Historische lessen uit jarenlang leven onder de fundamentalistische islam

(Door: Majid Rafizadeh op 19 februari 2018 – Vertaling: “Wachteres” en “Henk V.”)

De generatie van mijn vader leefde in Iran in een omgeving, waarin de islamitische partij van de geestelijkheid van het land zichzelf listig voorstelde als een partij die geen kwade bedoelingen in de zin had, die de mensen ondersteunde, en die niet geïnteresseerd was in macht. Dus dachten veel Iraniërs vóór de revolutie niet dat de partij van Khomeini de gruweldaden zou plegen die ze nu begaat of dat zij zo’n onverbiddelijke honger naar macht zou hebben.

In Iran werd mijn generatie, de eerste nadat de fundamentalistische islam aan de macht kwam, de Verschroeide Generatie (Perzisch: Nasl-e Sukhteh) genoemd. Onze generatie verdiende deze naam, omdat wij de wreedheid van het islamitische en theocratische regime moesten doorstaan, ​​vanaf het moment dat we werden geboren tot aan de volwassenheid. Deze wreedheid behelsde de genadeloze inspanningen van het regime, zoals massale executies, om zijn macht te vestigen, zijn barbaarse en beperkende regels op te leggen en kinderen te hersenspoelen en de jongere generatie te indoctrineren met zijn extremistische ideologie via verschillende methoden, waaronder basisscholen, universiteiten, door de staat gecontroleerde mediaverkooppunten, imams en lokale moskeeën en het propageren van spreekkoren zoals “Dood aan Amerika” en “Dood aan Israël”.

Vrouwen en mannen werden gescheiden. Tieners mochten niet deelnemen aan dagelijkse activiteiten die door het grootste deel van de wereld als onschadelijk werden beschouwd. Elke vorm van plezierige sociale activiteiten was uitgesloten, zoals luisteren naar muziek, dansen, drinken, uitgaan, vrouwen mochten niet deelnemen aan een schaakkampioenschap, tenzij zij een hijab droegen, of een voetbalwedstrijd of een ander sportevenement bijwonen als er mannen in speelden. Als het je liet lachen, als het je hoop gaf, dan was het waarschijnlijk tegen de wet, zoals wat er gedragen kon worden, met wie je mocht praten, waar je naar kon luisteren en of je al dan niet bidt of vast tijdens Ramadan. Zelfs de meest persoonlijke en privékwesties werden de taak van de troepen van het regime [De ’hoeders van de revolutie’].

Het voornaamste doel van deze beperkingen en van de intense controle van de mensen, vooral van de jongeren, was dat het regime zijn islamitische agenda zowel in eigen land als daarbuiten zou uitbreiden. Deze wetten werden afgedwongen met wrede en gewelddadige straffen, zoals openbare geseling en de dreiging van nog meer nare gevolgen, waaronder steniging, publieke ophanging en amputaties. Mijn generatie is opgevoed in een atmosfeer van angst. Terwijl de rest van de wereld moderner werd en zich ontwikkelde, bleven wij worstelen met de volgende islamitische wetten en beperkingen, waaraan men zich onmogelijk kon houden.

De ervaringen van mijn generatie in Iran moeten worden gezien als een les voor het Westen. Bijna alle overheidsmedewerkers (en niet-overheidsmedewerkers) hebben de macht die deze islamieten zouden kunnen uitoefenen, onderschat. Waarschuwingssignalen werden over het hoofd gezien. Niemand geloofde dat zo’n enorme verandering kon plaatsvinden en kon worden afgedwongen. Velen onderschatten de misdaden die deze islamieten bereid waren te plegen om hun macht te behouden, zodra ze zeggenschap kregen. Tot op de dag van vandaag laten zij zien dat er geen grenzen zijn aan de wreedheid en het gebrek aan menselijkheid die zij aan de dag leggen, zoals het uitvoeren van massa-executies, het terechtstellen van kinderen en zwangere vrouwen, steniging, amputaties, openbare ophanging, geseling, marteling en verkrachting, alleen maar om aan de macht te blijven.

