Het versterken van de Amerikaans-Israëlische alliantie

Israël heeft twee strategische belangen, die aanzienlijk kunnen worden bevorderd door veranderingen in haar veiligheidsbetrekkingen met de VS. Voor geen van beide is het vereist om een formele overeenkomst te ondertekenen.

door Caroline B. Glick - 6 september 2019

Zouden Israël en de VS een verdrag voor wederzijdse verdediging moeten ondertekenen? Om de paar jaar wordt deze eeuwigdurende vraag gesteld. En om de paar jaar wordt het terzijde geschoven.

In 2000 maakte de toenmalig minister-premier Ehud Barak het ondertekenen van een verdrag met de VS voor wederzijdse verdediging tot een centraal onderdeel van zijn nationale veiligheidsstrategie. Toen Barak dat jaar, toen hij zijn plan aan het publiek wilde verkopen - om de Tempelberg over te geven aan de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie, voorzitter Yasser Arafat en Judea en Samaria aan de terreurlegers van Arafat - presenteerde hij de mogelijkheid om een wederzijds verdedigingspact met de VS te ondertekenen als een redelijke beloning voor Israëls offer voor de vrede.

Baraks denken was duidelijk.

Het is waar, als de baas van de PLO het vredesaanbod van Barak had aanvaard, zou Israël zonder zijn hoofdstad en zonder verdedigbare grenzen zijn achtergebleven. Maar er was geen reden tot bezorgdheid. De mariniers zouden ons beschermen. De kern van Baraks visie voor een wederzijds verdedigingsverdrag was zijn onwil om de lasten van vrijheid, macht en soevereiniteit te dragen.

De huidige gespreksronde in het vooruitzicht van een Amerikaans-Israëlisch verdedigingsverdrag werd geïnitieerd door de Republikeinse Senator Lindsey Graham (R-SC). In tegenstelling tot de mening van de meerderheid van de Israëliërs en van het Republikeinse partij platform van 2016, staat Graham erop om trouw te blijven aan de zogenaamde "tweestatenoplossing", ondanks het honderd jaar lange verslag van een voortdurend falen.

Toch is Graham geen vijand van de Israëlische soevereiniteit en militaire macht. Integendeel. Graham speelde een beslissende rol in het overtuigen van president Donald Trump om de Israëlische soevereiniteit over de Golanhoogte te erkennen. Het is dus ondenkbaar dat Graham Baraks postzionistische visie van een weerloos Israël, beschermd door Uncle Sam, deelt.

Bovendien doet premier Benjamin Netanyahu, volgens berichten in de media, voorafgaand aan de verkiezingen van 17 september een poging om president Trump ervan te overtuigen een verklaring af te leggen ten gunste van een nieuw Amerikaans-Israëlisch defensieverdrag. Aangezien Netanyahu's diplomatieke beleid en zijn strategische visie op Israël lijnrecht tegenover die van Barak staan, is het onmogelijk voor te stellen dat Netanyahu Baraks visie deelt op het doel van een defensieverdrag.

Wat zou dan het doel van een verdedigingsverdrag kunnen zijn? Welk soort herschikking van de defensiebetrekkingen van Israël met de VS zou die banden bevorderen tot wederzijds voordeel van beide landen?

Israël heeft twee strategische belangen die aanzienlijk kunnen worden bevorderd door veranderingen in haar veiligheidsbanden met de VS. Geen van beide vereist het ondertekenen van een formele overeenkomst. Zij zouden hoogstens kunnen worden opgenomen in een of andere vorm van een presidentieel memorandum of een samenvatting van een bilaterale bijeenkomst tussen Trump en Netanyahu.

Het eerste belang van Israël is formeel uitdrukking te geven aan een operationeel kader voor de nu intieme werkrelaties en strategische samenwerking van Israël met de soennitische Arabische staten.

Deze ontluikende banden waren het onbedoelde maar heilzame gevolg van het radicale Midden-Oostenbeleid van de regering-Obama.

Tijdens zijn ambtsperiode probeerde Barack Obama de VS uit de buurt te houden van Israël en van Amerika's al lang bestaande soennitische Arabische bondgenoten en zich in de richting van de Moslimbroederschap en Iran te heroriënteren. Toen Obama's acties steeds schadelijker werden en zijn intenties onmiskenbaar werden, richtte Netanyahu zich op de Saoedi's, de Verenigde Arabische Emiraten en Egypte.

Uitgaande van het principe dat de vijand van mijn vijand mijn vriend is, heeft Netanyahu's intuïtie vruchten afgeworpen. De soennieten erkenden dat werken met Israël hen zou helpen om Obama's verraad te overleven en reageerden positief op zijn openingen.

