De islam in Europa
Dit is een belangrijke samenvatting van het werk van Bat Ye'or over de kwestie van de islam in Europa
Interview met Bat Ye'or door Giovanni Quer - 15 maart 2013
Giovanni Quer: Islamitische minderheden in Europa eisen steeds meer onafhankelijkheid in hun eigen bestuur. Wat is naar uw mening, de oorzaak van hun ontevredenheid over het juridische, politieke en sociale bestuur door Europese staten?
Bat Ye'or: Islamitische immigranten, afkomstig uit landen die worden beheerst door de regels van het traditionele islam en behoren tot een beschaving die de houding, het denken en het gedrag heeft dat bepaald is op basis van waarden en opvattingen uit de sharia. Sommige immigranten hebben de kracht om daar doorheen te breken, maar de meesten blijven trouw aan hun tradities.
De regels van de sharia in een samenleving waarin het zich verzet tegen bijna alle gebieden van mentaliteit en westerse levensstijl. Dit geldt niet alleen voor geslachtelijke en seksuele vrijheid, maar ook in de politiek, religie, onderwijs, wetenschap. Daarnaast verbieden de Koran en de Hadith (heilige geschriften van de islam) de moslims om het gedrag van christenen en Joden aan te nemen. Dit verbod is aangegeven in het eerste hoofdstuk van de koran die vijf keer per dag wordt herhaald bij elk gebed. Deze redenen leidden de islamitische wereld ertoe om de Universele Verklaring Rechten van de Mens (december 1948), geïnspireerd door de universele Europese waarden, en niet-religieuze, te verwerpen, en in haar plaats de Verklaring van Cairo te bevestigen over de mensenrechten (1990) met strikte artikelen die voldoen aan de religieuze voorschriften van de Sharia.
Ook het afwijzing van de westerse zeden; er zijn twee andere belangrijke redenen voor deze weigering:
1) de religieuze traditie van minachting voor christenen die moeten worden onderworpen aan de islamitische heerschappij, zoals het werd toegepast tijdens de voorgaande dertien eeuwen en nog steeds geldt vandaag de dag.
2) de religieuze verplichting om de sharia op te leggen aan niet-moslims, om het islamitische systeem van gerechtigheid en vrede en het koninkrijk van God aan de wereld op te leggen.
G.Q.: Een groeiend aantal Europese landen zijn voorstander van de invoering van de sharia, in ieder geval in het hof van arbitrage van het familierecht, zoals in het Verenigd Koninkrijk. Wat betreft deze verandering, zal dat slagen?
B.Y.: In een democratie moeten rechtvaardigheid en de wet gelijk zijn voor iedereen. Verschillende regelingen aangepast aan de diversiteit van sociale groepen vernietigt de nationale cohesie, en genereert conflicten. In het geval van de islamitische immigranten zijn er enkele miljoenen mensen verspreid in de meeste Europese landen, en niet slechts enkele duizenden. In Frankrijk is volgens sommige speculaties die bevolking al meer dan 10 miljoen mensen, en als zodanig als een natie binnen een andere natie.
In zijn denken en bron is de bevoegdheid van de sharia gebaseerd op het woord van de Koran ongeschapen en kan daarom niet zonder risico van godslastering worden weersproken, gewijzigd of bekritiseerd. Dit is in tegenspraak met het rationele kader van de Europese wetgeving die zich evolueert en aanpast aan de omstandigheden. Sharia blokkeert de vrijheid van meningsuiting, het wetenschappelijk onderzoek naar religieuze normen, het discrimineert tussen de seksen en religies, tussen moslims en niet-moslims, zoals nu te zien is in de moderne islamitische landen en zelfs in Europa. De religieuze kloof tussen mensen in hetzelfde land zal dan toenemen. Sharia in haar geest en regels vormt een totaal systematisch kader. Als men bepaalde elementen aanvaardt, zoals de opvoeding van meisjes of hun afscheiding in de maatschappij, waar zal het stoppen?
