Laat Israël winnen

21 januari 2018 - door Vic Rosenthal

Waarom kunnen Israël en de Palestijnen niet met elkaar opschieten? Daniel Pipes antwoordde dat oorlogen eindigen wanneer de ene of de andere kant wint. En Israël, zegt hij, probeert niet eens om te winnen.

Overweeg eens deze twee reeksen van drie data. De eerste drie zijn 1865, 1945 en 1975 - het einde van de burgeroorlog, de Tweede Wereldoorlog en de Vietnamoorlog. Dat waren allemaal oorlogen die eindigden. Ze beëindigden de gevechten en niets is er daar meer op gevolgd. Het Zuiden is nooit meer opgerezen. De Duitsers probeerden Europa niet meer te veroveren. En Amerikanen keerden niet terug naar Vietnam.

Dan nog drie andere data: 1918, 1953 en 1967 - het einde van de Eerste Wereldoorlog, de Koreaanse oorlog en de Zesdaagse Oorlog. Die waren niet doorslaggevend. De Duitsers hebben het opnieuw geprobeerd. De Koreaanse oorlog kan op elke dag opnieuw beginnen. De vijandelijkheden tussen de Arabieren en Israël hebben zich weer hervat.

Het verschil tussen deze twee reeksen data ligt in het gevoel van nederlaag door de verliezers. In de eerste drie bestond dat gevoel wel, in de tweede niet. Een ronde verliezen in een oorlog is niet hetzelfde als een nederlaag. Verslaan betekent dat de verliezer zijn oorlogsdoelen opgeeft. Dat hebben de Amerikanen in 1975 ervaren. Overwinning betekent de vijand de wil opleggen. De vijand geeft op; de winnaar overheerst.

In het geval van Israël en de Palestijnen probeert Israël niet eens om resoluut te winnen, maar worden de Palestijnen aangemoedigd om te denken, dat als ze gewoon doorzetten, de overwinning binnen handbereik ligt.

Tot aan de Oslo-akkoorden van 1993, zegt Pipes, was het doel van Israël met de conflicten om te winnen. Soms - zoals toen Israël gedwongen werd zich in 1956 uit de Sinaï terug te trekken, of toen het in 1973 gedwongen werd om het Egyptische 3e leger te laten ontsnappen aan zijn insluiting, of toen de VS in 1973 het voor Yasser Arafat en zijn terreurbende arrangeerde om uit Beiroet te ontvluchten, en deze internationale interventie een beslissende overwinning verhinderde.

Maar sinds Oslo: "De Israëli's hebben verschillende andere benaderingen geprobeerd – verzoening, eenzijdige terugtrekking, het blussen van oplaaiende brandhaarden – maar ze hebben niet geprobeerd om te overwinnen."

Israël heeft afgezien van stappen die de PLO, en zelfs Hamas, te veel schade zou berokkenen, omdat Israël bang is in het beste geval de verantwoordelijkheid op zich te moeten nemen voor het besturen van een grote en meestal vijandige Palestijnse bevolking, en in het slechtste geval zou Israël een door Iran of ISIS gedomineerd regime naast de deur kunnen krijgen. Helaas heeft deze angst tot schandalige situaties geleid, zoals het feit dat Israël geld van de belastinginning naar de PA heeft overgeheveld, ondanks het feit dat de PA salarissen betaalt aan moordenaars in Israëlische gevangenissen. Het heeft Israël verhinderd doeltreffende maatregelen te nemen tegen het terrorisme. Het heeft gemaakt dat Israël een voortdurende stroom van aansporing tot moord getolereerd heeft in de officiële PA-media.

Pipes heeft dit al gezegd gedurende ten minste 15 jaar (hier is een vooruitziend stuk uit 2003). Hij is toen beschuldigd van wreedheid wegens het gebruik van zinnen als "het breken van hun wil" en "het verpletteren van hun hoop". Maar het punt dat hij naar voren brengt is heel rationeel: niets zou op de lange termijn beter zijn voor de Palestijnen dan om de hoop te verliezen.

Pipes zegt dat de fundamentele oorzaak van het conflict de Palestijnse verwerping is: "Het betekent nee zeggen tegen het zionisme, tegen Joden, tegen Israël: geen politieke contacten, geen economische betrekkingen, geen persoonlijke betrekkingen." Ik ben het met hem eens, maar ik wil nog een stap verder terug gaan en zeggen dat deze verwerping het gevolg is van het aanvaarden van het "Palestijnse verhaal".

Het verhaal bestaat uit twee delen:

1. Een vals historisch verhaal van een inheemse beschaving die beroofd is van zijn land door vreemde indringers; en,
2. Een hoop dat met volharding en strijd de invallers-gemeenschap (zoals de kruisvaarders) kan worden uitgezet, de Joden worden gedood of teruggestuurd naar "waar ze vandaan komen".

Gezien de eervolle Arabische cultuur van de Palestijnen, verbindt het verhaal hen aan een eindeloze strijd. Het verhaal wordt hun identiteit. Dit is één van de redenen waarom zij zich zo sterk verzetten tegen compromisoplossingen. Het opgeven van het 'recht op terugkeer' bijvoorbeeld is het opgeven van het Palestijns zijn.