Het eerste zichtbare gevolg van het nieuwe partnerschap kwam in 2014 tijdens Operatie Protective Edge. Toen Obama Israël probeerde te dwingen de staakt-het-vuren voorwaarden van Hamas te accepteren (gepresenteerd als een zijdelingse regeling door Hamas' staatssponsors Turkije en Qatar), stonden de Saoedi's, de V.A.E. en Egypte achter Israël in het afwijzen ervan. De drie soennitische Arabische staten drongen erop aan dat de Egyptische president Abdel Fattah el-Sissi en niet de Turken of Qataris als bemiddelaar tussen Israël en Hamas zouden optreden. En el-Sissi eiste dat Hamas het staakt-het-vuren van Israël accepteerde.

Hierdoor overrompeld, werd Obama gedwongen om zich terug te trekken.

Obama beschouwde de Israëlische samenwerking met de soennieten terecht als een vijandig blok, dat zijn pogingen belemmerde om de VS van hen af te leiden in de richting van Iran en de Moslimbroederschap.

Wat Trump betreft, vanaf zijn eerste momenten als President, omarmde het nieuwe partnerschap dat Netanyahu uit noodzaak had gesmeed, en maakte het tot het middelpunt van zijn beleid voor het Midden-Oosten.

Al meer dan twee jaar bespreken Israël en de VS manieren om de betrekkingen van Israël met de Arabieren naar voren te halen. Er kan geen sprake zijn van het ondertekenen van een vredesverdrag. De volkshaat tegen Israël in de Arabische wereld is alomtegenwoordig. Om de mensen op straat te sussen, zouden de Arabische regimes gedwongen worden om van Israël te eisen dat het enorme concessies doet aan de Palestijnen in ruil voor een vredesakkoord dat niets anders zou doen dan het formaliseren van de betrekkingen die Israël en de Arabieren al hebben gesmeed. Israël zou dwaas zijn om te betalen voor iets wat het al heeft bereikt.

Een ander kader is er nodig. En toevallig heeft het Amerikaanse leger er al een klaar staan.

Het Centraal Commando van de VS is verantwoordelijk voor het Midden-Oosten. Om de Arabieren tevreden te stellen, weigerde het Amerikaanse leger Israël op te nemen in het verantwoordelijkheidsgebied van het Centraal Commando en plaatste het Israël in plaats daarvan onder de bescherming van het Europese Commando.

De reputatie van het Centraal Commando als zijnde vijandig tegenover Israël is ongetwijfeld geworteld in deze anomalie. Hoe kunnen centrale commandanten de waarde erkennen van een staat die hun Arabische gesprekspartners aanvallen? Hoe kunnen zij de rol van Israël als stabiliserende kracht in het Midden-Oosten erkennen als de Arabieren de VS onophoudelijk bekritiseren om hun vriendschap met Israël?

De overdracht van de verantwoordelijkheid voor Israël aan het Centraal Commando zou twee vliegen in één klap slaan. Ten eerste zouden Amerikaanse commandanten die verantwoordelijk zijn voor militaire operaties in het Midden-Oosten rechtstreeks kunnen samenwerken met de machtigste bondgenoot van de VS in de regio. Israël zou in staat zijn om zijn opvattingen over operationele kwesties die van invloed zijn op zijn veiligheid in real time kunnen presenteren aan de relevante militaire regionale commandanten van de VS.

Ten tweede zou het opnemen van Israël in het Centraal Commando Israël en zijn Arabische partners een passend kader voor een open samenwerking bieden. Onder de paraplu van het Amerikaanse leger zouden de partijen in staat zijn normale banden te onderhouden en hun betrekkingen zonder politieke beperkingen en druk te ontwikkelen.

Het tweede belang dat Israël in een herziening van haar strategische betrekkingen met de VS zou moeten gebruiken om vooruitgang te boeken, is zijn belang bij het in diskrediet brengen van de wijdverbreide beoordeling dat het een belemmering is voor de Amerikaanse nationale veiligheid in plaats van een aanwinst en een bondgenoot. Dit doel kan worden bereikt door de technologische samenwerking tussen de VS en Israël te intensiveren op het gebied van de ontwikkeling van wapensystemen in het algemeen en de ontwikkeling van hypersonische wapens in het bijzonder.

Hypersonische wapens is de centrale component van de nieuwe wapenwedloop in de opkomende koude oorlog tussen de VS enerzijds en China en Rusland anderzijds. Vandaag de dag lopen de VS gevaarlijk achter op Rusland en China in deze bewapeningswedloop.

Hypersonische snelheden zijn snelheden van 5-mach of 6.000 km per uur (3.700 mph) en hoger. Er zijn twee soorten hypersonische wapens: hypersonische glijvlucht voertuigen, die worden gelanceerd vanaf een raket of een ballistische raket voordat ze naar een doelwit worden gelanceerd; en hypersonische kruisraketten die worden aangedreven door snelle, lucht verbruikende motoren of "scramjets" nadat ze hun doelwit hebben verkregen.

