Turks imperialisme en de opstand van het volgende Duitse Rijk - Duitsland en Oostenrijk verklaren dat zij hun grenspatrouilles in de Balkan zullen uitbreiden, terwijl Duitsland, Oostenrijk en Italië van plan zijn de "As"-Coalition te vormen, en terwijl Oostenrijk druk zet op moslim-Albanië om lid van de Europese Unie te worden

door Theodore Shoebat - 23 juni 2018

De Oostenrijkers hebben het over uitbreiding van hun grenspatrouilles naar de Balkanlanden, terwijl ze tegelijkertijd willen dat Albanië - de grootste bondgenoot van Turkije op de Balkan - lid wordt van de EU, wat de Turken alleen maar meer invloed zal geven. Bovendien - en dat is verrassend genoeg geen grote krantenkop geweest - discussiëren de Oostenrijkers, Duitsers en Italianen over de vorming van een Duits-Oostenrijks-Italiaanse as voor een betere "veiligheid" in Europa, zoals de Oostenrijkse kanselier Sebastian Kurz zei: "Ik sprak over het creëren van een Europese as van bereidwilligen, die niet alleen Wenen, Berlijn en Rome, maar ook Nederland en Denemarken als mogelijke bondgenoten zou oproepen.

Dit is een teken dat Europa dichter bij het militarisme komt.

OOSTENRIJK EN ZIJN MOSLIMS

De nationalisten van zowel de Verenigde Staten als Europa prijzen de Oostenrijkse regering omdat die heeft aangekondigd zeven moskeeën te zullen sluiten, omdat zij expliciet salafistisch of fundamentalistisch soennitisch zijn en openlijk op een jihad aandringen. De Oostenrijkse regering zal ook tot zestig door Turkije gefinancierde imams uitzetten. Dit wordt aangeprezen als 'de strijd tegen de jihad', terwijl de realiteit achter de gordijnen een labyrint van motivaties is, die voortkomen uit verlangens naar een imperium en hegemonie. Terwijl de 'blauwen' deze lof waardig vinden, is er meer aan de hand dan wat er aan het oppervlak verschijnt.

De sluiting van de moskeeën werd aangekondigd na een onderzoek. Dit gebeurde na foto's van moslimkinderen in een moskee in Oostenrijk die een oorlogsopvoering deden van een strijd uit de Eerste Wereldoorlog op internet wat in de Oostenrijkse media de krantenkoppen haalde.

Wat er vermoedelijk gebeurde was dat Sebastian Kurtz een onderzoek startte naar een aantal moslimorganisaties die "verdacht werden van het schenden" van de islamwet van 2015. De islamwet verbiedt moslimorganisaties geld te ontvangen van buiten Oostenrijk; en de zeven moskeeën die werden gesloten, ontvingen geld van de Europa Turkse-Islam Unie (AITB), die nauwe banden heeft met het Turkse Directoraat voor Religieuze Zaken (Diyanet). Volgens Sebastian Kurz werd de islamwet in het leven geroepen om een Oostenrijkse vorm van islam te creëren, of een islam met een "Europees karakter".

Terwijl men de Oostenrijkse regering prees als een soort bolwerk tegen de politieke islam, negeerde iedereen de Turkse moslimadviseur van Kurz.

Een islam met een "Europees karakter" is ook wat de Turkse moslimadviseur van Kurz, Ednan Aslan, nastreeft in zijn gesprekken. Aslan heeft bijvoorbeeld gezegd: "We willen het gezicht van de islam een andere vorm geven. Het is belangrijk dat de islam een nieuw gezicht krijgt om levensvatbaar te kunnen blijven. Ednan Aslan wil, net als de Jonge-Turken in de eerste helft van de twintigste eeuw, een geëuropeaniseerde islam. Hij zegt:

“

En het is niet zo dat Erdogan zelf ook niet dingen als dit heeft gezegd met betrekking tot een islamitische reformatie. In maart 2018 zei Erdogan tegenover honderden moslimvrouwen dat fundamentalistische islamitische geleerden en geestelijken "niet thuishoren in onze tijd". Ze realiseren zich niet hoe de islam moet worden bijgewerkt en dienovereenkomstig wordt bijgewerkt. Je kunt de praktijken die 15 eeuwen geleden werden toegepast vandaag niet meer toepassen. Islam verandert en past zich aan aan de omstandigheden van verschillende tijdperken. Dit is de schoonheid van de islam. ... Ik weet dat sommige hodja's [geestelijken] me nu zullen bekritiseren. Moge Allah tevreden zijn met wat wij zeggen."

De islam zal in de toekomst niet geheel overheersen zoals u dit vandaag de dag met het wahhabisme ziet, maar ook zal het niet iets zijn dat verwantheid heeft die het huidige jihadisme heeft; het zal een ideologie van de wereld zijn, met verschillende overtuigingen - zowel moderne als oude - iets dat meer weg heeft van het soefisme dan van het wahhabisme.

De president van Turkije, Recep Tayyip Erdogan, zei het volgende naar aanleiding van de sluiting van de moskeeën in Oostenrijk: "Ik vrees dat deze maatregelen van de Oostenrijkse bondskanselier de wereld op weg helpen naar een oorlog tussen het kruis en de sikkel." En onlangs nog zei Erdogan bij een late avondgebeurtenis waarin de islamitische naleving voor Laylat al-Qadr op 10 Juni werd gemarkeerd:

“

Terwijl dit drama tussen Oostenrijk en Turkije plaatsvond (dat, als er al iets is, als brandstof heeft gediend voor de presidentiële campagne van Erdogan), was er ook samenwerking tussen de Oostenrijkse regering en imams van ATIB, de Turkse Oostenrijkse organisatie die nauwe banden heeft met Turkije. De woordvoerder van ATIB, Yasar Ersoy, zei dat de imams inderdaad geld kregen van het Diyanet, de Turkse religieuze autoriteit van de staat, maar verklaarde dat het probeerde daar verandering in aan te brengen. "Wij werken momenteel aan het hebben van imams die worden betaald uit fondsen binnen het land," vertelde hij aan ORF radio.

Het evenement in kwestie, waarbij kinderen in een moskee in Wenen-Brigittenau vlaggen omhoog hielden, was een heropvoering van een strijd van het Ottomaanse Rijk welke plaatsvond in de Eerste Wereldoorlog, een conflict waarin Oostenrijk een bondgenoot van de Turken was. De imam die de oorlogsopvoering goedkeurde, is geschorst en zijn schorsing is afgekondigd door Ibrahim Olgun, de president van de Islamitische Religieuze Gemeenschap (IGGÖ).