De goedkeuring van de shariawetten in veel Europese landen zal ongetwijfeld de islamisering van het continent versnellen, een ontwikkeling die de Europeanen weigeren. Met andere woorden, hoe meer we de principes van de islamitische beschaving in ons land importeren, hoe meer we lijken islamitische samenlevingen. Dit moet het onderwerp van ernstige reflectie en publiek debat, omdat het onomkeerbare verandering en sociale conflict kunnen worden. Het is niet mogelijk om deze problemen te vermijden.
G.Q.: Een van de argumenten ten gunste van de vaststelling van de sharia benadrukt, dat de erkenning van de islamitische wet onder toezicht van de burgerlijke rechter van de Staat, een controle vooraf moet krijgen naar westerse maatstaven (of een controle vooraf door de burgerlijke rechter naar Westerse maatstaven), en daarom teruggaande interne praktijken (geïmplementeerde sharia) waarschijnlijk weer zullen worden stopgezet. Bent u het eens met dit argument?
B.Y: Men kan niet een beleid baseren op wishful thinking. Dit argument beweert het tegenovergestelde van de waarheid en onthult dat zwakke regeringen niet in staat zijn, of bang zijn, om de islamitische immigranten de wetten van hun land op te leggen, wetende dat zij, in tegenspraak met de sharia zijn, dus in alle gevallen geweigerd worden door de immigranten, of door een aantal van hen. We hebben gezien hoe illusies vorm hebben gegeven aan de oorlog in Irak, en een steun waren voor de Arabische lente-opstanden, ver van het brengen van democratie en vrijheid voor de mensen, maar leidde tot een golf van moorden en wreedheid.
G.Q.: In uw boeken definieert u de 'dhimmitude' als onderwerping aan de islam, de aanvaarding van een lagere status in de samenleving om de dood of slavernij te voorkomen; dat definieert u vervolgens als een eigentijds 'dhimmitude' als onderwerping aan de islam om anti-westerse geweld te voorkomen. Afgezien van angst, hoe is het gedrag van dhimmitude uit te drukken?
B.Y.: Veel motivaties moedigen mensen aan, in het bijzonder politici, om de 'dhimmitude' te accepteren zonder zich zelfs maar bewust te zijn van hun passiviteit. Laat ik er allereerst er op wijzen dat politici en het grote publiek niet op de hoogte zijn van de betekenis van 'dhimmitude'. Ze hebben een vaag idee over de bijzondere voorwaarden voor niet-moslims, meestal christenen in islamitische landen, en weten die niet met name te noemen. Ze weten niet dat dit voortkomt uit een militaire wet, op theologische doctrines gebaseerd. Ze zijn onwetend en die onwetendheid maakt hen bijzonder kwetsbaar.
Daarnaast zijn wij de gevangenen van een systematische sociale indoctrinatie, welke wordt verspreid via de media, boeken, films en reclame, die voortdurend prediken over het multiculturalisme, relativisme van culturen, en de culturele afbraak van de fundamentele beginselen van het Westen, een interreligieuze dialoog, Westers schuldgevoel, schuld voor kunsten en wetenschap die genomen zijn door Europa uit de prachtige islamitische beschaving van tolerantie en vrede. De begrippen Jihad en dhimmitude zijn volledig afgewezen en taboe. De specifieke identiteit en de geschiedenis van Europa is bewust gewist, in diskrediet gebracht met het oog op de buitenlanders, om dit af te schrijven vanwege het behoud van hun tradities en overtuigingen, om ze zo te behagen.
Laat me duidelijk maken dat dhimmitude niet alleen een militaire, politieke, juridische, sociale en religieuze voorwaarde is, het is ook een perverse mentale conditionering van een persoon die zijn eigen slavernij rechtvaardigt en het instrument is zijn vernietiging. Intellectuele dhimmitude gaat eraan vooraf en opent de weg naar de realisatie ervan in de werkelijkheid.