Velen onderschatten de gladde verkooppraatjes strategie die deze islamieten decennia lang gebruikten om de macht te grijpen. De radicale groepering van Ayatollah Khomeini bedroog veel Iraniërs en de internationale gemeenschap door hen te laten geloven dat ze vreedzame en aan God toegewijde mensen waren. Zodra ze de macht hadden, werd de waarheid onthuld; tegen die tijd was het te laat om het misbruik dat zich openbaarde te voorkomen.

De generatie van mijn vader leefde in Iran in een omgeving, waarin de islamitische partij van de geestelijkheid van het land zichzelf listig voorstelde als een partij die geen kwade bedoelingen in de zin had, die de mensen ondersteunde, en die niet geïnteresseerd was in macht. Dus dachten veel Iraniërs vóór de revolutie niet dat de partij van Khomeini de gruweldaden zou plegen die ze nu begaat of dat zij zo’n onverbiddelijke honger naar macht zou hebben.

Integendeel, in die tijd was het land van mening dat het zich op een geëffend pad naar de democratie bevond, zonder dat het de verwachting had dat het ooit terug zou keren naar een barbaars tijdperk. Zelfs de toenmalige Amerikaanse president Jimmy Carter beschouwde Khomeini als een goede, religieuze en heilige man. Volgens recentelijk vrijgegeven documenten maakte de regering-Carter zelfs de weg vrij voor Khomeini om terug te keren naar Iran. Veel internationaal bekende wetenschappers, zoals Michel Foucault, hadden grote waardering voor de islamitische revolutie. Het enthousiasme van Foucault wordt zichtbaar in zijn artikelen in Europese kranten, geschreven vlak voor en na de revolutie.

Ze brachten zichzelf in beeld als leiders van het volk, als religieus en als vredelievend. Toen de fundamentalistische islamieten echter eenmaal de macht in handen hadden, brak de hel los. Zodra ze het land in hun greep hadden, schakelden ze over om één van de meest meedogenloze regimes uit de geschiedenis te worden. Eenmaal aan de macht, lieten ze hun ware gezicht zien; op dat moment was er geen weg terug.

Duizenden en duizenden mensen werden alleen maar geëxecuteerd omdat ze hun mening gaven. Velen stierven ook voor misdaden die ze waarschijnlijk niet hadden begaan. De islamitische wet (sharia) van de heersende sjiitische partij werd aan iedereen opgelegd. Vrouwen werden gedwongen om een ​​hijab te dragen en hun rechten werden hen ontnomen. Ze konden het land niet meer verlaten zonder de toestemming van hun echtgenoten. Een vrouw kon geen beroep uitoefenen als haar man er niet mee instemde. De getuigenis van vrouwen voor de rechtbank, onder de sharia, is maar de helft waard van die van de man. Vrouwen mogen bepaalde vakken of beroepen, zoals rechter zijn, niet uitoefenen. Het is vrouwen verboden sportstadions te betreden of naar mannensport te kijken. Vrouwen hebben recht op half zoveel erfenis als hun broers of andere mannelijke familieleden.

Velen waren geschokt dat deze politieke partij, die sprak over de religie van de vrede, tot dergelijke dingen in staat was. De Iraniërs hebben zich niet zonder meer aan deze nieuwe wetten onderworpen; ze kwamen protesterend in opstand. Deze opstand stuitte op marteling, verkrachting en de dood. Terwijl het regime erop gebrand was om iedereen die het waagde hem te weerstaan weg te vagen, restte de mensen geen andere keuze dan zich over te geven. De dagelijkse activiteiten van iedereen waren nu onderworpen aan het kritische toezicht van de fundamentalistische islamieten.

