NETANYAHU VERSUS DE LINKSE DEEP-STATE

Deep-state voert oorlog tegen Trump en Netanyahu.

Door Daniel Greenfield - 22 februari 2018

Binnen een jaar en enkele maanden zal premier Benjamin Netanyahu meer tijd gegeven hebben aan het besturen van de Israëlische regering dan enig ander man. De andere man is David Ben-Gurion, die de zionistische nationalistische bewegingen in Israël doordrukte via goedkeuring, wet en zoals in Altalena, door moord.

Voor de meeste mensen, zelfs de meeste Israëli's, maakt dat niet veel uit, maar voor de overblijfselen van het regime van Ben-Gurion, de linksen die geen verkiezingen meer kunnen winnen, maar wel de regering willen controleren, is het erg belangrijk. Tot 1977 kwamen de Eerste Ministers van Israël uit de Labor partij. De laatste Eerste Minister van Labor is in 2001 afgetreden. Het is niet alleen dat Netanyahu Ben-Gurion overschaduwt, maar dat Labor irrelevant is geworden.

Maar natuurlijk is de Labor partij niet irrelevant. Haar kandidaten kunnen een grap zijn. De basis van hun steun bestaat uit de Tel Aviv hipsters die nooit daadwerkelijk hun linkse zeepbel verlaten, behalve om Parijs, New York of Berlijn te bezoeken. Hun brandende sociale probleem is: Hoe veel meer moet papa betalen om voor hen een plaats in hun trendy buurt te krijgen. Zelfs de beste mensen van Obama konden hen niet helpen om er meer rendement uit te halen.

Na de verkiezing in de 2015 klaagde Haaretz, de krant met de verslagen voor het Israëlische anti-Israël links: "Links seculier Tel Aviv ging gisteravond nog optimistisch slapen om vanochtend weer wakker te worden in een toestand van volslagen en absolute verwoesting." Linkse seculieren uit Tel Aviv zijn al bijna twee decennia lang hopeloos verwoest.

Maar Labor's Deep-State loopt nog steeds in Israël op de manier waarop men het deed toen Ben-Gurion nog in leven was. Het bezit niet alleen de media en de academische wereld, de non-profitorganisaties en de elites, in de manier waarop die de meeste nationale 'linksen' het doen. Het bestuurt ook de oude regeringsmachinerie, wat ze al generaties lang runnen en beroven.

Ben-Gurions overschaduwing kan de meesten niet veel uitmaken, maar het is een pijnlijke belediging voor Labor. En haar Deep-State is overuren aan het maken over Netanyahu's nevenactiviteiten met nep-schandalen, nep-nieuws en nep-politie.

Dit is geen nieuwe obsessie. Als u denkt dat CNN's Trump-mania slecht is, dan hebben ook de Israëlische politie en de media een groot deel van een decennium doorgebracht in het proberen verzinnen van belachelijke Netanyahu-schandalen. Hóe belachelijk?

Netanyahu's vrouw werd beschuldigd van het stelen van statiegeld. "Procureur Generaal doet onderzoek naar Sara Netanyahu statiegeld" is geen grap, het is een echte krantenkop. Het cateringbudget bij de minister-presidentswoning wordt al jaren onderzocht. Maar er is geen onderzoek gedaan toen Shimon Peres, als het laatste rotte overblijfsel van het Ben-Gurion-regime, een uitbundig verjaardagsfeest hield dat miljoenen kostte waar Bill Clinton, Robert De Niro en Barbara Streisand werden uitgenodigd. Clintons vergoeding van $500.000 werd betaald door het Joods Nationaal Fonds, dat in plaats van bomen te planten, een vuile linkse betaalde om een andere linkse als beroemdheid te behandelen.

Israëls linkse nep-nieuws juichte over de zaak Peres, maar had probleem met Netanyahu's ijsjes budget.

Een ander onderzoek van Netanyahu betrof de verpleging van zijn schoonvader vóór zijn dood, omdat Israëlisch links geen begrip heeft over fatsoen, evenmin als over de nationale veiligheid.