Westerse dhimmitude wordt geopenbaard in de formele goedkeuring en het vrije historisch verhaal door islamitische elites. Ik erken dat vooroordelen die vaak te vinden zijn in de historische verslagen, moeten worden geschrapt. Echter, de structuur van historische gegevens en documenten moeten niet worden gediskwalificeerd om door ongeletterd fabels te vervangen, maar ze moeten worden bewaard, want dat is het fundament van de menselijke kennis en beschaving. In scholen en universiteiten, zien we de voortdurende confrontatie tussen de Westerse en islamitische opvattingen over geschiedenis en politiek - deze voldoen in het prisma van de moslim aan de leer van de Koran. Als religieuze geboden heilig zijn, dan kan hen de jihad niet worden verweten zonder het plegen van godslastering. Oorlog is agressie voor de westerlingen, maar wordt dan door de moslims geïnterpreteerd als een vreedzaam middel om illegaal het land te bezetten van onverlaten die zich verzetten tegen de wil van Allah.
G.Q.: Verwijst dat ook naar Israël?
B.Y.: Het islamitische verhaal, door Europa goedgekeurd, is bijzonder schokkend met betrekking tot Israël, omdat daarmee hun rechten worden ontkend op hun voorouderlijk geboorteland, en onderwerpt alles aan de strategische en ideologische criteria van de jihad. Geobsedeerd door haat en wraakzucht tegen Israël, leidt het Europa samen met de Arabische-islamitische landen tot een oorlog op alle niveaus om Israël te delegitimeren en te demoniseren met het uiteindelijke doel de vernietiging. Ik geloof dat dit beleid een belangrijk teken is van 'dhimmitude'. Europa kent heel goed de geschiedenis van het volk van Israël en hun land, want gedurende twintig eeuwen was het de basis van haar spiritualiteit en waarden. Echter, het keurt de jihadistische ideologie goed, die dit verhaal ontkent, en is zowel de vernietiging van Europa als van Israël. Met andere woorden, Europa als een continent en vazal is in 'dhimmitude' vervallen, waarin ze zich plooit naar de doelstellingen van de islamisten die het proberen te vernietigen.
Een ander teken van dhimmitude is het creëren van een hele Europese industrie in het vervalsen van de geschiedenis van Israël, zoals de archeologie en bijbelse plaatsen om die te 'palestineren', en dus te islamiseren. In de musea in Parijs en Londen staat Palestina en Palestijns op antieke stukken, de verwijzing naar de Hebreeën als van 2000 voor Christus, terwijl het pas in 135 AD de Romeinse keizer Hadrianus was die de naam van Judea veranderde in die van Palestina, na het verslaan van de Joodse inwoners!
G.Q.: Is dat de invloed van de dhimmitude reactie van Europa, om de moslimminderheden te mobiliseren?
B.Y.: Ter aanvulling op hun strategie van dhimmi-onderwerping aan de islamitische wereld betreffende Israël, hun immigratiebeleid en handboeken, hebben de Europese regeringen aan hun burgers de shariawetgeving opgelegd over godslastering. Ook de opzettelijke ontkenning van terrorisme en onveiligheid door de Europese Unie herinnert aan een vreedzame dhimmi-overgave, tot zijn verdwijning. Het is moeilijk vol te houden dat er vrijheid van meningsuiting en denken is op de universiteiten en in de media. De agressiviteit en intolerantie heeft ze vervangen. Degenen die zich verzetten, net als Geert Wilders, Magdi Allam Christiano en anderen, zijn het doelwit van moordenaars. Onlangs hebben ze geprobeerd om Lars Hedegaard, de Deense kampioen van de vrijheid van meningsuiting, te doden, maar de verdachte werd niet gevonden, speculatie is schering en inslag. Europa is minder Europees en meer geïslamiseerd, onderworpen aan onbewuste verslaafdheid aan de dhimmitude, onzekerheid, agressie en beledigingen naar de niet-moslims. Aangespoord door de krachtige Organisatie van Islamitische Samenwerking, voeren de Westerse staten een oorlog van islamofobie tegen hun eigen burgers, zonder goed te weten wat het betekent.
De trend naar 'dhimmitude' bloeit in het Europa dat koos voor de desintegratie van de funderingen en de vernietiging van de natiestaten.
G.Q.: De radicale islam en anti-liberale ideologie. U zegt dat de ambivalente Europese houding ten opzichte van dhimmi's voor de radicale islam een indirecte steun is. Hoe verklaart u dat de Europese landen vooruitgang hebben geboekt op het gebied van wetenschap, technologie, sociaal welzijn, cultuur, sociale onderwerpen als de rechten van minderheden en de rechten van homoseksuelen, en tegelijkertijd hun deuren openen voor deze niet-liberale ideologieën?
