>Verborgen in Hosea: De dood-trotserende ontsnapping van de Gemeente aan de hel op aarde

Gegroet, broeders en zusters in de Heer! Ik hoop dat u deze boodschap ontvangt terwijl u stevig in het geloof staat en reikhalzend uitkijkt naar de wederkomst van onze geliefde Verlosser, Jezus. We komen steeds dichter bij de dag van ons vertrek en onze aankomst in zijn glorieuze aanwezigheid.

Voor hen die een aantal van mijn vroegere artikelen hebben gelezen, u weet dat ik druk bezig ben geweest met het ontdekken van de verborgenheid van Christus en zijn lichaam. Ik ben er echt niet op uit geweest om dit als het ware tot mijn favoriet te maken, maar de Geest blijft mij voortstuwen en geeft mij meer inzicht in veel passages uit het Oude Testament die betrekking hebben op die verborgenheid die nu aan de Gemeente bekend is gemaakt en geopenbaard (vgl. Rom. 16:25-26; Efeze 3:3-11; 5:32).

In september 2017, vlak voordat het teken van Openbaring 12:1-2, dat wat later in die maand plaatsvond, schreef ik een stuk met de titel Birthday Break-away. In die studie traceerde ik de verborgenheid van de "twee volken", geboren uit "één schoot", terug naar het begin van de Bijbel. Bovendien liet ik zien hoe de continuïteit en discontinuïteit van Israël en de Kerk in het geboorteverhaal van Perez en Zerah (Gen.38:27-30) werd gepreciseerd.

Aan het eind van dat artikel citeerde ik een passage van de profeet Hosea die de Perez/Zera-typologie verder ontwikkelde (zie Hos. 13:12-14). Efraïm, een prominente noordelijke stam die de hele Israëlische natie vertegenwoordigt, werd voorgesteld als een zoon die weigerde geboren te worden toen de tijd van de bevalling aanbrak. Toch is er in een verrassende plotwending, die al in Gen.38:29 is voorspeld, alsnog een andere ondergedoken zoon die de kans grijpt en uit de baarmoeder doorbreekt om de eerstgeborene te worden (zie voor de verdere ontwikkeling van deze diepgaande Perez-typologie mijn 'Kerk van de eerstgeborene'-serie: Deel één en twee en drie).

Hoewel de geboorte (d.w.z. de opstanding) van "de Gemeente van de eerstgeborene" (Hebr. 12:23) niet expliciet wordt vermeld in Hosea 13:12-14, zijn er blijkbaar genoeg aanwijzingen in deze tekst uit het Oude Testament om de zegening te rechtvaardigen van de apostel Paulus, die in zijn verklaring van de verborgenheid van de opstanding/opname van de Gemeente in 1 Korintiërs 15:55 een directe verwijzing naar Hosea 13:14 geeft.

En dus ga ik voor dit artikel de hechte band tussen Hosea 13 en 1 Korintiërs 15 onderzoeken en uitleggen hoe de apostel Paulus, onder leiding van de Heilige Geest, opzettelijk of onopzettelijk, "het schrijven van Hosea 13:14 omkeert". Het overbruggen van de kloof tussen deze twee teksten, die meer dan 700 jaar na elkaar geschreven zijn, wordt soms een beetje duister en sommige dingen blijven nog steeds onduidelijk. Toch is er een verborgen schat in deze studie, en ik bid dat uw vreugde overvloedig aanwezig mag zijn bij het vinden van een ander juweel in het vruchtbare veld van Gods Woord (Spreuken 2:1-6; Mat. 13:44).

Om het samenspel tussen deze twee eindtijd-passages van Hosea en Paulus ten volle te waarderen, moeten we eerst het tekstuele bewijs in de context nader bekijken. De Griekse tekst van 1 Korintiërs 15:55 is een goede plaats om te beginnen, maar om de zaken nog ingewikkelder te maken wijkt Paulus' aanhaling van Hosea 13:14 (heel-licht) af van het Hebreeuws en bevoordeelt de Griekse versie van het OT (de LXX). En omdat Paulus twee verschillende OT teksten in 1 Korintiërs 15:54-55 samenvoegt om zijn punt te maken, zal het nuttig zijn om naar Jesaja 25:8 te kijken en de algemene intentie van de apostel in zijn boodschap aan de Korintiërs te onderzoeken.

