheid. Terwijl de families van de ontvoerde burgers zich verzamelen om te protesteren voor het Ministerie van Defensie, weerspiegelen hun ogen niets anders dan pure woede.

In elke andere crisis laten we de regering meestal eerst haar taken afmaken voordat we de verantwoordelijken ter verantwoording roepen. We kunnen onderzoekscommissies instellen en daarna aftreden eisen. De huidige ramp is echter zo groot, de crisis zo diep, dat we geen vertrouwen meer hebben in hun vermogen om ons door deze strijd te leiden. Het heersende sentiment is dat deze regering zelfs daartoe niet in staat is. Als ik hoor dat er al een "strijd om het verhaal" is, frustreert me dat. Degenen die denken dat ze hun verantwoordelijkheid kunnen ontlopen, voeren narratieve oorlogsvoering. De vorming van een noodregering, een langverwachte noodzaak, voelt nu alsof ze ons een plezier doen.

Ik ben moeder van een 18-jarige zoon die binnenkort het leger in gaat en ik kan het niet helpen me af te vragen waar ik hem naartoe stuur en waarom. De harde waarheid is dat niet in het leger gaan geen optie is. Het is sterker dan ik. Het is een deel van wie we zijn en van onze identiteit. En hij kiest ervoor om te dienen omdat dit de waarden zijn waarmee hij is opgevoed, door mij.

Het is pijnlijk om deze regels te schrijven, en nog meer na 10 maanden interne verdeeldheid die door de huidige Israëlische regering is veroorzaakt. Er werd al vroeg gewaarschuwd dat onze vijanden de interne breuk die door de gerechtelijke revisie werd veroorzaakt, als een teken van zwakte zouden zien. Maar Hamas had het mis.

Als wij er niet in slaagden om Hamas te lezen, dan slaagde Hamas er zelf ook niet in om de Israëlische samenleving en geest te lezen.

Ik wist altijd al dat iedereen in Israël, absoluut iedereen, zich op het moment van de waarheid aan het front zou melden. Piloten, strijders, demonstranten, rechts, links. We kunnen intern ruzie maken, maar als we tegenover onze vijanden staan, zullen we onze verschillen altijd opzij zetten. Dat verenigt ons.

Daarom denk ik dat Hamas en zijn aanhangers, Iran en Hezbollah (die mogelijk betrokken waren bij de planning en Hamas het Achitophel-advies gaven), een grote fout hebben gemaakt door deze terreuraanval op Israël te lanceren. Ik vraag me af wat ze probeerden te bereiken? Wat is hun eindspel, een game changer? Misschien wilden ze een gevangenenruil?

Deze daad vergroot alleen maar de afstand tot die doelen. Ik begrijp dat Iran en Hezbollah het Israëlisch-Palestijnse conflict willen laten escaleren. Het dient hun agenda. Maar gelooft Hamas echt dat een dergelijke daad de Palestijnse zaak ten goede zal komen?

Ik denk dat ze zullen ontdekken dat ze deze slag misschien hebben gewonnen, maar dat ze op weg zijn om de oorlog te verliezen.

De schrijfster is een voormalig analist bij het kabinet van de premier en momenteel lid van het Devorah Forum.

Bron: Israel will defeat Hamas, but the country will never be the same – ISRAPUNDIT