Artikel

In de 15 jaar die volgden op de Napoleontische oorlogen leidde een rommelige reeks gebeurtenissen - internationale conferenties, grootmachtenruil, verdragen, rellen, militaire schermutselingen en tenslotte een korte revolutie - tot een hervaststelling van de grenzen in de Lage Landen en de oprichting van een nieuw land, België genaamd. Zelfs in de beste tijden was het nauwelijks een land. Het was dodelijk verdeeld in een Franstalig zuiden en een Vlaams sprekend noorden, waarvan de bewoners weinig gevoel hadden voor een gedeelde identiteit. Als de Belgen het waren die het idee zo vurig omhelsden en de Europese Unie verwelkomden - met de transformatie van hun eigen hoofdstad in de hoofdstad van de EU - dan was dat vooral omdat ze veel minder een gevoel hadden van een natie te zijn dan hun West-Europese buren, en dat ze het gevoel of de hoop hadden dat de EU hen kunstmatig iets kon leveren dat hun eigen geschiedenis en cultuur hun niet hadden gegeven.

Zelfs nu, nu de burgers van veel West-Europese landen zo zijn opgevoed dat ze zich schamen voor hun nationale vlaggen, vertonen sommige van deze Europeanen in ieder geval nog steeds ononderbroken tekenen van nationale trots. Zo zijn we getuige van de menigten in het Verenigd Koninkrijk die elk jaar "God Save the Queen", "Jeruzalem" en "Land van Hoop en Glorie" zingen tijdens de uitzending van de Last Night of the Proms, of het spektakel van het Franse parlement dat spontaan uitbreekt in de "La Marseillaise" na het bloedbad van Charlie Hebdo. Dergelijke beelden zijn er weinig, en ver weg, in België. Het lijkt gepast dat, terwijl de officiële verhoudingen van de Belgische vlag 13:15 is, de meeste vlaggen die wapperen boven de overheidsgebouwen een 2:3 verhouding hebben. Met andere woorden, ze nemen niet eens de moeite om de proporties van hun eigen vlag goed te krijgen.

Er is vaak op gewezen dat als moslims in het Westen hartstochtelijker toegewijd zijn aan hun eigen religie, cultuur en waarden dan westerse ongelovigen aan de principes die hun eigen beschaving kenmerken, dan is die beschaving gedoemd te mislukken. In het licht van de islamitische dreiging is er natuurlijk reden om bezorgd te zijn over elke natie in West-Europa, maar gezien de vreemde holte in de Belgische identiteit is België een plaats van bijzondere zorg. Het is niet alleen de locatie van het hoofdkwartier van de EU; het is, om de kop van een artikel door Soeren Kern voor het Gatestone Instituut op 23 maart 2016 te citeren: "Waarom België het Ground Zero is voor de Europese Jihadi's". Het artikel van Kern verscheen namelijk een dag nadat leden van ISIS in Brussel drie zelfmoordaanslagen hadden gepleegd, waarbij 32 mensen werden gedood (zonder drie terroristen mee te tellen) en er raakten meer dan 300 gewond.

Vier maanden daarvoor waren er 137 doden gevallen bij terroristische aanslagen in het Bataclan Theater en andere doelwitten in Parijs. De daders waren al snel terug te voeren op Molenbeek, een meerderheids-moslimwijk in Brussel.

"Er is bijna altijd een link naar Molenbeek," aldus de Belgische premier Charles Michel. Stefan Frank merkte op dat Molenbeek "wordt beschouwd als 'een terroristische fabriek van Europa'."En de Franse journalist Éric Zemmour stelde grappigerwijs voor dat Frankrijk de bombardementen op Raqqa moest vergeten en in plaats daarvan Molenbeek gaan bombarderen.

Zelfs de New York Times liet van alle kanten de ineffectiviteit zien van de antiterreurbestrijding in België en wees op de chronische laksheid, het afschuiven, en de verwarring die elk niveau van de regering kenmerkt.