Geen van deze schandalen gaat ooit werkelijk weer weg. Net als de linkerzijde met de meineed-val en het belemmeren van gerechtelijke campagnes tegen Trump, zo wordt men in diskrediet gebracht door schandalen die zijn uitgerold tot beschuldigingen over verduistering.

En als dat niet werkt, dan zijn er de beschuldigingen van een media-beïnvloeding.

Een van de onderzoeken welke Israëls linkse Deep-State politie op Netanyahu wil laden, gaat over een beschuldiging dat hij gunsten wilde geven ten behoeve van positieve verslaggeving van Yedioth Ahronoth. Maar zoals Caroline Glick opmerkte, het is nooit gebeurd. Een andere beschuldiging beweert dat Netanyahu gunsten had aangeboden in ruil voor positieve verslagen door de Walla nieuwssite. Beide beschuldigingen getuigen van de links obsessie van het zaaien van angst in een media-kanaal door het verstrekken van daadwerkelijke mediaverslagen over Netanyahu.

Israël Hayom, een gratis krant die Netanyahu positief dekte, werd doelwit met een wet die de verspreiding van succesvolle vrije kranten verbiedt. Deze aanval op een letterlijke vrije pers stond bekend als "Wet voor de bevordering en bescherming van de schriftelijke journalistiek in Israël". Linkse journalistiek heeft in Israël veel 'bescherming'. Maar wie zal de Israëli's beschermen tegen deze 'journalisten' en hun politieke bazen?

En wie zal de echte journalisten beschermen die verslaggeving doen met de ongunstige informatie ten aanzien van die linkse Deep-State?

De boodschap is dat elke krant waarin de waarheid wordt gemeld, kan worden beschuldigd van samenzwering met premier Netanyahu door de leiding van de politie, die een eigen incestueuze relatie met de media heeft.

Israël heeft een eerste wereld-leger en een derde-wereld-politie. Israëls leger is concurrerend, professioneel en heldhaftig. De politie komt uit het Midden-Oosten. Op zijn best is ze nutteloos en in het ergste geval is het diep corrupt en misbruikt. Hetzelfde geldt voor het gehele rechtssysteem, wat een versteend overblijfsel is uit het socialistische verleden, dat het verdient om te worden beschouwd als zijnde uit Rusland of Oezbekistan.

Het tijdperk van Netanyahu heeft enkele beperkte hervormingen laten zien van de rechterlijke macht, maar de politie is niet veranderd.

In de Verenigde Staten lijkt het incident tot opstoken van het Flynn-onderzoek een pleidooi te zijn geweest voor FBI Supervisory Special Agent Robyn Gritz, die de voormalig baas Andrew McCabe en anderen had beschuldigd van seksuele discriminatie. De Israelische politiecommissaris Roni Alsheich voert een campagne tegen de Minister-president door een vrouwelijke politieagent te beschuldigen die in '2011' had geklaagd over seksuele intimidatie door een superieur, dat het een heimelijk aanbieding door Netanyahu was.

De commandant die zij beschuldigde van seksuele intimidatie zat in de politie-eenheid die Netanyahu onderzoekt.

Alsheich stelde ook dat de prive-detectives zijn onderzoekers onderzochten. Beide zijn een handige manier voor het verschuiven van de beschuldiging van wangedrag van zijn eigen mensen naar Netanyahu. Met het bedekken van seksuele intimidatie en het toegang geven tot de stoel van de Minister-president slaat Labor twee vliegen in één klap.

Premier Netanyahu heeft een groot deel van zijn leven besteed aan het opruimen van het corrupte systeem dat Ben-Gurion en zijn vuile socialisten in Israël hebben ingebracht. Het is een systeem waar de wet niets is en persoonlijke connecties alles. In het ergste geval was het partijlidmaatschap vereist voor overheidsbanen. De machinerie van de overheid zorgde voor het plaatsen van insiders en verpletterde de buitenstaanders die in de weg stonden.

Sommige dingen zijn veranderd.

Israël heeft een bloeiende particuliere sector. De groeiende bevolking van de nakomelingen van overlevenden van de Holocaust, de vluchtelingen uit moslimlanden en de Sovjet-Unie, hebben weinig liefde of trouw voor Labor. De bureaucratie van de regering is een wijdverbreide maar verafschuwde corrupte kookpot in een prachtige natie (zoals het altijd al was).

