De alternatieve tweestatenoplossing

Door Victor Sharpe - 30 september 2018

President Trump werd op zijn meest recente persconferentie gevraagd of hij voorstander was van een tweestatenoplossing of van een éénstaatsoplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict. Hij stond open, zei hij, voor datgene waar de partijen mee instemmen, maar zei vervolgens: "Ik houd van de tweestatenoplossing. Dat is wat ik denk dat het het beste zal werken."

Maar waar zou de zogenaamde Palestijnse staat zich dan moeten bevinden? Om nog een nieuwe Arabische staat te creëren, die uit Judea en Samaria is gescheurd - het kleine bijbelse en voorouderlijke Joodse binnenland ten westen van de Jordaan (ook wel bekend als de Westelijke Jordaanoever) - dat zou een monumentale bespotting zijn van zowel de Bijbelse als de na-Bijbelse werkelijkheid en geschiedenis. Het zou ook een existentiële bedreiging vormen voor het voortbestaan van Israël zelf.

Maar als Jordanië, dat bevolkt wordt door tweederde van de Arabieren die zichzelf Palestijnen noemen, de Palestijnse staat wordt, dan zeg ik ja tegen een tweestatenoplossing aangezien het ten oosten van Israël ligt, dat dan de volledige soevereiniteit van de Middellandse Zee tot aan de rivier de Jordaan behoudt (nog steeds een minuscule staat die zich slechts 65 km uitstrekt op zijn breedst). De veel grotere Palestijnse staat zou dan ten oosten van de Jordaan liggen. Met dit in gedachten heb ik veel respect voor het werk van Ted Bellman, die pleit voor een Jordaanse oplossing voor Palestina, en wiens artikel ik de mensen dringend verzoek om te lezen.

Jordanië vormt bijna 80 procent van het oude Britse mandaat, of wat toen bekend stond als het geografische Palestina. Deze regio heeft nooit een onafhankelijke of soevereine Palestijnse Arabische staat gedurende de gehele geregistreerde geschiedenis omvat, en er was ook nooit een onafhankelijk Arabisch Palestijns volk. Geografisch Palestina was gewoon een gebied, zoals bijvoorbeeld Siberië of Patagonië vandaag de dag. Maar sinds mensenheugenis was er één volk in het land: het Joodse volk. Het staat allemaal in de Bijbel.

Om de oorsprong van het Israëlisch-Palestijnse conflict volledig te begrijpen, moeten we teruggaan naar de beginjaren van de 20e eeuw. In 1920 kreeg Groot-Brittannië van de Volkenbond de verantwoordelijkheid om toezicht te houden op het Palestina-mandaat met de uitdrukkelijke bedoeling om op dat grondgebied opnieuw een Joods Nationaal Huis op te richten, gebaseerd op de oorspronkelijke bedoeling van de Balfour-verklaring van 29 november 1917.

Maar Groot-Brittannië scheurde in 1922 al willekeurig het uitgestrekte gebied ten oosten van de rivier de Jordaan eraf en gaf het weg aan de Arabische Hasjemitische stam als compensatie voor het opgeven van de troon van Arabië aan de Saud-familie. Het grondgebied en de entiteit werd Trans-Jordanië en Britse ambtenaren beweerden dat de gift van het Palestina mandaat ten oosten van de Jordaan ook uit dankbaarheid aan de Hasjemieten was voor het helpen verslaan van de Turken. Nochtans beschreef Lawrence van Arabië in belachelijke bewoordingen deze Hasjemitische rol als een "zijdelingse show aan de zijkant".

Ironisch genoeg werd Groot-Brittannië veel meer geholpen door de Joodse ondergrondse beweging Nili bij het verslaan van het Ottomaanse Turkse Rijk, dat 400 jaar lang het geografische Palestina had geregeerd. Dit was toen de eerste opdeling van het Mandaat Palestina - de eerste tweestatenoplossing. Trans-Jordanië, zoals het toen bekend stond, besloeg ongeveer 35.000 vierkante mijl, of bijna vier vijfde van het toenmalige Palestina Mandaat. Onmiddellijk was een Joods verblijf in dit nieuwe Arabische gebied verboden, en het is dus historisch en ondubbelzinnig juist om te stellen dat Jordanië Palestina is.

Tijdens het beheer van het resterende Palestijnse Mandaat, ten westen van de rivier de Jordaan en tot 1947, beperkte Groot-Brittannië ernstig de Joodse immigratie en de aankoop van land, terwijl het een oogje dichtknijpt voor massale illegale Arabische migratie naar het grondgebied uit naburige, stilstaande Arabische staten. De afstammelingen van deze illegale migranten vormen de meeste Arabieren die zichzelf nu Palestijnen noemen.

