Geplaatst op 10 juni 2018 door Vic Rosenthal

Ik ga dit bericht maar één keer schrijven, dus let op.

Ik gebruik veel het woord "Palestijn". Het verwijst naar de Arabieren die zichzelf zo noemen. Er wordt met geen woord gerept over de Joden, die niet in Palestina wonen, omdat Palestina ophield te bestaan met het einde van het Britse mandaat, en ondanks de wensen van de Arabieren is dat vandaag de dag niet meer het geval.

Maar al te vaak bekritiseert iemand mij omdat ik het woord gebruik en daarmee de Palestijnen een identiteit geef. Dus besloot ik uit te leggen wat ik er mee bedoel.

Het betekent niet dat de Palestijnen een volk zijn dat al duizenden jaren bestaat, wat idioten als Saeb Erekat graag zeggen. De waarheid is dat de Palestijnen Arabieren van meerdere origines zijn die op een gegeven moment zijn komen wonen in het land dat we Eretz Yisrael noemen. Misschien zeggen sommigen van hen dat ze hun oorsprong kunnen vinden in de Arabische verovering in de 7e eeuw, maar ik betwijfel het. De meesten van hen zijn afstammelingen van migranten die in de tweede helft van de 19e en het begin van de 20e eeuw hierheen kwamen.

Maar telkens als hun voorouders hier arriveerden, zijn ze nu hier; en ja, ze zijn nu een volk.

Ik hoor het gebrul van verontwaardiging. Maar zoals ik al zei, let op. Ze zijn geen oude volk met hun eigen taal, cultuur en religie (tenzij hun haat en gevoel voor slachtofferschap telt als een religie), zoals het Joodse volk. Hun zelfidentificatie als volk gaat misschien terug tot het midden van de jaren zestig, toen ze door de Arabische naties en hun Sovjetmentoren werden aangemoedigd om zichzelf als zodanig te beschouwen. Zij deelden een fundamentele ervaring en een aspiratie voor de toekomst: de ervaring van onteigening en oneer, en de aspiratie om te herwinnen van wat zij geloven dat het werd afgenomen van hen.

Ik doe ze geen bijzondere gunst door ze het burgerschap toe te kennen. Ik erken gewoon een feit. Ze gedragen zich als Amalek, maar we zeggen niet dat de Amalekieten geen 'echte mensen' waren.

De Palestijnen werden een volk toen ze het Palestijnse verhaal accepteerden, net zoals het Joodse volk de Thora in de Sinaï accepteerde. Wie weet, misschien hebben ze over duizend jaar wel hun eigen taal en religie. Ze hebben al een hele verzameling feestdagen die de dagen markeren waarop er iets verkeerds met hen is gebeurd. Nakba Day kan hun Tisha B'Av zijn.

Ze hebben een cultuur die uniek is onder de Arabieren. Het gaat om hun historische gevoel van onrechtvaardigheid, hun alcoholische obsessieve zekerheid dat al hun tegenslagen andermans (meestal onze) schuld zijn, en hun eindeloze creatieve achtervolging van strategieën, tactieken en wapens waarvan ze hopen dat ze hen uiteindelijk naar hun beloofde land zullen brengen.

Kijk wat ze hebben bijgedragen aan de wereld: ze populariseerden de vliegtuigkaping, zelfmoordaanslagen, aanslagen op kinderen, "volksverzet" waarbij elke Palestijn een mogelijke messensteker of autorammer is, de Qassam-raket, de terreurtunnel en nu de vlammende vlieger. Dat is de Palestijnse cultuur en daar zijn ze trots op, op alles.

Hoewel het een inheemse cultuur is - het Palestijnse verhaal is hier, in Eretz Yisrael, gemaakt - ze kunnen niet vergeleken worden met de oudste overgebleven cultuur die met dit land verbonden is, het enige volk dat praktisch het paradigma is om te begrijpen wat een "volk" is, de enige echte inheemse cultuur die inheemse rechten op het land bezit, het Joodse volk.

Je kunt iets niet begrijpen als je het geen naam kunt geven, en je kunt niet vechten tegen wat je niet begrijpt. Dus ik zal het woord "Palestijns" blijven gebruiken, zelfs als de rechtse versie van politieke correctheid het verbiedt.

Bron: On Palestinians | Abu Yehuda