Artikel

UNRWA levert gezondheidszorg, onderwijs en de welzijnsuitkeringen voor ongeveer 5 miljoen mensen met de status van Palestijnse vluchteling. Zij ontving haar mandaat tijdelijk via de resolutie 302 van de Algemene Vergadering van de VN uit 1949, om hulp te bieden aan de 600.000-700.000 Arabieren die dakloos waren geraakt door de oorlog van 1948. De resolutie merkt op dat...

...voortzetting van de hulp aan de Palestijnse vluchtelingen noodzakelijk is om verhongering en nood onder de Palestijnen te voorkomen en verdere voorwaarden voor vrede en stabiliteit te scheppen; en er moeten op korte termijn constructieve maatregelen worden genomen met het oog op de beëindiging van de internationale hulp aan de Palestijnse vluchtelingen.

De resolutie heeft geen criteria ingesteld voor het in aanmerking komen voor de vluchtelingenstatus. Dit is blijkbaar besloten door de medewerkers van de UNRWA zelf. Maar de criteria die door hen werden gekozen was op een zodanige wijze dat daardoor de intentie van de resolutie werd tegengesproken. In plaats van het op zo'n manier te structureren dat de vluchtelingen uiteindelijk van de internationale hulp zouden kunnen worden ontwend - wat toch de opzet is van een vluchteling - was het optreden van het agentschap en het gedrag van de gastlanden waar de vluchtelingenkampen waren gevestigd zodanig, dat ze allemaal opereerden om een zo groot mogelijke vluchtelingenbevolking te creëren - een bevolking die zelfs onbeperkt zou blijven groeien.

UNRWA verstaat onder een vluchteling iemand die ontheemd is geworden, ook als men slechts twee jaar vóór 1948 in Palestina verblijf had gehad. Het maakte ook de vluchtelingenstatus erfelijk, zonder een beperking van het aantal generaties, en het betaalde de uitkeringen naar de gezinsgrootte. Deze voorwaarden heeft gezorgd voor een voortdurende toename van de afhankelijke bevolking. Vandaag zijn er ongeveer 5 miljoen mensen met een Palestijnse vluchtelingenstatus: vluchtelingen, hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.

Niet alleen zijn er zo meer en meer vluchtelingen gemaakt, maar ook hun kwaliteit van leven is slecht geweest. De gastlanden (Libanon, Syrië, Gazastrook, Jordanië, de Palestijnse Autoriteit) beperkten de mobiliteit van de vluchtelingen, zodat ze moesten leven in de opgegeven locaties. En in sommige gevallen beperkte men de beroepen waaraan ze mochten deelnemen. Vluchtelingenkampen – vandaag hebben sommige de grootte van steden – zijn opzettelijk verwaarloosd. Tijdens de jaren 1970 heeft Israël geprobeerd om de omstandigheden te verbeteren in sommige van die kampen die onder haar controle kwamen, maar dat werd verhinderd door de PLO. Op plaatsen waar beperkingen op de werkgelegenheid zijn, zoals Libanon of plaatsen als Gaza waar de economie bijzonder zwak is, hebben de jonge mannen geen opties voor werkgelegenheid. UNRWA zelf is een belangrijke werkgever voor de vluchtelingen; ongeveer 97% van zijn werknemers is Palestijns. In Gaza zijn de "veiligheidstroepen" van Hamas slechts een van de andere opties, of één van de andere gewapende milities.

Niet verwonderlijk is dat de scholen van UNRWA haat tegen Israël leren, en dat ze de Palestijnse thema's voeden van onteigening en wraak. De gebouwen in de Gazastrook zijn gebruikt voor het opslaan van wapens, met de meestal juiste veronderstelling dat de IDF deze zal sparen.

De meeste mensen die achter het voortbestaan van de staat Israël staan, zijn het er over eens dat UNRWA is ontworpen voor het bestendigen van het conflict door het Agentschap, niet om het op te lossen. En daar kwam bij dat de Israëlische ambtenaren – in het bijzonder, het IDF - en de belangrijkste pro-Israël organisaties in de VS, altijd terughoudend waren voor het inzetten van het ene wapen dat daadwerkelijk verandering kan afdwingen, namelijk om de honderden miljoenen dollars van de VS af te snijden, UNRWA's grootste donor, die dat jaarlijks verleent aan het Agentschap. De reden hiervoor is dat de IDF (AIPAC volgt het voorbeeld van de Israëlische regering, die op haar beurt het IDF volgt) de huidige status quo beschouwt als het minst slechte van alle mogelijke alternatieven. Als UNRWA zou verdwijnen, wie zou dan die 5 miljoen afhankelijke Arabieren voeden, onderwijzen en verzorgen? Moet de IDF zelf de leiding nemen? De scholen van UNRWA geven les in het antizionisme, maar wat zouden Hamas of de islamitische staatsscholen leren? Zou de humanitaire toestand van de vluchtelingen nog verder achteruitgaan en zo ja, zou dit dan instabiliteit en terrorisme veroorzaken?

