Artikel

De meest populaire betaalde toeristische attractie van Israël is een verafgelegen meesterwerk van oude ruïnes die gedurende ongeveer twee millennia bijna onbereikbaar zijn gebleven.

Vandaag worden deze ruïnes, Masada (מצדה) genoemd en liggen ongeveer 35 mijl ten zuiden van Jeruzalem aan de oostelijke rand van de Judea-woestijn, als een van de grootste symbolen van koppige vastberadenheid van het Joodse volk.

De ruïnes waren oorspronkelijk een vestingpaleis dat gebouwd is tussen 37 en 31 v. Chr. door Herodes de Grote bovenop een hoog, geïsoleerd rotsplateau met uitzicht op de Dode Zee. Maar ze zagen ook een tragisch verhaal dat zich binnen hun muren afspeelde.

Deze bijna onneembare vesting diende als laatste schuilplaats voor een extremistische groep Joodse Zealoten die daar met hun families heen vluchtten na de val van Jeruzalem en de vernietiging van de Tweede Tempel in 70 n.C.

"Want de HEERE zal Sion troosten, Hij zal al haar puinhopen troosten. Hij zal haar woestijn maken als Eden, haar wildernis als de hof van de HEERE. Vreugde en blijdschap zal daarin gevonden worden, dankzegging en luid psalmgezang." (Jesaja 51:3)

Masada, dat recht omhoog in de woestijn opdoemt, is een imposante, afgelegen plek.

Met de steile kliffen die 1.300 voet (400 meter) uitsteken boven de Dode Zee in het oosten en 300 voet (91 meter) in het westen, lijkt het onbereikbaar.

Het ruitvormige plateau bovenop Masada is plat en beslaat ongeveer 400 bij 600 meter. Natuur- en Parkenautoriteit (Israël)

Om dit verheven bolwerk verder te verstevigen bouwde Herodes een omringende muur van in totaal 1,4 kilometer lang en 4 meter breed, onderbroken door een reeks torens.

Herodes bouwde grote en kleine paleizen, kazernes voor de bewakers, badhuizen, een zwembad, 29 magazijnen voor voedsel en drinken, elk 27 meter lang, en 12 gigantische, uitgehakte kuipen met een totale capaciteit van ongeveer 40.000 kubieke meter om regenwater op te vangen.

Vandaag de dag kunnen toeristen te voet de top bereiken via een van deze uitdagende, oude paden.

Een kabelbaan is ook beschikbaar voor diegenen die hun krachten willen sparen om de indrukwekkende bergtopruïnes te verkennen.

Wie Masada bezoekt, wordt begroet door de fascinerende bezienswaardigheden, waaronder de overblijfselen van het paleis van Herodes aan de noordkant van de berg.

Een muur scheidt het van de vesting, waardoor privacy en veiligheid mogelijk was.

Het paleis bestond uit drie terrassen met woonvertrekken op het boventerras, compleet met balkon en kamers met zwart-witte tegelvloeren in mozaïek.

Hieronder zijn twee lage terrassen die worden gebruikt voor vermaak en ontspanning, met een centrale binnenplaats op het middelste terras en een andere op een lager terras.

Beide binnenplaatsen werden omringd door zuilen met sierlijke kappen en fresco's met veelkleurige geometrische vormen en geschilderde imitaties van geslepen marmer.

In een uitgebreid gebouwd badhuis bevond zich de stoomruimte (caldarium) met een zwevende vloer, ondersteund door rijen lage pilaren waardoor warme lucht werd geblazen om de temperatuur te verhogen.

Het besloeg 4000 vierkante meter en omvatte bergingen, kantoren en een groot koninklijk appartement.

"Predik verder: Zo zegt de HEERE van de legermachten: Mijn steden zullen nog uitbreiden vanwege het goede, de HEERE zal Sion nog troosten en Jeruzalem nog verkiezen." (Zechariah 1:17)

De laatste twee millennia bestond Masada maar was vergeten door het Joodse volk.

Het grootste deel van onze kennis over deze vesting is afkomstig van opgravingen in de jaren zestig door de beroemde Israëlische archeoloog Yigael Yadin, evenals het verslag van de Romeins-Joodse historicus Flavius Josephus.