In een periode van vier maanden werden ongeveer 30.000 politieke gevangenen eenvoudigweg opgehangen voor vermeende loyaliteiten aan anti-theocratische verzetsgroepen, voornamelijk de PMOI – incidenten die grotendeels werden genegeerd door de media.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de islamitische gruweldaden, die een eens bloeiend en zich moderniserend land hebben veroverd. Informatie over hun misdaden tegen de mensheid zou verschillende boeken vullen. Als je al vindt dat dit erg slecht is geweest, dan moet je begrijpen dat de realiteit nog veel erger is. De Islamitische Republiek Iran werd volgens Human Rights Watch de wereldleider in het executeren van kinderen. De wettelijke leeftijd voor meisjes om te trouwen werd teruggebracht tot 9 jaar. Vrouwen hadden de goedkeuring van hun ouders nodig om te trouwen en meisjes konden geen bezwaar maken tegen de beslissing van hun voogd om hen uit te huwelijken.

Het is misschien moeilijk te geloven dat zo’n moorddadige kracht zo gemakkelijk en snel aan de macht kon komen. Wat men moet begrijpen, is dat de fundamentalistische islamieten en hun volgelingen tientallen jaren heimelijk in een samenleving bezig zijn geweest om de mensen te misleiden en om aan de macht te komen. Iran was een zorgvuldig geplande overname, die niemand zag aankomen. De bereidheid van de fundamentalistische islamieten om geduld te oefenen om volledige controle over de samenleving te krijgen, kan niet worden onderschat.

Ondanks dat de mensen zich in alle vrijheid hierin kunnen verdiepen, zullen velen nog steeds denken dat het onmogelijk is dat zoiets in hun land gaat gebeuren. Wat ze niet begrijpen, is dat Iran een voorbeeld is van hoe succesvol deze zorgvuldige greep naar de macht kan zijn. Als zij deze slimme en berekenende strategieën zien, passen fundamentalistische islamieten in andere landen, waaronder het Westen, dezelfde strategieën toe op hun weg naar het grijpen van de macht. Het is een rustig, subtiel proces, tot het moment waarop men wakker wordt zonder rechten, in een cultuur van angst en zonder een belofte dat men in vrijheid zal leven of zelfs de volgende dag zal zien.

Nu hebben die islamieten, waar bijna iedereen luchthartig over deed, niet alleen al bijna vier decennia de macht; ze hebben hun expansionistische ideologie uitgebreid naar andere naties en hebben de eerste prijs gewonnen als ’s werelds toonaangevend, door de staat gefinancierd, terrorisme en als een van de leidende beulen van de wereld.

Dit is een geschiedenisles die westerse en niet-islamitische landen niet kunnen negeren. Het gaat niet alleen om de geschiedenis; het gaat om wat er op elk moment kan gebeuren, in welk land dan ook. Het gaat om wat er nu gebeurt, onder onze neus – in Oost-Azië, Canada, Zuid-Amerika en Europa. De enige verdediging ertegen is dat het wordt herkend en dat men de confrontatie aangaat met de wortels ervan, voordat het de kans krijgt om uw politici voor zich te winnen. Zodra die zich drukker maken om hun populariteit bij de kiezers dan om de toekomst van het land dat u hen laat leiden, bent u de klos. Zodra er controle is over de stembus, zal er meer en meer controle over elk aspect van uw leven komen, waarbij elke toekomst die u gepland heeft, wordt vernietigd en wordt het land, waar u ooit van hebt gehouden, in puin achtergelaten..

(Dr. Majid Rafizadeh, is een business strateeg en adviseur, een in Harvard opgeleid geleerde, politicoloog, bestuurslid van Harvard International Review en president van de International American Council on the Middle East. Hij is auteur van verschillende boeken over de islam en over het buitenlands beleid van de VS. Hij is te bereiken via Dr.Rafizadeh@Post.Harvard.Edu)

Vertaling door: “Wachteres” en “Henk V.”

© 2018 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: History Lessons from Years Under Islamism