In de context van hoofdstuk 15 sluit Paulus zijn brief aan de Korintiërs af met een levendige discussie over de noodzaak van een lichamelijke, oftewel fysieke opstanding. De gelovigen in Korinthe hadden ten onrechte de toekomstige opstanding van het lichaam van Christus verworpen, omdat zij de gaven van de Geest al hadden ontvangen en geloofden dat zij al in het koninkrijk van God aan het regeren waren (voor een diepgaande blik op deze eschatologische dwaling in Korinthe, zie mijn vorige bericht): Bron: Koninkrijk Nu).

Om dit recht te zetten, geeft Paulus een snel en puntig evangelie (de lichamelijke opstanding van Jezus, genoemd in 1Kor.15:4) en bevestigt opnieuw de noodzaak van de opstanding uit de doden. De apostel legt verder uit dat de opstanding van Christus slechts de "eersteling" is - een prelude op de lichamelijke opstanding van alle gelovigen op een toekomstig tijdstip (1Kor. 15:20-28).

En voordat we bij een van de belangrijkste "Opname"-passages in het Nieuwe Testament komen, stelt Paulus dat de opstanding van de gelovigen zal plaatsvinden in een volgorde: "...want zoals in Adam allen sterven, zo zullen ook in Christus allen [gelovigen] levend worden gemaakt. Maar ieder in zijn eigen orde..." (1Kor.15:22-23). Met andere woorden, sommige mensen worden eerst opgewekt, voorafgaand aan de rest, namelijk een groep gelovigen die Paulus "het volk van Christus" noemt. Merk ook op dat "het volk van Christus" is opgewekt voor "het einde [van deze huidige periode]" (1Kor.15:24), voordat Christus op de aarde regeert, waarbij elke tegenstander onder zijn volledige gezag wordt geplaatst (1Kor.15:25), en vóór de doden, en "de laatste vijand" voor eeuwig is weggedaan (1Kor.15:26).

Op weg naar 1 Korintiërs 15:50-58 zijn we voorbereid om de wonderbaarlijke en gezegende implicaties van de verborgenheid van de Opstanding en Opname van de Gemeente te omarmen. "Het volk van Christus" (d.w.z. Zijn lichaam) is het eerste van alle verloste mensen om de dood volledig te verslaan en verheerlijkte lichamen te ontvangen! Bovendien, wanneer de doden in Christus worden opgewekt en de levenden worden veranderd bij de klank van de laatste bazuin, zal de Gemeente de woorden hebben vervuld van twee afzonderlijke OT-profeten, beide genaamd "Yah[weh] is redding" (in Jesaja + Hosea).

"En wanneer dit vergankelijke [lichaam] zich met onvergankelijkheid bekleed zal hebben, en dit sterfelijke[lichaam] zich met onsterfelijkheid bekleed zal hebben, dan zal het woord geschieden dat geschreven staat: De dood is verslonden tot overwinning." (1Kor.15:54. HSV).

De "verborgenheid" van de opstanding/Opname van de Gemeente in deze context (vgl. 1Kor.15:51) is niet dat er in de toekomst een opstanding van de doden zou zijn (vgl. Joh.11:24), of zelfs dat de Messias zou worden opgewekt (vgl. Joh.11:24), maar de verborgenheid die ooit verborgen was maar nu geopenbaard is, wat gaat over een volk (overwegend niet-Joods in aantal), dat als eerste zal worden opgewekt en verheerlijkt - voorafgaand aan het volk Israël.

Om het anders te zeggen: het overblijfsel (d.w.z. "overlevenden") in de Gemeente dat leeft bij de Opname zal onmiddellijk van sterfelijkheid naar onsterfelijkheid worden getransformeerd en in glorie worden opgenomen. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de gelovige overblijfselen die de hele verdrukkingsperiode overleven - het is duidelijk dat deze mensen het Duizendjarige Rijk binnengaan met hun oude, vergankelijke aard. Dit mysterie van Christus en Zijn lichaam is dus zeker groot, en Gods wijsheid is nodig om te begrijpen wat er duidelijk geopenbaard is (1Kor.1:21; Efeze 3:10; 5:32)!