B.Y.: In het algemeen verwijderen een overvloed van tegenstellingen in de politieke en historische trends een veelheid van samenhang en uniformiteit. Grote ontdekkingen en artistieke prestaties in het verleden hebben naast elkaar bestaan samen met oorlogen en sociale onrechtvaardigheid. Onder de nazi's heeft het intellectuele en artistieke leven zich voortgezet, in bezet Frankrijk kwamen Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir en vele andere grote schrijvers en kunstenaars tot bloei, ondanks de onmenselijkheid van deze periode. Vooruitgang in de wetenschap, technologie en andere gebieden zijn het resultaat van de inspanningen van artsen, wetenschappers, onderzoekers en andere personen, zelden van politici.
Net als in totalitaire regimes bestaat er wel verzet tegen dit pro-islamitische Europees beleid, maar het is opgesloten. Dissidenten worden ervan beschuldigd een racistische en nazistische campagne te voeren door een internationale media-heksenjacht. Ze zijn het slachtoffer van boycot, discriminatie, sociale en professionele uitsluiting in onzekerheid. Niet alleen worden ze vervolgd door hun eigen regering en het staatsapparaat, maar ze zijn ook het doelwit van de jihadisten in Europa met de toepassing van de sharia-wetgeving inzake godslastering.
G.Q.: Veel NGO's, zoals "Een wet voor iedereen" strijdt tegen de vaststelling van de sharia en de integratie van de islamitische groepen in de Europese samenleving, om de radicalisering op verschillende onderwijssystemen met de verschillende rechtsstelsels en religieuze en politieke ondergrondse activiteiten te voorkomen. Ziet u in deze activiteiten de opkomst van een sociale beweging die de institutionele passiviteit neutraliseert?
B.Y.: Ja, dit is een positief initiatief, ook voor moslims, omdat uit conflicten een wrok tegen hen naar voren komt. Er zijn 56 islamitische landen, plus de Gazastrook, die de sharia toepassen. Moslims die willen leven onder de jurisdictie van de Sharia, moet emigreren naar deze landen, in plaats van naar de westerse landen.
G.Q.: De landen in het Midden-Oosten vandaag de dag hebben de Ottomaanse "millet" geërfd, die autonomie verleent aan etnisch-religieuze gemeenschappen, met inbegrip van het familierecht. Israël heeft dit systeem aangepast, door het erkennen van religieuze rechtbanken, door het opnemen van de rabbijnse en de islamitische rechtbanken, met uitgebreide bevoegdheden van het familierecht. Controle van besluiten van het hooggerechtshof over religieuze rechtbanken is van invloed op de religieuze jurisprudentie, met inbegrip van rechters in de sharia. Zou dit naar uw mening een model zijn voor Europa bij het erkennen van de shariarechtbanken, zoals dit reeds het geval is in het Verenigd Koninkrijk?
B.Y.: Het systeem van "millet" werd oorspronkelijk ontworpen door de Romeinen. De uitbreiding van hun rijk door het veroveren van vele volkeren en gebieden hebben de Romeinse keizers ertoe aangezet hun onderdanen hun nationale religie, hun goden en hun eigen wetten te laten behouden. In deze context werd het Joodse geloof, als een vriend en bondgenoot van Rome, erkend als 'religio licita' (wettige religie), en dus genoten ze juridische autonomie. Zelfs na de vernietiging van de Joodse onafhankelijkheid door de Romeinse legers en de integratie van het land als een nieuwe kolonie, Palaestina genoemd, in het Romeinse Rijk (135 na Christus), werd deze status van autonomie behouden, maar met enkele wijzigingen.