Hypersonische wapens vliegen op lage hoogte en worden geleid door interne elektro-optische systemen die hen in staat stellen om te manoeuvreren en van richting te veranderen tijdens de vlucht terwijl ze op een doelwit zijn vergrendeld. Door hun atmosferische hoogte zijn ze moeilijk te volgen voor raketafweersystemen op basis van satellieten. Door hun hoge snelheid zijn ze moeilijk te detecteren voor raketafweersystemen op de grond. In een congresgetuigenis verklaarde de Amerikaanse minister van Defensie voor Onderzoek en Technologie, Michael Griffin, dat de VS geen verdediging heeft tegen hypersonische wapens.

Volgens een rapport over hypersonische wapens, gepubliceerd door de Congressional Research Service in juli, wordt van Rusland en China verwacht dat ze al in 2020 hypersonische glijvlucht voertuigen in het veld brengen. Vorig jaar vertelde Griffin aan managers van de defensie-industrie dat het ontwikkelen van hypersonische systemen de hoogste prioriteit heeft voor het Pentagon.

Volgens het CRS-rapport is het onwaarschijnlijk dat de VS voor 2022 een hypersonistisch systeem zullen ontwikkelen, en dat is waarschijnlijk een optimistische projectie. Het congres heeft 2,6 miljard dollar toegewezen aan hypersonische projecten voor 2020. Slechts 5% van het bedrag wordt toegewezen aan hypersonische defensieprogramma's. De Commissie is van mening dat niet meer dan 5% van het bedrag hoeft worden toegewezen aan het hypersonische defensieprogramma's. De Commissie is van mening dat het niet de moeite waard is om deze programma's te financieren.

Dit brengt ons bij Israël, de Amerikaanse bondgenoot die gezien wordt als een lastige klant.

Op 28 juli hebben Israël en de VS een succesvolle test uitgevoerd van het Arrow 3 ballistische raketafweersysteem in Alaska. De Arrow is een gezamenlijk programma ontwikkeld door Israel Aerospace Industries en Boeing. In de loop van de test onderschepte de Arrow met succes een ballistische raket die vloog op wat Netanyahu "ongekende hoogtes en snelheid" noemde.

Minder dan een maand later kondigde het Pentagon aan dat het een soortgelijk programma van Boeing aan het annuleren was. De opvolging van de annulering van Boeings Redesigned Kill Vehicle met de succesvolle Arrow 3 test doet de kans vermoeden dat de twee gebeurtenissen met elkaar verbonden zijn.

Zoals het met de Arrow 3-test heeft aangetoond, heeft Israël zijn capaciteiten bewezen op een aantal gebieden die relevant zijn voor de ontwikkeling van hypersonische wapens. Israël is bijvoorbeeld wereldleider op het gebied van elektronische oorlogsvoering en elektro-optica, beide kritische componenten van hypersonische systemen. Met de juiste financiering zou Israël een belangrijke bijdrage kunnen leveren om de inspanningen van de VS te versnellen met de ontwikkeling van hypersonische verdedigingssystemen en elementen van offensieve hypersonische wapens ten behoeve van beide landen.

Dit brengt ons dan terug naar de kwestie van een verbeterde defensieve relatie tussen Israël en de VS.

Het spook van een Democratische regering in de VS werpt een smet op de banden van Israël met de VS. Met de opkomst van radicale krachten in de Democratische Partij worden de standpunten van haar leiders steeds vijandiger tegenover Israël. Hoe kunnen de banden tussen Israël en de VS overleven of opbloeien als ze veranderen onder een vijandige overheid in de toekomst?

Ongeacht zijn of haar eigen standpunten over Israël en die van zijn of haar partij, zal een toekomstige Democratische president die geconfronteerd wordt met een realiteit waarin Israëlische functionarissen openlijk samenwerken met hun soennitische Arabische tegenhangers onder de auspiciën van het centrale commando van de VS, en waarin Israël dient als een belangrijke partner in de ontwikkeling van offensieve en defensieve systemen die van cruciaal belang zijn voor de VS, zich niet haasten om de alliantie van de VS met Israël te verlaten.

Dankzij het op belangen gebaseerde buitenlandse beleid van Netanyahu is Israël erin geslaagd sterke bilaterale betrekkingen te ontwikkelen op basis van gemeenschappelijke belangen in plaats van ideologie met een lange lijst van buitenlandse regeringen. Door belangen boven politiek te stellen, kon Netanyahu het belang van antisemitisme als politieke kracht aanzienlijk verminderen in de internationale arena.

Als Israël en de VS geïnteresseerd zijn in belangrijke wijzigingen in hun strategische banden, is het belangrijk dat de veranderingen op dezelfde manier tot uitdrukking komen, ten behoeve van het belang van beide landen.

Bron: Strengthening the US-Israel alliance - www.israelhayom.com