Iemand zou bezwaar kunnen maken tegen het feit dat Jesaja 25:8 op geen enkel ander moment in vervulling kan gaan als de Gemeente deze tekst bij de Opname vervult. De Bijbel bevat echter meerdere voorbeelden van meerdere, progressieve vervullingen van één enkele profetie (bijv. Joh. 19:37 + 1:7; Hos. 11:1 + Matt. 2:15); daarom kan en zal Jes. 25:8 steeds weer vervuld worden wanneer God steeds meer groepen mensen opwekt, lang nadat de Kerk is verheerlijkt (zoals tijdens de Verdrukking de twee getuigen worden opgewekt - Openb. 11:11-12; en aan het einde van de Verdrukking worden de gemartelde heiligen opgewekt - Openb. 20:4; en aan het einde van de Duizendjarige Regering van Christus zullen alle gelovige doden worden opgewekt en de rest van de levenden veranderd - Openb. 20:11-15).

Interessant is dat Paulus' opname van Jesaja 25:8 meer in overeenstemming is met de Hebreeuwse tekst ten opzichte van de Griekse. In het Hebreeuws is er een duidelijk parallellisme met het woord bala ("inslikken, eten, op te slokken") in vers 7 en 8. In Jesaja 5:14 oordeelt God over Israël door het Sheol (ook wel het graf genoemd) toe te staan zijn volk op te slokken, "...Sheol spert zijn keel wagenwijd open..." Echter, als Gods oordeel eenmaal is uitgesproken en Zijn toorn is uitgeblust, is het de Sheol/Dood die door de HEER wordt opgeslokt (zoals het gezegde luidt, "er is altijd een grotere vis", ...dat wil zeggen, tenzij je de Almachtige God bent)!

Dus dan weeft Paulus Jesaja 25:8 erin, om vast te stellen dat de HEER zal "slikken" en de dood zal verslaan voor het volk van Christus bij de Opname. Vervolgens voegt hij een paar regels uit Hosea 13:14 toe, hoewel de apostel in dit geval lijkt te leunen op de Griekse tekst tegenover de Hebreeuwse. Toch is er hier meer aan de hand dan een copy/paste scenario - Paulus doet iets heel diepzinnigs met deze verwijzing naar Hosea:

Dood, waar is uw prikkel? Graf, waar is uw overwinning? (1Kor.15:55, HSV)

Het lijkt erop dat de zaken zijn omgedraaid, en dat Paulus nu een verbale klap uitdeelt die gericht is op de Dood zelf. Dankzij de Heer Jezus Christus zal de Gemeente ten tijde van de Opname voor altijd ontsnappen aan "de kaken van de dood" en de volledige overwinning over de macht van zonde en dood ervaren (vgl. 1Kor.15:56-57). Paulus' dodenspot in 1Kor.15:55 is als een voetballer die de thuismenigte van zijn tegenstander het zwijgen oplegt na het scoren van een doelpunt en deze in te wrijven met een gechoreografeerde dansje voor de tribune. Nadat Jezus komt om Zijn volk op te nemen en te verheerlijken, zal de Dood een hond zijn die wel geblaft heeft, maar niet gebeten, gemuilkorfd en beroofd van zijn begraven botten in de achtertuin! Halleluja!

Gebaseerd op wat we tot nu toe hebben gezien vanuit de context van 1Korintiërs15, gebruikt Paulus een verkorte versie van Hosea 13:14 om zijn zaak op te bouwen dat elk lid van het lichaam van Christus zal worden opgewekt en verheerlijkt, om volledig de Dood voor eens en voor altijd te verslaan ten tijde van de Opname.

Laten we nu naar de tekst van Hosea 13:14 gaan en kijken wat daar gebeurt. Om de context van Hosea te waarderen, moeten we meer dan 700 jaar terugreizen van Paulus' tijd naar een welvarend land dat van haar verbond met de Heer was afgedwaald. Door Gods genade en barmhartigheid waren veel profeten naar naar Israël gestuurd, maar de verschrikkelijke waarschuwingen gingen onopgemerkt voorbij voordat het oordeel als een zondvloed over hen kwam.

Jesaja en Hosea waren tijdgenoten, maar zij hadden afzonderlijke opdrachten in een tijd waarin het volk Israël verdeeld was. Terwijl Juda in het zuiden werd geconfronteerd met Jesaja, was Hosea in het noorden bezig met Efraïm (de noordelijke stam die het leiderschap van Israël vertegenwoordigt). Ironisch genoeg kreeg de profeet Hosea dezelfde naam als de laatste koning van Israël vóór de Assyrische invasie en verbanning van 723-722 v.Chr. (in het Hebreeuws is de spelling "Hoshea"). Dus, Hosea's boodschap zou inderdaad voor sommigen een op het laatste moment "redding" betekenen, maar het betekende grotendeels een overweldigende dood en vernietiging voor de rest van zijn landgenoten tijdens de laatste dagen van Koning Hoshea's leven.

