www.wimjongman.nl

(homepagina)

Turkije op de rol

door Eric Margolis - 2 juli 2018

Er zijn maar weinig fobieën die dieper in Europa zitten dan de angst voor en haat tegen Turken. Europa zat minstens zeshonderd jaar opgesloten in ontelbare oorlogen met eerst Seljuk en daarna de Ottomaanse Turken. Mijn grote St Bernard is een afstammeling van honden die zijn gefokt om Arabische en Turkse overvallers aan te vallen die over de St Bernard Pass Zwitserland in kwamen.

Vandaag de dag zijn er daarentegen zo'n 10 miljoen etnische Turken in Europa, waarvan de meesten in de afgelopen decennia gastarbeiders zijn geweest, gewaardeerd om hun harde werk, eerlijkheid en betrouwbaarheid.

Turkije trad in 1952 toe tot de NAVO, toen de VS het continent en het Midden-Oosten domineerden. De Turkse strijdkrachten waren de op één na grootste in de NAVO, na de VS. De Turkse generaals zaten samen met het Amerikaanse leger aan het roer en bestuurden de regering in Ankara achter een scherm van harrewarrende politici. De VS gaven Turkije hun marsorders. De kleine maar machtige verwesterde elite van Turkije was blij Washington te kunnen volgen en de Islam in Turkije geboeid of verbannen te houden naar het platteland.

Dit veranderde allemaal in 1994 toen een jonge, veertigjarige nationalist, Recep Tayyip Erdogan, een hervormingsgezinde burgemeester van Istanbul werd en begon met het opruimen en moderniseren van de verpauperde metropool. Na een korte gevangenisperiode voor het lezen van een oud islamitisch gedicht, werd hij vrijgelaten en richtte hij de Justice and Development Party (AK) op, een islamitische partij die zich inzet voor democratie onder leiding van moslim-principalen met nationale trots, welzijn voor armen en ouderen, het delen van rijkdom, het steunen van medemoslims en het aansporen van aanhangers om een gematigd leven te leiden.

De dynamische Erdogan, was niet te stoppen, en was voor zijn voltijdse politieke carrière een semiprof voetballer. In 2003 werd hij door 81 miljoen mensen in Turkije tot minister-president gekozen en sindsdien is hij bij de meerderheid van de Turken zeer populair gebleken. De verwesterde elites in Turkije, die hun moslimcultuur ontkennen en voor Europeanen proberen door te gaan, verzetten zich bitter tegen Erdogan en zijn islamitische bondgenoten.

 

De Turkse president Tayyip Erdogan begroet de mensen tijdens de vergadering van de Justice and Development Party in de Grote Nationale Vergadering van Turkije op 16 januari 2018.

Onder de voorgangers van Erdogan controleerden de alliantie van verwesterde elites en het leger de media, het onderwijs, de rechtbanken, het corps diplomatique en het grootkapitaal van de natie, allemaal met de zegen van Washington.

In de lange tijd vóór Erdogan was de Turkse parlementaire regering een slechte grap, waarvan de financiën catastrofaal waren. Turken zijn grote soldaten, koks en architecten, maar niet zo goed met financiën. In de Ottomaanse tijd werden de financiën vaak beheerd door Armeniërs, Joden en Grieken (zoals in het tsaristische Rusland).

In de afgelopen decennia hebben Erdogan en zijn AK de wankele Turkse financiën hersteld, de economie nieuw leven ingeblazen, een efficiëntere, eerlijke regering opgelegd, vrede gesloten met de rustige Koerdische minderheid, een einde gemaakt aan de vetes met de buren en het 600.000 man tellende leger gedwongen terug te keren naar de kazernes en uit de politiek te gaan. De generaals en seculiere bobo's, die sinds de Tweede Wereldoorlog 16 staatsgrepen pleegden, waren woedend.

Niet voor niets lanceerden de elite en enkele generaals in juli 2016 opnieuw een staatsgreep. De staatsgreep, samen met belangrijke legereenheden en luchtmachteenheden, kwamen in de buurt van het doden van Erdogan, maar werden vervolgens gedwarsboomd door een massale nationale volksopstand die de tanks en het vliegveld van de plotters blokkeerden. Ongeveer 10.000 mensen waren betrokken bij de staatsgreep, met inbegrip van hogere ambtenaren, academici, journalisten en twee andere belangrijke plotters: de Turkse godsdienstcultusleider Fethullah Gülen, die in de VS in ballingschap leefde; en enkele leden van de schaduwrijke Turkse inlichtingendienst MIT, die leiding gaf aan de heimelijke Turkse interventie in Syrië. De staatsgreep vond plaats op de door de VS geleide luchtmachtbasis in Incirlik. De meeste Turken geloven dat de VS achter de staatsgreep zat.

Washington is lange tijd geërgerd geweest door de onafhankelijke acties van Erdogan, met name in Syrië en Palestina. De harde rechtse regering van Israël, nu de dominante kracht in het buitenlands beleid van de VS, veracht Erdogan voor het steunen van de Palestijnse zaak. Als gevolg daarvan zijn de inlichtingendiensten, de media en het Congres van de VS bitter tegen Erdogan. Zijn opwarmende betrekkingen met Rusland hebben de VS verder geërgerd, wat heeft geleid tot meer anti-Erdogan complotten in het leger. De media in de VS blijven Erdogan op zijn grondvesten laten schudden, terwijl ze de wrede dictatuur in Egypte, een belangrijke vazalstaat tussen de VS en Saoedi-Arabië, volledig negeren.

De vijandigheid tegen Erdogan is toegenomen sinds hij deze maand een verpletterende verkiezingsoverwinning won om de nieuwe, machtige president van Turkije te worden. Hij was uitgegroeid tot de belangrijkste Turkse leider en moderniseerder sinds Atatürk, die in 1938 overleed. Als Turkije slechts olie had, zoals vóór de Tweede Wereldoorlog, zou het een belangrijke wereldmacht zijn.

Eric Margolis - een bekroonde, internationaal syndicaat columnist, schrijft en becommentarieert in de belangrijkste mediakanalen van de Verenigde Staten, Canada UK, Frankrijk, Golfstaten, Turkije, Maleisië en Pakistan.

Bron: Turkey On A Roll | OrientalReview.org