De wereld lachte om Trump, maar Iran en haar medestanders doen maar beter van niet

Door J.S. Tobin - 26 september 2018

De verachting voor de president is wijdverbreid, maar hij zal over deze kwestie degene zijn die het laatst lacht.

De internationale gemeenschap maakte geen geheim van haar minachting voor de Amerikaanse president Donald Trump toen hij deze week Algemene Vergadering van de VN toesprak. Het was weinig verrassend toen de president een typisch stukje Trumpiaanse grootspraak uitsprak met een ragfijne verbinding met de waarheid: "In minder dan twee jaar tijd heeft mijn regering meer bereikt dan bijna elk ander bestuur in de geschiedenis van ons land." Het antwoord was gelach van het normaal ingehouden ambtenarenpubliek in de zaal.

Voor de meeste media was dit een veelzeggend moment. Niet alleen omdat het de president kortstondig verwarde, maar ook omdat het overeenkomt met de manier waarop zijn tegenstanders over hem denken. Trumps critici zien hem in het algemeen als onwaardig voor het presidentschap. Maar zijn gebrek aan kennis over buitenlandse zaken en respect voor de naoorlogse orde heeft ervoor gezorgd dat hij door het politieke establishment beschouwd wordt als een hopeloze onwetende en een gevaar voor de wereld.

Maar terwijl die minachting ook resoneerde in de mediaverslaggeving over de toespraak, zouden die lachers niet al te zeker moeten zijn dat zij ook het laatst zullen lachen. Trumps bereidheid om de gebruikelijke wijsheid van het establishment uit te dagen en de "globalisten" te smalen, kan komisch schijnen daar bij de Verenigde Naties en voor CNN. Maar zij die denken dat de internationale gemeenschap in staat zal zijn om zijn inspanningen te dwarsbomen om de Iraanse nucleaire deal teniet te doen, zijn degenen die de dwazen zijn.

Dat Trump zou denken om in de wereld-arena over zijn Midden-Oostenbeleid op te scheppen... dit was ondenkbaar voor zijn V.N.-publiek. Zij beschouwen zijn wil om de fictie van de hele internationale gemeenschap dat Jeruzalem niet de hoofdstad van Israël zou zijn, te laten vallen, als schokkend. Ze voelen dit net zo sterk over Trumps plannen om de Palestijnen eindelijk verantwoordelijk te stellen voor hun afwijzing van vrede en steun voor terreur. Maar over Jeruzalem, evenals ook het zoeken naar het einde van de UNRWA - het V.N.-agentschap dat gewijd is aan het lten voortbestaan van het Palestijnse vluchtelingenprobleem in plaats van het op te lossen - daarin toont Trump slechts gezond verstand.

Hoewel zonder veel beleidservaring, begrijpt hij dat de "deskundigen" de laatste decennia consequent het conflict tussen Israël en de Palestijnen verkeerd hebben behandeld. Maar toch maken zelfs sommigen die achter Israël staan zich zorgen dat zijn steun betekenisloos is, omdat ze Trump zien als degene die de Amerikaanse invloed in de wereld vernietigt.

Het is in die context dat zijn houding ten opzichte van Iran het tegendeel bewijst.

Hoewel de Verenigde Naties en de Europese bondgenoten van Amerika denken dat Trump de Verenigde Staten isoleert en ook het vermogen van de Verenigde Staten om de gebeurtenissen te beïnvloeden vermindert, zijn zij het die onrealistisch zijn. Of ze het nu leuk vinden of niet, Trump krijgt zijn zin over Iran, en waarschijnlijk zal niets van wat zijn tegenstanders van plan zijn om te doen, hem tegenhouden.

De Europeanen zijn er stellig van overtuigd dat de overeenkomst met Iran de beste manier is om het nucleaire programma van Iran te controleren. Maar het zijn figuren als de Franse president Emmanuel Macron, die het Amerikaanse beleid bij de Verenigde Naties aan de kaak stelde, die ook de sprookjesvertellers zijn in dit debat, en niet Trump.