Voordat we bij hoofdstuk 13 komen, zal het helpen om het boek in vogelvlucht te bekijken. Als we het hele plaatje kunnen zien, wordt het navigeren door hoofdstuk en vers een stuk makkelijker. Plus te weten waar we thematisch zijn, zal ook de sleutel zijn om 13:14 nauwkeurig te interpreteren en te vertalen.

Een manier om bijvoorbeeld naar Hosea te kijken is door de lens van de afwisselende cycli van oordeel en verlossing:

*Tabel aangepast van Kenneth G. Hanna: Van Mozes tot Maleachi: Overzichtsstudie van het Oude Testament, "Hosea", 320.

Zoals je kunt zien, is er symmetrie en evenwicht in het hele boek tussen Gods toorn en Zijn barmhartigheid/compassie. Zelfs met alle onvergeeflijke zonden die in de oordelen van Hosea worden genoemd, ontdekken we dat de HEER niettemin trouw zal blijven aan het onherroepelijke verbond dat Hij met zijn volk Israël heeft gesloten (vgl. Rom. 11:29). Uiteindelijk zal de trouwe man (YHWH) zijn eigenzinnige vrouw (Israël) terugwinnen als het oordeel eenmaal zijn loop heeft genomen.

Om de zaken nog verder te beperken, heb ik het gedeelte dat relevant is voor onze vergelijking van 1 Korintiërs 15 en Hosea 13 benadrukt. Merk op dat hoofdstuk 13, vers 14, onder het laatste "oordeel" valt, vlak voor de laatste herstelling van Israël. Dit thematische overzicht in gedachten te hebben, zal helpen als we proberen te begrijpen waarom de Engelse versies zo verdeeld zijn als het aankomt op het vertalen van de tekst van Hosea 13:14.

Kijk zelf eens naar de verschillende Engelse vertalingen van Hosea 13:14 (zie bijvoorbeeld de Bijbelse Hub). U zult al snel ontdekken dat ze in het midden zijn opgesplitst op basis van twee interpretatieve benaderingen:

Aanpak 1: Ga mee met de LXX (Septuagint/Griekse versie van het OT) en lees 1 Korintiërs 15:55 terug in Hosea.

Aanpak 2: Ga mee met het Hebreeuws (Masoretische Tekst) en vertaal gebaseerd op de directe context van Hosea (d.w.z. het beoordelingsgedeelte van 11:12-13:16).

Ik zal voorbeelden geven uit zowel de Griekse als de Hebreeuwse versie om de twee te vergelijken en te contrasteren. Vervolgens, als we eenmaal tot een redelijke schatting zijn gekomen van de oorspronkelijke tekst van Hosea 13:14, zullen we in een betere positie zijn om erachter te komen wat Paulus doet met Hosea's boodschap van oordeel en begrijpen waarom de Geest hem ertoe bracht om de Griekse taal over het Hebreeuws heen te verwijzen.

Op de Bible Hub compilatie van Hosea 13:14 die hierboven is gekoppeld, is er een Engelse vertaling van de Septuagint (LXX/Griekse versie van het OT) die ons de stam achter benadering 1 zal geven:

Ik zal hen bevrijden uit de macht van de Hades, en ik zal hen verlossen van de dood: waar is uw straf, o dood? O Hades, waar is uw angel? De troost is voor mijn ogen verborgen.

Ik zal hen uit de macht van het Hades bevrijden, en Ik zal hen verlossen van de dood; waar is uw straf, o dood? O Hades, waar is uw angel? De troost is verborgen voor mijn ogen (Brenton Septuagint Translation).

Andere Engelse versies die het voorbeeld van de LXX volgen zijn: de KJV, NIV, ESV, HSCB, HSCB, en anderen.