Volgens Olgun was de schorsing van de imam op verzoek van de ATIB of van de Turks-Islamitische Unie voor culturele en sociale samenwerking in Oostenrijk, precies de groep waarvoor de imams die gedeporteerd zouden worden, werkten, en die zeer dicht bij de Turkse regering staan. Ibrahim Olgun veroordeelde de gebeurtenis in de moskee: "Dit incident is een schandaal en is niet verenigbaar met de lijn der denominaties. ... De reputatie van onze gebedshuizen is beschadigd." Olgun ging verder met te zeggen dat de organisatoren van het afgekeurde evenement "ernstige gevolgen" moeten verwachten. Olgun was zelf ook lid van het ATIB.

Olgun zei dat hij al een ontmoeting had met het Cultureel Bureau van de Bondskanselarij van Oostenrijk. Het Bureau voor culturele zaken bevestigde de ontmoeting met de voorzitter van de IGGÖ, Olgun. Volgens het bondsministerie van Gernot Blümel (ÖVP) zou de APA de "ernst van de situatie" hebben weergegeven. Er werd bij de IGGÖ op aangedrongen snel en volledig op de hoogte te worden gesteld van de gebeurtenissen in de ATIB-moskee.

"We gaan uit van samenwerking," zei het ministerie nog maar eens. "Als er sprake is van wangedrag, moet dit gevolgen hebben voor de IGGÖ en de getroffen religieuze gemeenschappen. Volgens Der Standard bevestigde Gernot Blumel "dinsdag, dat het onderzoek in overleg met de IGGÖ had plaatsgevonden. De IGGÖ had gewezen op vormfouten, zei Blümel aan de zijlijn van het ÖGB-congres.

Een van de plaatsen die ook werd gesloten was een religieuze Arabische club die zes gebedsruimtes had. En wat interessant is, is dat de vice-president van de Islamitische Religieuze Gemeenschap (IGGÖ), Esad Memic, terwijl hij kritiek uitte op de uitwijzing van imams opgeleid in Turkije, daarentegen zei dat hij geen probleem had met de sluiting van de "Arabische religieuze gemeenschap" en haar zes gebedsruimtes, zoals we te weten komen uit een rapport van Der Standard, met als reden dat de club geen deel uitmaakte van de religieuze gemeenschap, het was niet een echte moskee, en particuliere moskeeën moeten worden gesloten. Memic heeft dus geen enkel probleem met het sluiten van openbare moskeeën, alleen met moskeeën die geassocieerd worden met zijn islamitische entiteit.

Maar dit maakt deel uit van de oorlog tussen Turkije (Soefi) en Saoedi-Arabië (Wahabi)

OOSTENRIJK EN DE BALKAN

Nu zijn er mensen in de Verenigde Staten die deze daad van Oostenrijk prijzen als een soort teken dat de Oostenrijkers nu zou proberen om de "politieke islam" te vernietigen. Veel mensen op het internet kijken naar Oostenrijk alsof het terugkeert naar zijn katholieke wortels en er een nieuwe "Slag om Wenen" op komst is. Dus als het Kurz en zijn soortgenoten er alleen maar om ging 'de jihad' te bestrijden, waarom heeft hij eind vorige maand nog aangedrongen op toetreding van Albanië - de grootste bondgenoot van Turkije op de Balkan - tot de Europese Unie? Kurz zei: "We steunen zeker alle landen van de Westelijke Balkan, met inbegrip van Albanië, op hun weg naar de Europese Unie ... We zouden graag hervormingen zien. Er zijn verschillende EU-lidstaten die op een aantal punten kritisch zijn, vanwege de situatie in deze landen. Maar we steunen Albanië en de landen van de westelijke Balkan in hun streven om deel uit te maken van de EU."

Op 30 mei 2018 hielden Sebastian Kurz en de eerste minister van Albanië, Edi Rama, een bijeenkomst waarop Rama ermee instemde om van Albanië een gastland te maken voor Europese immigranten uit het Midden-Oosten en Afrika. Dit gebeurde in het licht van het veronderstelde plan van Kurz betreffende wat te doen met de migranten die andere EU-landen niet willen opnemen. Kurz zei over dit plan dat "we al lang voorgesteld hebben om bescherming te bieden aan immigranten buiten de EU, op een plaats waar ze kunnen worden beschermd, maar niet in staat zijn om over hun bestemming te beslissen". Het project wordt tot nu toe gesteund door Duitsland, Nederland en Denemarken. Rama's nauwe band met Erdogan is geen geheim. In Rama's laatste ambtstermijn als premier had hij meer contact met Erdogan dan met welke andere leider ook.

Het aanbod van Rama om van Albanië een opvangplaats voor migranten te maken, is door de lokale Albanese media beschouwd als een manier om de Europeanen te sussen en Albanië het EU-lidmaatschap te verlenen. Rama verklaarde dat hij dit aanbod deed om een nieuwe migrantencrisis, zoals die van 2015, te voorkomen en de veiligheid van de grenzen in Europa te waarborgen. Rama bevestigde dat hij "in deze samenwerking aan de ene kant de veiligheid aan de grenzen en aan de andere kant een waardige behandeling van mensen wil waarborgen". In dit opzicht herhaal ik wat de bondskanselier heeft gezegd, namelijk dat ik er zeker van ben dat we alle mogelijkheden en het juiste plan hebben om een soortgelijke situatie als in 2015, die voor ons allemaal dramatisch was, te voorkomen. Rama vertelde Kurz ook dat Albanië het nodige zou doen om de steun te krijgen die nodig was om te voldoen aan de "legitieme verwachtingen van Oostenrijk en Duitsland". Albanië dient dus (net als in het verleden) zijn Turkse en Germaanse opperheren.

Deze woensdag nog heeft de Oostenrijkse regering bevestigd dat zij stappen zal ondernemen in de richting van een beleid om de migranten naar "migrantenkampen" te sturen in een niet-EU-Europees land.

Wat dit nog interessanter maakt, is het plan van Kurz en de Duitse minister van Binnenlandse Zaken Horst Seehofer om Oostenrijkse en Duitse politieagenten naar Albanië te sturen om de migranten ervan te weerhouden Europa binnen te komen. Zoals Deutsche Welle rapporteert:

“

Oostenrijk en Duitsland willen hun grenspatrouille naar de Balkan sturen. En je moet je afvragen: gaat dit om de nationale veiligheid, of gaat het hier om een verborgen motief van expansionisme en imperium? Het uitbreiden van de grenspatrouille in naam van de nationale veiligheid lijkt een vernuftige manier om de grenzen, en daarmee de hegemonie van een land, uit te breiden.

