Het banenprogramma voor terrorisme: Palestijnen verwennen moet stoppen

Bedreigende terreur is geen manier om levensonderhoud te verdienen.

Nonie Darwish | 16 januari 2018

De Palestijnen moeten hun verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen bestaan en er niet langer op vertrouwen dat de wereld voor hen zal zorgen wanneer zij het geld van de internationale gemeenschap gebruiken om een jihad en intifada te lanceren.

De Britse vrouw Kay Wilson realiseerde zich dat blijkbaar toen een Palestijnse terrorist "een mes in haar borst ramde", en liet haar voor dood achter en vermoordde vervolgens haar vriendin, en het waren de Britse belastingbetalers die ervoor hadden betaald.

"Financiert het Verenigd Koninkrijk de terroristen die probeerden mij te vermoorden?" zo vroeg ze.

Ja, dat is het wel. "Volgens gegevens verzameld door het Israëlische Ministerie van Defensie besteedde de PA vorig jaar in totaal 1,237 miljard shekel ($ 358 miljoen), oftewel ongeveer 7% van de totale jaarlijkse begroting van de PA) aan terroristische vergoedingen.

Internationale betalingen aan Palestijnen die worden gebruikt om de terroristen in de gevangenis en hun families te betalen, dienen zowel als "beloning voor slecht gedrag" als voor een krachtige stimulans voor jongeren om terrorist te worden.

Ze zijn een banenprogramma.

Sommige Palestijnen klagen erover dat Arabische landen hen discrimineren, en gaan zelfs zo ver dat ze zichzelf slachtoffers noemen van een "schaamteloze Arabische apartheid" tegen Palestijnen.

Een dergelijke beschuldiging is oneerlijk voor veel Arabische landen, met name voor Egypte. Dat heeft het bloed van honderdduizenden burgers opgeofferd om de islamitische jihad tegen Israël te steunen.

Palestijnen hebben er belang bij steun te vragen van Arabische landen. Het waren immers de Arabische naties die de Palestijnen hebben beschaamd door de islamitische zaak van de vernietiging van Israël op zich te nemen, voor hen, waardoor ze hen tot huurmoordenaars maakten. De Palestijnen van hun kant hebben zich er nooit tegen verzet om in de Arabische val te lopen van "laten we de Joden in zee drijven". Ze leken zich er maar al te graag aan te verplichten. Nu echter, nu de Arabische landen wakker worden over de onwettige zaak om Israël te vernietigen, iets wat henzelf lange tijd heeft verwoest, is het tijd dat de Palestijnen dit voorbeeld volgen.

Decennialang is de economische stabiliteit en welvaart van Egypte opgeschort en gestagneerd in het belang van de Palestijnen. Als gevolg van de vele oorlogen met Israël om de Palestijnen te helpen, bracht Egypte er een fortuin door en verloor het een groot deel van zijn leger en zijn grondgebied op het Sinaïschiereiland en de Gazastrook. Deze oorlogen zijn allemaal gestart door de Arabische en islamitische buren van Israël, wat leidde tot migratie en lijden van miljoenen Egyptenaren die drie steden bij het Suezkanaal verlieten. Jarenlang waren Suez, Ismailia en Port Said spooksteden.

Na de verwoestingen van de oorlog in 1967 is de Egyptische economie onder het niveau van de derdewereldlanden gezonken, allemaal om het "Palestijnse" volk te steunen. Zelfs de politieke leider van Egypte, president Anwar Sadat, die vrede wilde in ruil voor de terugkeer van Egypte naar het Sinaïschiereiland, werd door Palestijnen beschuldigd van verraad, en werd vermoord door islamisten omdat hij een vredesakkoord met Israël had ondertekend.

In Egypte kregen de Palestijnen een voorkeursbehandeling boven de Egyptische burgers en gratis onderwijs aan Egyptische universiteiten. De dank die Egypte echter kreeg, was vaak het Palestijnse activisme dat de soevereiniteit van Egypte in twijfel trok.

Het huidige Egyptische grensgebied met Gaza is chaotisch en gevaarlijk. Het terrorisme heeft overal op het Sinaï-schiereiland de kop opgestoken en is vaak verbonden met Gaza. Tunnels worden niet alleen richting de Israëlische kant gegraven, maar ook onder de grens van Egypte en Gaza door om wapens en mensen in en uit Gaza te smokkelen.

