Column One: ISRAËL HEEFT DE MEERDERHEID HET ZWIJGEN OPGELEGD

Door Caroline Glick | 30 maart 2017

Alle vorige pogingen om een deal te bereiken door concessies te verkrijgen van Israël, deden niets anders dan Israël verzwakken.

Tijdens de ontmoeting in februari tussen de premier Benjamin Netanyahu en de Amerikaanse President Donald Trump in het Witte Huis, werd de premier naar verluidt verrast toen Trump hem zachtjes aanspoorde – nog voor hun bijeenkomst – dat Israël "een beetje terughoudend moest zijn over de nederzettingen."

Sinds hun vergadering heeft Trump aangedrongen dat Israël de eigendomsrechten van de Joden in Judea en Samaria zou beperken, wat de centrale kwestie was die Trumps hoofdonderhandelaar Jason Greenblatt besprak met Netanyahu en zijn vertegenwoordigers.

Vanaf het moment dat Netanyahu terugkeerde uit Washington, hebben de ministers van zijn regering gevraagd om hen te vertellen over zijn besprekingen met Trump. Hij heeft dit geweigerd. Maar donderdag stemde Netanyahu ten slotte toch in om zijn veiligheidskabinet bij te praten.

Zijn overeenkomst is allang achterhaald. Het is essentieel voor Netanyahu om zijn kabinetsministers te vertellen wat er gebeurde in zijn gesprekken met de Amerikanen over Judea en Samaria. Het is absoluut noodzakelijk dat het kabinet een duidelijk antwoord zal gaan bepalen op Trumps duidelijke vraag om een volledige of gedeeltelijke bevriezing van de Joodse eigendomsrechten in Judea en Samaria.

Een dergelijke overeengekomen reactie is dringend noodzakelijk omdat Trumps positie haaks staat op de positie van de overgrote meerderheid van de Israëliërs. Als de regering zich richt naar de eisen van Trump zal het een inbreuk maken op het vertrouwen van het publiek dat hen heeft gekozen.

Deze stand van zaken is duidelijk naar voren gebracht deze week met de publicatie van een nieuwe enquête over de publieke opinie ten aanzien van het Palestijnse conflict met Israël. De enquête werd uitgevoerd onder volwassen Israëlische Joden door de oude Israëlische enquêteur Mina Tzemach voor het Jeruzalem Center for Public Affairs.

De resultaten van de enquête zijn eenvoudig. Sinds de terugtrekking van Israël uit de Gazastrook in 2005, is de Israëlische ondersteuning voor territoriale concessies aan de Palestijnen ingestort. Overwegend dat in 2005 59% van de Israëli's heeft gepleit voor de oprichting van een Palestijnse staat in de Gazastrook, Jeruzalem, Judea en Samaria in ruil voor vrede, ondersteunt nu nog slechts 29% van de Israëli's een dergelijk beleid.

En het niveau van de Israëlische oppositie tegen territoriale teruggave groeit alleen maar, als de specifieke kenmerken van een terugtrekking worden beschouwd.

75% van de Israëli's verzet zich tegen een volledige terugtrekking uit Judea en Samaria in het kader van een vredesregeling. 64% verzet zich tegen een terugtrekking waarbij Israël soevereiniteit zou krijgen over de zogenaamde "nederzettingenblokken" met soevereiniteit over landerijen binnen de 1949 wapenstilstand lijnen.

75% van het publiek verzet zich tegen een terugtrekking van Israël uit alles buiten de nederzettingenblokken, zelfs zonder een dergelijke overeenkomst.

De dramatische daling van de Israëlische steun voor de oprichting van een Palestijnse staat in de afgelopen 12 jaar heeft niets te maken met ideologie. Het Israëlische publiek heeft niet de rug toegekeerd naar de ideologische visie van links over twee-staten ten westen van de rivier de Jordaan omdat het de ideologische overtuigingen heeft geadopteerd van de religieus zionistische beweging.

Het Israëlische publiek heeft haar steun voor het tweestatenoplossing paradigma verlaten omdat het gelooft dat de stappen in Israëls verleden het land heeft verzwakt en dat elke poging om in de toekomst zoiets in te voeren het land in gevaar zal brengen.

Deze overtuiging wordt openbaar door het feit dat 76% van de Israëlische Joden wil dat Israël permanent als enige de verantwoordelijkheid heeft voor de veiligheid in heel Judea en Samaria.

88% zegt dat Israël permanent toezicht moet uitoefenen op het grondgebied dat grenst aan de Ben-Gurion luchthaven. 81% dringt erop aan dat Israël permanent toezicht zal uitoefenen op het land dat grenst aan de Tel-Aviv-Jeruzalem snelweg Route 443.

