DE BOODSCHAPPER-DEEL 7: Wat dit alles betekent is verbazingwekkend!

Direct na deel 6 van deze serie komen we bij de belonende aspecten van heel deze kalenderreflectie.

Voeg het feit dat Jezus stierf op de 14e Nisan, de "voorbereidingsdag", toe aan de eerder besproken tijd waarop Jezus aan het kruis werd genageld, stierf en vervolgens werd afgenomen.

De parallel, en het vervullen van het feest door Christus, bereikt daarmee een hoogtepunt. Elke stap die hij in zijn laatste dagen zette, was een momentopname van wat de paaslammeren op het terrein van de tempel in hun eigen laatste dagen te wachten stond.

De massale Joodse menigte die de lammeren naar de poorten van de stad en verder naar de tempel begeleidde, zou op één lijn liggen met Jezus' triomfantelijke binnenkomst in de stad te midden van het roepen van "Hosanna!" en het zwaaien met de palmtakken.

De lammeren werden bemind, geprezen, geliefd op en uiteindelijk geïnspecteerd door de tempelpriesters om te bewijzen dat ze het offer waardig waren, net zoals Jezus werd bemind, geprezen, geliefd en uiteindelijk berecht door de seculiere en religieuze autoriteiten, waar Hijzelf waardig bleek te zijn als het enige offer voor de hele mensheid.

Om 9 uur 's morgens vrijdag, toen de offerlammeren naar de veehouderijen werden geleid waar ze voor de slacht zouden worden vastgezet, werd Jezus naar de heuvel op Golgotha geleid, waar Zijn handen met spijkers aan het kruis werden vastgenageld.

Voor, tijdens en na de middag, tussen het binden van alle lammeren en hun massale slachting, kwamen de Joden bijeen voor het zingen van het Hallel, een gebeurtenis die gewijd was aan het bedanken van Jehova voor zijn liefde, genade en voorziening. Tegelijkertijd hing Jezus aan het kruis en voltooide hij Jehova's liefde, genade en voorziening in de ultieme daad van verlossing.

Het was dezelfde seconde dat Jezus stierf, om 3 uur op de Pesachdag, nadat Hij zijn lippen nog een laatste keer had bewogen om te zeggen: "Het is volbracht", precies zoals de hogepriester in de nabijgelegen tempel verkondigde: "Het is volbracht", terwijl hij het leven van het offerlam beëindigde. Op dat moment vond er een geestelijke overdracht plaats: van het kosjere mes van het Oude Verbonds Pesachlam naar de voor altijd toegankelijke genade van het Nieuw Testamentische Verbondslam.

Toen de lammeren van de Joden met niet gebroken botten, met hun bloedige kroon waren geroosterd, terwijl ze naar buiten toe met hun armen aan het kruisvormige spit hingen, werden zij klaargestoomd voor de Seder.

Toen, precies bij zonsondergang - toen de Judeeërs aan de Seder gingen zitten om het nu met neit gebroken botten gestorven lam te eten dat met de armen naar buiten aan het kruisvormige spit was gehangen met de bloedige "kroon van het offer" boven op hun hoofd - werd Jezus naar het graf gebracht om te worden gewassen en te rusten gelegd.

Een laatste gedachte over hoe dit alles nog meer in verband kan worden gebracht met 'De boodschapper' Apophis.

De beste mannen in Hollywood kunnen geen poëtischer drama schrijven... en nu gaan we zien hoe dit meesterwerk nog steeds, ongelooflijk, toch slechts het begin is.