Door de kerstening van het Romeinse Rijk werd deze "liberale maatregel" een dwingende voorwaarde voor de ellende en ongeluk van de Joden. Hoewel alle heidense culten werden verboden, werd het jodendom getolereerd, maar met juridische, discriminerende en vernederende maatregelen wat tot haat aanzette. Deze anti-joodse wetgeving werd opgenomen in de Byzantijnse juridische codes vanaf de vijfde eeuw. Ze vormden de Joodse status, toegepast in heel Europa tot in de 18e en 19e eeuw, toen het werd afgeschaft met de Franse Revolutie, waarop een aantal van haar wetten weer werden gereactiveerd in de racistische anti-joodse status, afgekondigd door de Vichy Fransen tijdens de de Tweede Wereldoorlog.
Toen in de zevende eeuw de Arabieren de Byzantijnse gebieden binnenvielen, namen zij de status voor de Joden over in een verzwaarde vorm, en als zijnde geïslamiseerd. Ze integreerden het in de boeken van de sharia, en hebben dit toegepast op de Joodse en christelijke bevolkingsgroepen. Het stond bekend in het Ottomaanse Rijk als het systeem voor de "millets"-naties. Dit is het rechtssysteem dat ik bestudeerde onder de naam van dhimmitude, wat nog steeds geldig is vandaag de dag in de islam, zoals duidelijk is voor degenen die het kennen.
Laat ik u nu vertellen waarom ik gekant ben tegen de invoering van millet in Europa in de 21e eeuw. Ten eerste betekent het millet-systeem niet alleen burgerlijke en religieuze autonomie voor minderheden. Het komt voort uit een jihadistische verovering van niet-islamitisch grondgebied en wetten van jihadisten. Of het nu komt in zijn Romeinse matige vorm of in de onderdrukkende shariawetgeving tegen een bevolking veroverd door het islamitische rijk, als resultaat van territoriale veroveringen. Ten tweede is het onlosmakelijk verbonden met het gehele ontmenselijkende systeem van dhimmitude, die in het kort dit vereist:
Economische, sociale, religieuze, culturele en juridische ongelijkheid tussen moslims en niet-moslims;
De collectieve verantwoordelijkheid van de niet-moslimgemeenschap voor de zonden van één persoon;
Culturele beperkingen;
Discriminerende juridische onbekwaamheid;
In wisselwerking met een beschermingsstatus die onmenselijk is;
Het verbod op het bezit van grond, wapens, enz..
Europese kolonisatie van moslimlanden en de Arabische nationalistische regeringen hebben het systeem van de millet afgeschaft, maar de discriminatie van niet-moslims die werden opgenomen in de sharia bestaan nog steeds, zelfs in Turkije. Het zou nooit worden opgesteld in het Arabische schiereiland als er geen niet-moslims zouden leven.
Situaties van islamitische migrantengemeenschappen, en die van Europa, zijn zeer verschillend met die van hun autochtone millets onder de inwoners in hun voorouderlijk geboorteland. Deze gemeenschappen zijn geen inheemse Europese landen, maar buitenlandse gemeenschappen die ervoor kozen om te emigreren uit eigen wil. Ik denk dat we een juridisch systeem moeten ontwikkelen dat hun godsdienstige voorschriften respecteert, maar in overeenstemming met de nationale wetgeving van het gastland.
G.Q.: U beschrijft met grote bekwaamheid dat het millet-systeem aangepast is aan de Israëlische jurisdictie. Maar dit systeem werd opgelegd door de voormalige koloniale macht Groot-Brittannië en is nooit goedgekeurd door een van de mensen die, na eeuwen van strijd, erin geslaagd zijn om zich uit de islamitische kolonisatie te bevrijden, zoals in Spanje, Sicilië, Servië, Griekenland, Bulgarije, Roemenië en Armenië.
B.Y.: Advocaten en Europese politici moeten drie punten overwegen die alleen betrekking hebben op de islam:
De verplichte vereniging van religie en politiek;
De van oorsprong ongeschapen - en dus onveranderlijke - islamitische heilige Schrift;
De religieuze verplichtingen van de universele jihad.
G.Q.: Als we praten over de islam, spreken we ook van Joods-islamitische relaties en de islamitische houding ten opzichte van Israël. Laat ik een duidelijk naïeve vraag stellen: Waarom vragen we de Joden om zich te assimileren in de heersende cultuur van hun land van verblijf, terwijl moslims worden aangemoedigd om meer zelfstandigheid en autonomie te zoeken onder de bescherming van minderheden en mensenrechten? Waarom worden Joden beschouwd als de onverbeterlijke 'afwijkende mensen' met hun oude tradities, terwijl de islamitische praktijken worden verwelkomd als een positieve uiting van diversiteit, en op de een of andere manier geïdealiseerd?