Vervolgens volgt hier een voorbeeld van benadering 2 op basis van het Hebreeuws (de Masoretische tekst) en de omringende context van Hosea hoofdstuk 13. De LXX is een voorbeeld van een benadering die gebaseerd is op het Hebreeuws (de Masoretische tekst):

Moet ik ze uit het graf losgeld betalen? Moet ik ze van de dood verlossen? O dood, breng je angsten teweeg! O graf, doe je plagen aan! Want ik zal geen medelijden met hen hebben" (NLT).

Andere Engelse versies die het voorbeeld van de Masoretische tekst volgen zijn: de NASB, NET, NRSV, CEV, en anderen.

Ondanks de verschillen tussen de twee benaderingen, is er één grote gelijkenis die Aanpak #1 meer problematisch maakt in deze context: De laatste regel is precies dezelfde in zowel het Grieks als in het Hebreeuws, zegt de HEER tegen Efraïm/Israël: "...Troost [of, medeleven] is verborgen voor mijn ogen".

Daarom, gebaseerd op de context van Hosea 13, lijkt de positieve draai van de Griekse versie het te winnen. In plaats van een belofte te bieden om aan de oordelen van de Dood en de Hel te ontsnappen, wenkt de HEER in feite de Dood en de Hel om Efraïm/Israël aan te vallen. Bovendien is, ondanks eeuwenlang lijden en geduld, de tijd van Gods genade en terughoudendheid voorbij.

Hier is een verhelderende verklaring van Dr. Chisholm (mijn voormalige Hebreeuwse professor!) met betrekking tot de Hebreeuwse tekst van Hosea 13:14:

Traditioneel wordt vers 14a geïnterpreteerd als een uitdrukking van hoop en een belofte van verlossing. Deze opvatting is echter contextueel problematisch. Hoewel de profetie van Hosea wordt gekenmerkt door abrupte veranderingen in toonhoogte, lijkt een dergelijke verschuiving hier voorbarig (de verschuiving in dit deel lijkt te komen in 14:1) en zou 13:14a op een lastige manier verbonden zijn met wat volgt (vgl. 13:14b, 'Ik zal geen mededogen hebben'). De eerste twee uitspraken kunnen beter vertaald worden als retorische vragen die een negatief antwoord impliceren: 'Zal ik ze van de dood verlossen'? (RSV). De volgende twee vragen (Waar, o dood, zijn uw plagen? Waar, o graf, is uw vernietiging?) zouden dan een oproep tot de dood zijn om 'plagen' en 'vernietiging' tegen Efraïm (vv. 14b-16) te ontketenen, niet een triomfantelijke kreet van overwinning op de dood. Natuurlijk heeft de apostel Paulus onder inspiratie van de Heilige Geest de taal van deze tekst in de laatste zin toegepast (vgl. 1 Kor. 15,55-56). In deze context putte Paulus echter uit de taal van de Schrift zoals die van oudsher wordt begrepen (vgl. de LXX); hij bood geen tekstuele en exegetische analyse van Hosea 13:14" (Robert B. Chisholm, Jr., "Hosea," in het Bijbelse Commentaar op de kennis van de Bijbel, vol. 1, 1405-1406).

Ter verduidelijking: Sommigen vragen zich misschien af waarom we niet gewoon naar de Hebreeuwse tekst kunnen kijken en bepalen of de eerste twee regels vraagtekens hebben of niet. Nou, dat zou het voor ons gemakkelijker maken, maar de originele manuscripten van de Bijbel bevatten geen enkele leestekens. We zijn volledig afhankelijk van de context om erachter te komen of we God moeten begrijpen als een declaratief "Ik zal" of een vraagteken "Zal ik dat doen?"

Hoewel benadering #2 een stevig fundament biedt en ons dichter bij de oorspronkelijke tekst van Hosea 13:14 brengt, vragen we ons nog steeds af waarom de apostel Paulus plotseling "de schrift omdraait" en een vers over een bepaald oordeel verandert in een triomfantelijke kreet van overwinning op de dood. Wat ziet Paulus precies in deze passage dat hem blij zou maken in plaats van flauw te vallen vanwege de pure terreur die er over Gods volk komt?

Ik bedoel, we hoeven niet ver te gaan in de context om de uitkomst van de uitnodiging van de HEER om de Dood en de Hel te zien en om hun ergste gevolgen te ondervinden - kijk maar naar Hosea 13:15-16. Deze slotverzen van hoofdstuk 13 komen overeen met de "plagen" en "vernietiging" in vers 14 (vgl. Hos. 7:13, en zie de verbondsvloeken van Lev. 26:25; Deut. 28:21; 32:24-25; en het zegel-oordeel van Openb.6).

