Palestijnen, wij zijn ziek en moe van jullie!

Dit artikel gaat niet over hoe de Israëli's zich voelen. Het gaat erover waarom de Arabische wereld niet de Palestijnse-Arabische strijd op zich wil nemen.

Door Dr. Mordechai Kedar - 3 februari 2017

Ik wil een paar gerichte vragen stellen aan het begin van dit artikel:

Waarom doet de Arabische wereld er niet alles aan om "Falestin" te bevrijden van de Joden, om het aan de Palestijnse Arabieren te geven?

Hoe komt het dat de Arabische wereld, waarvan de meesten Israëls bestaansrecht niet erkennen - gewoon doorgaat als gewoonlijk, ondanks het feit dat twee grote landen, Egypte en Jordanië, vrede met Israël hebben gesloten? Waarom boycotten ze deze twee landen niet, met uitzondering van de korte periode waarin Egypte uit de Arabische Liga werd verdreven?

Waarom heeft de Arabische wereld geen totale oorlog gevoerd tegen Israël in de laatste 44 jaar - dat wil zeggen: sinds 1973?

Waarom verdreven de Irakezen de Palestijnen uit Irak na de val van Saddam Hussein in 2003?

Waarom heeft het Egyptische regime de Palestijnen uit de Gaza laten vervolgen? Is het een politieke strijd tegenover Hamas of signaleert dit iets wat dieper zit?

Waarom vechten alle partijen tegen elkaar in Syrië - Assad, Hezbollah, de rebellen, islamitische staat - en dat met zo'n wreedheid jegens de Palestijnen in de vluchtelingenkampen van Syrië?

Waarom blijven de Arabieren de Palestijnen vasthouden in vluchtelingenkampen?

Waarom heeft in de afgelopen 68 jaar geen enkel Arabisch land, met uitzondering van Jordanië, het staatsburgerschap verleend aan de vluchtelingen binnen hun grenzen?

Dit zijn slechts een paar van de vragen die gesteld kunnen worden over de afkeer van de Arabische landen en het Arabische volk tegen de zogenaamde "Palestijnen" - ondanks de constante mantra van "Arabische eenheid" en "Arabische solidariteit". De enige verklaring die de meeste van de vragen hierboven kan beantwoorden is dat de behandeling van de Arabische wereld van de "Palestijnen" het resultaat is van de diepgewortelde negatieve gevoelens over hen, welke geen mens bereid is is te onthullen, laat staan te bespreken.

Het niet-genoemde gevoel ten aanzien van de Palestijnse Arabieren is dat zij zelf verantwoordelijk zijn voor al het leed dat over hen gebracht is door Israël. Zelfs vóór 1948 (toen Israël haar onafhankelijkheid verklaarde) verloren ze de veldslagen die verondersteld waren de Zionisten te raken. Waarom? Omdat ze zich niet verenigden, ongeorganiseerd waren en omdat sommige van hen niet deelnamen aan de strijd en sommigen van hen zelfs met de Zionisten samenwerkten.

Het tweede negatieve gevoel is gebaseerd op het bekende feit dat vóór 1948 veel van deze Palestijnse Arabieren hun land verkochten aan Joden, en dat bleven doen daarna, met inbegrip van landerijen in Judea en Samaria nadat Israël die gebieden "bezet" had in de Zesdaagse oorlog van juni 1967. Palestijnse Arabieren die hun land aan de Joden verkochten voor miljarden, haalden dat geld uit het land; sommigen stortten hun rijkdom op Zwitserse bankrekeningen; en nu laten ze geweeklaag horen richting de Arabische wereld om voor hen hun "gestolen land" weer te bevrijden.

Dit is het meest opvallende in Jeruzalem, de stad waar ingezetenen van het Arabische land, huizen en appartementen aan de Joden verkochten en nu klagen over de "Judaïsering van Jeruzalem".