Horst Seehofer is een vooraanstaand lid en voorzitter van de protestantse politieke partij, de Christelijke Sociale Unie van Beieren, de zusterpartij van de Christendemocratische Unie (CDU), de partij van Angela Merkel. Hoewel er een veronderstelde botsing van ideeën is over immigratie tussen Merkel en Seehofer, blijft de realiteit: binnen centrumrechts is er een zeer invloedrijk en krachtig element dat een uitbreiding en versterking van Germaanse hegemonie in Europa wil zien. Over deze inzet van Duitse en Oostenrijkse grenspolitie in Albanië wordt serieus gediscussieerd met instemming van de Albanese regering zelf, wat duidt op een Europees-Mohammedaans-Duitse samenwerking (in Albanië is een moslimmeerderheid).

Dit alles is niet zo verwonderlijk als je ziet dat Albanië het grootste deel van zijn directe buitenlandse investeringen (DBI) ontvangt van Zwitserland, Denemarken en Oostenrijk (alle Germaanse landen), zoals we lezen in een verslag van Invest in Albanië:

“

Waarom wil Oostenrijk migranten in Albanië houden en waarom stemt Albanië ermee in om hieraan te voldoen? We weten niet volledig wat er achter de schermen wordt gezegd, maar we kunnen de situatie toch nog bekijken in het licht van wat er in het recente verleden is gebeurd en de verschuiving in het politieke klimaat in Europa. Al in 2015 hadden we in Europa te maken met een migrantencrisis. En te midden van dit alles was er een sterke toename van terrorisme en geweld door moslims. En hoewel veel van de terroristische aanslagen niet werden gepleegd door migranten (maar door Europese burgers), waren er ook nog steeds criminele daden begaan door migranten die in de kranten stonden. Dit was voor Duitsland en de EU de perfecte rechtvaardiging om te discussiëren over de integratie van de Duitse strijdkrachten. Wat de migrantencrises ook hebben gedaan, het nationalisme in Europa is intens aan het populariseren en stimuleren, een scenario dat een van de doelstellingen is geweest van de CIA, die helemaal teruggaat tot de operatie in Gladio, waarover we diepgaand hebben gediscussieerd en onderzoek hebben verricht.

Ambtenaren in Oostenrijk en Duitsland willen nu de Balkan gebruiken als plaats om migranten te houden. Als de toestroom van migranten een vonk nationalisme in West-Europa zou teweegbrengen, dan zou een toestroom van migranten op de Balkan ook een toename van nationalisme kunnen veroorzaken, al zou het een Slavisch nationalisme zijn. Het gaat niet alleen om Albanië, waar Oostenrijk de migranten wil laten verblijven, maar ook om andere Balkanlanden. Zoals uit een van de verslagen blijkt: "De Oostenrijkse regering is "in gesprek met de landen van de westelijke Balkan" om "een centrum voor uitgewezen illegale migranten op te richten", aldus de Wiener Dagblad Presse.

Als het nationalisme op de Balkan in gevaarlijke mate toeneemt, zou er iets destructiefs kunnen gebeuren, en nu de Oostenrijkers al van plan zijn om hun grenspolitie naar de Balkan te sturen, zou Oostenrijk kunnen reageren onder het voorwendsel van "veiligheid", maar met het doel om zijn hegemonie te verspreiden en expansionisme te introduceren. Ik zeg niet dat dit nadrukkelijk zal gebeuren, maar het zou niet verwonderlijk zijn, gezien de geschiedenis van Oostenrijk om een terroristische aanslag in de Balkan te gebruiken als rechtvaardiging om een land daar binnen te vallen. Het was inderdaad zo'n gebeurtenis die als katalysator voor de Eerste Wereldoorlog fungeerde.

TERUG NAAR DE EERSTE WERELDOORLOG

Oostenrijk had op een gegeven moment een enorme invloed en hegemonie op de Balkan, wat kan verklaren waarom de Oostenrijkers tot op de dag van vandaag in die regio geïnteresseerd zijn.

In 1908 bestuurde het Oostenrijks-Hongaarse Rijk de dubbele Balkanprovincies Bosnië-Herzegovina, die door het Ottomaanse Rijk slechts nominaal werden geregeerd. De reden hiervoor was dat er in de jaren 1870 een inheemse opstand was van etnische Serviërs in Herzegovina tegen het Ottomaanse Rijk (de opstand van 1875-1877 in Herzegovina); bovendien voerde Rusland een voor de Turken verwoestende oorlog met het Ottomaanse Rijk. Rusland zag zichzelf onder de tsaren als de opvolger van het Byzantijnse rijk en wilde Constantinopel weer terugbrengen van de Turken. Maar de Europese buren van Rusland wilden Rusland ervan weerhouden zich uit te breiden en daarom steunden ze de Ottomanen, de grootste vijand van de Russen.

Dit is vergelijkbaar met hoe de NAVO-landen nu aan de kant van Turkije staan, omdat ze dat zien als het grootste bolwerk tegen de Russen in het Midden-Oosten (vandaar dat de CIA Turkije tijdens de operaties in Gladio tot de tanden heeft bewapend). Het tsaristische Rusland gebruikte nationalistische bewegingen uit de Balkan om zijn belangen op de Balkan te behartigen tegen de Ottomanen en om de Ottomaanse aangelegenheden te dwarsbomen, het vocht dan tegelijkertijd voor zijn territoriale aanspraken in periodieke oorlogen met het Ottomaanse Rijk.

In 1877 verklaarde Rusland het Ottomaanse Rijk de oorlog en interessant genoeg bevestigde Oostenrijk zijn neutraliteit. Russische troepen trokken dwars door het Ottomaanse grondgebied in de Balkan, veroverden enorme hoeveelheden grondgebied, en stormden uiteindelijk door naar de Kaukasus, waarbij ze Oost-Anatolië binnenkwamen.

