Moeten al onze inwoners staatsburgers zijn?

2 april 2018 - door Vic Rosenthal

Iemand stelde me een vraag op Facebook. De sociale media vereisen dat alle antwoorden worden gegeven terwijl je op één voet staat. Maar aangezien ik geen Hillel ben, presenteer ik hier mijn antwoord terwijl ik op beide voeten sta.

Dus hier is de vraag (ik parafraseer): Is niet de enige rechtvaardige en praktische oplossing voor uw conflict met de Palestijnen om slechts één staat tussen de Jordaan en de Middellandse Zee te creëren, en iedereen gelijke rechten te geven? Maak alle Arabieren in de regio tot burgers. De collega voegde iets toe over het recht op terugkeer voor 'vluchtelingen' die elders wonen; maar daar kom ik later nog op terug.

Er zou een aanvaardbare eenstaatoplossing kunnen zijn. Maar die kan niet worden gecreëerd door simpelweg alle inwoners in alle opzichten gelijke rechten te geven.

Ten eerste wordt hier aangenomen dat elk land net zo zou moeten zijn als Canada of de Verenigde Staten, een staat voor de burgers. Maar Israël is dat niet. Het is de natiestaat van het Joodse volk. Dat impliceert dat er een verschil moet zijn tussen de status van Joden en die van andere burgers. We doen ons uiterste best om erop aan te dringen dat Arabische en Joodse burgers van Israël precies dezelfde rechten hebben, en dat is waar - tot op zekere hoogte. Maar in sommige belangrijke opzichten is dat niet het geval. Ik kan mijn Joodse neef in Amerika bellen en hem uitnodigen om in Israël te komen wonen, en de regering zal hem dat toestaan en hem zelfs speciale voordelen geven. Een Arabische burger kan dat niet. Dit is een fundamenteel punt, een uitleg van wat het betekent om te zeggen dat de staat toebehoort aan het Joodse volk en niet maar aan iedereen die hier woont, ook al heeft iedereen het recht om in de Knesset vertegenwoordigd te zijn.

De natiestaat van het Joodse volk moet, als het al zijn burgers toestaat te stemmen, een Joodse - nee, een zionistische - meerderheid hebben. Zo niet, dan zou de Knesset kunnen stemmen om de speciale status van het Joodse volk op te heffen. Er is een geschil over het aantal Arabieren in de regio, hoewel het betrekkelijk zeker is dat Joden nog steeds de meerderheid zouden vormen, vooral als Gaza er niet bij wordt betrokken. Maar de Arabieren zouden de steun kunnen hebben van linkse Joden en misschien ook wel van politieke opportunisten. Er zouden massale campagnes kunnen komen (ongetwijfeld betaald door de Europese regeringen en het Nieuw Israëlisch Fonds) ter vermindering van de Joodse meerderheid, en het wijzigen van de staatssymbolen, om zelfs verzwakking of intrekking van de Terugkeerwet te bevorderen. Dat zou kunnen gebeuren.

De Joodse staat is een toevluchtsoord voor vervolgde Joden uit de diaspora, maar ook een reservoir en broedplaats van de Joodse cultuur. Gezien de mate van assimilatie in de diaspora kan men zich vandaag de dag voorstellen dat het Joodse volk uit de geschiedenis zou verdwijnen als er geen Joodse staat zou zijn om haar te blijven voeden. Het Joodse karakter van de staat wordt nog steeds aangevallen en moet absoluut worden beschermd.

Betekent dit dat Israël nooit mag overwegen om Judea en Samaria te annexeren, land dat aantoonbaar (en daar zijn veel argumenten voor) aan Israël toebehoort en om strategische redenen onder onze controle moet blijven, uit angst om haar zionistische meerderheid te verliezen? Niet noodzakelijk.

In sommige landen is de overgrote meerderheid van de inwoners staatsburger. Maar dat geldt niet in het algemeen, vooral niet in het Midden-Oosten. In Jordanië en Saoedi-Arabië is slechts ongeveer 70 procent staatsburger, in Libanon 75 procent en in Bahrein 48 procent. Een extreem voorbeeld is Qatar, waar minder dan 15 procent van de inwoners staatsburger is.

Maar, zegt u, de meeste van deze landen zijn niet democratisch. Welnu, in het oude Athene, waar het woord 'democratie' zijn oorsprong vond, was slechts 10-20 procent staatsburger. Maar ik begrijp het punt. Het is democratischer als een groter deel van de bevolking de rechten en plichten van het burgerschap deelt. Toch is echte democratie in het breekbare Midden-Oosten, waar etnische conflicten eerder regel dan uitzondering zijn, vaak eerder theoretisch dan reëel. Zowel Libanon als Irak zijn theoretisch democratische republieken, maar hun verkiezingen verlopen langs strikt etnische lijnen, en het is moeilijk te zeggen dat de "democratie" hun inwoners ten goede komt.

