Artikel

Het "Israel Victorie Model" vereist de afschaffing van het Oslo-concept, het concept dat daarmee vrede en veiligheid zullen worden bereikt met twee staten tussen de zee en de Jordaan.

Voor het vinden van een oplossing voor een conflict of onenigheid is de bereidheid van alle partijen en wederzijds begrip vereist. Dat kan niet eenzijdig.

Dit geldt evenzeer voor de zogenaamde "tweestatenoplossing". Praktisch gezien was het nooit meer dan een "tweestaten-slogan", of een theoretisch idee - en echt niet zo'n succesvol idee. Het is zelfs theoretisch niet succesvol, omdat Israël niet kan leven met het onvermijdelijke resultaat - het verlies van de controle over gebied tussen de "rivier en de zee" in twee cruciale aspecten: Veiligheid en demografie.

Uit onze geschiedenis van bijna honderd jaar leren we dat territoriale compromissen nooit hebben gewerkt. Op het cruciale moment zeiden de Arabieren altijd "nee". Nee tegen een oplossing die op dit idee is gebaseerd, ongeacht waar de lijnen ook getrokken zijn of hoe het land ook is verdeeld. Ze verwierpen altijd de mogelijkheid van twee staten.

Dit was het geval in 1937, toen de "Commissie Peel" haar voorstel deed, en opnieuw in 1947, toen het VN Verdelingsplan werd aangenomen - hoewel de Arabieren de meerderheid van het land werd aangeboden.

Hetzelfde geldt voor de genereuze aanbiedingen door de premiers Ehud Barak (in 2000) en Ehud Olmert (in 2008), toen zij beiden de meeste Palestijnse eisen aanvaardden.

Deze Palestijnse afwijzing verklaart ook waarom bilaterale onderhandelingen - die sinds Oslo een generatie hebben geduurd - niet alleen het conflict niet hebben kunnen oplossen, maar ons ook niet dichter bij vrede, veiligheid en stabiliteit hebben gebracht.

De reden voor het verwerpingseffect is het feit dat de Arabische partijen nooit een einde aan het conflict hebben willen maken. Hun doel was altijd om het conflict met de betere hand voort te zetten. Niet het einde van het conflict, maar het einde van het bestaan van Israël.

In dit opzicht is er geen verschil tussen de verschillende Palestijnse facties, of het nu Hamas of Fatah is. Het enige verschil zit in de middelen en in hoe effectief hun verschillende methoden zijn om hun doel te bereiken. Als we dit begrijpen, begrijpen we dat bijna elk Palestijns behaalde doel Israël schaadt, en omgekeerd (op enkele uitzonderingen na). De Palestijnse verworvenheden hebben onze situatie verslechterd, zonder ons dichter bij een oplossing te brengen.

Het is ook belangrijk om te begrijpen dat alles wat de Palestijnen ooit hebben bereikt het resultaat is van onze acties. Bijvoorbeeld:

Territorium: Zij bezetten militair geen meter ervan. De Palestijnse Autoriteit is opgericht op land dat door Israël is overgedragen in het kader van de Oslo-akkoorden. Dit was na de terugkeer naar Israël van de PLO-bendes uit Tunis (verdreven uit Libanon in de Libanon-oorlog van 1982). En een ander gebied dat na de unilaterale terugtrekking (Gaza) als gevolg van een Israëlisch besluit is opgegeven.

Politieke status: De politieke status van de Palestijnen als zogenaamde "staat" bij de Verenigde Naties of andere internationale instellingen werd pas toegekend nadat Israël het model van twee staten had aanvaard, dat wil zeggen het recht op een staat tussen de zee en de Jordaan. Zolang Israël zich verzette tegen een Palestijnse staat - is dat niet gebeurd.

Ze'ev Jabotinsky stelde sinds de begindagen van het conflict een alternatieve benadering voor van het linkse idee, met dien verstande dat er geen mogelijkheid is om uit eigen beweging tot een akkoord te komen. Jabotinsky schreef over het concept van de (Kir Barzel) "IJzeren Muur". Dit is de juiste basis om ook vandaag de dag de realiteit te begrijpen:

"Dit betekent niet dat er geen overeenkomst kan zijn met de Arabieren over het Land Israël. Alleen is het niet mogelijk om uit eigen beweging tot overeenstemming te komen. Zolang de Arabieren één sprankje hoop hebben om van ons af te komen, zullen ze die hoop niet opgeven, niet in ruil voor zoetigheid en niet voor andere beloftes... De enige manier om zo'n akkoord te bereiken is de IJzeren Muur... Met andere woorden, de enige manier om in de toekomst tot een akkoord te komen is het volledig opgeven van hun pogingen om in het heden een akkoord te bereiken.