De sultan van het Osmaanse Rijk, Abdulhamid II, nam het vaandel van de profeet Mohammed (dat in de 16e eeuw in handen van de Ottomanen was geweest, sinds zij Arabische landen bezetten), en verklaarde een jihad tegen de Russen. De Ottomanen vochten hardnekkig terug, waardoor de Russische opmars tot stilstand kwam. Maar uiteindelijk bereikten de Russen eind januari 1878 de buitenwijken van Istanbul, waardoor de Ottomanen in een noodtoestand terechtkwamen. Abdulhamid schortte de grondwet op, ontbond het parlement en zette zelfs enkele parlementariërs onder huisarrest en nam de volledige controle over op de regering. De Russen stonden aan de poorten van Istanbul en de sultan moest zich in januari 1878 neerleggen bij een wapenstilstand.

Van juni tot juli hadden de Turken toegekeken hoe hun Europese grondgebied tijdens het Congres van Berlijn aan de Europese mogendheden werd overgedragen in het zogenaamde Verdrag van Berlijn (zie Rogan, De val der Ottomanen). Door dit overleg bepaalde het Verdrag: "De provincies Bosnië en Herzegovina worden bezet en bestuurd door Oostenrijk-Hongarije. In 1878 begon Oostenrijk-Hongarije dus over Bosnië-Herzegovina te regeren, terwijl de Ottomanen technisch gezien de heersers waren over die regio. Maar in 1908, toen de Jong-Turken de Ottomaanse regering overnamen, profiteerden de Oostenrijkers van deze instabiliteit en annexeerden Bosnië-Herzegovina.

Rusland deed niets om dit tegen te houden, omdat het verzwakt werd door een nederlaag in een oorlog met Japan in 1905, en door een revolutie, ook in 1905. Een andere reden waarom de Russen geen poging deden om de Oostenrijkers tegen te houden, was dat ze geloofden dat ze met Oostenrijk een overeenkomst konden sluiten met het Ottomaanse Rijk om Rusland toegang te geven tot Constantinopel en de Zeestraten, wat uiteindelijk een leugen bleek te zijn. (Zie Fromkin, Europa's laatste zomer)

De Oostenrijkers hadden er dus belang bij om de Balkan onder controle te houden en zij gebruikten de politieke strijd en de veiligheidskwesties als voorwendsel om die regio te controleren. Vandaag gebruikt de Oostenrijkse regering de migrantencrisis als reden om haar grenspatrouilles uit te breiden naar de Balkan. In de overeenkomst die met het Verdrag van Berlijn is gesloten, wordt de reden voor de Oostenrijkse controle over Bosnië-Herzegovina in feite als volgt omschreven:

“

Let op de woorden: "handhaven", "vrijheid en veiligheid". Dit is vergelijkbaar met het jargon dat vandaag de dag wordt gebruikt om een politiële of militaire aanwezigheid in een ander land te rechtvaardigen. Erdogan en zijn regering gebruiken dit als excuus voor de "terrorismebestrijding" en "veiligheid" bij hun uitbreiding van het Turkse leger richting Syrië en Irak. Alle machtige landen spelen dit spel; ze vinden een probleem, maken zich sterk voor de oplossing van dat probleem, en gedragen zich alsof ze geven om de verbetering van hun mensen, en versterken vervolgens hun macht.

Wat gebeurde er in Bosnië, enkele jaren nadat de Oostenrijkers het hadden overgenomen? Precies wat de Oostenrijkers en hun Duitse opperheren wilden: een daad van terrorisme. Gavrilo Princip, een Bosnisch-Servische nationalist die deel uitmaakte van een nationalistische beweging - Jong Bosnië - schoot aartshertog Ferdinand en zijn vrouw Sophie dood. De groep die het jonge Bosnië achter de schermen hielp, heette Ujedinjence ili Smrt (Unie van de Dood), later bekend als de Zwarte Hand, die zich modelleerde naar de Vrijmetselaars (zie Fromkin, Europa's laatste zomer, ch. 19, pp. 123-124).

Niet al te lang na de moord op de aartshertog begonnen de Oostenrijkers burgers af te slachten die niets met het complot te maken hadden, zelfs een priester. Zoals de Britse journalist Rebecca West, die in Joegoslavië verbleef en een zwaar onderzoek instelde naar wat daar gebeurde, vertelde:

“

Het was bekend dat de politieke situatie in Oostenrijk ten volle in het voordeel was van Duitsland, dat wilde dat de moord zou plaatsvinden als een manier om Europa in een oorlog te trekken. Een correspondent van de London Times telegrafeerde zijn redacteur dat "de Duitse belangstelling voor het Oostenrijkse probleem nog groter zal zijn" dan voorheen. De terroristische aanslag was precies wat de Oostenrijkers wilden, want deze was slechts een voorwendsel om hun doel te rechtvaardigen en Servië te vernietigen. Voordat de aartshertog zelfs maar werd vermoord, wilden de Oostenrijkers al een oorlog met de Serviërs. Op 5 juli 1914, enkele weken voor de uitbarsting van de Eerste Wereldoorlog, overhandigde de Oostenrijkse oudgediende ambassadeur in Duitsland, Ladislau Szogyeni-Marich, een memorandum aan keizer Wilhelm II, waarin hij opriep tot de uitbanning van Servië als "factor van politieke macht op de Balkan". Wat dit memorandum interessant maakt, is dat het geschreven is voor de moord op de aartshertog, wat betekent dat de Oostenrijkers plannen hadden voor de vernietiging van Servië voorafgaand aan de terroristische daad. Het enige wat nodig was, was een katalysator om de oorlog te veroorzaken, en die kregen ze.

De Duitsers en Oostenrijkers hielden hun oorlogsplot heel geheim. Vanaf de ochtend van de moorden op de aartshertog en zijn vrouw op 28 juni tot aan de ochtend van 24 juli was er geen sprake van openlijke uitingen van agressie uit Duitsland of Oostenrijk. De massa's dachten dat de vrede zou blijven voortduren, maar slechts weinigen wisten dat de oorlog achter de horizon lag. Het is net als vandaag: de meeste mensen zouden nu lachen als je zou zeggen dat er nog een groot conflict in Europa zal ontstaan (dat is heel dom, gezien het feit dat het nog in de jaren negentig was dat de Balkan in oorlog was, en in 2014 toen Rusland en Oekraïne nog in een gewelddadig conflict verkeerden).

