Het vergeten (of veronachtzaamde) aspect van Israëls 'racistische' Nationaliteitswet

1 augustus 2018 | door Ryan Jones

Israël is onder vuur komen te liggen door de recente goedkeuring van een nieuwe basiswet (het lokale equivalent van een grondwet bij gebrek aan een echte grondwet) waarin "Israël officieel wordt bestempeld als het historische huis van het Joodse volk", met een onverdeeld Jeruzalem als hoofdstad en het Hebreeuws als de enige officiële taal wordt uitgeroepen.

Velen van de twintig procent van de Israëlische bevolking die geen Jood is, en het Hebreeuws niet als moedertaal hebben, hebben de wet van de natiestaat als een racistisch stuk wetgeving bespot. De meeste Joodse Israëlische liberalen hebben zich bij hen aangesloten, zij zeggen dat de nieuwe wet een machtsspel is van premier Benjamin Netanyahu. De protesten uit het buitenland zijn nog groter.

Maar of de Nationaliteitswet nu gerechtvaardigd of dwaas is (of beide), degenen die betrokken zijn bij het geschil verdoezelen een zeer belangrijk aspect waarom deze is aangenomen, en waarom zoveel Israëlische Joden deze wet steunen.

Toen de Verenigde Naties in 1947 voor de opdeling van dit land stemden, voorzagen ze in afzonderlijke staten voor Joden en Arabieren. De officiële kaart bij die motie noemde zelfs het groene deel van het land de "Joodse staat".

 

Israël accepteerde het voorstel, de Arabieren niet.

Jaren later, na herhaalde militaire pogingen om de Joodse staat te vernietigen, stemden de Arabieren uiteindelijk in met het Verdelingsplan als basis voor een nieuw vredesproces. Alleen heeft de leiding van de Palestijnse Arabieren geweigerd de fundamentele voorwaarde van het Verdelingsplan te aanvaarden, namelijk dat de staat die aan hun staat grenst, erkend wordt als een "Joodse staat".

Inmiddels heeft de Palestijnse Autoriteit (al in 2003) een eigen basiswet aangenomen die een toekomstige Palestijnse staat duidelijk definieert als een etnisch-Arabische staat waarin de islam de dominante religie is (wat betekent dat de shariawetgeving geldt) en het Arabisch de enige officiële taal is. ( (H/T to Robert Nicholson of The Philos Project wijst hierop)

In dit licht kan de motivatie achter de Israëlische wet inzake de natiestaat, waarover zeven jaar lang heftig is gedebatteerd voordat deze uiteindelijk werd aangenomen, evenzeer als reactionair worden beschouwd.

Het Israëlisch-Palestijnse vredesproces voorziet in de vorming van afzonderlijke Arabische en Joodse staten. Het Palestijnse leiderschap heeft het eerste unilateraal afgekondigd, maar het tweede afgewezen. Israël, of elementen daarvan, voelde zich genoodzaakt een soortgelijke unilaterale stap te zetten om een vlag te planten in de hoofdconcessie die het al in 1947 van de Verenigde Naties had gekregen.

Bron: The Forgotten (or Ignored) Aspect of Israel's 'Racist' Nation-State Law - Israel Today | Israel News