Democratie is geen absolute democratie. Wat het betekent en hoe het wordt uitgevoerd varieert van plaats tot plaats en van tijd tot tijd. Zelfs de meest democratische landen leggen beperkingen op aan immigratie, aan het kiesrecht (denk eraan dat in de meeste staten van de VS het stemrecht van veroordeelde misdadigers wordt beperkt, en in sommige gevallen permanent) en ook het recht op naturalisatie van niet-staatsburgers. Gezien de druk die op Israël wordt uitgeoefend door de vijandigheid van zijn buren - en zelfs de vijandigheid van een groot deel van de wereld - is het naar mijn mening wonderbaarlijk dat het zelfs maar democratisch is zoals het is, met name als het gaat om de volledige burgerrechten die de 1,5 miljoen Arabische burgers genieten.

Een van de meest liberale beleidsvormen in verband met het burgerschap is de praktijk om dit automatisch toe te kennen aan elk kind dat op nationaal grondgebied is geboren. Interessant is het dat zelfs in de ontwikkelde wereld het staatsburgerschap op grond van het geboorterecht ongewoon is: slechts 30 landen (van de 194 VN-lidstaten) kennen automatisch het staatsburgerschap toe aan kinderen die op hun grondgebied zijn geboren, waarvan de VS en Canada de belangrijkste zijn. Geen daarvan bevindt zich in het Midden-Oosten. Pakistan is het enige land in Azië dat dit recht verleent (maar er is een uitzondering: als de vader als "staatsvijand" wordt beschouwd).

Mijn Facebook-kennis noemde een "recht op terugkeer voor 'vluchtelingen' die elders wonen". Deze eis, die tot in het oneindige wordt herhaald door antizionisten, is juridisch onverdedigbaar en praktisch onaanvaardbaar. Het wordt niet ondersteund in het internationaal recht. Bovendien wordt de onhoudbare definitie van de Palestijnse vluchtelingenstatus als een erfelijk goed niet toegepast op enig andere vluchtelingenbevolking. Het werd uitgevonden - samen met beleid om de hervestiging van de vluchtelingen of hun nakomelingen overal - behalve in Israël - te voorkomen, om de groei van deze bevolking (vandaag meer dan 5 miljoen) aan te moedigen en hen te indoctrineren met het idee dat ze op een dag zouden kunnen "terugkeren naar hun huizen". Dit is een wrede uitbuiting van onschuldige mensen als een wapen in de voortdurende oorlog tegen de Joden.

Wat op dit punt "rechtvaardig en praktisch" zou moeten zijn, betekent de uitbanning van de Joodse staat en de vervanging ervan door een andere met een Arabische overheersing en een gedominerende staat, bovenop de 22 die er al in de regio bestaan. Het lijkt redelijk om aan te nemen dat de Joden in Israël hier niet warm voor lopen en het moet dus duidelijk zijn dat dit plan, een zogenaamd vreedzame oplossing, in feite tot oorlog zou leiden.

Hoewel als argument kan worden aangevoerd dat de Arabische bevolking van Judea en Samaria een soort zelfbeschikkingsrecht heeft dat niet wordt gehonoreerd - kan ook worden gezegd dat de heerschappij van de autonome Palestijnse Autoriteit vandaag de dag zelfbeschikking inhoudt - en zou een volledige verwezenlijking van wat de Palestijnen zien als hun rechten, het einde betekenen van Israël als Joodse staat. Dat wil zeggen, zelfbeschikking voor het pas opgerichte "Palestijnse volk" zou ten koste gaan van de Joodse zelfbeschikking en mogelijk van het overleven van het Joodse volk.

En ik geef toe dat ik bevooroordeeld ben. Ik geef toe dat ik meer om mijn volk geef dan om de Palestijnen. Veel meer, en niet alleen om de voor de hand liggende reden dat de Palestijnse Arabieren ons de afgelopen ongeveer honderd jaar bijzonder onvriendelijk zijn gezind. Er is een menselijke drang naar cultureel zelfbehoud, net als het er is voor een individueel zelfbehoud, hoewel het kan worden onderdrukt in ongezonde culturen - net zoals ongezonde individuen soms de wil verliezen om te overleven of zelfs zelfmoord plegen.

Laten we dus aannemen dat Israël op een gegeven moment in de toekomst Judea en Samaria zou gaan annexeren. Ik kan geen juridische, morele of praktische reden vinden om automatisch het staatsburgerschap toe te kennen aan alle Arabische ingezetenen, zoals mijn gesprekspartner suggereert, maar wel genoeg redenen om dat niet te doen. Gezien de extreme en gewelddadige vijandigheid van een groot deel van de Arabische bevolking in het gebied tegen Israël en de Joden, lijkt het alleen maar redelijk dat Israël het Pakistaanse voorbeeld zou volgen en "staatsvijanden" van het staatsburgerschap uitsluit.

Links betoogt wel dat we ofwel een opdeling van ons land accepteren volgens de wapenstilstandslinies van 1949 of iets dat daar in de buurt ligt - en dat we ons vermogen verliezen om het land te verdedigen - oftewel dat we dan hun rampzalige versie van een eenstaatoplossing krijgen. Maar er zijn tal van andere mogelijkheden, en een van de sleutels om dat te ontwikkelen, is het inzicht dat niet elke inwoner een staatsburger moet worden.

Bron: Must all our residents be citizens? | Abu Yehuda