In zijn boek De Joodse Oorlogen stelt Josephus dat maar liefst 960 Joodse rebellen en hun families massaal zelfmoord pleegden op Masada aan het einde van de Eerste Joods-Romeinse Oorlog (AD 66-73), in plaats van zich over te geven aan de Romeinse troepen die vastbesloten waren om elk van hen gevangen te nemen.

Historisch gezien negeerde het Joodse volk echter de geschriften van Josephus vanwege hun afkeer van de Romeinen na de val van Jeruzalem.

Pas in de jaren twintig van de vorige eeuw, toen de Hebreeuwse schrijver Isaac Lamdan het gedicht "Masada" schreef, waarin de strijd van het Joodse volk tegen alle vijanden wordt beschreven, kreeg Josephus' verhaal de aandacht.

Bovendien onthulden de overlevenden van de opstand in het getto van Warschau, waarin Joodse strijders in de Tweede Wereldoorlog tegenover het Duitse leger stonden, dat zij geïnspireerd waren door Lamdans gedicht om de Duitsers te bestrijden, ondanks de overweldigende geringe kansen op hun overwinning. (Jewish Virtual Library)

Josephus rapporteerde dat twee vrouwen en vijf kleine kinderen de enige overlevenden waren van de massamoord op Masada. Ze werden gevangen genomen door de Romeinen die het fort binnenkwamen met behulp van een stormram en een belegeringstoren die moeizaam op een gebouwde helling werden geplaatst.

De verslagen van deze overlevenden vormen de basis voor de geschiedenisversie van De Joodse Oorlogen, waarin staat dat de Zealotenleider Elazar Ben-Yair de hoofden van families ervan heeft overtuigd om het lot te trekken wie hun vrouwen, kinderen en zichzelf zouden doden, in plaats van toe te staan dat ze door de Romeinen gevangen genomen zouden worden en wellicht zelfs gemarteld.

"Aangezien we lang geleden besloten hebben nooit meer dienaren te zijn van de Romeinen, maar van God zelf, die alleen de ware en rechtvaardige Heer van de mensheid is, wordt het nu tijd dat we die resolutie in de praktijk waarmaken... We waren de allereersten die in opstand kwamen, en we zijn de laatsten die tegen hen strijden; en ik kan het niet anders dan als een gunst die God ons heeft gegeven waarderen, dat het nog steeds in onze macht is. (De Joodse oorlogen)

"En zij zullen vallen door de scherpte van het zwaard en in gevangenschap weggevoerd worden onder alle heidenen. En Jeruzalem zal door de heidenen vertrapt worden, totdat de tijden van de heidenen vervuld zullen zijn." (Lukas 21:24)

In De Joodse Oorlogen zegt Josephus dat een groep Joodse rebellen, Sicarii (een splintergroep van rebellen), het Romeinse garnizoen in Masada heeft overwonnen aan het begin van de Joodse opstand tegen Rome in 66 n.C., meer dan 60 jaar na de dood van Herodes.

Met de vernietiging van de tempel en de val van Jeruzalem werd deze groep aangevuld met andere rebellen en hun families, die de stad ontvluchtten.

Vanuit Masada verzetten ze zich nog eens drie jaar lang tegen de Romeinen, waarbij ze de omliggende gemeenschappen overvielen om hun magazijnen en voorraden aan te vullen. (Jewish Virtual Library)

De rebellen maakten gebruik van de synagoge die Herodes op Masada bouwde. Er werden fragmenten van twee bijbelrollen gevonden - fragmenten van het boek Deuteronomium en het deel uit Ezechiël 37 dat de "vallei van droge beenderen" beschrijft.

"Zo zegt de Heere HEERE tegen deze beenderen: Zie, Ik ga geest in u brengen en u zult tot leven komen. Ik zal pezen op u leggen, vlees op u doen komen, een huid over u heen trekken, en geest in u geven, zodat u tot leven komt. Dan zult u weten dat Ik de HEERE ben." (Ezechiël 37:5-6)

De 1410 vierkante meter grondvlak van de synagoge is naar Jeruzalem gericht en maakt deel uit van het noordwestelijke gedeelte van de omringende muur.

De rebellengemeenschap voegde vier lagen banken van gips toe langs de muren en de zuilen om het plafond te ondersteunen.

Deze synagoge wordt vandaag de dag beschouwd als het beste voorbeeld van de synagogen uit de eerste eeuw, voorafgaand aan de vernietiging van de tempel.

