NETANYAHU'S GROTE UITDAGING

Wat kan Netanyahu doen om de gevolgen te beperken die de aanklachten hebben op zijn vermogen om zijn werk te doen?

17 augustus 2017 - Caroline Glick

In het weekend werd gemeld dat premier Benjamin Netanyahu de wetgeving steunde die de procedure zou wijzigen om een oorlog te verklaren. Het wetsvoorstel, ondersteund door de regering, alsmede door Netanyahu's tegenstander en voormalig Minister van Financiën, Yair Lapid, gaat over de uitvoering van de lessen die geleerd zijn uit de ervaringen in het verleden.

Onder de voorgestelde wet wil de regering het veiligheid kabinet de volmacht geven tot het toestaan van militaire operaties aan het begin van haar ambtstermijn. Door het beperken van het aantal mensen die betrokken zijn bij het besluit in betrekking tot de feitelijke operaties, kunnen lekken worden geminimaliseerd en het element van verrassing beschermd worden.

Gezien de brede steun die het wetsvoorstel geniet en de inhoud ervan, zou van de media kunnen worden verwacht dat ze deze stap op een sobere manier zullen verslaan.

Maar helaas, er is geen kans op dat zoiets gebeurt temidden van het mediacircus rondom de criminele aanklachten tegen Netanyahu. De onsamenhangende klachten werden onlangs nog versterkt door de deal die Netanyahu's voormalige stafchef Ari Harow sloot met de aanklager over het beschuldigen van zijn voormalige werkgever in ruil voor clementie in zijn lopende corruptie-aanklacht met Harows vermeende inbreng.

En nu, met Netanyahu's gezworen vijanden in de media, en met het politiek linkse geblaat over zijn onmiddellijke ontslag, dreigt er een de oorlog over de bevoegdhedenwet, zoals alles wat zal worden ingediend in de komende maanden en jaren, niets meer zal zijn dan een poging om het ontwerp te wijzigen.

Van geen van de aanklachten kan worden verwacht dat ze snel worden afgesloten. Juridische deskundigen schatten in dat zij zich zullen uitstrekken tot in 2019. Dit betekent dat Netanyahu onder een wolk van achterdocht zal zitten tot ten minste aan het einde van zijn huidige ambtstermijn. En dat is niet goed voor het land.

Wat kan Netanyahu doen om de gevolgen van de aanklachten te verzachten als het gaat om zijn vermogen om zijn werk te doen? Het antwoord is ingewikkeld. Aan de ene kant is het vrij duidelijk dat hij niet in staat zal zijn iets te doen om die aanlachten af te sluiten, ook niet omdat hij niet wordt beschuldigd van verschrikkelijke dingen te hebben gedaan. Het tegendeel is waar, hij wordt beschuldigd van belachelijk domme en onschadelijk dingen te hebben gedaan.

De politie doet twee onderzoeken naar de minister-president. In de eerste zaak onderzoekt men of hij teveel giften van zijn vrienden heeft ontvangen. Specifiek willen ze weten of hij teveel sigaren van zijn vriend Arnon Milchen heeft gekregen, en of hij andere geschenken van andere vrienden ontvangen heeft.

De tweede zaak heeft betrekking op een deal die hij heeft besproken, maar nooit uitgevoerd, met zijn aartsvijand Arnon Mozes, de uitgever van 'Yediot Aharonot', waarbij Mozes een minder vijandige houding tegen Netanyahu zou innemen en in ruil zou Netanyahu de verspreiding van de pro-Netanyahu concurrent 'Israël Hayom' beperken. In elk geval leidden de onderhandelingen nergens toe. In 2014 verbrak Netanyahu zijn regering en ging naar vervroegde verkiezingen in 2015 vanwege een wetsvoorstel dat werd ondersteund door 24 ministers in een voorlopige stemming – en dat zou 'Israël Hayom' failliet hebben doen gaan.

De 24 ministers die het wetsvoorstel ondersteunden ontvingen een geweldige steun in Yediot. Maar geen van hen – inclusief de voormalige Minister van Justitie Tzipi Livni – staan onder onderzoek. Het gebrek aan belangstelling van de politie voor Livni is bijzonder opmerkelijk. Ze diende het wetsvoorstel in, ondanks het feit dat de procureur-generaal Yehuda Weinstein bepaalde dat het ongrondwettig was. Zij heeft haar beslissing gebaseerd op een juridisch advies dat voor haar was opgesteld door de advocaat van Yediot.

Tot slot, in het derde onderzoek gaat het helemaal niet om Netanyahu. In plaats daarvan wordt zijn advocaat, vertrouwelinge en neef David Shimron onderzocht. En volgens onderzoeksjournalist Yoav Yitzhak, werd de aanklacht deze week steeds meer bekend toen bleek dat de staatsgetuige gelogen bleek te hebben tegen de politieonderzoekers of tegen zijn eigen advocaten over Shimrons rol bij de totstandkoming van de deal met Israëls koop van nieuwe onderzeeërs uit Duitsland.

Netanyahu ondersteunde de aankoop, inderdaad, hij heeft het aangeprezen. Zijn vijandige media beweren dat hij alleen de aankoop ondersteunde, wat werd tegengewerkt door het Ministerie van Defensie, omdat Shimron erbij betrokken was.