Een triomf over de dood in Hosea 13:14? Echt waar? Voor wie precies, want wij kennen Efraïm/Israël (en Juda, wat dat betreft - Hos. 5:5) die niet aan het uiteindelijke oordeel zullen ontsnappen.

Om dit interpretatieve mysterie op te lossen, moeten we nog een ander mysterie zien en geloven - het mysterie dat al eeuwenlang verborgen is, maar nu aan de heiligen geopenbaard (vgl. Rom. 16,25-26; Ef. 3,9; Kol. 1,26-27). Als we het mysterie van Christus en zijn lichaam, het tijdperk van de Gemeente, van de Genade, enz. niet waarderen, dan zullen we blijven struikelen over de vele Oudtestamentische vervullingen die in het Nieuwe Testament worden genoemd.

Daarom, om echt te begrijpen wat Paulus doet met Hosea 13:14 in 1Korintiërs15:55, moeten we het overkoepelende verhaal van de hele Bijbel begrijpen. Paulus en de rest van de apostelen onderwijzen geen vervangingstheologie (d.w.z. de Kerk vervangt Israël als Gods volk). Het is echter helemaal geen moeite om de verborgenheid van de Gemeente zoiets als "een tijdelijke verplaatsingstheologie" te noemen.

De grote aanwijzing in Hosea 13:14 die het mysterie echt ontsluit is de laatste zin: "Mededogen is verborgen voor mijn ogen." Met andere woorden, God zal Zijn barmhartigheid/compassie voor Efraïm/Israël achterhouden wanneer de tijd van de verdrukking aanbreekt (dat is De verdrukking/Jacobs benauwdheid; vgl. Hos. 13:13).

Waar hebben we in de Schrift nog meer gehoord over de redding van de HEER en het tonen van medeleven met een ander volk dan Israël? Nou, nu ik er over nadenk, midden in een zwanenzang die de gruwelijke oordelen beschrijft die Gods verbondsvolk zal overkomen, schrijft Mozes... en/of zingt het:

Hij zei [de HEERE]: "Ik zal Mijn aangezicht voor hen verbergen; Ik zal zien wat hun einde is, want zij zijn een totaal verdorven generatie, kinderen in wie geen enkele trouw is. Zíj hebben Mij tot na-ijver gebracht met wat geen God is; zij hebben Mij tot toorn verwekt door hun nietige afgoden. Ík zal hen daarom jaloers maken door wat geen volk is, door een dwaas volk zal Ik hen tot toorn verwekken. (Deut. 32:20-21, HSV).

Is er geen plaats in het Nieuwe Testament waar Paulus Deuteronomium 32:21 aanhaalt en Hosea uitnodigt om deel te nemen aan zijn gesprek over Gods doel voor Israël in dit tijdperk van de Gemeente?

Ja, die is er wel! Romeinen 9-11 is een vaak verkeerd begrepen maar absoluut essentieel gesprek over de verborgenheid van de Gemeente in het licht van Gods onherroepelijke verbond met Israël. Hier zijn de relevante passages die licht werpen op onze huidige studie:

Wat als God, hoewel Hij bereid was om Zijn toorn te tonen en Zijn kracht bekend te maken, met veel geduld de voorwerpen van de toorn verdroeg die voorbereid waren op de ondergang? En Hij deed dit om de rijkdom van Zijn heerlijkheid bekend te maken over de voorwerpen van Zijn barmhartigheid, die Hij van tevoren tot heerlijkheid bereidde, ook wij (de Gemeente), die Hij ook riep, niet alleen onder de Joden, maar ook onder de heidenen. Zoals Hij ook in Hosea zegt: 'Ik zal hen die niet Mijn volk waren, 'Mijn volk' noemen en haar die niet geliefd was, 'Geliefde' noemen. En het zal zijn dat in de plaats waar tot hen gezegd is: "Gij zijt niet Mijn volk", daar zullen zij zonen van de levende God genoemd worden (Rom.9:22-26, HSV, vet gedrukt mijn uitleg).