B.Y: Door de EU-betrekkingen met moslims in het schema van 'dhimmitude' durven de Europese politici zich niet te confronteren met de krachtige Organisatie van de Islamitische Samenwerking (OIC), die inderdaad de bron is en aan Europa deze anti-Israëlische strategie dicteert van islamitische immigratie, studieboeken, niet-integratie, multiculturalisme, aparte islamitische scholen, positieve discriminatie, de bevordering van de diversiteit, de wet tegen godslastering, sharia bankieren, enz. De Europese Unie en de Europese leiders zijn slechts transportbanden voor de orders van de OIC, die ze opleggen aan hun volkeren. De OIC heeft in Europa de talloze lobbyisten en medewerkers aangeworven en betaald, om haar jihadistische strategie stilaan uit te voeren.
Ísraël heeft geen dergelijke strategie ten aanzien van Europa, óf deze financiële macht, en ook geen invloed op de Europese politiek. Wat betreft de anti-joodse vijndigheid is het een combinatie; in sommige omgevingen met een traditioneel christelijk antisemitisme, dat is geassocieerd met de verspreiding van een overwegend islamitisch Judeofobie en de Palestijnse zaak. We mogen niet vergeten dat sinds het begin van de twintigste eeuw het verzet tegen zionisme én antisemitisme diende om de onderlinge toenadering en de christen-moslimdialoog te beëindigen.
G.Q.: Het dragen van Joodse symbolen is steeds gevaarlijker in Europa, als gevolg van het islamitische anti-Joodse geweld, en dat van radicaal links. Het bestaan van antisemitische preken in islamitische groeperingen, moskeeën en islamitische scholen is bekend. Waarom zijn de autoriteiten niet geïnteresseerd in dit fenomeen?
B.Y.: Ik weet niet of we nog wel steeds spreken over gezag. Dankzij de Europese Unie en de OIC slagen de Europese staten er niet in, en zijn niet in staat om orde en veiligheid te krijgen op hun eigen grondgebied, wat hun primaire taak is voor hun burgers. Vandaag de dag verklaart het plan de afschaffing van de grenzen en en kiest voor massale immigratie, vandaar de noodzaak om het multiculturalisme en relativisme van waarden te bevorderen. Zij verwerpen de beperkingen van de natie-staat door het ontlopen van hun verantwoordelijkheden naar de boven-nationale bureaucratie, de Europese Unie, die de democratische regels omzeilt. De Unie en de vrede in Europa vormen een belangrijke verrijking, maar men mag niet vertrouwen op een fascistische structuur. De economische crisis zal de situatie verergeren.
Wat betreft het antisemitisme, dit werd vanaf 1999 bevorderd door de Europese Commissie om Arafat te ondersteunen, en om de kleine joodse gemeenschappen welke de Holocaust hadden overleefd te laten schrikken, en waaraan werd toegevoegd de Joodse vluchtelingen welke werden verdreven uit de Arabische landen in de jaren 1950-60. Het doel was om hen te dwingen Israël aan de kaak te stellen om zo zijn isolement te vergroten, en Joden te laten deelnemen aan de hetze tegen de staat. Dit beleid werd geprogrammeerd door de Europese Commissie vervolgens geleid door het driemanschap Romano Prodi, Javier Solana en Chris Patten, en het werd gecoördineerd met de terreuraanslagen van de tweede intifada, in 2000 gearrangeerd door Arafat en ondersteund door Jacques Chirac, zoals ik met heb aangetoond in mijn boek "Eurabia: De Euro-Arabische As, krachtig documenteerd". BDS, de economische boycot van apartheid en beschuldigingen van "bezetting", gelanceerd tegen Israël, stelt het Palestijnse jihadisme vrij, en stimuleert antisemitisme, afkomstig van de Europese Unie, OIC en zijn Europese medewerkers en zijn Palestijnse, Syrische en Iraakse dhimmi kerken.
