Waar Russische en Iraanse vliegdekschepen botsen

door Amir Taheri - 17 december 2017

Vorige week meende het Teheraanse dagblad Kayhan de standpunten weer te geven van de "Opperste leider" Ali Khamenei en bood zijn lezers een voorpagina-verrassing aan.

De krant beweerde dat Arabieren "erop aandrongen een standbeeld van generaal Qassem Suleimani te plaatsen in Bagdad, Damascus en Beiroet, steden die hij heeft bevrijd van ISIS."

De bewering kwam ter sprake kort na de bijeenkomst in Sochi, waar de Russische president Vladimir Poetin officieel zijn controle over het Syrische dossier bevestigde, althans wat één kant van die tragedie betreft.

Wilden de mullahs Poetins rol als "redder van Syrië" betwisten door te beweren van iemand met een nog grotere rol dan Soleimani, in Teheran bekend als "The Selfie Generaal"?

Het is bijna zeker dat de mullahs van Teheran, ongeacht wat er daarna in Syrië gebeurt, waarschijnlijk geen leidende rol zullen spelen bij het vormgeven van de toekomst van dat land. Naast Rusland zijn er nog een aantal andere grote spelers in Syrië, die het overnamebod van Teheran niet verwelkomen. Er is dus geen enkele kans op een standbeeld van Soleimani in Damascus.

Hetzelfde zou gezegd kunnen worden over Bagdad, de Iraakse hoofdstad waar Teheran lijdt onder het verlies van enkele van Teherans sterkste bondgenoten. Grote delen van de Iraakse sjiieten "beginnen zich zo zelfbewust te voelen dat ze de voogdij van Teheran verwerpen. Wat de Iraakse Koerden betreft: alleen de overblijfselen van de Talabani-fractie, die Teheran via sappige zakelijke overeenkomsten graag bij Teheran wilde betrekken, keken nog steeds naar Teheran voor begeleiding en ondersteuning. Het bizarre besluit van Iran om samen met Turkije met gebruik van geweld te dreigen tegen het vertraagde afscheidingsreferendum, heeft het masker van "vriendschap voor de Koerden" verscheurd, dat de mullahs tientallen jaren hadden gedragen.

Dat laat Beiroet op het punt waar de "Hezbollah"-schutters van Gen. Soleimani nog steeds kunnen kijken waar ze het standbeeld gaan plaatsen. Maar zelfs dat is nog een open vraag aangezien er zich donkere wolken aan de horizon verzamelen.

Het parlement, dat zijn zittingsperiode op illegale wijze heeft verlengd, is nog steeds geneigd om z'n eigen leven weer te verlengen. Maar dat zou de voortzetting betekenen van een presidentschap en een premierschap op basis van besluiten van een parlement dat zijn legitimiteit al jaren geleden heeft verloren.

Gekozen op basis van quota's voor de 18 geloofsgemeenschappen in het land, is het zichzelf in stand houdende Parlement doormidden gedeeld en niet in staat om ook maar iets te beslissen, wat dan ook, op welke manier dan ook.

De helft van het Parlement wordt gecontroleerd door een kliek van politici die meer tijd in het buitenland doorbrengt dan in Beiroet. Voor hen is Libanon meer een melkkoe dan een land. Een voormalig president ging met pensioen met 200 miljoen dollar, het meeste hiervan werd onmiddellijk geïnvesteerd in Parijse bezittingen. Een andere hoogste leider heeft meer tijd besteed aan het bouwen van een Kruisvaardersstijl-chateau, dan zich met zijn kiezers te verbinden.

Omdat topposities en sappige contracten zijn verdeeld volgens de sektarische quota, hebben de sekteleiders een immense staatsmacht in de varkenshouderij politiek. De helft van het Parlement wil dat Libanon zijn "Arabische identiteit" herbevestigt en zich aansluit bij het front tegen de hegemoniale ambities van Iran.

De andere helft van de coalitie onder leiding van "Hezbollah" ziet Libanon als een "Iraans vliegdekschip bij de Middellandse Zee", zoals Teheran het dagelijks in Kayhan verwoordt.

Voor "Hezbollah" is wat telt: het belang van de sektarische beweging van de Khomeinisten onder leiding van de mullahs in Teheran.

