Jordanië kan Palestina zijn

Het is zo dat ik het eens ben met Yair Netanyahu, de 27-jarige zoon van de premier. Yair werd scherp bekritiseerd nadat hij het volgende bericht op zijn Facebook-pagina had geplaatst:

Er zal hier geen vrede komen totdat:
1. of alle Joden het land Israël verlaten.
2. of alle moslims het land Israël verlaten.
Ik geef de voorkeur aan de tweede optie.

Ik weet niet zeker wat hem ertoe heeft aangezet dit te schrijven, maar misschien was het hetzelfde wat mij ertoe bracht om te schrijven: "Ik wil dat we de Palestijnse Arabieren zien verdwijnen" - en dat vanwege de voortdurende inspanningen van de Palestijnse Arabieren om Joden te vermoorden.

Iedereen heeft zo zijn breekpunt. De mijne was het besluit dat een Palestijnse Arabische moordenaar vorige week nam om op een zwangere vrouw te schieten, terwijl er toch genoeg geüniformeerde soldaten in de buurt waren. Niet dat het acceptabel zou zijn om soldaten bij een bushalte neer te schieten, zoals een andere Palestijnse Arabische moordenaar de volgende dag deed, maar het is dan tenminste mogelijk om te beweren dat je in oorlog bent en dat militairen de doelen zijn.

Dat zou natuurlijk betekenen dat de Palestijnse Arabische moordenaars ook vijandelijke strijders zijn en moeten worden behandeld als militaire doelwitten, niet als "criminelen", die worden gearresteerd en naar waarschijnlijk de meest comfortabele gevangenis ter wereld (behalve Scandinavië) worden gestuurd, waar ze met hun vrienden kunnen studeren en tv-kijken.

Hoe dan ook, Yair en ik hebben ons breekpunt bereikt. Er zijn bijna dagelijks moorden en pogingen tot moord. We probeerden afspraken te maken, hun levensomstandigheden te verbeteren, de minimale hoeveelheid geweld te gebruiken die nodig is om onszelf te beschermen. We kloppen op daken, schieten rubberen kogels af, geven werkvergunningen af, ontmantelen gemeenschappen omdat er aanspraak wordt gemaakt op Palestijns eigendom, we keuren steeds weer dezelfde bouwplannen goed zonder te bouwen. Maar zij doden Joden.

Ik heb vandaag een zeer interessant artikel van Abe Haak gelezen over de mogelijke scenario's wanneer de Palestijnse Autoriteit uiteenvalt - wat ze zeker binnenkort zal doen - wanneer Mahmoud Abbas sterft of anderszins de teugels loslaat. Haak verwacht dat de gebieden A en B in chaos zullen opgaan wanneer de verschillende Palestijnse facties het gaan uitvechten. Fatah zal een strijd zien tussen verschillende strijdende partijen, die ook het hoofd zullen bieden aan de PFLP, Hamas, ISIS, en wie weet welke andere groepen. Om een aantal van dezelfde redenen waarom Israël Gaza niet wil heroveren, zal Israël ook niet proberen om de dagelijkse controle over heel Judea en Samaria te heroveren.

Na de ineenstorting van de PA zullen de omstandigheden snel van kwaad tot erger gaan, wat zal leiden tot een massale vlucht van vluchtelingen naar Jordanië, waarvan Haak verwacht dat die in de honderdduizenden zal lopen. Hij schrijft:

Naarmate de kritieke voorraden afnemen en de levensomstandigheden verslechteren, zullen de meest wanhopige gewapende groepen risico's nemen door hen aan te vallen die hen omringen. Het geweld dat onvermijdelijk zal uitbarsten, zal echter niet leiden tot een duidelijke overwinning voor welke factie dan ook, zoals Hamas in Gaza in 2006 deed. Eventuele overwinningen zullen lokaal en beperkt zijn. Dat komt omdat de gebieden A en B noch de territoriale aaneengeslotenheid, noch de binaire politiek van Gaza bezitten. In plaats daarvan zal de ene stad naar Hamas gaan en de andere bij Fatah blijven. In de ene buurt zal de PFLP dominant blijven, in een andere buurt zullen de ISIS-loyalisten de wacht houden."

Haak gelooft dat Jordanië gedwongen zal worden om, met medewerking van Israël, de controle over de gebieden A en B over te nemen om zo de vluchtelingenstroom in stand te houden. Er zal een soort "Jordaanse optie" ontstaan. Haak en zeker velen in onze regering en in de IDF zouden dit toejuichen. Wat kan er beter zijn? Er zou geen Palestijnse staat zijn en we zouden onze ongemakkelijke maar relatief stabiele "vrede" met Jordanië kunnen voortzetten. Jordanië zou het stabiele bestuur bieden dat de PA nooit heeft gedaan.

Helaas betekent dit - ongeacht wie de zakken van de grote Arabische bevolking in de gebieden A en B controleert - dat de blijvende stabiliteit van de Jordaanse monarchie geenszins een gegeven is - en dat er nog steeds enorme aantallen vijandige Palestijnse Arabieren in de buurt van onze dichtbevolkte gebieden zijn. En het betekent dat Joden die in ons historische vaderland Judea en Samaria wonen, niet minder aan terrorisme worden blootgesteld dan nu het geval is - mogelijkerwijs meer, omdat de toegang tot gebieden A en B dan internationale incidenten zouden worden.