Het eerste deel van het verhaal opgeven kan aanvankelijk onmogelijk zijn, omdat rationele argumenten weinig kracht hebben tegenover de emotionele betrokkenheid bij de eigen identiteit. Maar zoals Pipes stelt, is het mogelijk om de omgeving door concrete acties te veranderen, zodat duidelijk wordt dat het tweede deel een waanbeeld is.

De waan dat Israël kan worden geëlimineerd blijft na 70 jaar nog steeds bestaan, want de helft van de wereld vertelt de Palestijnen dat ze daar gelijk in hebben. En Israël werkt er niet aan om dit idee weg te nemen.

Er is een Palestijns leiderschap, de PLO en Hamas, dat de Palestijnen tegen Israël en Joden heeft opgezet en hen heeft verteld dat er geen sprake is van een echte staat Israël (zie hun landkaarten), maar slechts een tijdelijke "bezetting" van hun land.

Er is een VN, die elk jaar een "internationale dag van solidariteit met het Palestijnse volk uitroept", en die resolutie na resolutie aanneemt met het aanvallen van Israël.

Er is een UNRWA, een agentschap dat bestaat om het verhaal te onderwijzen en de groei van een bevolking van "vluchtelingen" te voeden, die hen aanmoedigt om te geloven dat ze op een dag zullen "terugkeren" naar een plaats waar ze nooit vandaan zijn gekomen.

Er is een massaal internationaal supporters-systeem van organisaties en regeringen die de Palestijnen voortdurend vertellen dat hun zaak gewoon juist is en dat men zal zegevieren.

Er is de houding van de IDF en andere Israëlische veiligheidsdiensten, die de boot niet willen laten schommelen.

Maar vandaag de dag zijn er enkele geopolitieke ontwikkelingen geweest die het voor het eerst sinds decennia mogelijk maken om het tweede deel van het Palestijnse verhaal rechtstreeks ter discussie te stellen, namelijk hun overtuiging dat het voor hen mogelijk is om te winnen.

Ten eerste is de verdeeldheid in de moslimwereld veroorzaakt door het Iraanse expansionisme. Sommige landen, zoals Saoedi-Arabië en Egypte, begrijpen dat het belangrijkste bolwerk tegen Iran in de regio hun oude vijand Israël is. Zij maken zich meer zorgen over het gevaar van een nucleair Iran dan over de vernietiging van Israël, waarvan zij zich realiseren dat het geen bedreiging voor hen vormt. Zij zijn daarom bereid de Palestijnse kwestie realistischer aan te pakken.

Ten tweede beginnen de kosten van het behouden van de corrupte Palestijnse Autoriteit en de even zozeer corrupte UNRWA, met haar exponentieel groeiend aantal "vluchtelingen", eindelijk een last te worden voor de westerse democratieën. Die beginnen zich af te vragen of het wel de miljarden waard is om deze Palestijnse fantasie te steunen.

Ten derde is er het feit dat de Trump-regering in de VS - de belangrijkste bron van steun voor de VN, UNRWA en de PA - begint met het stellen van harde vragen, en reageert met verontwaardiging als het wordt gechanteerd door terroristische milities als de PLO en Hamas. De gewelddadige Palestijnse reactie op de aankondiging van Trump over Jeruzalem, waarin de realiteit simpelweg werd erkend, waar niets aan werd afgedaan, evenals de recente extremistische tegenzin van Mahmoud Abbas trok de aandacht in de VS. En het doet geen pijn meer, want het oliebelang uit het Midden-Oosten voor de Amerikaanse economie is veel minder groot dan in het verleden.

Pipes biedt enkele concrete suggesties aan om de Palestijnen ervan te overtuigen dat ze niet zullen winnen. Naar mijn mening zijn de meest doeltreffende maatregelen die waarbij anti-Israël activiteit zal worden gestraft op een manier die rechtstreeks indruist tegen de doelstellingen van de Palestijnse beweging. Steden die als broeinesten van terrorisme worden beschouwd, moeten bijvoorbeeld van diensten worden afgesneden; de lichamen van terroristen mogen niet worden teruggegeven aan hun families; terroristische activiteiten moeten ertoe leiden dat er nieuwe of bestaande Joodse nederzettingen worden opgericht (zoals Havat Gilad, het tehuis van de vermoorde Rabbi Raziel Shevach), of officieel worden geregeld, of uitgebreid. En Israël moet de bedragen die het aan de PA overmaakt (douanerechten, enz.) verminderen met het bedrag dat de PA betaalt aan terroristen in Israëlische gevangenissen of aan de families van "martelaren".

De VS kan een einde maken aan het financiële verwennen van de PA. De UNRWA, de moeder van het verhaal, kan worden afgeschaft en de middelen kunnen worden omgeleid naar gastlanden om te betalen voor de steun, en uiteindelijk, het opnemen van Palestijnse "vluchtelingen". Echte vluchtelingen uit 1948 - misschien nog 20.000 onder hen - kunnen worden opgevangen door het normale vluchtelingenagentschap van de VN, de UNHCR.

Zoals Pipes zegt, het is een lang proces. De houding die in de loop van de tientallen jaren is ontstaan, moet zowel binnen als buiten Israël veranderen. Maar zij zullen niet veranderen tenzij wij, in Israël, een consistent programma instellen: namelijk van het zoeken naar de overwinning, en niet van een tijdelijk rust.

Bron: Let Israel win | Abu Yehuda