Natuurlijk is terrorisme slechts het meest sensationele aspect van de islamitische toestroom naar België. In december nog schreef de Belgische schrijver Drieu Godefridi over Brussel als een stad "die snel afglijdt in chaos en anarchie". In november alleen al waren er "drie afzonderlijke uitbraken van rellen en plunderingen op grote schaal", die het feit van de "wetteloosheid aan het licht brachten... wat een nieuwe normale gang van zaken is in Brussel". Soldaten patrouilleren op straat, maar durven niet in actie te komen. "Mocht een soldaat een plunderaar daadwerkelijk pijn doen, dan zou hij waarschijnlijk publiekelijk worden gestraft, door de media worden beschimpt, en berecht worden, en op oneerlijke wijze worden ontslagen". Toen tijdens een televisiedebat een van de weinige direct sprekende politici van de natie tijdens een televisiedebat een duidelijk verband legde tussen deze ongebreidelde wanorde en immigratie en het probeerde aan te pakken, schreeuwde de gespreksleider hem letterlijk toe: "Migratie is niet het onderwerp... MIGRATIE IS NIET HET ONDERWERP, STOP!" en gaf vervolgens het woord aan een "nep-dichter" in een islamitische sluier die de problemen van de stad toekende aan het feit dat die mensen als zijzelf niet met open armen heeft ontvangen. "Het publiek kreeg toen de opdracht om voor haar te applaudisseren".

Gezien dit alles zou het niet verwonderlijk moeten zijn dat één van de meer prominente stemmen in België vandaag de dag, die van een stichting is die is opgericht in 2014 met de naam Ceci n'est pas une crise (CNPC, "Dit is geen crisis" - een bewuste verwijzing naar het beroemde schilderij Ceci n' est pas un pipe van de beroemdste Belgische kunstenaar René Magritte). Is België in moeilijkheden? Is Brussel een hellegat? Is Molenbeek de negende cirkel van de hel? Au contraire. Integendeel. Zoals het CNPC het heel terecht zegt: "We staan voor een overgang naar een nieuw sociaal model in plaats van een tijdelijke disfunctionele fase." Ja, recente maatschappelijke veranderingen "hebben veel van de structuren vernietigd die ons dagelijks leven hebben gevormd en de basis van onze identiteiten zijn", en wat heeft geleid tot een verlies van optreden en gevoel van angst. Maar terwijl de "simplistische retoriek" van "populisten" die deze overgang zien als een "confrontatie" tussen "ons" en "de ander", waardoor we ons gaan veranderen in nationalisten en xenofoben, en hen in een "vijand", dan is wat we zouden moeten doen het loslaten van de laatste overblijfselen van onze oude samenleving met de traditionele "sociale rollen" en "manieren van denken" en "geaccepteerde normen", en leren om de "open identiteiten" te cultiveren, en diversiteit aan te voelen als een verrijking die bijdraagt aan het verbeteren van onze samenleving.

Eén CNPC oprichter, de cartoonist van Le Soir en TV-commentator Pierre Kroll, zet het op deze manier neer:

"We leven in een tijd waarin het voortdurend gevoel van crisis, beroering en diepgewortelde veranderingen steeds groter wordt, waardoor een wijdverbreide neiging ontstaat om over het verleden te rouwen, en te fantaseren over een' troostende' terugkeer naar strenge waarden, gesloten grenzen en simplistische retoriek. Degenen die weten dat deze 'crisis' niet echt een crisis is, en dat de wereld nooit zal terugkeren naar wat het vroeger was (en gelukkig!), juist deze mensen moeten gaan inzien dat we meer Europa nodig hebben en niet minder, dat we in plaats van elkaar te vermijden, moeten leren met elkaar samen te leven, dat we optimistisch en vastberaden moeten zijn".

Welnu, het is altijd gemakkelijk om te geloven dat de crisis niet echt een crisis is als je een cultuur-elite figuur bent, die in een veilige en luxueuze wijk woont en die nooit het pad kruist van hen die vrouwen in burka's dwingen, meisjes onderwerpen aan besnijdenissen en vrouwen uithuwelijken aan een neef, of "jongeren" die joden en homo's in elkaar slaan en hun leraren en klasgenoten intimideren. Hoe gemakkelijk is het voor bevoorrechte mensen om diversiteit te prediken aan hen die elke dag in zo'n chaos leven!