Het IDF en de Israëlische regering hebben niet in het onbekende willen stappen willen en verkozen de duivel die ze kennen boven wat ze niet kennen, en de VS heeft hun voorbeeld gevolgd. Maar de eenvoudige malthusiaanse rekenkunde bewijst dat deze status quo onhoudbaar is. De VS, de EU en andere donoren kunnen niet blijven voldoen aan de behoeften van een meetkundig groeiende bevolking. En hoewel Israël misschien het gevoel heeft dat het in haar nationaal belang is om de Palestijnen verder af te kopen, is het voor de VS en anderen duidelijk dat het niet in hun belang is.

Maar er is, of er zou moeten zijn, een veel groter probleem vanuit Israëlisch oogpunt. En dat is dat de UNRWA-definitie diep anti-Israël is. Het is de belichaming van het Palestijnse "recht van terugkeer", door zijn erfelijke definitie van "Palestijnse vluchtelingen".

Het voornaamste struikelblok bij de beëindiging van het conflict tussen Israël en de Arabieren (Palestijnen en anderen) is de claim dat de "vluchtelingen" aandringen om "terug te keren" naar "hun huizen". Deze claim is wat ons conflict onderscheidt van de talloze andere territoriale geschillen over de hele wereld. En dat maakt dat het geschil niet gaat over grenzen, maar over het bestaan van onze staat.

Het Palestijnse verhaal van de onteigening wordt ondersteund door deze enorme onderneming van de VN om een natie in ballingschap in stand te houden, een natie die wacht op het verbreken van haar banden en zich uit te breiden tot wat zij ziet als hun land, en zo haar tijdelijke Joodse indringers te verdrijven. Het is niet verwonderlijk dat de Palestijnen van de VN verwachten, dat het Israël dwingt dat het hun alles geeft wat ze tijdens de onderhandelingen vragen - ondanks dat Israël hen al bijna zeventig jaar voorziet van al hun fysieke behoeften.

Teneinde het conflict te beëindigen, zonder de vernietiging van één of beide zijden, moet elke onderhandeling op de werkelijkheid zijn gebaseerd. Maar dankzij de UNRWA en hun andere bondgenoten, hebben de Palestijnen fantasieën ontwikkeld. Twee van de onderwerpen in deze fantasieën zijn Jeruzalem en het "recht op terugkeer". De fantaserende Palestijnen geloven dat zij de heilige plaatsen in Jeruzalem zullen bezitten, en dat de "vluchtelingen" "terugkeren" naar Haifa, Jaffa, Akko en andere plaatsen. Dit is wat het onmogelijk maakt om het conflict op vreedzame wijze te regelen.

President Trump lijkt te denken, echter zijn Buitenlandse Ministerie niet, dat een verschuiving van fantasie naar realiteit een positief effect kan hebben. Ik denk dat hij gelijk heeft. In ieder geval is het zeker waar dat het zich overgeven aan Palestijnse fantasieën tot op heden zwaar onproductief was.

Hoewel er niet voldoende voorwaarden zijn voor een eventuele vreedzame oplossing, is het ten eerste noodzakelijk dat de Palestijnen hun fantasieën afstoten. En de enige manier om die "terugkeer"-fantasie kwijt te raken, is om het concept van een permanente vluchtelingenbevolking te beëindigen. Als er geen vluchtelingen zijn, kan er ook geen sprake zijn van "recht op terugkeer". Dat betekent dat ook UNRWA en het fundamentele principe van een erfelijke vluchtelingstatus moet worden beëindigd, zelfs als dat proces enigszins ongemakkelijk is – zowel voor de Palestijnen als voor Israël. Er kan één of andere manier worden geconstrueerd, door de humanitaire hulp langzaam af te bouwen, maar het ideologische principe moet vanaf nu veranderen.

Mogelijk zal de economische realiteit van het leven - en ook een aantal geostrategische veranderingen in het Midden-Oosten die de laatste tijd aan krachten winnen - dit in de nabije toekomst mogelijk maken. En dan kunnen we, misschien over enkele generaties, denken aan de mogelijkheid van daadwerkelijke vrede tussen de Joden en de Arabieren.

Waarom de UNWRA moet gaan