81% van de Israëli's zegt dat Israël voor altijd toezicht op de Jordaanvallei moet uitoefenen. 55% zegt dat Israël zich niet kan verdedigen zonder permanent de Jordaanvallei te beheersen. 69% van de Israëli's verwerpt het idee dat Israël haar nationale veiligheid kan uitbesteden door het inzetten van troepen van buitenlandse mogendheden in de Jordaanvallei in het kader van een vredesregeling.

Met andere woorden, Trumps wens om een deal te bemiddelen tussen Israël en de PLO plaatst hem in conflict met tussen de 60 en 85% van het Israëlische publiek.

Gedurende de Amerikaanse presidentiële race heeft Trump herhaaldelijk gezegd dat zijn beheersing van de kunst van het sluiten van deals hem zou laten slagen waar zijn voorgangers gefaald hebben. Zijn ervaring als onderhandelaar in de zakelijke wereld, zei hij, maakt hem meer geschikt voor het bemiddelen van een vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen dan al zijn voorgangers.

Het is mogelijk dat Trump gelijk heeft over zijn relatieve voordeel ten opzichte van zijn voorgangers. Maar hoe goed of slecht hij ook onderhandelt, hij zit volledig naast het punt.

Presidenten Clinton, Bush en Obama zijn niet mislukt om vrede te sluiten tussen Israël en de Palestijnen, omdat ze slechte onderhandelaars waren. Ze zijn mislukt omdat er geen deal te krijgen is. Dit is de realiteit die het Israëlische publiek informeert.

Het Israëlische publiek verwerpt het tweestatenmodel, en dat is wat Trump nu informeert, omdat men ervan overtuigd is geworden dat Israëls partner in een hypothetische deal – de PLO – geen plannen heeft om ooit een deal met Israël te sluiten.

Het volk van Israël is ertoe gekomen om te beseffen dat de PLO Israëlische concessies eist – zoals een bevriezing van de Joodse bouw in Judea en Samaria - niet omdat het vrede wil sluiten, maar omdat men Israël verder wil verzwakken.

De realiteit heeft de positie van het Israëlische publiek geïnformeerd, en is voortgekomen uit elke actie en standpunt van de PLO sinds juli 2000, toen de PLO vrede en een Palestijnse staat hebben verworpen en in plaats daarvan koos om een terroristische oorlog te voeren tegen de Israëlische samenleving en een campagne te starten tot de-legitimering van Israël in zijn recht om te bestaan.

In tegenstelling tot het Israëlische publiek aanvaardde de gevestigde orde van het Amerikaanse buitenlands beleid nooit de overduidelijke bedoeling van Yasser Arafat met zijn afwijzing aan de toen-Israëlische premier Ehud Barak met zijn vredesaanbod in Camp David in juli 2000, en zijn latere inleiding van een volledige terrorisme-oorlog tegen Israël.

De Amerikanen die verantwoordelijk zijn voor het bepalen het Midden-Oostenbeleid van de VS, samen met de Amerikaanse Joodse Gemeenschap, hebben nooit de betekenis erkend van de weigering van de Palestijnen om de soevereine verantwoordelijkheid te aanvaarden over de Gaza nadat Israël zich terugtrok uit het gebied in 2005.

Zij aanvaardden nooit de overduidelijke bedoeling van de overwinning van Hamas in de Palestijnse verkiezingen in 2006 na de Israëlische terugtrekking uit Gaza om het gebied om te vormen voor de mondiale jihad en tot een lanceerplatform voor een continue agressie tegen Israël.

In tegenstelling tot het Israëlische publiek hebben de Amerikanen hun ogen gesloten voor de betekenis van de campagne van Mahmoud Abbas met de de-legitimering van Israëls bestaansrecht, en de weigering van de PA in het aanvaarden van Israëls bestaansrecht, de financiering van de PA van het terrorisme, en de indoctrinatie van de Palestijnse samenleving in het ondersteunen en nastreven van de vernietiging van Israël.

Deze week werd de opzettelijke blindheid van de gevestigde orde in de Amerikaanse buitenlandse politiek en van de Amerikaanse Joden over deze realiteit die deze positie van het Israëlische publiek informeerde in de AIPAC beleidsconferentie. Hoewel de conferentie werd gehouden onder het motto "Veel stemmen, één missie", werden er maar een paar kostbare stemmen gehoord die de mening van de overgrote meerderheid van de Israëli's tot uiting bracht.