Natuurlijk zou volgens Jabotinsky het soort begrip, of de overeenkomst welke in de toekomst zou kunnen worden bereikt, heel anders van aard zijn.

Als we deze analyse aanvaarden, moeten we overgaan op een binaire benadering, met het concept van het "nulsomspel" in de strijd tussen ons en de Palestijnen, en dat in al zijn verschillende aspecten. Het overwinningsparadigma gaat er (net als de IJzeren Muur) van uit dat een akkoord in de toekomst mogelijk is, maar na de overwinning van Israël is het duidelijk en absoluut. Met andere woorden, als er een gebrek aan keuze is bij degenen die geen compromis willen (de Palestijnen).

Maar we moeten begrijpen dat het verlaten van het Oslo-concept nodig is om over te gaan naar het "Israël Victorie Model". Dat wil zeggen, het concept verlaten dat vrede en veiligheid zullen worden bereikt door twee staten tussen de zee en de Jordaan.

Uiteindelijk is de enige manier om (in de toekomst) een oplossing te vinden, het vinden van een manier om de Palestijnse Autoriteit in Judea en Samaria te koppelen aan het Koninkrijk Jordanië. Vergeet niet dat de Palestijnen van Judea en Samaria, Jordaanse staatsburgers waren tot 1988, toen de Koning dit eenzijdig en illegaal wegnam.

Israël moet terugkeren naar het klassieke zionistische idee van het creëren en veiligstellen van een kritische massa tussen de Zee en de Jordaan.

Wat bijvoorbeeld de politiek betreft, prijs ik de inspanningen van de premier om meer ambassades naar Jeruzalem te halen. Ik wil daaraan toevoegen dat de Joodse meerderheid in Jeruzalem moet worden versterkt en dat grootschalige bouw in de Joodse wijken van Jeruzalem moet worden bevorderd.

De toekomst van Jeruzalem zal in de eerste plaats worden bepaald door de feiten ter plaatse, door de duidelijke Joodse demografische meerderheid - en die uitdaging is begonnen.

Het overwinningsconcept vereist een duidelijke Israëlische aanspraak op het gebied C. Het vereist dat we het doel van Israëlische soevereiniteit in dit gebied vaststellen, ook in de Israëlische nederzettingen in Judea en Samaria en in de Jordaanvallei.

Het overwinningsconcept vereist dat Israël actie onderneemt om een einde te maken aan de door de Europese Unie gesteunde Palestijnse poging om de controle over gebieden in gebied C over te nemen.

Het klassieke zionistische concept begreep het belang van en de noodzaak om actie te ondernemen om positieve veranderingen onder ogen te zien - vooral in de demografische vergelijking. Er is niet gepoogd een vals conflict te creëren tussen onze territoriale en demografische belangen.

We moeten de kwestie Aliyah, de Joodse immigratie, weer centraal stellen op de nationale agenda. We moeten gebruik maken van de mogelijkheden die er vandaag de dag zijn om de droom te ondersteunen en te verwezenlijken, om het Joodse volk terug te brengen naar haar thuisland.

Dit zijn allemaal belangrijke beleidspunten, geleid door het beginsel van een "Israëlische overwinning".

Een dergelijk beleid moet ook een verandering teweegbrengen in de manier waarop Israël zijn public relations over de hele wereld voert en over zijn principes spreekt.

In plaats van trouw te blijven zweren aan een gevaarlijk en onrealistisch idee als Oslo, moeten de vertegenwoordigers van Israël de wereld de waarheid gaan uitleggen. De realiteit en onze echte belangen.

Gideon Sa'ar is voormalig minister van Binnenlandse Zaken en minister van Onderwijs van Israël en een vooraanstaand lid van de Likud-partij.

Tijd voor een nulsom-benadering van het Arabisch-Israëlische conflict