Ongezuurd brood

De Heer gebood dat heel het volk Israël zeven dagen lang ongezuurd brood zou eten (Leviticus 23:6-8). Het Hag HaMatzot (uitgesproken als "Hawg Hah-Maht-zot") feest, of het "Feest van de Ongezuurde Broden", wordt voortdurend inachtgenomen van 14 tot 21 Nisan. In de Schrift wordt het Feest van de Ongezuurde Broden vaak als een apart feest behandeld van Pesach (hoewel niet altijd; zie Mattheüs 26:17, Marcus 14:12 en Lucas 22:1, 7), maar omdat de data elkaar overlappen, houdt de traditie van vandaag de dag in dat ze alle drie samen gedurende een week worden nageleefd: Pesach, Ongezuurde Broden en Eerste Vruchten (dat binnenkort zal worden besproken). Daarom is het vandaag zo, dat als we "Pesach" horen, het een week lang te vieren is in plaats van een enkele maaltijd.

Terwijl Pesach de bevrijding van de Joden uit de slavernij in Egypte herdacht, wordt met het Feest van de Ongezuurde Broden het "vertrek" uit Egypte herdacht.

De zuurdesem (een ingrediënt dat gebruikt wordt om brooddeeg te laten rijzen) was een symbool van de zonde (zie 1 Korintiërs 5:7-8 en Lukas 12:1), dus het ongezuurde brood van de Pesachweek, bekend als matzah (of matzoh), werd een symbool van ofwel de zondeloosheid ofwel het wegnemen van de zonde uit het eigen leven. In feite, hoewel de etymologie van de matzah slechts gedeeltelijk aansluit bij dit concept, omdat het eerst betekende "uitgezogen" of "afgevoerd" (let op deze oorspronkelijke betekenis voor later!), na de oprichting van het Pesach, betekende het gebruik van matzah meer "zonder zonde". Dit platte brood, dat nogal wat lijkt op een cracker, moet in minder dan achttien minuten worden klaargemaakt en gebakken om te voorkomen dat het door de gisting gaat rijzen, en tijdens het bereidingsproces kan het deeg niets aanraken (kookgerei, enz.) dat ooit in contact is geweest met de zuurdesem.

Vóór Pesach moesten de Joden serieuze maatregelen nemen om alle sporen van gist uit hun huizen te verwijderen, inclusief een agressieve schrobbeurt van alle muren, vloeren, plafonds, tafels, stoelen, kasten en elk ander oppervlak dat ooit op enig moment met gist in aanraking is geweest. Alle zuurdesem of zuurdesem-fabrikaten die in het huis waren opgeslagen, moesten worden vernietigd of verkocht aan een niet-jood.

Dan vindt de Bedikas Chametz ("Zoektocht naar zuurdesem") ceremonie plaats, uitgevoerd door de huiseigenaar en/of het hoofd van het huishouden: Na zonsondergang wordt de volgende zegening voorgedragen:

Gezegend bent U, onze God, Heerser over de wereld, die ons heiligt met mitzvot [geboden] en ons oproept om chametz te verwijderen.

Als deze zegen eenmaal is uitgesproken, zeggen alle andere aanwezigen "amen", dan wordt het verboden om over iets anders te spreken dan over het zoeken.

Met een brandende bijenwaskaars in de hand en de vlam die overal in elke spleet schijnt, inspecteert de huiseigenaar het huis grondig op een missie om elk spoor van zuurdesem te vinden dat tijdens de voorafgaande reiniging is achtergelaten of over het hoofd is gezien. De huiseigenaar of zijn assistenten nemen een kleine tas, een houten lepel, een veer en vaak een bel mee. Als er zuurdesem wordt gevonden, wordt de bel gerinkeld om de ontdekking in te luiden. De veer wordt dan als een kleine bezem gebruikt om de stof voorzichtig op de houten lepel te vegen, en dan wordt het zuurdesem in de zak verzameld. Als de zoektocht voorbij is, worden de houten lepel, de veer en de kaars in de zak met het zuurdesem geplaatst, en wordt er een veiligheidsmaatregel "tenietdoendverklaring" gesproken om elke kruimel te bedekken die misschien niet is gevonden tijdens al deze eerdere inspanningen:

Alle zuurdesem en alles wat in mijn bezit is, dat ik niet heb gezien of verwijderd, en waarvan ik niet op de hoogte ben, zal worden beschouwd als tenietgedaan en zonder eigenaarschap als het stof van de aarde.

