Waarom het Trump Midden-Oosten vredesplan mislukt

Door Ben-Dror Yemini - 23 november 2017

Vorige week hoorde ik in Washington van werknemers van onderzoeksinstellingen die in contact staan met de Trump-regering over het nieuwe vrede-initiatief van de President, waar hij mee is bezig om vorm te geven. Het gerucht gaat dat het in de komende weken zal het worden voorgelegd aan de betrokken partijen.

Alles wat ze weten, en alles wat tot nu toe is verschenen, is voor ons te vaag om serieus op in te spelen. Op dit moment speelt er meer dan wat er te zien is.

Maar de waarheid moet gezegd worden. Ongeacht het nieuwe lijst van parameters kan ik met een grote mate van zekerheid zeggen dat het nieuwe initiatief niet tot een akkoord zal leiden. Integendeel, het zal een belemmering vormen voor de kans op een regeling, omdat met alle respect voor Trump, hij zal niet opnieuw het wiel zal uitvinden. Ongeacht wat hij de Palestijnen zal bieden, hun antwoord reeds vooraf is bepaald. Niet omdat het plan zo slecht zal zijn. Niet omdat het hen geen staat zal geven. Ze zullen "nee" zeggen, want dat is wat ze slechts weten te zeggen. Tot nu toe is het enige plan waarop ze "ja" hebben gezegd het Saoedi-Arabische initiatief.

Er bestaat onenigheid over een onderdeel van het initiatief, en dat heeft te maken met de moeilijkste kwestie - de vluchtelingen. Er zijn opmerkingen geweest van Arabische leiders die duidelijk maakten dat dit niet gaat over het 'recht op terugkeer', maar er zijn af en toe commentaren van Palestijnse leiders geweest die erop wezen dat er een verklaring van afstand bestond betreffende het massale recht van terugkeer.

Maar in werkelijkheid, aan de onderhandelingstafel, hebben de Palestijnen elk initiatief afgewezen waarin een massale terugkeer niet werd meegenomen. Of zoals Nabil Shaath, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken van de Palestijnse Autoriteit en lid van het onderhandelingsteam, zei: "We bedoelen twee staten - een Palestijnse staat en een andere binationale staat." Shaath wordt beschouwd als een van de meest gematigde mensen in het Palestijnse leiderschap.

Dus ongeacht de hoofdlijnen van het initiatief van de Trump-regering, de Palestijnse reactie zal negatief zijn. Het is moeilijk te begrijpen hoe slimme mensen aan de top van de Amerikaanse regering, zowel de vorige als de huidige, het zo moeilijk vinden om deze kwestie te begrijpen. Een Arabische aanvaarding van de Trump-gedachte zal ook niet helpen. Er was destijds een aanzienlijke Arabische acceptatie voor de parameters van Clinton, maar Yasser Arafat was niet overtuigd. Hij zei nee.

Het is mogelijk dat de formule van twee-staten-voor-twee-volkeren twee decennia geleden bereikt had kunnen worden. In 1988, staande onder Amerikaanse druk, zou Arafat een erkenning van Israël als een Joodse staat hebben gedaan. Zeven jaar later was de ontwerpovereenkomst van Beilin-Abbas afgerond, met inbegrip van geen recht op terugkeer naar Israël. Maar dat is geschiedenis. In de afgelopen twee decennia is de Palestijnse houding meer geradicaliseerd. De Palestijnen hebben de weigering om Israël te erkennen als een Joodse staat omgekeerd tot een van hun fundamentele beginselen.

En een ander ding dat het afgelopen decennium gebeurde, was een massaal systeem van post- en anti-zionistische propaganda dat zowel in de vrije wereld als in Israël een rechtvaardiging bood voor de verharding van de Palestijnse houding. "Het recht op terugkeer moet worden erkend," preken de vertegenwoordigers van progressieve elites. Met zo'n houding versterken ze die "progressieve" mensen in het afwijzende Palestijnse kamp. Want als dat is wat in Israël en in de wereld wordt verteld door Uri Avnery en zijn soortgenoten, waarom moeten zij dan een meer gematigde houding presenteren?

Ondertussen versterkt elke mislukte ronde van onderhandelingen alleen maar het Israëlische radicale Rechts, dat de inspanningen bespot om vrede te bereiken. Het resultaat is geen patstelling. Het resultaat is een verdere uitbreiding van de settlements-onderneming, en dat niet alleen binnen de grote blokken, maar ook erbuiten. De Palestijnen zijn op zoek naar een grote staat. En het radicale Rechts, dat is vertegenwoordigd in de regering, wordt hun uitvoerende tak.

Dat betekent niet dat we wanhopig moeten zijn. Het betekent alleen dat in plaats van meer vredesinitiatieven, en in plaats van een akkoord na te streven dat onder de huidige omstandigheden niet haalbaar is, er moet worden gestreefd naar een regeling. Daartoe zouden de partijen een deel van het vredesinitiatief kunnen goedkeuren dat in het verleden op tafel is gelegd en dat ten uitvoer brengen, waardoor er een demografische scheiding zou ontstaan (met inbegrip van een volledige stopzetting van de Israëlische bouw buiten de blokken), met veiligheidscontrole in de Jordaanvallei en op andere veiligheidspunten. Het "plan van de commandanten", officieel bekend als Security First, presenteert de contouren van een dergelijke regeling.

Het is mogelijk dat op een dag de Palestijnen zullen begrijpen dat hun nee-zeggen alleen een verslechtering is van hun situatie. Maar er is geen behoefte om te wachten op de ontgoocheling. Er is geen behoefte om te zeggen dat die dag zal komen. Er is een noodzaak dat die dag komt. Als de huidige regering het niet doet, dan misschien, heel misschien, de volgende regering het zal doen.

Oorspronkelijk op YNet nieuws

Bron: Why Trump’s Mideast Peace Plan is Doomed - Israel News