De moord op de aartshertog werd door de Oostenrijkers aangegrepen om Servië binnen te vallen, waardoor heel Europa in een oorlog terechtkwam. Dus als er een toestroom van moslimmigranten op de Balkan komt, versterkt dat het nationalisme, en dat leidt tot een terroristische aanslag (door jihadisten of nationalisten). Kunnen de Oostenrijkers dan doen wat ze in het verleden hebben gedaan en dit gebruiken als voorwendsel voor een militaire inzet in de Balkan voor een verovering? Welnu, gezien het feit dat de Oostenrijkers nu met Duitsland en Italië praten over een Duits-Oostenrijks-Italiaanse as, en dat de Oostenrijkers en de Duitsers het nu hebben over het sturen van grenswachters naar de Balkan, en gezien hun geschiedenis, zou het geen verrassing zijn dat Oostenrijk en Duitsland een imperialistische agenda voor ogen hebben.

TURKEN EN DE BALKAN

We lezen hoe Oostenrijk al aan het begin van de twintigste eeuw een onafhankelijk Albanië erkende, hoe Oostenrijk Bosnië controleerde en Servië binnenviel, hoe Duitsland in de jaren negentig de Albanese moslimnationalisten op de Balkan bewapende, Oostenrijk steunde en Turkije steunde in een oorlog tegen Servië, en vandaag lezen we hoe Oostenrijk erop aandringt dat Albanië in de EU wordt opgenomen en hoe Oostenrijk zijn grenspatrouille naar de Balkan wil verspreiden. We kunnen niet anders dan ons afvragen of er hier sprake is van een consistent patroon.

Operatie Gladio ging, zoals we al vele malen hebben gezegd, over het trainen van neonazi's en het laten plegen van terroristische aanslagen, alleen om de schuld te geven aan de Sovjets, om zo het anti-Sovjetnationalisme in Europa aan te wakkeren. In de jaren negentig, toen de Sovjet-Unie uiteenviel, wilde de NAVO nog een beleid voeren dat elke vorm van Russische politieke invloed teniet zou doen. Joegoslavië (dat nu alleen nog de Balkanlanden is die we zien) was een bondgenoot van Rusland en dus het doelwit van destabilisatie door de NAVO. Hoewel de operatie Gladio in 1990 zou zijn opgeheven, werd hetzelfde beleid voortgezet, ongeacht de val van de Sovjet-Unie. De regering van de Verenigde Staten heeft Albanese nationalisten die deel uitmaakten van het UCK (Kosovo Liberation Army) opgeleid en bewapend, een paramilitaire separatistische macht die een etnisch-Albanese staat Kosovo wilde vestigen, vrij van Servisch bestuur (zie Ganser, Geheime legers van de NAVO, ch. 4, p. 43). Roger Fallgot legt in zijn voor de 'European' gepubliceerde artikel uit 1998 uit:

“

Er zijn hier twee zeer belangrijke dingen in acht te nemen. Zo hebben de BND of de Duitse geheime dienst een belangrijke rol gespeeld bij de Operatie Gladio en samengewerkt met tal van nationalistische groeperingen in Europa (bijvoorbeeld het Bulgaars Nationaal Front). Ten tweede, let op het doel van de Duitsers om het UCK te steunen: "...het versterken van de Duitse invloed in het Balkangebied". Nu is duidelijk te zien waarom de Oostenrijkers met de Duitsers samenwerken om de Balkanlanden toegang tot de EU te geven: ze willen die regio onder Germaanse hegemonie brengen.

Laten we niet vergeten, Oostenrijk had op een gegeven moment enorme controle over de Balkan. Turkije heeft net als de Duitsers in de Kosovo-oorlog in de jaren negentig de Albanezen gesteund. Vandaar dat "Joegoslavië Turkije ervan beschuldigde de gewapende Albanese groepen in Kosovo te helpen" (Serif Demir, Turks buitenlands en veiligheidsbeleid in de 21e eeuw, blz. 149). Turkije steunde de NAVO-bombardementen op Joegoslavië in 1999 en toonde deze steun door achttien F-16 vliegtuigen te sturen om deel te nemen aan de bombardementen. Turkije heeft ook een oorlogsschip naar de Adriatische Zee gestuurd om Servië te blokkeren en tegelijkertijd de NAVO-troepen toe te staan zijn luchtmachtbases in Balikesir en Bandamir te gebruiken voor verdere aanvallen op Joegoslavië. (ibid)

Turkije wil net als Duitsland ook zijn hegemonie naar de Balkan brengen. Laten we van hieruit even stilstaan bij de geschiedenis van het Ottomaanse Rijk, Italië, Oostenrijk en Duitsland, vlak voor de uitbarsting van de Eerste Wereldoorlog.

Aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw bevond het Ottomaanse Rijk zich in een zeer precaire staat. De Turken hadden Algerije verloren in 1830 en Tunesië in 1881, waardoor de Ottomaanse controle over Noord-Afrika werd gereduceerd tot alleen Libië. Rond deze tijd was Italië net een nieuw land geworden, dat in 1871 de eenwording voltooide, en het wilde naam maken en daarom een rijk in Afrika nastreven. Een notitie om op te nemen als het gaat om wereldoorlogen: Afrika is altijd een plaats waar Europese naties bloed vergoten. De koning van Italië, Victor Emmanuel II, richtte zich op Libië voor zijn expansionistische onderneming. In 1911 viel Rome - met Britse en Franse neutraliteit - Libië aan. De Italianen gebruikten een Ottomaans wapentransport naar hun Libische soldaten als propaganda, als een bedreiging voor de Italiaanse burgers, om hun agressie te rechtvaardigen. Rome verklaarde de oorlog op 29 september en begon met de invasie van de Libische kuststeden.

De Turken werden in aantallen overtroffen, hadden slechts 4.200 manschappen en vrijwel zonder enige ondersteuning van de marine om hen te behoeden voor het binnenvallende Italiaans leger van 34.000 man. In de eerste weken van oktober 1911 namen de Italianen Tripoli (West-Libië) en Benghazi (Oost-Libië) in. In Constantinopel waren de Turkse functionarissen in een verhit debat over de vraag of ze wel of niet in Libië moesten blijven vechten. De wereld zat in een instabiele toestand en was op het punt van een groot conflict. Louis Rambert, die in het Ottomaanse Rijk werkte, merkte op: "Er zou weinig nodig zijn om heel Europa in oorlog te storten.

De groot-vizier en zijn regering waren niet zo enthousiast over een strijd voor Libië, en geloofden dat de beste oplossing was om het in Italiaanse handen te laten. Aan de andere kant van het debat konden de ultranationalistische Jonge-Turken nooit instemmen met capitulatie. Major Enver ging naar Salonica om te spreken met het Centraal Comité van het Comité van de Unie en Vooruitgang (CUP). In een bijeenkomst van vijf uur overtuigde hij zijn collega's om een guerrillaoorlog te beginnen tegen de Italianen in Libië.