Arafat is een andere reden voor de Arabische woede. Zijn steun in 1990 aan de Iraakse invasie van Koeweit onder het regime van Saddam Hussein veroorzaakte de uitwijzing van vele duizenden werknemers uit Koeweits olie-industrie, en iedereen wist heel goed waarom dat is gebeurd. Veel Arabieren hebben ook begrepen dat Arafat altijd hetzelfde militaire uniform droeg vanwege de vele zakken waarin stukjes papier met de voornamen van degenen in wiens handen hij de miljoenen plaatste die bedoeld was voor steun. De dag dat Arafat stierf, werden zij allen direct miljonairs en niemand heeft enig idee hoeveel geld Arafat aan elk van hen gaf.

Het derde onaangename gevoel is gevolg van het feit dat diezelfde Palestijnen grote sommen geld verdienden door te werken in de bouw van de gemeenschappen die gebouwd werden door Joden sinds 1948, zowel binnen de "groene lijn" (1949 wapenstilstand lijnen) als in de post-1967 "bezette gebieden". Zij zijn degenen die de staat Israël letterlijk hebben gebouwd. Palestijnse Arabieren in industrieën opgericht door Joden waren op al deze gebieden werkzaam. Ze kopen de producten vervaardigd door Joden en dragen bij aan de groeiende Israëlische economische aanwezigheid in de "bezette gebieden".

Een vierde vervelend gevoel over de Palestijnen is de kennis van de Arabische wereld, dat de VN de "Palestijnse vluchtelingen" heel royaal heeft geholpen sinds 1948, meestal door middel van UNRWA, met de toekenning van meer geld dan er wordt gegeven aan welke andere vluchtelingen in de Arabische wereld van vandaag dan ook - in Syrië, Soedan, Jordanië, Irak en Turkije - en dat samen. Veel Arabieren voelen dat de Palestijnen afpersing gebruiken in het chanteren van het wereld-geweten en het verkrijgen van grote sommen geld uit de afnemende financiële middelen, zodat er niet genoeg is voor de echte vluchtelingen uit Syrië of Irak bijvoorbeeld, die wanhopig van de VN hulp behoeven.

Het vijfde ongemakkelijke gevoel over de Palestijnen dook op aan het begin van 2011, toen de "Arabische lente" uitbrak en het regime van Mubarak werd omvergehaald in Egypte, en van Qaddafi in Libië, en Tsalach in Jemen, en Assads regering in gevaar kwam. Veel Arabieren verwachtten dat de Palestijnen zouden profiteren van deze gebeurtenissen door te beginnen met een echte opstand en zich te ontdoen van de Israëlische "bezetting." Dit heeft zich niet voorgedaan. De Palestijnen keken kalm toe hoe hun mede Arabieren de straten in stroomden en de pleinen vulden, en in de publieke 'ruimte' demonstreerden en de tafels omkeerden van de gevestigde heersers. Ze bekeken de gebeurtenissen via de media terwijl ze op de zonnebloempitten kauwden, het Midden-Oostelijke equivalent van popcorn, maar niets deden. De Arabische man op straat vraagt dan: waarop zijn die Palestijnen aan het wachten? Op Israël, om nog sterker te worden? Op de Arabische wereld om nog zwakker te worden en nog meer verdeeld tegen zichzelf?

En - het ergste - er is een gevoel in de Arabische wereld dat de Palestijnen onder de Israëlische "bezetting" willen blijven, omdat ze zo veel hebben te winnen, met name economisch, van het voortbestaan daarvan.

Kortom, het beeld van de Palestijnen in de Arabische media is gedaald tot een ongelooflijke en ongekende diepte. Er is niet één Arabische land vandaag dat bereid is om voor hen te vechten of in gevaar te worden gebracht. En ik zal niet verbaasd zijn als andere Arabische landen (Marokko, Tunesië en de Emiraten bijvoorbeeld) Israël in de nabije toekomst erkennen, of er nu een akkoord tussen Israël en de Palestijnen is of niet.

Geschreven voor Arutz Sheva, vertaald door Rochel Sylvetsky

Bron: Palestinians - We're sick and tired of you! - Israel National News