De visie van het Israëlische publiek is dat het tweestatenbeleid volledig afgescheiden is van de realiteit, want er is niemand aan de kant van de Palestijnen die erin is geïnteresseerd, om in vrede te leven met een Joodse staat; en dat verdere Israëlische concessies aan de PLO de Joodse staat in gevaar zal brengen, maar dat werd vrijwel geheel genegeerd, met name door de Amerikaanse sprekers.

Geen hoge Amerikaanse beleidsmaker legde uit dat gezien de Palestijnse verbondenheid aan de vernietiging van Israël, elk beleid dat Israël dwingt om territoriale en andere concessies te doen, een anti-Israël-beleid is – als het dat al niet opzettelijk is.

De reden dat het standpunt van de meerderheid van het Israëlische publiek werd genegeerd door de grootste pro-Israël lobby-organisatie in Amerika, is dat geen hoge Amerikaanse beleidsmaker aan weerszijden van het gangpad ermee zal instemmen dat de realiteit het Israëlische publiek zal informeren om zijn denken te beïnvloeden. Hoewel er een ideologische kloof zit tussen Martin Indyk - John Kerry's hoofdonderhandelaar – en die van Elliott Abrams - de Israël-man van George Bush – de inhoud van hun visie op het beleidsdoel richting Israël en de Palestijnen is grotendeels hetzelfde. Beiden zijn van mening dat Israël een overgroot deel van Judea en Samaria aan de PLO moet overgeven.

En dit brengt ons weer bij Israël en haar bijeenkomst van het veiligheidskabinet op donderdagavond.

Komend van die vergadering, zei Netanyahu dat hij van plan was zijn ministers te vragen om zijn plan goed te keuren om een nieuwe stad in Judea en Samaria op te richten voor de bewoners van de onlangs vernietigde gemeenschap van Amona.

Het lijdt geen twijfel dat vanuit politiek oogpunt, en inderdaad vanuit een humanitair perspectief, Netanyahu's streven naar een nieuwe gemeenschap voor de voormalige bewoners van Amona een positieve ontwikkeling is. Maar de kwestie of Israël al dan niet een nieuwe gemeenschap in Judea en Samaria moet bouwen, is niet de belangrijkste kwestie. Inderdaad, de kwestie van een Joodse bouw in Judea en Samaria is nooit het hoofdthema geweest.

De druk die de Trump-regering uitoefent op Israël om de rechten van de Joden te beperken op eigendom in Judea en Samaria is het directe gevolg van de weigering van de Amerikaanse gevestigde orde om in hun buitenlandse beleid rekening te houden met de realiteit van wat de Israëli's zich al eigen hebben gemaakt.

Het Israëlische publiek erkent vandaag dat er geen deal te krijgen is. De Palestijnen zullen nooit vrede met Israël sluiten, omdat ze blijven inzetten op de vernietiging ervan.

Het maakt niet uit hoe efficient de Amerikanen zijn bij de onderhandelingen. Het maakt niet uit tot hoeveel concessies ze in staat zijn om aan Israël te onttrekken bij hun eindeloze pogingen om de Palestijnen te vertroetelen en hen te overtuigen om te onderhandelen. Inderdaad, het is de Amerikaanse collectieve weigering om in het reine te komen met de realiteit - dat is het wat het Israëlische publiek leidde. En ongeacht wat de werkelijke gevoelens zijn jegens Israël, in het eisen van Israëlische concessies voor de PLO voeren de Amerikanen een beleid dat sterk anti-Israëlisch is.

Onder deze omstandigheden is het niet Netanyahu's taak, en die van zijn ministers, deze nieuwe regering te overtuigen om de juridische eigendomsrechten te respecteren van Joden in Judea en Samaria. Hun taak is een verder vertegenwoordigen van de belangen en standpunten van het publiek dat hen heeft gekozen.

Netanyahu en zijn ministers moeten aan Trump en zijn adviseurs duidelijk maken, dat het geen zin heeft om te proberen tot een deal met de PLO te komen. Het falen van Trumps voorgangers om een akkoord te bereiken, had niets te maken met hun falen in de kunst om het dealen te beheersen. Zij mislukten omdat er niemand aan de kant van de Palestijnen is die werkelijk geïnteresseerd is in het sluiten van een deal.

Bovendien, Netanyahu en zijn ministers moeten Trump uitleggen dat alle vorige pogingen om een deal te bereiken door het verstrekken van concessies door Israël, niets anders deed dan Israël verzwakken. En het Israëlische publiek zal niet langer dergelijke concessies van hun regering accepteren.

Bron: Column one: Opinion - Jerusalem Post