Als je Amerika haat, waarom dan niet teruggaan naar je eigen land?

door Majid Rafizadeh - 6 januari 2018

Wat de huidige status of situatie van de islamisten ook moge zijn, ze halen uit naar de VS, naar het Westen en naar de Amerikanen. Ondertussen verstrekten de Amerikaanse belastingbetalers hen honderdduizenden dollars voor beurzen, met gratis huisvesting en vaak zelfs ook nog een maandelijkse uitkering. Ter vergelijking: veel Amerikaanse studenten hebben moeite om hun eigen collegegeld en huisvesting te betalen; velen studeren af met schulden.

Toen ik aankwam in Amerika, wilde ik aan elke extremistische en fundamentalistische moslim die ik ontmoette vragen: "Hoe was je leven sinds je naar de Verenigde Staten kwam?"

Het was duidelijk dat hun levensstandaard veel beter was, dan ze thuis hadden. Ik kende de landen waar ze vandaan kwamen heel goed, de economische normen en beperkingen, hun levensstijl, de sociale, economische, politieke en religieuze landschappen van die regio's.

Zij moesten toch zeker zeggen hoeveel hun leven wel was verbeterd, en hoe dankbaar ze waren in deze nieuwe, minder beperkte omgeving. Maar in plaats daarvan uitten ze woede en zelfs haat voor hun nieuwe land en haar cultuur. Wat ze niet konden zeggen in woorden, was duidelijk op hun gezichten te lezen: afkeer en walging.

Het leek dat ze zich er lekker bij voelden om in het openbaar hun ware gevoelens in het Perzisch of Arabisch over de VS, Amerikanen, het Westen, Christenen en Joden bekend te maken. Omdat we allemaal uit dezelfde regio kwamen en daar waren opgegroeid en ook in dezelfde regio werkten, veronderstelden velen van hen ten onrechte dat we allebei dezelfde haatdragende opvattingen hadden. Toen ze eenmaal ontdekten dat dit niet het geval was, probeerden sommigen om mijn standpunten te veranderen - aangezien ik nieuw in het land was, dus begreep ik het waarschijnlijk nog niet zo goed.

Alles in dit land, zo hebben ze mij geduldig uitgelegd, was kufr: godslasterlijk, smerig en ongelovig. Ze begonnen met het hard bekritiseren van de Amerikaanse cultuur en de westerse levensstijl. Hun lijst van klachten was oneindig: hoe mannen en vrouwen zich kleden, hoe mensen communiceren, hoe mensen werken en het leven vieren, naar feesten gaan, afspraakjes, trouwen, dansen, drinken - het lijkt erop dat er niet één aspect van het Amerikaanse leven is, waar ze niet woedend over waren.

Een rijke islamitische imam, die verklaarde dat hij arm was in zijn vorige land, en al zijn rijkdom had gekregen nadat hij naar de VS was gegaan, bij de uitbreiding van de bestaande moskeeën en het aantrekken van mensen en donaties, verweet ironisch genoeg de VS het niet toestaan aan islamitische imams om financieel nog meer te groeien. Hij kon niet uitleggen waarom. Het was gewoon een hypocriet hulpmiddel, dat hij gebruikte als een excuus om Amerika te haten en zijn volgelingen te hersenspoelen om ook Amerika te haten. Ondanks het feit dat hij van armoede naar rijkdom was gegaan, iets waarvan hij alleen kon hebben gedroomd, was hij heel boos op zijn nieuwe land.

Nog intrigerender bleek deze houding onder zowel de academici als de niet-academici. Ongeacht wat huidige status of situatie was van de islamisten, ze haalden uit naar de Verenigde Staten, het westen en de Amerikanen. Ondertussen verstrekten de Amerikaanse belastingbetalers hen honderdduizenden dollars aan beurzen, met gratis huisvesting en vaak zelfs ook nog een maandelijks uitkering. Ter vergelijking: veel Amerikaanse studenten hebben moeite om hun eigen collegegeld en huisvesting te betalen; velen studeren af met schulden.

