23 juli 2018 - door Vic Rosenthal

De basiswet "Israël als natiestaat van het Joodse volk" werd enkele dagen geleden eindelijk aangenomen.

De praktische, concrete gevolgen zijn minimaal. Er zullen noch meer noch minder Arabische verkeersborden komen. Niemand verliest zijn stemrecht of het recht om in de Knesset, of als rechter te fungeren als gevolg van deze wet. Niemand zal worden uitgezet of gevangengezet. Geen enkele religie zal worden verboden, geen enkele krant zal worden gesloten. Zoals Eugene Kontorovitsj zei, staat er niets agressiefs etnisch-nationalistisch in dan in welke andere nationale grondwet dan ook, waaronder de grondwet van de voorgestelde staat "Palestina", die stelt dat Palestina een Arabische natie is, dat de nationale godsdienst de islam is, en dat de bron van wetgeving de shari'a is en dat de nationale taal het Arabisch is.

Het meest controversiële deel ervan verklaart dat de "staat de ontwikkeling van Joodse regeling als nationale waarde beschouwt en zal handelen om zijn vestiging en consolidatie aan te moedigen en te bevorderen." Iets waar Kontorovich nota van neemt is dat het eenvoudig een herbevestiging is van de verplichting om een "Joodse regering op het land" af te sluiten die in het Britse Mandaat wordt verklaard. Een groot deel van de wet is een herhaling van ideeën die in de Verklaring van Onafhankelijkheid naar voren kwamen.

Als je me niet gelooft, lees het dan. Vertel me dan precies hoe het "de dood van de democratie" in Israël zou zijn.

Als u luistert naar de Arabische leden van de Knesset, en de vertegenwoordigers van de EU, en talloze regeringen in het Midden-Oosten, Israëlisch links, de ADL en de Unie voor Hervormingen, en het jodendom in de VS, dan zult u horen dat de nieuwe wet als de Neurenbergse Wetten van Hitler zouden zijn en dat de Confederatieverklaring van Onafhankelijkheid in één wet is samengebracht. Maar er zit niets racistisch in.

De hysterie is opmerkelijk, maar niet omdat de wet iets nieuws zegt. Een deel van de oppositie is gewoon politiek, omdat ze werd aangenomen door een Likud-regering met aan het hoofd Benjamin Netanyahu. Tzipi Livni verklaarde dat het enige doel van de wet was om Netanyahu te helpen in de volgende verkiezingen (inderdaad zou dat moeten). De definitieve versie die door de Knesset werd aangenomen, was in veel opzichten veel zwakker dan de oudere versies; maar dit deed over het algemeen niets af aan de woede die het in de Knesset teweegbracht.

Om te begrijpen wat er aan de hand is, hoef je niet meer naar de wet te kijken; je moet naar de tegenstanders kijken. Hun probleem ligt niet bij de (minimale) praktische gevolgen van de wet of bij de mogelijke interpretatie van de een of andere clausule. Hun probleem ligt bij het hele idee.

De wet is als een krachtige röntgenstraal, die de aan- of afwezigheid van de zionistische botten blootlegt in degenen waar hij op schijnt.

Natuurlijk hadden de Arabische leden van de Knesset er zo'n een hekel aan dat ze het verscheuren. Hun overtuiging, zoals Avi Dichter zei, een van de oorspronkelijke schrijvers van de wet, is dat dit land alleen hun geboorteland is. Dat is niet verwonderlijk. Het is waarschijnlijk waar dat de Arabische Knessetleden extremer zijn dan de meeste van hun kiezers, maar het is ook waar dat er een sterke stroming van nationalisme in de Arabische burgers van Israël is, wat natuurlijk in conflict is met het zionisme. Dit conflict zal niet verdwijnen door te doen alsof het er niet is. Of we zullen het idee van een Joodse staat opgeven, óf de Arabieren zullen eraan wennen, óf we zullen met hen een nieuwe oorlog om het idee voeren. Er zijn geen andere alternatieven.

