www.wimjongman.nl
Het IDF moet klaar staan om de nuclearisering van Iran te voorkomen
Door Dr. Hanan Shai - 2 februari 2021
Lt. Gen. Aviv Kochavi, afbeelding via Wikipedia
BESA Center Perspectives Paper No. 1.913, 2 februari 2021
SAMENVATTING: Zorgen voor de nodige capaciteiten om te voorkomen dat Iran kernwapens verkrijgt, als de politieke inspanningen mochten falen om dit doel te bereiken, moet de hoogste prioriteit van het IDF zijn. Te oordelen naar zijn toespraak op 26 januari ziet stafchef Aviv Kochavi deze professionele en morele verantwoordelijkheid met grote vastberadenheid tegemoet.
Het vermogen om een snelle en beslissende militaire overwinning te behalen is een belangrijk middel om oorlog te voorkomen. Het is daarom een belangrijk instrument in de politieke gereedschapskist, en verwijzingen ernaar in de openbare verklaringen van leden van het politieke en militaire echelon - bij militaire oefeningen en bij ander machtsvertoon - zijn niet alleen om praktische, maar ook om morele redenen gerechtvaardigd.
Clausewitz definieerde de rol van de politieke en militaire echelons scherp en duidelijk: de staatsman moet oorlog voorkomen en de militair moet de oorlog beëindigen als die toch uitbreekt. De militair moet de oorlog zo snel en goedkoop mogelijk beëindigen en met voldoende grote militaire successen om het politieke echelon sterke troeven in handen te geven voor de onderhandelingen.
De verschillen in de rollen van de staatsman en de militair weerspiegelen de verschillen in de aard van hun leiderschap en de wijze waarop dit in het openbaar wordt uitgedragen. Van de staatsman wordt verwacht dat hij de "good cop" is en alle beschikbare politieke middelen aanwendt om oorlog te voorkomen (zoals Levi Eshkol deed in 1967 en Yitzhak Shamir in 1991). Van de militair wordt verwacht dat hij leidt als een "wild paard dat nauwelijks kan worden tegengehouden", terwijl hij het gezag van het politieke echelon aanvaardt.
De staatsman moet 's morgens opstaan en zich 's avonds terugtrekken, optimistisch over de mogelijkheid om oorlog te voorkomen. Uit dit optimisme zal de kracht geput worden die nodig is om de politieke risico's van oorlogspreventie te nemen. De benadering van de militair moet precies het tegenovergestelde zijn. Om een militair vangnet te kunnen bieden dat voldoende geloofwaardig is om het politieke echelon in staat te stellen risico's te nemen, moet hij het slechtst denkbare scenario hanteren, altijd alert zijn om de meest onverwachte en moeilijke situatie het hoofd te bieden. In het geval van Israël is dit worst case scenario een existentiële dreiging.
In zijn boek The Soldier and the State omschrijft Samuel Huntington de benadering van de militair met betrekking tot zijn positie als volgt:
Bij het inschatten van de bedreigingen voor de veiligheid kijkt de militair naar de mogelijkheden van andere staten in plaats van naar hun bedoelingen... Als een staat de macht heeft om de veiligheid te schaden, is het noodzakelijk aan te nemen dat men dit ook zal doen. Veiligheid vereist dat aan andere mogendheden de slechtste bedoelingen en de slimste capaciteiten worden toegeschreven. ... Militaire opinie mag nooit gekleurd worden door wensdenken ... De militair zal te maken hebben met militaire feiten, harde cijfers, grimmige realiteiten in tijd en ruimte en middelen.
Een voorbeeld van de aanpak die van de militair wordt verlangd is de situatie- en beoordelingsbespreking die op 19 mei 1967 door de generale staf van het IDF werd gehouden. Hoofd van de militaire inlichtingendienst, Gen. Aharon Yariv, noemde drie mogelijke redenen voor de verrassende intrede van de Egyptische strijdkrachten in de Sinaï en drie waarschijnlijke scenario's voor hun inzet tegen Israël. Hij adviseerde stafchef Yitzhak Rabin om vooral aandacht te besteden aan de derde optie, die hij als de gevaarlijkste beschouwde: een Egyptische invasie op Israëlisch grondgebied. Rabin reageerde op zijn aanbeveling als volgt: "Ik zal nu de opties bespreken niet volgens hun redelijkheid, maar volgens hun gevaar. Het grootste gevaar is een totale Egyptische, Syrische en Jordaanse aanval, met een opening door de lucht waar we op voorbereid moeten zijn." Zoals bekend, is dat het scenario waarop men voorbereid was, met groot effect.
Wanneer staatslieden en militairen met elkaar overleggen, is het van essentieel belang dat de eerste vasthoudt aan zijn naar vrede strevende politieke benadering, terwijl de tweede vasthoudt aan zijn militaristische benadering. Het is van vitaal belang dat ieder zijn eigen benadering volgt, omdat dit de staatsman in staat stelt een zo evenwichtig mogelijk besluit te nemen: een besluit dat ofwel het uitbreken van oorlog voorkomt voordat alle beschikbare politieke middelen zijn uitgeput, ofwel een zo optimaal mogelijk politiek en militair beheer van de situatie mogelijk maakt mocht er toch oorlog uitbreken.
De wetenschap dat het voeren of vermijden van een oorlog het resultaat is van een weloverwogen en evenwichtig politiek en militair besluit, is de sleutel tot het bereiken van nationale consensus - "kamerbreed" - voor het besluit van de regering. Zonder die steun is het in een democratische samenleving niet mogelijk een totale nationale mobilisatie te eisen en van de bevolking te verwachten dat zij bereid is de mogelijke gevolgen van het beginnen of voorkomen van een oorlog te dragen.
Dr. Hanan Shai is docent strategisch, politiek en militair denken aan de Afdeling Politieke Wetenschappen van de Bar-Ilan Universiteit.
Bron: The IDF Must Be Ready to Prevent Iran’s Nuclearization