De volgende ochtend wordt de zak, die nu brandbaarder is, omdat hij de houten lepel en de veer bevat (dus de reden waarom deze anders zo vreemde gebruiksvoorwerpen zouden worden gebruikt), verbrand. Tijdens dit sombere moment van kijken naar de vlammen die de zak en de inhoud ervan overspoelen, moeten de deelnemers aan de ceremonie denken aan hun eigen leven en hun eigen zonde en hoogmoed, en moeten ze nadenken over de door God gegeven gave van heiliging.

De ceremonie wordt 's nachts gehouden omdat de Joden in de oudheid niet het soort verlichting hadden dat nodig was om in elk hoekje en gaatje van hun huis te zien, en het kaarslicht neigde naar hypergefocuste verlichting in gebieden waar het daglicht niet zou volstaan. Het is tegenwoordig gebruikelijk dat het gebruik wordt uitgevoerd met een kaars en aangevuld met een zaklamp (en zelfs gewone elektrische verlichting) voor gebieden in een huis waar een vlam potentieel gevaar zou opleveren.

Al vroeg werd besloten dat de zegen die aan het begin van de zoektocht werd uitgesproken minder betekenis had (sommigen geloofden zelfs dat het tevergeefs was) als er op dat moment nergens in het huis een zuurdesem was om de voordracht te staven. Aan de andere kant is de reiniging van het huis zo'n vervelend en ingewikkeld proces dat het niet logisch zou zijn om het te laten rusten tot het Bedikas Chametz om de zegen van de verwijdering te rechtvaardigen, omdat er waarschijnlijk nooit genoeg tijd zou zijn om het allemaal te laten gebeuren tussen het begin van de "zoek"-ceremonie en de tijd dat de Joden vrij van zuurdesem moeten zijn.

Net als hun kalender is het precieze tijdstip hier moeilijk te berekenen, omdat het afhangt van het gebied van de wereld waarin een Joodse familie zou kunnen leven en van de relatie van die geografische locatie met de zon, bekend als het "halachische [seizoens] uur". Het volstaat te zeggen dat het, voor hun doeleinden, halverwege de ochtend was, of een halachisch uur voor de middag. Ook mochten ze niet vroeg met de Bedikas Chametz beginnen (tenzij ze een goede reden hadden, zoals reizen ver van huis om zich bij een andere familie te voegen of een medische noodsituatie, enz.) Dit betekende dat ze tussen zonsondergang de ene avond en halverwege de volgende ochtend zouden hebben moeten beginnen met de zoektocht en met alle kaarsen, veren, bellen, etc., en alle afwas van het huis om dit te voltooien en er zeker van te zijn dat het vrij was van zuurdesem. Het zou kunnen dat dit in het begin beter mogelijk was, toen de Israëlitische huizen veel kleiner waren dan nu, maar al snel werd het onpraktisch om al deze activiteit in zo'n nauw tijdsbestek te persen toen er zoveel andere Pesach-gerelateerde voorbereidingen tegelijk moesten worden gedaan.

De Joden hadden dus in wezen geen andere keuze dan in de dagen voorafgaand aan het Pesach een voorreiniging uit te voeren, waarbij alle zuurdesem zou worden verwijderd. Om ervoor te zorgen dat de "Gezegende bent U...die ons heiligt met [geboden] en ons oproept om [de zuurdesem] te verwijderen" woorden nog steeds een spirituele betekenis hadden tijdens de ceremoniële zoektocht, werd er een compromis bereikt: Tien kleine stukjes gezuurd brood (een knipoog naar de tien plagen) werden apart vastgezet in een verpakking die het niet mogelijk maakte om kruimels achter te laten, en ze werden door een lid van de familie door het hele huis verstopt. Er werden aantekeningen gemaakt over waar de stukken werden geplaatst, voor het geval de huiseigenaar ze niet alle tien vond, om er zeker van te zijn dat het vinden van de stukken later niet geheel afhankelijk zou zijn van iemands geheugen. (Voor moderne Joodse gezinnen is deze jacht vaak een favoriet onderdeel van de Pesachweek voor jonge kinderen die laat opblijven en met zaklampen in het donker rondzwerven op zoek naar iets dat niet op zijn plaats is. Het is als een paaseierenjacht met een Indiana-Jones twist. Een soortgelijke jacht is de "zoektocht naar de afikomen", die plaatsvindt aan het begin en het einde van de Seder, maar het heeft te maken met ongezuurd brood, dus daar gaan we aan het eind van dit gedeelte ook op in).