De Europeanen en de Amerikaanse hervormingsjoden hebben zich altijd ongemakkelijk betoond bij het idee van een Joodse staat. Ze hebben een hekel aan nationalisme en verwarren nationalisme met racisme. Maar het zionisme is geboren als reactie op de Europese racistische Jodenhaat en is het enige antwoord daarop (en zo blijkt, ook op de moslim-jodenhaat). Dit is niet alleen Herzl's theorie of de mijne; het is een feit dat empirisch is en wordt aangetoond door de geschiedenis en de actualiteit. De Amerikaanse hervormingsoplossing, om cultureel te assimileren en tegelijkertijd nog enige connectie met de joodse traditie te behouden, is mislukt. Hun beweging is als een dode man die loopt, en zelfs als ze in een of andere vorm overleeft, zal ze niet herkenbaar Joods zijn. Het Joodse volk kan alleen overleven als een apart volk in een Hebreeuwssprekende natie met een Joodse meerderheid - hoewel er dan zelfs geen garanties zijn.

Een manier waarop we onze Joodse nationale identiteit zouden kunnen verliezen, zelfs in Israël, zou zijn als we het idee van een Joodse staat zouden opgeven. Het is voor sommigen verleidelijk om te proberen een einde te maken aan de onenigheid tussen Arabische en Joodse burgers door van Israël een "staat van burgers" te maken, zoals de VS en andere westerse democratieën. Het zou zoveel dingen gemakkelijker maken. We zouden ons niet langer zorgen hoeven te maken over het behoud van een Joodse meerderheid, omdat we dan allemaal "Israëliërs" zouden zijn. De Afrikaanse migranten in het zuiden van Tel Aviv zouden geen bedreiging vormen, gewoon een andere bevolking om op te nemen en te integreren in onze samenleving (en ik ben er zeker van dat we dat met succes zouden kunnen doen, gezien de tijd). We zouden onze Terugkeerwet kunnen vervangen door een systeem van legale immigratie, zoals ze dat ook hebben in andere democratieën, zoals Canada. We zouden zelfs Palestijnse "vluchtelingen" kunnen opnemen.

Ik weet zeker dat Gideon Levy en zijn uitgever bij Ha'aretz dan zouden applaudisseren. Maar twijfelt u eraan of dit het begin zou zijn van het einde van een uitgesproken Joods volk in de geschiedenis? Denkt u dat de Europeanen hun antisemitisme kwijt zouden raken? Zouden moslims in het nieuwe 'Israël' blij zijn met een democratie 'zoals die van het Westen', of zouden ze proberen er een sharia-conforme staat van te maken? Ik denk dat u de antwoorden al weet.

Het Zionisme en de Joodse staat ontstonden niet voor niets, maar om het Joodse volk te behouden en te beschermen. Het is nog steeds de enige manier om dat te doen. Deze wet is aangenomen omdat er mensen zijn die de voorkeur zouden geven aan een niet-zionistische staat (hoewel niet iedereen op die manier zijn positie zou omschrijven) en omdat ze beetje bij beetje proberen Israël in een eenheidsstaat te veranderen. Er is een Hooggerechtshof dat individuele rechten consequent waardeert boven het collectieve goed van de Joodse meerderheid, en dat blijkbaar geen enkele waarde ziet in een Joodse vestiging. De wet is bedoeld om een bodemlijn te trekken, een hek te bouwen rond de fundamentele zionistische principes van de staat en te voorkomen dat deze eroderen. Ook wordt expliciet aangegeven wat voor soort staat we zijn en willen zijn.

In zekere zin zijn de onmiddellijke gevolgen ter plaatse dus gering, maar het belang van de nieuwe wet op de lange termijn is groot. En daarom is de antizionistische oppositie zo scherp.

Bron: Why they hate the Nation-State Law | Abu Yehuda