Het betreurenswaardige verslag van het Britse Ministerie van Buitenlandse Zaken over de verzoening van de Arabieren en de vooringenomenheid tegenover het Joodse volk, ten koste van de Joodse bestemming in het resterende kleine gebied, culmineerde in het beruchte Witboek uit 1939, dat de Joodse immigratie beperkte tot slechts 75.000 zielen voor de komende vijf jaar. Deze draconische politiek, die aan de vooravond van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd uitgevoerd, was een doodsteek voor miljoenen Joden die probeerden te vluchten voor de vernietiging door nazi-Duitsland en zijn Europese aanhangers.

Het wanbeheer van het Britse mandaat leidde uiteindelijk tot het Partition Plan van de Verenigde Naties van 1947. Het Joods Agentschap accepteerde met tegenzin deze extra versnippering van wat er nog over was van het beloofde Joodse nationale huis in het Mandaat Palestina. Zij deden dit om een toevluchtsoord te bieden aan de overlevende Joodse overblijfselen van de Holocaust en aan de meer dan 800.000 Joodse vluchtelingen die in de hele Arabische wereld berooid uit hun huizen werden verdreven. De Arabische regimes daarentegen verwierpen het partitieplan, ook al zou er op dat moment een Palestijnse staat zijn ontstaan. Toen, net als nu, hebben de Arabieren samengespannen en gestreden tegen het bestaan van een onafhankelijke Joodse staat.

Israël werd officieel herboren als een soevereine natie in 1948, en haar 600.000 Joden vochten om de massale Arabische aanval te overleven, die bedoeld was om de Joodse staat uit te roeien.

Trans-Jordanië, in 1946 omgedoopt tot het Koninkrijk Jordanië, sloot zich aan bij de andere Arabische naties door de nieuw herstelde Joodse staat binnen te vallen, de Joodse inwoners uit het oostelijke deel van Jeruzalem en de Oude Stad te verdrijven, het Bijbelse en voorouderlijke Joodse hart van Judea en Samaria te annexeren en het als de Westoever te hernoemen. Alleen Groot-Brittannië en Pakistan erkenden deze illegale annexatie.

In de Zesdaagse Oorlog van juni 1967 versloeg Israël de gecombineerde Arabische legers en bevrijdde de Joodse en christelijke heilige plaatsen in Jeruzalem, Judea en Samaria van de Jordaanse bezetting. Maar in ruil voor het Israëlische aanbod om een Palestijnse staat te helpen creëren, heeft de Arabische Liga, die in augustus 1967 in Khartoem bijeenkwam, de beruchte drie nee's geleverd: Geen vrede met Israël, geen onderhandelingen met Israël, geen erkenning van Israël.

Het is binnen dit smalle veertig-mijlsgebied van de Joodse staat, als men Judea en Samaria meetelt, dat de wereld nu eist dat er een frauduleuze Arabische staat wordt opgericht die Palestina heet - een staat die nog nooit in de hele geschiedenis heeft bestaan.

Hier is dan de huidige onwerkbare en zogenaamde tweestatenoplossing, die de restanten van Israël zou doen uiteenvallen en honderdduizenden Joodse inwoners uit hun huizen, dorpen en boerderijen in Judea en Samaria zou verdrijven. De tragedie is dat zo'n tweestatenoplossing de voorbode zou zijn van een nieuwe definitieve oplossing voor het Joodse volk - het eufemisme van het Duitse naziregime voor de Holocaust.

Het empirische feit is dat dit geen grensgeschil is. Dit is een godsdienstoorlog. En de Arabieren, die voor het overgrote deel moslim zijn, kunnen nooit het bestaan van een niet-islamitische staat accepteren in een gebied dat eerder door hen in naam van Allah werd veroverd en zullen er meedogenloos tegen strijden. Hopelijk zullen president Trump en zijn topadviseurs Jared Kushner en Jason Greenblatt allemaal op de hoogte worden gesteld van dit fundamentele islamitische feit voordat er weer een nieuwe verschrikkelijke onrechtvaardigheid wordt gepleegd.

Een tweestatenoplossing moet liggen tussen Israël, met volledige soevereiniteit ten westen van de Jordaan, en Jordanië met volledige soevereiniteit ten oosten van de Jordaan, maar die - als de Arabieren in Jordanië dat willen - de naam Palestina zou kunnen krijgen, een idee waarvoor Ted Bellman en anderen, waaronder ikzelf, consequent hebben gepleit.

Bron: The alternative two-state solution