Interessant hierbij is met wie Enver achter de schermen samenzwoer. Na zijn toespraak schetste Enver het plan aan zijn jeugdvriend, de Duitse marine-gezant Hans Humann, die schreef: "We zullen onze krachten bundelen in het [Libische] binnenland. Bendes organiseren van Arabieren, burgers van het land onder leiding van jonge [Ottomaanse] officieren, ze zullen dicht bij de Italianen blijven en hen dag en nacht lastigvallen. Elke [Italiaanse] soldaat of elk kleine detachement zal verrast en vernietigd worden. Wanneer de vijand te sterk is, zullen de bendes zich terugtrekken in het open land en de vijand blijven lastigvallen bij elke gelegenheid." Humann zou uiteindelijk een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het Duitse Rijk in het Ottomaanse Rijk worden, wat laat zien hoe verbonden de Duitsers en de Turken waren, nog voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog.

Tientallen Turkse officieren reisden naar Libië om mee te vechten tegen de Italianen. Ze baanden zich een weg door Egypte vanwaar ze naar Libië zouden gaan. Een van die officieren was Mustafa Kemal, die vandaag de dag vooral bekend staat als Ataturk. Eind oktober stortte Enver zich in het Libische conflict, vestigde zich in de Libische woestijn, gekleed in Arabische kledij, en rekruteerde leden van de machtige soefi-broederschap, de Sanussi. Enver omschreef deze Arabische strijders als "fanatieke moslims die de dood voor de vijand zien als een geschenk van God". Hoewel Enver zelf een secularist was - het deel van de Jonge-Turken dat geloofde in ideologieën als het Darwinisme - toch zag hij de islam als een sterke macht om de massa's voor oorlog te mobiliseren.

Ondanks de geavanceerde militaire technologie die de Italianen hadden, waren ze niet in staat om significant door te dringen in de gebieden van de vijand in de kustvlakte van Libië. In een jaar tijd slachtten de Libische strijders 3400 soldaten af en raakten er meer dan 4000 Italianen gewond. Ook de financiën van Italië kwamen door de oorlog onder druk te staan, terwijl er weinig last was voor de Turken, die slechts 25.000 Turkse ponden (4,40 dollar) per maand uitgaven om de Ottomaanse belegering van Derna te ondersteunen. De Italianen wisten dat een overwinning op dit moment niet mogelijk was en moesten Libië daarom op een andere manier doorkruisen: door andere Osmaanse gebieden aan te vallen en politieke instabiliteit te veroorzaken.

De Italianen bombarderen Ottomaanse gebieden in het oostelijk deel van het Middellandse Zeegebied om druk uit te oefenen op de Turken om een vredesakkoord te aanvaarden en Libië op te geven. In maart 1912 hebben ze de Libanese haven van Beiroet gebombardeerd, Italiaanse soldaten hebben de Dodekanesos in beslag genomen (die nu deel uitmaakt van Griekenland) en torpedoschepen naar de Dardanellen gestuurd, de zeestraat die tot aan Istanbul loopt.

De Italianen gebruikten ook een andere strategie om de Turken af te breken: door de Balkanregio's oorlog laten voeren tegen het Ottomaanse Rijk. De Grieken, Serviërs, Montenegrijnen en Bulgaren hadden een alliantie gesloten tegen de Ottomanen. Deze landen stonden eeuwenlang onder Ottomaanse heerschappij tot aan de 19e eeuw, toen intense onafhankelijkheidsbewegingen, aangemoedigd door Europese machten, een opstand voor onafhankelijkheid ontketenden. Griekenland werd in 1830 onafhankelijk van de Turken en Servië verwierf in 1829 internationale erkenning als vazal-staat onder Ottomaanse controle en werd in 1878 volledig onafhankelijk.

Bulgarije en Montenegro werden allebei onafhankelijk in september 1908. Deze soevereine Balkanstaten waren niet helemaal tevreden met alleen onafhankelijkheid en wilden grondgebied innemen in Macedonië, Thracië en Albanië, regio's die nog steeds onder de Ottomanen vielen. Italië heeft daarvan geprofiteerd. De Italianen maakten ook gebruik van het feit dat de Italiaanse kroon bloedbanden had met de koning van Montenegro, Nicolaas I, en overtuigden de Montenegrijnen om op 8 oktober 1912 het Ottomaanse Rijk de oorlog te verklaren. Het duurde niet lang dat de andere Balkanlanden van het bondgenootschap zich bij deze oorlogsverklaring aansloten.

Nu werden de Turken geconfronteerd met het uiterst moeilijke dilemma van een oorlog op twee fronten, in Noord-Afrika en op de Balkan, een scenario dat ze op dat moment niet aankunnen. Slechts tien dagen nadat Montenegro het Ottomaanse Rijk de oorlog had verklaard, gaven de Turken Libië in een vredesakkoord over aan Italië. De Turken moesten de Soefi Sanussi-strijders verlaten en zich terugtrekken uit Libië om de Slaven te bestrijden ter verdediging van de rest van hun Balkangebied: Macedonië, Thracië en Albanië. In oktober 1912 verklaarden Montenegro, Servië, Griekenland en Bulgarije de oorlog aan het Ottomaanse Rijk, in een conflict dat bekend staat als de Eerste Balkanoorlog. Het Slavische leger van 715.000 man overtrof de Ottomaanse troepenmacht van 320.000 soldaten.

De Griekse marine was superieur aan wat de Ottomanen beschikbaar hadden voor de slagen op zee. De Grieken namen Kreta in beslag en namen een aantal eilanden aan de Egeïsche zee, (en tot op de dag van vandaag zijn de Grieken en Turken het oneens over eilanden in dit maritieme gebied). Uiteindelijk zouden de Griekse troepen Zuid-Albanië bezetten en zouden de Serviërs en Montenegrijnen vanuit het noorden naar Macedonië en Albanië trekken. We kunnen hier zien dat de Balkan altijd een plaats van afschuwelijke en gewelddadige twisten is geweest, een doelwit voor keizerrijken met een gewelddadige achtervolging in de zin, die tot op dit moment voortduurt. Op 23 oktober veroverden de Serviërs Kosovo, een regio waar onlangs in de jaren negentig Serviërs en Albanezen (gesteund door Turken, Duitsers en Amerikanen) over vochten, en tot op de dag van vandaag gebruikt Turkije de situatie in Kosovo als politiek drukmiddel om zijn invloed in die regio te vergroten.