Deze bewering zelf toont duidelijk de absurditeit van de aanklacht.

Indien het onderzoek voortduurt, ondanks de ineenstorting van het onderzoek, en Netanyahu erbij betrokken blijft, ook al is er gewoon geen enkele manier om te bewijzen dat hij de deal ondersteunde vanwege corrupte redenen toen hij erop aandrong en het ondersteunde, omdat hij gelooft dat Israël een gemoderniseerde onderzeese vloot moet hebben.

Met andere woorden, het derde onderzoek is niet in staat Netanyahu erbij te betrekken ongeacht dat dit essentieel relatief is.

Het is belangrijk om te begrijpen wat hier de inherente zwakte is van de aanklachten, omdat het ons twee belangrijke dingen toont. Ten eerste kan het de onderzoekers en openbare aanklagers niets schelen wat het publiek denkt over hun onderzoek. De voormalig hoofdonderzoeker politiechef Boaz Gutman bevestigde dit in een vernietigend interview in de online Hebreeuws-talige krant 'Mida' vorige week, in de reeds lang vermeende bewering dat politie en openbare aanklagers zijn gemotiveerd om rechtse politici te onderzoeken in plaats van linkse politici, omdat ze links aan de macht willen helpen.

Wat betreft de politie-opsporingsambtenaren en justitie-aanklagers die daarbij betrokken zijn, zij zijn het, in plaats van het publiek, die willen beslissen wie de macht krijgt in Israël.

En dit brengt ons bij het tweede aspect wat we moeten begrijpen over de zwakte van de aanklachten. Tot op heden hebben gepolitiseerde opsporingsambtenaren en officieren van Justitie zich comfortabel gevoeld bij het onderzoeken en aanklagen van politici om politieke redenen, omdat sinds 1993 de loutere aanklacht van een politicus gelijk staat aan een professioneel equivalent van een zwaar misdrijf.

In 1993 besliste het activistische Hooggerechtshof dat minister Arye Deri moest aftreden als gevolg van zijn recente aanklacht wegens een corruptiezaak. Dit oordeel, dat geen basis had in de wet, heeft inmiddels de status van een wet gekregen. Politici die later van alle misdadige aanklachten werden vrijgesproken, werden herhaaldelijk uit het ambt gedwongen, hun reputatie lag in duigen.

De macht om politici te verwijderen uit hun functie gewoon door hen aan te klagen, geeft aan de vervolgingsmacht een absolute macht over het politieke systeem. De angst voor een aanklacht, misschien meer nog dan iets anders, is voldoende om te stoppen met iedere belangrijke poging om wetten in te dienen voor de hervorming van dit ongecontroleerde rechtssysteem.

In de afgelopen weken vertelde coalitieleider Knessetlid David Bitan aan de media dat Netanyahu heeft toegezegd niet te zullen aftreden indien hij wordt aangeklaagd in het licht van deze aanklachten van onbeduidende aard. Netanyahu's vermogen om in positie te blijven, tegenover de niet-bindende norm die werd ingegeven door het Hooggerechtshof in 1993, zal een uitwerking hebben in de publieke kijk op hem en in de onderzoeken tegen hem. En als Netanyahu sterk genoeg is om bij zijn voornemen te blijven om niet in te zakken, zal dit een heilzame invloed hebben op de eerlijkheid van de onderzoeken tegen hem.

Als de openbare aanklagers zich realiseren dat ze de zaak moeten winnen tegen de zittende premier in plaats van een premier die al uit zijn ambt gedwongen zou zijn en in ongenade gevallen, dan zal hun beslissing over het al dan niet aanklagen van Netanyahu veel meer afhankelijk zijn van de bevindingen van het onderzoek, en veel minder dan in het verleden het geval was van hun politieke opvattingen.

Hoewel het de aanklagers niets kan schelen hoe het publiek over hen denkt, kan het ze wel schelen wat hun collega's van hen denken. En als zij een zittende premier aanklagen en hem vervolgens niet kunnen veroordelen, aangezien hij nog in functie is en populair, dan zullen hun collega's niet goed over hen denken.

Zo komt het allemaal neer op het bestuur. Maar hoe moet Netanyahu regeren? Als Netanyahu de lijn volgt die is ingesteld door minister-president Ariel Sharon, toen hij en zijn zonen werden onderzocht, en hij om zijn politieke basis te sussen het ambt verliet, dan zal hij zijn kansen om aan de macht te blijven beschadigen. Netanyahu wordt dan net zo impopulair als Ehud Olmert was toen hij werd aangeklaagd. Hij zal er geen verdere aanklacht mee voorkomen. En hij zal niet worden herkozen.

Als aan de andere kant Netanyahu trouw is aan zijn kiezers en het rechtse beleid doorvoert over Judea en Samaria - namelijk, de toepassing van de Israëlische wet op gebied C in Judea en Samaria, in afwachting van het tijdperk dat zal beginnen wanneer de 82-jarige PLO-chef Mahmoud Abbas sterft – dan zal hij niet alleen kunnen aanblijven in functie als hij aangeklaagd wordt, hij zal de volgende verkiezingen zelfs winnen, ook als hij nog steeds verstrikt is in deze criminele aanklachten.

Bron: NETANYAHU’S GREAT CHALLENGE | Frontpage Mag