Maar ik zeg: Heeft Israël het dan niet begrepen? Ten eerste is het Mozes die zegt: Ik zal u jaloers maken door wat geen volk is; door een onverstandig volk zal Ik u tot toorn verwekken. (Rom. 10:19, HSV)

Op dit punt kunt u misschien begrijpen waarom we Gods plan voor de Gemeente legitiem een "tijdelijke verplaatsing" konden noemen, in tegenstelling tot de verraderlijke en onverdedigbare leer van de vervangingstheologie. Israël vervangen door de Gemeente? Nee. Tijdelijk ontheemd? Ja.

Om Paulus' reden voor het "omdraaien van het schrift" in Hosea 13:14 volledig te begrijpen, moeten we een goed inzicht hebben in de rol van zowel Israël als de Gemeente in Gods verhaal. Het is tenslotte het grootste liefdesverhaal dat ooit verteld is! Of, beter nog, het is het grootste liefdesverhaal dat ooit door ieder van ons is uitgedragen en dat nu "Gods volk" wordt genoemd.

Opmerking: Paulus is niet de enige die oppikt wat de Geest heeft neergeschreven. Zelfs Petrus pakte de verborgen waarheid ingebed in Hosea op (zie 1 Petrus 2:9-10; in de context stelt de apostel dat de Gemeente wordt opgebouwd in een geestelijke tempel met Jezus als de rots en hoeksteen die de bouwers (Israël) verwierpen).

Tot slot, om samen te vatten wat we in deze studie hebben behandeld, zal ik afsluiten met een kort commentaar op bepaalde passages uit Hosea. Hopelijk zullen deze gemarkeerde verzen Paulus' gebruik van Hosea 13:14 in 1Korintiërs15:55 als een verborgen, maar door de Geest geïnspireerde verwijzing naar de opstanding en de opname van de Kerk bevestigen en verduidelijken.

Bij het overzien van Hosea van begin tot eind, neem nota van het terugkerende thema van het naderende vertrek van de HEER uit Israël als een middel om te oordelen. Dit verwoestende vertrek komt als reactie op het geestelijke vertrek van Israël uit de HEER en zal haar ook kwetsbaar maken voor de "wilde dieren" die haar uiteindelijke vernietiging zoeken. Daarom dient het historische vertrek van de HEER in Hosea's tijd als een profetisch voorbeeld dat opnieuw zal worden vervuld door het vertrek van het lichaam van Christus ten tijde van de laatste weeën van Israël (vgl. Jes. 26:17-21; 66:7-9; Micha 5:3; 2Tess. 2:3 en 6-7; Openb.12:5).

1) Hosea 1:10; 2:23 - In deze passages waar God belooft om uiteindelijk Israël te herstellen, kan het mysterie van de Gemeente worden gevonden als we tussen de regels door lezen. Met andere woorden, de impliciete veronderstelling is dat er gedurende de periode dat Israël "Niet Mijn Volk" en "Geen Mededogen" wordt genoemd, een ander volk zal zijn dat door de HEER medelijden wordt betoont en Zijn volk wordt genoemd (zie hierboven: Deut.32:21; Rom. 9:23-26).

3) Hosea 5:15 - Een zeer expliciete verwijzing naar het vertrek van de HEER, gevolgd door Israëls tijd van benauwdheid (vgl. Deut. 4:30; Jer. 30:7; zie dat God zegt: "Ik zal terugkeren en vertrekken naar Mijn plaats..." - zie ook "Zijn plaats" in Jes. 26:19-21).

4) Hosea 9:11-12 - Efraïms glorie die "wegvliegt" is parallel aan "Wee hen, als ik vertrek...".

5) Hosea 13:12-14 - De tijd van de laatste weeën komt eraan, maar Efraïm/Israël is nog niet klaar om geboren te worden. De dood en de hel krijgen groen licht om hun plagen en vernietiging tegen Israël te ontketenen (vgl. Jes. 28:14-22; Dan. 9:27; Hos. 12:1; 1 Tess. 5:3; Openb. 6:7-8). Er is echter één natie ... onder God ... in Christus ... die een nuchtere, doodsverachtende ontsnapping aan dit eindtijdoordeel maakt. En deze onverdienstelijke groep die eens "geen volk" was en "geen medelijden" betoond werd, zal in heerlijkheid worden opgenomen door de opstanding en opname vóóraf aan de verdrukking (1Kor.15:51-55; vgl. Jes.66:7; Openb.12:5).

Dank zij God die ons de overwinning geeft door onze Heer Jezus Christus (1Kor.15:57; vgl. Matt.16:18)!