De Iran-deal was een handeling van verzoening van de kant van President Barack Obama die de hefboomwerking van het Westen op het juiste ogenblik verwierp toen Iran op zijn zwakst was. Het pact heeft een schurkenregime zodanig verrijkt en versterkt dat het een grotere bedreiging vormt voor de regionale veiligheid dan ooit tevoren, en het weet dat het alleen nog maar geduld hoeft te hebben om te wachten tot de nucleaire deal binnen tien jaar afloopt, voordat het zijn mars naar een bom kan hervatten, met het Westen niet in staat en niet bereid om er iets aan te doen.

De veronderstelling van de Europeanen en de aanhangers van Obama was dat het onomkeerbaar was, omdat de bondgenoten van Amerika nooit zouden instemmen met een terugkeer van sancties tegen Iran. Dat argument was altijd al onjuist. Het lag altijd al binnen de macht van de Verenigde Staten om nieuwe sancties op te leggen en het recht om zaken te doen met Amerikaanse financiële instellingen te ontzeggen aan elke entiteit die in Iran bleef opereren. Maar het opleggen van dergelijke sancties zou de bondgenoten van de VS, maar ook andere landen zoals Rusland en China, beledigen.

Met andere woorden, het was iets dat alleen een Trump zou doen.

Maar de reactie van de Europese Unie en anderen laat zien dat ze weten dat Trump succes heeft. De herinvoering van sancties tegen de Iraanse olie-export heeft nu al een grote invloed op hun wankele economie. Wanneer in november nieuwe, verdergaande sancties worden opgelegd, samen met regels die de Europeanen de keuze geven tussen economische banden met de Verenigde Staten of met Iran, dan zullen hun problemen zich vermenigvuldigen. De dappere woorden van mensen als E.U.-hoofd Federica Mogherini, dat ze een bank zullen oprichten die de Europese bedrijven zal beschermen tegen Amerikaanse sancties, is even absurd als onwerkbaar. Trump wordt misschien niet gerespecteerd, maar het idee dat de Europeanen het zich kunnen veroorloven om buiten de Amerikaanse economie om te bestaan, of dat Amerikaanse sancties Iran niet op de knieën kunnen krijgen, is echt een grap.

Te veel critici van Trump kijken nog steeds naar zijn buitenlandse beleid door de lens van conflicten uit het verleden. De slogan "America First" die hij heeft omarmd, heeft de historische bagage doen schrikken en zijn scepsis over de NAVO blijft verontrustend. Maar Trumps push tegen de "globalisten" is niet antisemitisch en niet alleen omdat het deel uitmaakt van een duidelijke kanteling naar Israël toe.

Zolang de belangrijkste bondgenoten van de V.S. zich meer zorgen lijken te maken over het verdedigen van hun recht om te profiteren van de handel met Iran dan over de grootste staatssponsor van het terrorisme ter wereld, of de Palestijnen verantwoordelijk te houden voor hun terroristische daden, zolang zal Amerika een leider nodig hebben die bereid is om over vrienden heen te rennen die optreden als degenen die Iran ertoe in staat stellen. Vanuit dat perspectief ziet Trump er veel slimmer uit dan zijn Europese tegenhangers, die zich hebben gebonden aan een mislukt en destructief beleid dat moet worden afgedankt om de veiligheid van het Westen te waarborgen. Ze denken misschien dat ze kunnen afwachten tot hij in 2021 wordt vervangen. Maar een Amerikaanse campagne om Iran tegen te houden zal waarschijnlijk al eerder slagen. Als dat zo is, zal Trump degene zijn die als laatste kan lachen.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS - Jewish News Syndicate. Volg hem op Twitter op @jonathans_tobin.

Bron: The world laughed at Trump, but Iran and its enablers should not | JNS.org