Wie zit er achter CNPC? De president is Jean-Pascal Labille, een voormalig minister en professor. Ondanks alle retoriek over diversiteit, en zelfs "superdiversiteit" (een trendy term van de CNPC), zijn Labille en twintig andere leden van het uitvoerend comité van de CNPC etnische Europeanen. Hun achtergronden liggen op het gebied van sociologie, filosofie, economie, zoölogie, architectuur, bedrijfsleven, omroep, theater en politiek. Een paar ervan zijn lid van het Europees Parlement. Een van hen is het brein achter de afschuwelijke euthanasiewet van België - de meest "liberale" ter wereld.

Vorig jaar voerde CNPC een uitputtend onderzoek uit over de islam, immigratie en aanverwante onderwerpen; een van de bevindingen die in haar 141 pagina's tellende verslag werd opgenomen, was dat 63% van de etnische Belgen de islam als een bedreiging beschouwde van hun nationale identiteit, terwijl slechts 12% het als een "culturele verrijking" zag. Conclusie van CNPC: Belgen zijn steeds angstiger, xenofoob en vijandiger tegenover de "ander" en pathologisch overspoeld in een "antimoslim-paranoia".

CNPC voert niet alleen studies uit. Het publiceert ook een tijdschrift met de eenvoudige naam Revue. Een van de eerste artikelen diende een optimistische boodschap: het stoppen van immigratie is niet "realistisch". Gesloten grenzen "ondermijnen de droom van de universele en onvervreemdbare mensenrechten". Geloven in nationalisme is een "gevaarlijke fictie". De natiestaat? Een "anachronisme". Revue registreerde een schok bij de stemming in Brexit. Na de verkiezing van Donald Trump, wiens "ogen kijken naar het verleden", vond Revue alleen maar troost in de gedachte dat zijn presidentschap Europa dwingt om "haar lot in eigen handen te nemen". In het laatste nummer prijst Fatima Zibouh, een Marokkaans-Belgische politicus-wetenschapper, in feite de wijk Molenbeek, met het argument dat degenen die kijken naar de rol als terreurfabriek 'zijn vele facetten misverstaan', met name het culturele leven aldaar, dat zowel door zijn uitbundigheid als door zijn diversiteit wordt gekenmerkt. Culturele evenementen, zo merkt zij verder op, zijn niet slechts culturele evenementen - ze zijn "revolutionaire... politieke instrumenten" die kunnen helpen om de gewenste maatschappelijke transitie te bevorderen.

Revue heeft talloze artikelen over "anti-immigratie" en "anti-islam" partijen in Europa. Het enige onderwerp waar het nooit serieus over lijkt te hebben gesproken is de islam zelf. Op de omslag van een uitgave uit 2016 van het tijdschrift staat een stripverhaal met vier plaatjes dat het overwegen waard is. Het bevat twee meisjes. In het eerste plaatje zegt Meisje A: "Ik ben niet racistisch," en voegt er dan aan toe: "Maar", waarop het volgende plaatje meisje B de mond van Meisje A bedekt en zegt:"Shh". In het laatste plaatje, als de mond van Meisje A nog steeds bedekt is - geheel onder dwang - zegt Meisje B: "Niets goeds komt er daarna". Blijkbaar stond Meisje A op het punt om te wijzen op iets wat ze had waargenomen in haar samenleving, hoewel ze wist dat sommige mensen, eerlijk of niet, haar als racist zouden beschouwen als ze het zou noemen. Wat dat ook was, CNPC is het eens met meisje B: het beste is om stil te blijven. Zwijg, en zwijg. Houd je mond dicht. Dat is een meelijwekkende en laffe manier om op de werkelijkheid te reageren, maar het is helaas wel een wijdverbreid gedragspatroon in West-Europa vandaag de dag - in ieder geval in bepaalde milieus in het arme kleine België, waar het bijna tot een sacrament is verheven.

Bruce Bawer is de auteur van de nieuwe roman, Het Alhambra (Swamp Fox edities). Zijn boek 'Terwijl Europa sliep' (2006) was een New York Times bestseller en National Book Critics Circle Award finalist.

België: Hoe laag kan een laag land zinken?