De Turken verloren vrij snel hun Europese grondgebied, met de Grieken die Macedonië overspoelden, de Montenegrijnen die een stuk Albanië afnamen en de Bulgaren die Edirne innamen, dat tussen Bulgarije en Anatolië ligt. De overgave van Edirne was traumatisch voor de Turken. Toen de centrale regering van het Ottomaanse Rijk (de Sublieme Poort) de Bulgaren opriep tot een wapenstilstand, hadden de ultranationalistische Jonge Turken een fanatieke afstemming. Destijds had Turkije een liberale premier, Kamil Pasha, die een proces naar vrede wilde indienen om verdere territoriale verliezen te voorkomen. De Jonge-Turkse Unionisten wilden daarentegen voor Edirne blijven vechten. De Jonge Turken begonnen kritiek te leveren op de oorlogsstrategie. Kamil Pasha beval een onderdrukking van het CEV, sloot hun kranten en arresteerde zelfs een aantal van de vooraanstaande Unionisten.

Enver Pasha was er volledig van overtuigd dat men Erdine zou afstaan aan Bulgarije. "Als het kabinet Edirne zonder enige moeite in de steek laat, zo schrijft Enver, verlaat ik het leger, en roep ik openlijk op tot oorlog, en ik weet niet - of liever gezegd wil ik het niet zeggen - wat ik zou kunnen doen. Enver besloot het recht in eigen hand te nemen. Op 23 januari 1913 kwamen tien gewapende mannen, waaronder Enver, de kabinetsvergadering binnen en openden het vuur. Er volgde een vuurgevecht tussen de mannen van Enver en de bewakers van de groot-vizier, waarbij vier mannen - onder wie de minister van Oorlog, Nazim Pasha, om het leven kwamen. Enver drukte vervolgens zijn pistool recht op Kamil Pasha's hoofd en eiste het aftreden van de groot-vizier. "Het was allemaal voorbij in een kwartier," zal Enver later vertellen.

Maar uiteindelijk maakte het niet uit, want Bulgarije pakte uiteindelijk Edirne. De Ottomanen verloren hun Europese grondgebied van Macedonië, Thracië en Albanië. Het was echt rampzalig voor hen. Op 30 mei 1913 werd in Londen een vredesakkoord gesloten tussen de Ottomanen en de Balkanstaten. In het Verdrag van Londen gaven de Turken 60.000 vierkante kilometer grondgebied en bijna vier miljoen inwoners op, waardoor het hele Europese grondgebied werd opgegeven, met uitzondering van een klein deel van Oost-Thracië, het achterland van Istanbul.

"De Bulgaren, de Serviërs, de Grieken - onze onderdanen gedurende vijf eeuwen, die we hebben veracht, hebben ons verslagen," schreef Yusuf Akcura, een Jonge-Turkse intellectueel. "Deze realiteit, die we zelfs in onze verbeelding niet konden oproepen, zal onze ogen openen ... als we nog niet helemaal dood zijn."

De groot-vizier, Mahmud Sevket Pasha, werd vermoord en de Jonge-Turken ontketenden een schrikbewind en slachtten talrijke leden van de Liberale Partij af. De Sultan van het Ottomaanse Rijk nodigde Said Halim Pasha, een Jonge-Turkse Unionist en lid van de Egyptische koninklijke familie, uit om in juni 1913 een nieuwe regering te vormen. Enver, Talat en Cemal, allemaal Jonge Turken, werden gepromoveerd tot de rang van "pasja" en zij zouden vormen wat bekend staat als "de drie pasha's" of het triumviraat. Wat er later is gebeurd, is waar Oostenrijk met zijn geschiedenis de Balkan binnenkomt.

DE TOEKOMSTIGE DUITS-OOSTENRIJKSE AS

Na de eerste Balkanoorlog heeft Albanië de onafhankelijkheid uitgeroepen. De onafhankelijkheidsverklaring van Albanië werd erkend door de Europese mogendheden. De westerse landen, die vooral geïnteresseerd waren in een onafhankelijk Albanië, waren Oostenrijk en Italië, die allebei de oprichting van een Albanese staat steunden om Servië in toom te houden en te voorkomen dat het een maritieme macht in de Adriatische Zee zou worden. De Europese mogendheden dwongen vervolgens de Serviërs en Montenegrijnen zich terug te trekken uit het gehele Albanese grondgebied dat zij tijdens de eerste Balkanoorlog hadden ingenomen (zie Rogan, De val der Ottomanen). Het eindresultaat van het Balkanconflict was de Grote Oorlog, oftewel de Eerste Wereldoorlog, waarin Turkije een pact sloot met Duitsland en Oostenrijk om de Entente te bestrijden en te overwinnen.

Nu we kort enkele gebeurtenissen hebben besproken die zich van 1911 tot 1913 (vlak voor de Grote Oorlog) hebben afgespeeld, gaan we snel vooruit naar onze tijd, naar het jaar 2008, toen Kosovo, een regio van voornamelijk islamitische Albanezen, de onafhankelijkheid van Servië uitriep. Wie heeft de Albanezen gesteund in hun pleidooi voor een onafhankelijk Kosovo? Oostenrijk was een van de eerste landen die Kosovo erkende. En nu dringt de Oostenrijkse regering erop aan dat Albanië toegang krijgt tot de EU.

Konstantin Bekos, regionaal directeur van de Oostenrijkse Kamer van Koophandel, zei begin dit jaar dat "een toetreding van Servië en Montenegro in 2025 voor het Oostenrijkse bedrijfsleven haalbaar en wenselijk is", wat betekent dat zij de Balkanlanden onder controle van de EU willen krijgen, die wordt geleid door Duitsland. Als we de diplomatieke sluiers daarvan weghalen, betekent dit uiteindelijk dat ze de Balkanlanden onder controle van de Duitsers willen krijgen, de machtigste natie in de EU.

Nu breiden deze discussies zich radicaler uit, waarbij grote Duitse, Oostenrijkse en Italiaanse functionarissen spreken over het creëren van een Oostenrijks-Duits-Italiaanse as om "terrorisme te bestrijden". Als de misdaden die we gezien hebben tijdens de migrantencrises van 2015 leidt tot deze discussies over het sturen van Duitse en Oostenrijkse politieagenten naar Albanië, welk effect zal het dan hebben om migranten op de Balkan te houden? Het zou niet verwonderlijk zijn dat er in Albanië een terroristische aanslag zou plaatsvinden - of dat er een terrorist naar een ander Balkanland zou reizen om een terroristische aanslag te plegen - en dat Oostenrijk en Duitsland dan zouden beginnen te praten over een verdere uitbreiding van hun grenscontroles tot in de Balkan.

De Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer, dringt nu aan op een "as" tussen Duitsland, Oostenrijk en Italië inzake migratie- en veiligheidsbeleid. Op een persconferentie in Berlijn met Sebastian Kutz zei Seehofer dat hij met de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken sprak en het was "zijn wens dat Rome, Wenen en Berlijn op het niveau van ministers van Binnenlandse Zaken zouden samenwerken op het gebied van veiligheid, terrorismebestrijding en het centrale vraagstuk van immigratie. ... Ik accepteerde dat ... En we zullen ermee verder gaan". Kurz ging akkoord en verklaarde: "Naar onze mening hebben we een as van bereidwilligheid nodig in de strijd tegen illegale migratie.

Matteo Salvini, vice-premier van Italië en bondssecretaris van de Noord-Italiaanse nationalistische partij Lega Norte, voerde een telefoongesprek met Seehofer en kondigde woensdag het volgende aan in Corriere della Sera: "We zijn bezig een Duits-Italiaanse as op te bouwen op basis van een fundamenteel motto: de bescherming van de buitengrenzen, dat wil zeggen de bescherming van de Middellandse Zee en dus van Italië. In een interview met Der Standard zei Kurz dat hij landen als Denemarken en Nederland in de as wil opnemen:

“

Dus je hebt hier een Duits-Oostenrijks-Italiaanse as in de maak en zij willen Albanië en andere Balkanstaten gebruiken als buffer voor 'nationale veiligheid'? Deze hele driehoek van regionale grootmachten die zich verenigen om een "as" te vormen, over wat? Enkele terroristische aanslagen?

Salvini prees het idee van Kurz om EU-grenswachten naar Noord-Afrika te sturen om te voorkomen dat migranten naar Europa komen. Dit kan aan de oppervlakte redelijk klinken. Landen hebben het recht om hun grenzen te beschermen en daarom mogen ze niet worden ontmoedigd om bewakers aan hun wateren te plaatsen. Maar we moeten ons altijd afvragen: wat is de motivatie? Meestal geloven wij dat overheden en organisaties dingen alleen doen om de redenen die ze opgeven. Maar als we nooit kijken naar de motivatie achter het voorwendsel, dan vallen we altijd onder het voorwendsel. Regeringen doen zelden of nooit dingen die alleen het welzijn van de mensheid dienen. Dus, wat is de motivatie? Wat is de reden achter de gordijnen voor Duitsland, Oostenrijk en Italië om een "as" tegen "terrorisme" te vormen?

Terwijl Kurz en Salvini worden geprezen als 'rebellen' tegen het elitaire EU-systeem, is de realiteit dat wat deze politici promoten in overeenstemming is met wat de Europese Unie eigenlijk wil. De populistische en nationalistische partijen worden eenvoudigweg op een eenvoudiger manier herverpakt, zonder het diplomatieke gezicht van de meer prominente en gevestigde figuren binnen de Europese Unie. Dus terwijl Kurz het heeft over het vergroten van de nationale veiligheid aan de grenzen, werkt de Europese Unie ook aan het versterken van haar grenskrachten. Zoals we in een verslag van de Independent lezen:

“

Guy Verhofstadt, de voormalige Belgische premier en een belangrijke figuur binnen de Europese Unie, heeft zijn wantrouwen uitgesproken tegen de Verenigde Staten door Europa militair te beschermen tegen aanvallen en roept nu op tot een Europese defensiemacht. Verhofstadt schreef enkele dagen geleden op Twitter:

“

 

Sebastian Kurz verdedigde in een recent interview met Der Standard de verklaringen van Verhofstadt en bevestigde deze:

“

Met andere woorden, je ziet dat er overeenstemming bestaat tussen EU-ambtenaren die in het establishment zitting hebben en ambtenaren die worden beschouwd als meer marginaal in de politieke sfeer. Mark Rutte, minister-president van Nederland, leider van de liberale Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD) en de langstzittende liberale regeringsleider van Europa, wiens partij een eugenetisch beleid sterk faciliteert, is net als Merkel en Kurz, voorstander van een herschepping van Europa dat onafhankelijker is van de Verenigde Staten. In een recent debat in Straatsburg zei Rutte over de toekomst van Europa:

“

Frans Timmermans, de eerste vicevoorzitter van de Europese Commissie, pleit ook voor een Europa dat niet afhankelijk is van Amerika en zegt dat Europa zijn lot "in eigen hand" moet nemen. Timmermans riep in protest uit tegen de Verenigde Staten, dat er geen serieus aandacht werd besteed aan Europa en dat dit een teken was dat Europa wel de weg van het determinisme moet volgen:

“

Timmermans herhaalt precies wat Merkel eind vorig jaar heeft bevestigd, toen ze zei dat Duitsland en de EU niet langer volledig op de Verenigde Staten konden vertrouwen en dat Europa zijn lot in eigen handen moest nemen:

“

Europa is opgestaan om de internationale Amerikaanse paraplu te doorbreken en zichzelf tot een belangrijke mracht in de wereld te maken. Maar wordt het een kracht voor goed of kwaad? Gezien de geschiedenis van de grote spelers in Europa is het duidelijk dat een aantal van hen voor het kwaad zal zijn. Europeanen komen uit de lijn van Jafeth, en door de zegen van Noach, kregen ze de autoriteit om een gids voor de mensheid te zijn:

“

Jafeth in de tent van Sem betekent dat Europa de tempel van God binnenging, vandaar dat het centrum van het christendom in Europa was. Maar wat gebeurt er als Jafeth de tent verlaat? Jafeth verandert in een woesteling, een barbaar, die in plaats van een beschavingsmacht te zijn, een kracht voor het kwaad wordt. Dus wat zeggen wij over de toekomst van Europa, nu zoveel van Jafeth de tent van God hebben verlaten?

Bron: Turkish Imperialism And The Rise Of The Next German Reich: Germany And Austria Declare That They Will Be Expanding Their Border Patrols Into The Balkans, As Germany, Austria And Italy Plan On Forming “Axis” Coalition, While Austria Pushes For Muslim Albania To Become A Member Of The European Union | Walid Shoebat