Palestijnen klagen er vandaag de dag nog steeds over dat zij geen voorkeursbehandeling krijgen in Arabische landen als Irak, een door oorlog verscheurde natie die nauwelijks voor haar eigen burgers kan zorgen. Dit zijn dezelfde Palestijnen die nog maar een paar jaar geleden, in Koeweit en Irak, aan de kant van Saddam Hoessein stonden en voor hem waren, een man die Koeweit - dat de Palestijnen had gefinancierd - met ene hand vernietigde en met de andere zijn eigen volk heeft vergast.

Sinds 1948 kregen de Arabieren van de Westelijke Jordaanoever en Gaza, die zichzelf Palestijnen noemden, in veel Arabische landen, Jordanië en Libanon, een voorkeursbehandeling, en ze hebben de Arabische naties die hen onderdak boden verraden, zoals in de Zwarte September in Jordanië; door de steun aan de Iraakse invasie van Saddam Hoessein in Koeweit, waarna de Koeweiti's veel van zijn Palestijnse burgers heeft verdreven; of hun opstand in Libanon.

Nu, jaren later moet er een einde komen aan deze wereldwijde voorkeursbehandeling van de Palestijnen. In het belang van de Palestijnen moet daar een einde aan komen. De Palestijnen moeten eens gaan bedenken hoe ze voor zichzelf kunnen zorgen, net als de rest van ons. Waar ze zich ook bevinden - in Gaza, de Arabische landen of het Westen - een voorkeursbehandeling kan niet eeuwig duren, en zelfs broederlijke Arabische landen kunnen een dergelijk onnatuurlijk bestaan voor Palestijnen niet langer tolereren.

De Palestijnen moeten hun verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen bestaan en niet langer vertrouwen op de wereld om voor hen te zorgen, terwijl zij het geld gebruiken dat door de internationale gemeenschap wordt vrijgemaakt om de jihad en de intifada's te lanceren. Voorkeursbehandeling kan niet eeuwig duren en zelfs deze broederlijke Arabische landen kunnen zo'n onnatuurlijk bestaan voor Palestijnen niet langer tolereren.

Sommige Islamitische sjeiks prediken vaak dat Palestijnen niet het recht hebben om hun jihad tegen Israël te beëindigen, omdat het een islamitische zaak is en niet alleen een Palestijnse zaak.

Vandaag de dag echter hebben meerdere Arabische landen en de wereld een monster gecreëerd dat voortdurend financieel gevoed moet worden... "of anders"; met een hulpeloze en behoeftige bevolking die niet in haar eigen behoeften kan voorzien, omdat zij alleen maar getraind zijn om jihad en terreur te voeren, en dat gebruiken als chantage om te krijgen wat zij willen. Deze onmogelijke situatie is schadelijk en mag niet worden toegestaan. Geen enkele entiteit mag voor altijd toestemming krijgen om haar middelen voor terreur te besteden, terwijl van de wereld verwacht wordt dat ze hen alles verschuldigd zijn: financiële steun, banen, burgerschap en zelfs de infrastructuur die ze maar steeds blijven vernietigen.

Sinds 1948 verbiedt het beleid van de Arabische Liga het aan Arabische en moslimlanden om Palestijnen staatsburgerschap te verlenen, zogenaamd om hun "recht op terugkeer" naar Israël te behouden. In 1948 vluchtten veel Arabieren uit het nieuwe Israël tijdens een oorlog waarin de Arabische landen probeerden het land al bij zijn geboorte te doden. De Arabieren begonnen in 1956, 1967 en 1973 opnieuw oorlogen - die ze allemaal verloren. Toen de Arabieren die in 1948 gevlucht waren, wilden terugkeren, weigerde Israël, omdat ze uit eigen beweging waren vertrokken en Israël niet hadden geholpen. Het was een potentieel voor een "vijfde kolom" en daarom niet welkom om daar opnieuw te gaan wonen. Zij en hun nakomelingen zijn de mensen die nu Palestijnen worden genoemd. (De Arabieren die tijdens die oorlog in Israël bleven, zijn er nog steeds en maken ongeveer 20% uit van de bevolking van Israël en worden Israëlische Arabieren genoemd.