De kaart van de gebieden A, B en C is gefragmenteerd. Gebieden A en B (groen op de kaart) zijn Palestijnse steden en dorpen, en gebied C (wit) zijn de Joodse gemeenschappen, wegen, militaire reservaten, kleine Arabische nederzettingen en leeg land. Er is weinig aaneengeslotenheid. Het zou ook moeilijk of onmogelijk zijn om gebied C af te schermen van A en B. Het is moeilijk in te zien hoe Jordanië de controle over A en B in praktische zin kan gaan uitoefenen, vooral omdat de huidige grens tussen Israël en Jordanië in de Jordaanvallei ligt, een natuurlijke barrière die absoluut onder Israëlische controle moet staan om het land te verdedigen tegen aanvallen vanuit het oosten. Tot slot is het bijna zeker dat de gewelddadige facties zich zullen verzetten tegen het opleggen van een controle.

Er is echter nog een andere "Jordaanse optie". En de door Haak voorspelde bijna zekere vlucht van vluchtelingen biedt een kans om deze te actualiseren. Dit is natuurlijk om - met zowel positieve beloningen als negatieve sancties - de trek van de meerderheid van de Arabische bevolking vanuit Judea en Samaria naar Jordanië aan te moedigen.

Alvorens verontwaardiging uit te spreken over de suggestie om zich bezig te houden met "etnische zuivering", moet worden opgemerkt dat de meeste plannen voor "twee-staten" de onvrijwillige verwijdering van tien- tot honderdduizenden Joden uit hun huizen in Judea en Samaria inhouden. Merk ook op dat de vluchtelingen op de vlucht zijn voor een onleefbare situatie, waarin de levering van voedsel en brandstof onzeker zal zijn en vuurgevechten tussen de facties gebruikelijk zullen zijn.

Jordanië zal massale internationale hulp nodig hebben om de vluchtelingen te hervestigen, maar gezien het feit dat dit een langverwachte oplossing is voor een groot deel van het Palestijnse probleem (Gaza blijft), en het einde van de miljoenen die jaarlijks worden besteed aan het in stand houden van de fictie van een onafhankelijk "Palestina" - een fictie die overigens niet meer is dan een excuus om een voortdurende oorlog tegen de Joodse staat te rechtvaardigen - zal het goedkoop zijn voor deze prijs.

Er bestaat ook nog de mogelijkheid dat de Hasjemitische monarchie niet aan de macht kan blijven na een instroom van Palestijnse Arabieren. Het is niet duidelijk waarom dit waarschijnlijker zou zijn dan tussen 1948 en 1967, toen die Arabieren ook onder (illegale) Jordaanse soevereiniteit zaten, terwijl ze in Judea en Samaria woonden, of dat het waarschijnlijker zou zijn dan wanneer een "Jordaanse optie", zoals Haak voorstelt, zou worden geïmplementeerd. De Hasjemieten zijn een minderheid, en instabiliteit is een manier van leven in de regio.

Politiek analist Dr. Martin Sherman heeft uitvoerig gesproken over het idee om de Arabieren te stimuleren de gebieden te verlaten. Hij noemt zijn plan "Het humanitaire paradigma", omdat hij het alternatief ziet als de zeer onmenselijke instelling van oorlog. Ik houd van zijn keuze voor het woord "paradigma" omdat het serieus nemen ervan een paradigmaverschuiving vereist.

Wat er is gebeurd, is dat degenen die geloven dat er nooit een Joodse staat had mogen zijn - de Arabische wereld, de andere moslimlanden, een groot deel van Europa, de Sovjet-Unie - dat zij erin geslaagd zijn een sfeer te creëren waarin de enige mogelijke "oplossingen" voor het conflict over het bestaan van Israël, die oplossingen waren waarmee Israël zou ophouden te bestaan. Dus de Arabische vluchtelingen werden in 1948 niet opgenomen, UNRWA werd opgericht om de vluchtelingenpopulatie te vergroten en hun irredentistische vurigheid in stand te houden [om hun gebied te vregroten], er werd enorme druk uitgeoefend op Israël om de uitkomst van de oorlog van 1967 om te keren, en de Oslo-akkoorden en het "vredesproces" werden door de wereld omarmd.

Maar de Palestijnse Arabieren hebben door hun acties consequent bewezen dat Meir Kahane, Yair Netanyahu, Martin Sherman en ik gelijk hebben. Coëxistentie in hetzelfde land is onmogelijk, en Israël kan niet overleven binnen wat Abba Eban de "Auschwitz grenzen" noemde - noch móet ze dat (maar dat is een ander verhaal).

Vandaag de dag heeft de aard van de Palestijnse politiek, samen met de Iraanse dreiging richting de Arabische wereld, en de beeldenstorm van de Trump-regering, ons eindelijk de kans gegeven om de noodzakelijke paradigmawisseling tot stand te brengen. Die kans komt er misschien niet weer. We moeten die kans grijpen.