Wanneer hen wordt gevraagd wat zij vinden van het vrije onderwijs dat zij kregen aan de beste universiteiten van de wereld, wat hun succes garandeerde in het leven, lijkt er een gevoel te zijn dat dit terecht is. Sommigen geloofden en veronderstelden dat de VS gewoonweg deze gunsten kosteloos aan hen zou schenken. Anderen betoogden dat dit een gelegenheid was om Amerika te misbruiken en dat dit gedaan moest worden om de islamitische politieke en religieuze opvattingen te bevorderen.

Wanneer details werden gevraagd over hun land van herkomst, vanwaar zij emigreerden of gevlucht waren, dan hadden ze verrassend genoeg niets slechts te zeggen. Alles in hun eigen land was hemelachtig. Zij verfraaiden en aanbaden hun autoritaire en islamitische regimes.

Tot slot vroeg ik iets wat brandde in mijn gedachten: waarom, als ze de VS zoveel haatten, waarom gingen ze dan niet terug naar hun geliefde thuisland? Zelfs als dan al hun kosten werden gedekt, zoals de vliegtickets naar hun geboorteland?

In plaats van de eerdere lange uitleg was dan het algemene antwoord ontwijkend. Sommigen zwegen zelfs totaal of weigerden dit te beantwoorden.

Door deze vraag had ik mijzelf ontmaskerd. In hun ogen openbaarde ik mezelf, alleen door deze vraag al, als een buitenstaander. Ik ging op dat moment op in die menigte van menselijke wezens die zij haatten en weigerden te tolereren.

Zelfs als men hun islamitische agenda terzijde legt, is hun extreme ondankbaarheid gewoon schokkend. De Verenigde Staten heeft hun van alles gegeven, een huis, een groene kaart, burgerschap, gratis beurzen, salarissen, onbeperkte mogelijkheden en vrijheden die ze nooit hadden gekend: vrijheid van meningsuiting, de persvrijheid en vrijheid van vergadering.

Hier genoten ze van gelijkheid onder de wet, veiligheid, en zo veel andere voordelen die in hun vorige thuislanden zouden worden beschouwd als extreem luxueus of ongehoord - van dat alles waren ze beroofd in hun vroegere tehuis. Geen enkel ander land zou hun de helft hiervan hebben verstrekt. Waarom hebben ze dan gedemonstreerd en hun anti-Amerikaanse, anti-westerse, antichristelijke, antisemitische en antisemitische gevoelens opgehangen, terwijl ze tegelijkertijd het idee van terugkeer naar hun oorspronkelijke land verwierpen? Hoe konden zij profiteren van al deze voordelen die Amerika hun heeft geboden en tegelijkertijd verlangen naar de vernietiging ervan? - Nu lijkt het zo, dat er niet zulke anti-Amerikaanse sentimenten bestaan en worden geuit door andere immigranten uit niet-islamistische landen, of door christenen of Joden die uit islamitische staten in dezelfde regio zijn gevlucht.

Het is nu tijd om na te denken over de vraag wie we vrijelijk geld en middelen ter beschikking stellen - inclusief de islamisten die al generaties lang in de Verenigde Staten zijn. Het is tijd om opnieuw na te denken over de vraag wie we toelaten om dit land binnen te komen en gratis onderdak, studiebeurzen, geld, vrijheid van meningsuiting te bieden, en alle rechten die aan de grondwet verbonden zijn. De VS hebben het leven van deze extremisten gefinancierd, terwijl zij ons land en het leven van alle Amerikanen in gevaar brengen, en haat verspreiden tegen Amerika, het christendom, het Jodendom en het Westen.

Is dit hoe de Amerikaanse belastingbetalers willen dat hun zuurverdiende bijdragen worden gebruikt?

Dr. Majid Rafizadeh is een business-strateeg en -adviseur, en Harvard opgeleide geleerde, politicoloog, bestuurslid van Harvard International Review en Voorzitter van de International American Council over het Midden-Oosten. Hij is de auteur van "Vreedzame Reformatie in Iran Islam". Hij kan worden bereikt op Dr.Rafizadeh@Post.Harvard.Edu.

© 2018 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: If You Hate America, Why Not Go Back to Your Country?