Met de Bedikas Chametz afgerond en de zak verbrand (samen met eventueel overgebleven zuurdesem dat het huishouden niet aan niet-joden kon verkopen), is de familie nu ingesteld om chametz-vrij te blijven voor Pesachweek.

Welnu, het vergelijken van de zuurdesem met de zonde en de symboliek in dit gebruik, komen we aan bij de vroege, voor-Christelijke voorstelling: Ze waren van plan om de aanwezigheid van de zonde in hun leven te erkennen (het plannen van de zoektocht en het verbergen van de stukken gezuurd brood), en ze dankten de Heer voor Zijn bevel om het te verwijderen (de zegen), doorzochten systematisch alle hoeken en gaten naar elke zonde die ofwel verborgen was of over het hoofd werd gezien (de ceremoniële zoektocht), eisten tenietdoening van elke zonde waarvan ze niet op de hoogte waren (de tenietdoendingsverklaring), en vernietigden elk overblijfsel van de zonde (het verbranden van de zak).

Wat betreft de vraag waarom, van alle dingen, het platte, crackerachtig brood zo belangrijk zou zijn om daaraan het centrale symbool van de zondeloosheid toe te kennen, zijn er verschillende uitstekende redenen, maar het bespreken van die redenen doorkruist onze weerspiegeling van Jezus' persoonlijke vervulling van het feest, dus we zullen beide onderwerpen tegelijkertijd behandelen in de volgende pagina's.

Let op, we gaan verder: Wat betreft het zuurdesem, matzah, het Bedikas Chametz en uiteindelijk het hele feest van de Ongezuurde Broden, het heeft uiteindelijk allemaal met Jezus te maken - die details, zoals de Pesach-verbindingen, konden niet van tevoren door een briljante geest worden gepland, behalve door die van de Schepper. Houd je ogen open om de glorie en de verwondering van alle door God ontworpen elementen te zien, wat door het beste van de menselijke verbeelding niet kon worden bedacht om de religie mooi te laten lijken. Voor degenen die ogen hebben om te zien en oren om te horen, is het volgende stukje net zo diepgaand als alles wat we hebben besproken met betrekking tot het Pesach.

De hemel, en de relatie van Christus daarmee, heeft natuurlijk betrekking op zowel een historische als een spirituele verklaring. Aangezien de eerste van deze twee makkelijker aan te pakken is dan de tweede, zullen we die eerst aanpakken.

De historische en indirecte oorsprong van het ongezuurde brood is eenvoudig te verduidelijken door terug te kijken op slechts enkele relevante verzen (let op cursief/accent):

Voordat het gelijknamige feest werd ingesteld, was het hebben van ongezuurd brood het resultaat van de grote haast om Egypte te verlaten. Normaal gesproken zou het brood van de Israëlische gezinnen gezuurd zijn, en tot nu toe was er niets inherent zondigs aan gerezen brood.