Maar de Deep Staat van Labor binnen de staat bezit nog steeds veel macht. Het is geen toeval dat in de afgelopen jaren een minister-president en een president zijn opgesloten die afkomstig zijn uit de conservatieve Likud, terwijl onder Labor hun corrupte politici vrije doorgang hebben gekregen. Isaac Herzog, Labor's oppositieleider, diende als loopjongen voor internationale misdadigers zoals Marc Rich en Octav Botnar. Maar Arafat zal eerder opstaan uit zijn graf voor het ondertekenen van een vredesovereenkomst dan dat een Labor-prins de binnenkant van een gevangeniscel ziet.

Geld uit de bezittingen van Botnar, een communist, werd via Herzogs advocaat naar Labor doorgesluisd ten behoeve van hun anti-Netanyahu advertenties. En Rich was een gezochte voortvluchtige, die gratie van Bill Clinton kocht.

Herzog was de advocaat van Rich.

Maar de media praat liever over Netanyahu's ijs-budget, Sara Netanyahu's statiegeld en hoeveel ze de elektricien heeft betaald. Links beschuldigt rechts altijd van de eigen zonden en misdaden.

Sommigen kunnen zich afvragen hoe een land dat zo onder dreiging van terrorisme ligt, en een invasie en nucleaire vernietiging, tijd gaat verspillen aan deze onzin in plaats van om te gaan met de reële dreiging. Gemakkelijk: de linkse Deep-State is niet geïnteresseerd in een omgang met deze reële dreiging. Het ondermijnde juist Netanyahu's inspanningen tegen het afsluiten van het nucleaire programma van Iran.

Israëls gepensioneerde hoogste veiligheidsbazen gaan routinematig om met de anti-Israël groepen bij hun verspreiding van anti-Israël propaganda. Ami Ayalon, Carmi Gillon en Yuval Diskin, de voormalige bazen van Shabak, Israël's versie van de FBI, verdedigden het anti-Israëlische Breaking the Silence. Ayalon diende ook voor Labor in de Knesset. En Breaking the Silence heeft geld ontvangen van het Rockefeller Brothers Fund, die een van de meest agressieve financiers was in de campagne voor de Iraanse Deal om haar nucleaire terreurprogramma te beschermen.

De Deep-State is verrot en ontrouw. En het is bezig met een lancering van een staatsgreep om haar eigen Labor-man aan de macht te brengen.

Het is niet alleen de Ben-Gurion-tijd, die symbool staat voor de overdracht van macht vanuit de corrupte socialistische Labor-staat naar een schoner Israël, dat voldoet aan de aspiraties van degenen die droomden en vochten om het tot werkelijkheid te maken.

De overwinning van President Trump biedt Netanyahu de mogelijkheid om de relatie van Israël met de PLO, die door de Clintons en hun Labor-bondgenoten aan hen was opgelegd, opnieuw te definiëren. In plaats van linkse ambtenaren als Dennis Ross en Aaron David Miller, die opstokers genoemd worden, breken pro-Israel Trump-medewerkers zoals David Friedman en Jason Greenblatt met de oude mislukte ideeën, en definiëren ze een nieuwe toekomst voor Israël.

Dat maakte het des te dringender voor de Labor en haar Deep-State om Netanyahu te stoppen. Dat is waarom die aanklachten er zijn.

Labor faalde om Netanyahu tegen te houden in het stemhokje, ondanks Obama's deskundigen die voor hen werkten. En Obama is er niet meer om Netanyahu te bedwingen. Een Deep-State staatsgreep tegen de democratie is de laatste optie.

Deze oordeelsdag-optie gaat ook niet over het stoppen van Netanyahu, maar over het stoppen van Israël.

Het volk in Amerika en Israël heeft gewonnen. Maar dat betekent gewoon dat de Deep-State in beide landen steeds meedogenlozer wordt in haar inspanningen om de stemmen, de hoop en de dromen van Amerikanen en Israëli's te verslaan.

Bron: Netanyahu vs. the Left’s Deep State | Frontpage Mag