De moraal van het verhaal is dat als je geen oorlogen wilt verliezen, het beter is om ze niet te beginnen.

Nu lijkt de voorkeursbehandeling van Palestijnen in de Arabische landen zich echter af te sluiten. Deze verschuiving heeft ertoe geleid dat Palestijnen die gewend zijn geraakt aan een voorkeursbehandeling, hun beklag hebben gedaan. Sommigen willen net zo goed worden behandeld als de burgers van Arabische landen, anderen willen geen staatsburgerschap in hun huidige landen, maar - naar hen is verteld - dat het "recht op terugkeer" naar Israël wordt gehandhaafd. Maar omdat ze in bijna elk land dat hen heeft ontvangen, zoals Jordanië en Libanon, een opstand hebben geïnitieerd, worden ze nu ook in de Arabische landen als een potentiële vijfde kolom beschouwd.

Hoewel sommige Palestijnen misschien blij zouden kunnen zijn met het staatsburgerschap in de Arabische landen waar zij vanaf hun geboorte hebben gewoond, weigeren zij te lobbyen bij de Arabische Liga om het verbod op te heffen tot staatsburgerschap van Arabische landen in het hun geadopteerde tehuis, blijkbaar ook in de hoop van dit "recht op terugkeer".

Het is tijd dat de Palestijnen beseffen dat de Arabische landen zich niet langer een vijfde kolom kunnen veroorloven, die hun soevereiniteit onder hun burgers in gevaar kan brengen. De aanhoudende voorkeursbehandeling van de Palestijnse niet-ingezetenen in de Arabische landen door de internationale gemeenschap en supranationale organisaties, zoals de afdelingen van de Verenigde Naties, kan en mag niet langer worden getolereerd.

Jarenlang waren alle politieke en sociale instellingen van Arabische landen gewijd aan de onwettige en schandelijke missie om Israël te vernietigen. Om dit doel te bereiken hebben Arabische landen veel aan misbruik gedaan. Tot slot echter hebben de Arabische landen - en ook veel Palestijnen - zich eindelijk gerealiseerd dat de wereld het met de Palestijnse zaak heeft gehad. Van geen enkel gezond land mag worden verwacht dat het zijn vrede, leven, vrijheid en geluk blijft opofferen omwille van een suïcidale zaak om de staat Israël te vervangen door een islamitisch-Arabische staat. Het zal gewoon niet gebeuren.

De missie om de "Joden in de zee te drijven" kan niet doorgaan. Daarom moeten de Arabische landen zichzelf helpen door onmiddellijk een einde te maken aan de verlammende situatie van de Palestijnen. Enige harde liefde kan welkom zijn, toegepast door Arabische en westerse leiders op Palestijnse leiders die gewend lijken te zijn geraakt aan de verwennerij. Het bestendigen van Gaza en de Westelijke Jordaanoever als afzonderlijke entiteiten - die voortdurende steun verwachten voor de islamitische droom van het verwezenlijken van Israëls vernietiging - moet dan ook stoppen..

De Palestijnen klagen vandaag de dag dat de wereld niet meer om hen geeft. Dat is zeer waarschijnlijk waar. De wereld heeft andere, meer urgente problemen om zich zorgen over te maken - zoals te worden binnengevallen door hun buren of vanwege de toekomst van de regio en de nucleaire proliferatie. Het is hoog tijd dat de wereld eist dat de Palestijnen worden opgenomen in het VN-vluchtelingenagentschap (UNHCR), net als alle andere vluchtelingen. En dat zij worden gelijkgesteld aan waar dan ook, om een einde te maken aan dit frauduleuze "recht op terugkeer". Hoe langer de financiële hulp en de verwennerij van de Palestijnen voortduurt, als een "verzekeringspolis" om terrorisme te voorkomen, hoe langer het leed, de afhankelijkheid, de terreur en het conflict voortduren. Het is tijd dat de Palestijnen leren dat dreigen met terreur geen manier is om in hun levensonderhoud te voorzien.

Nonie Darwish, geboren en getogen als moslim in Egypte, is de auteur van het boek "Wholly Different; Why I Chose Biblical Values Over Islamic Values".

© 2018 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: The Terrorism Jobs Program: Pampering the Palestinians Must End