In die context heeft Iran duizenden "Hezbollah"-strijders naar Syrië gestuurd om Bashar al-Assad te helpen om Syriërs te doden.

Volgens ramingen van de Iraanse media leed "Hezbollah" zware verliezen, zodat Iran het sturen voorkwam van zijn eigen strijders naar Syrië.

Met zwaar bewapende milities van 30.000 man, is "Hezbollah" beter uitgerust dan het Libanese nationale leger. Het is ook het publieke gezicht van meer dan 400 bedrijven, banken en Shi'itische verenigingen, gefinancierd en beheerd door Iran, wat vaak fungeert als een staat binnen de staat. Met een mengsel van steekpenningen en moordbedreigingen runt Iran ook een netwerk van politieke cliënten in andere gemeenschappen. Haar vrijgevigheid bevat ook sommige christenen, Druzen en zelfs soennitische moslimpersoonlijkheden en groepen.

Irans prioriteit in Libanon is de territoriale nabijheid van de Shi'ite-gebieden aan de Syrische grens op de wapenstilstandslijn met Israël. Dat betekent de annexatie van christelijke en Druze- en andere minderheidsdorpen wat lijkt op een archipel in een sjiitische zee.

Om dat te bereiken betaalt Iran volgens lokale rapporten royale prijzen om die dorpen te kopen. Waar geld niet werkt, doet de schaduw van wapens hetzelfde trucje wel.

Volgens sommige schattingen kan Iran zijn doel bereiken binnen een jaar of twee.

Tot nu toe zijn de twee helften van Libanon er niet in geslaagd om een klap uit te delen, omdat geen van beide partijen er zeker van is dat ze zullen winnen. Een belangrijke reden is dat op dit moment slechts één kamp bewapend is en het andere niet.

Echter nu is het fragiele evenwicht in gevaar om twee redenen. De eerste is dat het regime van Assad niet kundig is om nog veel langer te blijven zitten.

Ondanks de diplomatieke gebaren van Rusland, waaronder een korte ontmoeting aan de zeekust tussen president Vladimir Poetin en Bashar al-Assad, zingen Moskou en Teheran niet dezelfde liederen.

Teheran streeft nog steeds de droom na van een verenigd Syrië in eenheid onder Assad, zelfs als dat meerdere jaren aan oorlog betekent.

Moskou echter is voor de heropleving van het oude Franse koloniale stelsel van "la Syrie-utile" (het nuttige Syrië). Dit betekent een mini-staat uitsnijden tussen de bergen ten westen van Damascus en de Middellandse Zee.

In die enclave vertegenwoordigt Assad een plurale Alawiten communiteit. Rusland bouwt reeds aan een aantal bases en aan de stationering van troepen. De havens van Latakia, al-Soda, en Tartus, die zijn gelegen in de potentiële mini-staat, kunnen de Russische marine voor het eerst sinds de val van de Sovjet-Unie de aanwezigheid in het Middellandse Zeegebied aanbieden.

Syrië zou Ruslands "vliegdekschip" kunnen worden.

En dat zou kunnen betekenen dat Iran wordt afgesneden van zijn Libanese "vliegdekschip".

Het "Syrische deëscalatie-plan" zou Syrië in vijf zones verdelen, gecontroleerd door Rusland, Turkije, Iran, Jordanië en de Verenigde Staten en hun Koerdische bondgenoten. Het probleem wat betreft Iran is echter dat de zone in Syrië mogelijk niet is aangesloten aan het Libanese grondgebied.

Het weghouden van Iran ver van Libanon en de Golanhoogte, en ook uit de buurt van Israël, is een absolute voorwaarde voor een Amerikaanse goedkeuring van Poetins Syrië-plan.

De tweede reden welke de Libanese balanceringswet in gevaar kan brengen, is de volkswoede die onder de oppervlakte zit, een kracht die een corrupte en cynische en in sommige gevallen criminele elite kan wegvegen.

Amir Taheri, voormalig redacteur van de Iraanse grootste krant Kayhan voordat de Iraanse revolutie van 1979 plaatsvond, is een prominente auteur gevestigd in Europa. Hij is Voorzitter van Gatestone Europa.

Dit artikel verscheen voor het eerst in Asharq Al Awsat en is hier overgenomen met de vriendelijke toestemming van de auteur.

© 2017 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Where Russian and Iranian Aircraft Carriers Clash