Echter door deze snelle bevrijding van de totalitaire en tirannieke onderdrukking van de Farao - de leidende polytheïstische godsdiensten verzetten zich ertegen en beledigden God in grote mate - kreeg het gebrek aan gist in het brood een geestelijke betekenis. Het was de scheiding van Gods volk van het oude leven, toen zij God niet vrij mochten aanbidden, toen zij gewend waren God niet te aanbidden zoals Hij van hen verlangde - en in het nieuwe leven, waar zij bevrijd werden om God te aanbidden zonder de zonde van de verboden van de Egyptenaren die hen tegenhielden. De matzah markeerde het moment waarop, voor het eerst in honderden jaren, Gods volk naar Hem toe rende en naar Zijn voorziening. Een paar andere passages brengen het belang van dit ongezuurde brood naar voren als symbool voor de overgang van het oude naar het nieuwe leven:

Gedenk deze dag, waarop u uit Egypte, uit het slavenhuis, vertrokken bent, want de HEERE heeft u met sterke hand vanhier uitgeleid. Daarom mag wat gezuurd is, niet gegeten worden..., Zeven dagen moet u ongezuurde broden eten, en op de zevende dag zal er een feest zijn voor de HEERE. Zeven dagen lang moeten er ongezuurde broden gegeten worden. Wat gezuurd is, mag bij u niet gezien worden, ja, geen zuurdeeg mag er in heel uw gebied bij u gezien worden. En op die dag moet u uw zoon vertellen: Dit gebeurt om wat de HEERE voor mij gedaan heeft, toen ik uit Egypte vertrok.". (Exodus 13:3-8)

U mag er niets wat gezuurd is bij eten. Zeven dagen moet u er ongezuurd brood bij eten, brood van de ellende – want met haast bent u uit het land Egypte vertrokken – om de dag te gedenken dat u uit het land Egypte trok, alle dagen van uw leven. (Deuteronomium 16:3; cursivering toegevoegd)

God wilde meer dan dat zij alleen het vertrek vanuit Egypte zouden herinneren. Zijn verlossing van slavernij, onderdrukking en ongemak zou genoeg zijn geweest, maar dat was niet het hele plaatje. God wilde dat Zijn volk Hem kon aanbidden (vertaling: een volledige relatie met Hem zouden hebben), en Farao stond dat herhaaldelijk in de weg (Exodus 8-10), wat de grootste zonde tegen de God van de Hebreeën was. Dus, het punt dat hun snelle, middennachtelijke verlaten van Egypte (ongezuurd brood) betekende dat ze al het andere achter zich lieten en zich haastten naar een geestelijk vrije relatie (gerechtigheid) met God.

Met de schijnbaar toevallige, historische associatie van zuurdesem/gist, laten we eens kijken naar de lagen achter waarom zuurdesem/gist uiteindelijk de profetisch volmaakte beeld voor de zonde is geworden.

Ten eerste is zuurdesem en/of gist, vanwege het effect op het brooddeeg, een uitstekende metafoor voor iets dat zich ongecontroleerd verspreidt en groter aanzwelt dan het begon te zijn, maar ook iets dat niet uit de mix kan worden gehaald, zoals het van nature al het geval is. Ook de zonde verspreidt zich ongecontroleerd en zwelt voorbij de eerste overtreding (we zullen binnenkort een voorbeeld hiervan bekijken), en de zondige natuur kan niet uit de mensheid worden verwijderd, zoals ze er al is sinds de zondeval.

Het verschil tussen "zuurdesem" en "gist", om met een duidelijke terminologie verder te gaan, is dat "gist" elk ingrediënt kan zijn dat wordt toegevoegd aan een broodrecept dat het brood doet rijzen, uitzetten of opblazen, evenals een gebruikelijke manier om te verwijzen naar het gezuurde brood zelf; "gist" is een specifiek ingrediënt, een populaire, gelige schimmel die een zuurdesem (meeliftend) effect creëert in bakwaren door middel van een fermentatieproces. Terwijl er verschillende giststoffen in het baksel kunnen zitten (zoals zuiveringszout, bakpoeder, wijnsteenzuur, enz.), is het meest bekende en meest gerefereerde ingrediënt in het bakken sinds de oudheid in Israël en dat is altijd het gist geweest, wat de reden is waarom zoveel bronnen die de Hebreeuwse feesten bespreken, "zuurdesem" en "gist" door elkaar gebruiken.

Deel 8: Waarom het van belang is dat Jezus zowel voor als na de Matzah-feesten de definities van de Matzah-feesten vervult.