Politiek is Europa altijd al vijandig geweest tegenover de Joodse nationale bevrijdingsbeweging. Behalve heel uitzonderlijke en geïsoleerde persoonlijkheden en sommige politici, namen de overheden op de een of andere manier deel aan de Holocaust. Het vrijstellen van de radicale islam in de EU op basis van haar steun voor de Palestijnse zaak, welks ideologie de verraderlijke oorlog tegen Israël doordrenkt.
G.Q.: Hezbollah heeft een aanval tegen Israëlische toeristen in Bulgarije georganiseerd. Eerder heeft Arafats PLO herhaaldelijk de Joodse en Israëlische doelen in Europa aangevallen, gesteund door de radicale linkse terroristische organisaties. De EU en andere lidstaten weigeren een organisatie als Hezbollah op te nemen in de lijst van terroristische organisaties. Is dit een voorbeeld van dhimmitude?
B.Y.: Natuurlijk. Dhimmi-politici vrezen de terroristische represailles in Europa of in andere landen. Dit voorbeeld illustreert de belachelijke schertsvertoning van de Europese Unie als een voorvechter van de mensenrechten. Frankrijk, de grote vernietiger van het beleid van de zelfverdediging van Israël, heeft gezegd dat de terroristen in Mali moeten worden uitgeroeid. Maar waarom niet in de Gaza? Waarom niet in Libanon?
De radicale linkse groepen, én de islamitische, concentreren zich op een ander punt: de delegitimatie en demonisering van Israël. Wat zijn de redenen voor deze ideologische gemeenschappen? Beide groepen zijn in elk geval zeer verschillend in hun opvatting van religie, geslacht en politiek.
Het virulente antisemitisme heeft altijd bestaan binnen de linkse partijen. Communistische staten ondersteunden Arafat, de Palestijnen en de Derde Wereld in een grote coalitie tegen de democratieën. Vandaag is het Europese radicale links ten dode opgeschreven, maar het is bewaard gebleven door het werven van zijn leden onder de islamitische immigranten, en met anti-Israëlische campagnes die goed betaald worden met de oliedollars.
G.Q.: Een laatste vraag: Hoe ziet u de toekomst van Europa eruit? Wat zou ik moeten doen om de 'dhimmitude' te stoppen?
B.Y.: Het is moeilijk om de toekomst van Europa te voorspellen, omdat het zich in een overgangsfase bevind, en zijn waarden heeft het verloren door een bewuste keuze om ze te vernietigen, door afstand te doen van haar territoriale stabiliteit, haar geschiedenis en haar culturele wortels. Maar een beschaving die haar waarden en fundamenten ontkent, is een zielloze beschaving en een prooi voor anderen. Wijzigingen om zich aan te passen aan de veranderende omstandigheden zijn noodzakelijk, maar het voortbestaan van Europa vereist het behoud van de kernwaarden en de Joods-christelijk humanistische, om niet in de magma op te lossen in een veelheid van ongedifferentieerdheid - samen met het oproepen van multiculturalisme - de vergelijking van de beschaving met de barbarij.
Om een einde te maken aan de dhimmitude, moet de onderdrukking van de vrijheid en de menselijke waardigheid worden beëindigd, maar men moet eerst in staat zijn om het te herkennen. Men kan niet vechten tegen een situatie die niet onderscheiden wordt en die men niet begrijpt. We moeten het beleid overwinnen van ontkenning en ideologische controle van de fascistische cultuur en van adviezen gericht op het vormgeven van de politieke correctheid. We moeten politici, schrijvers, journalisten en gewone mensen die hun leven in gevaar brengen, en hun opoffering accepteren van hun professionele en sociale bescherming die de fundamentele democratische waarden van onze samenleving ondersteunen. De geschiedenis zal hen herkennen als helden die de vrijheid en de waardigheid van de toekomstige generaties hebben gered.
Copyright © Flash Israël - Reproductie is toegestaan met vermelding en een link naar de bron
Bron: L'islam en Europe, interview de Bat Ye'or | Israël Flash: informations et analyses sur Israël