Op een missie om een einde te maken aan het Joodse verzet, belegerde de Romeinse gouverneur Lucius Flavius Silva in 73 n.C. met zijn tiende legioen de vesting, samen met duizenden Joodse gevangenen als de arbeiders.

De contouren van de kampen aan de voet van de berg en de grondwerken van een Romeinse aanvalshelling aan de westkant van Masada, die tijdens de belegering van Masada (73-74) werden gebouwd, zijn vandaag de dag nog steeds te zien.

In de lente van 74 n.C. plaatsten de Romeinen de stormram op de hellingbaan en staken de poort in brand.

Er wordt gezegd dat de rebellen baden dat God de richting van de wind zou veranderen zodat het vuur zou wegsterven, en wanneer dit niet zou gebeuren, ze zich zouden onderwerpen aan Zijn wil.

Ben-Yair riep de Joodse verdedigers op om hun leven op te offeren door middel van een massamoord.

Archeoloog Yadin vond bewijs dat de rebellen genoeg voorraden hadden om het langer vol te houden.

Hij ontdekte een opslagplaats die overblijfselen bevatte van een groot aantal opslagpotten met oorspronkelijk grote hoeveelheden olie, wijn, granen en andere voedingsmiddelen.

De rebellen kozen echter eerder zelfmoord te plegen dan zich over te geven en te zien dat hun vrouwen en kinderen door de Romeinse troepen als slaven zouden worden meegenomen.

Josephus vertelt ons dat de Zealoten alles verbrandden behalve het voedsel om de Romeinen te laten weten dat ze niet door honger tot zelfmoord werden gedreven.

Ze wierpen het lot om 10 mannen te selecteren die de anderen zouden doden. Vervolgens werd er één man geselecteerd om de overige negen plus zichzelf te doden.

In de ruïnes werden elf potscherven ontdekt, waarvan er één de naam "ben Yair" draagt.

Men gelooft dat de andere tien zijn ingeschreven met de namen van de laatste tien die werden gekozen om de anderen te doden en vervolgens zichzelf.

"Ik, Ik ben het Die u troost. Wie bent u dat u bevreesd bent voor een sterveling, die sterven moet." Jesaja 51:12)

Hoewel het bijna 2000 jaar geleden is dat Masada voor de Romeinen viel, is de dood van deze duizend mensenlevens voor veel Israëli's nog steeds van belang.

In het licht van de internationale anti-Israëlische en antisemitische krachten en gebeurtenissen, zoals de Holocaust, zijn veel Israëli's geïnspireerd door de vastberadenheid van de Zealoten om koste wat het kost de overheersing te weerstaan, hoewel veel Israëliërs hun massale zelfmoord associëren met fanatisme.

Bovendien is zowel het vermoorden van iemands familie als zelfmoord in het jodendom verboden.

Moshe Dayan, voormalig stafchef van de Israëlische Defensiestrijdkrachten (IDF), werd zo ontroerd door het besluit van de Zeloten, dat hij de traditie vastlegde om in Masada de beëdigingsceremonie te houden voor soldaten die de basisopleiding van de Israëlische Defensiestrijdkrachten hebben voltooid.

Terwijl het leek alsof dit het einde van de weg voor het Joodse volk was op het moment dat Jeruzalem aan Rome toeviel en de tempel 2000 jaar geleden werd verwoest, liet God in werkelijkheid zijn volk niet in de steek.

"Want de HEERE, uw God, is een barmhartig God; Hij zal u niet loslaten, en u niet te gronde richten; Hij zal het verbond met uw vaderen, dat Hij onder ede met hen gesloten heeft, niet vergeten." (Deuteronomium 4:31)

Wonderlijk genoeg werd Israël in 1948, tegen alle natuurlijke kansen in, en ter vervulling van talloze Bijbelse profetieën, opnieuw een onafhankelijke staat. (Jesaja 11:11; Amos 9:14-15)

De huidige staat Israël is een voorloper van de wederopbouw van de tempel, het nationale heil van het Joodse volk, de terugkeer van Jesjoea (Jezus) en de vestiging van zijn koninkrijk op aarde.

"Juich, hemel, en verheug u, aarde, bergen, breek uit in gejuich, want de HEERE heeft Zijn volk getroost, Hij zal Zich over Zijn ellendigen ontfermen." Jesaja 49:13)