Jordanië is Palestina

Door Steve Kramer - 26 oktober 2017

Het Israëlische Knessetlid Yehuda Glick had dit te zeggen op de "Jordanië is Palestina-conferentie" die gehouden werd op 17 oktober in het Menachem Begin Heritage Center: "Het concept van een Palestijnse staat in Judea en Samaria bestaat niet meer. En iedereen weet dat. Het is niet mogelijk, verkeerd en gevaarlijk." Hij stelde verder dat "Jordanië als een Palestijnse staat een serieus potentieel (mogelijkheid) is, omdat de meerderheid van de Jordaniërs Palestijnen zijn. Vóór 1967 waren de Palestijnen Jordaniërs."

Opmerking: Van 1948-1967 bezette koning Hoessein van Jordanië Judea en Samaria en gaf het Jordaanse burgerschap aan alle Arabische inwoners.

Het bovenstaande is allemaal de waarheid. Maar zeer weinig mensen in de westerse wereld willen het geloven. Wat ze willen geloven is dat de Palestijnse Autoriteit, met als aanvoerder de "heilige" President Mahmoud Abbas, het middel is dat een staat Palestina zal opleveren aan de "arme Palestijnen". Dit "Palestina" zal worden gevestigd in Judea en Samaria (en ze noemen het de Westelijke Jordaanoever), en ze zullen een bloeiende democratie opbouwen (wat ongehoord is in het Arabische Midden-Oosten) en een welvarende, progressieve staat stichten, geen terroristische toevluchtsoord dat de rest van Israëlisch grondgebied wil innemen.

Hieronder vindt u het bewijs dat de tweestatenoplossing niet de enige oplossing, en zelfs een uitgeschakelde oplossing is: Tijdens de top in Camp David bij President Bill Clinton in 2000 weigerde Yasser Arafat de overdreven genereuze vredesdeal te sluiten, die hem werd aangeboden door de toenmalige premier Ehud Barak. (Les die het leert: het conflict met de Palestijnse Arabieren gaat niet over grondgebied.)

In 2006-2007 trok de toenmalige premier Ariel Sharon eenzijdig de IDF terug uit de Gazastrook, samen met bijna 10.000 Israëlische bewoners. Het resultaat: duizenden raketten zijn afgevuurd op Israëlische burgerdoelen. (Les die het leert: terrorisme werkt en het conflict met de Palestijnse Arabieren gaat niet over het grondgebied.)

In 2008 wees Mahmoud Abbas het vredesakkoord af dat aan hem werd aangeboden door de toenmalige premier Ehud Olmert. Nogmaals, de Arabieren weigerden om een "eind aan het conflict-vredesverdrag" te ondertekenen met Israël, omdat niet aan AL hun eisen was voldaan. (Les die het leert: het conflict met de Palestijnse Arabieren gaat niet over grondgebied; het gaat erom Joden uit hun land te duwen.)

Sindsdien is er weinig onderhandeld met de Palestijnse Arabieren en is de Israëlische bevolking geleidelijk ontgoocheld geworden over de "land voor vrede"-onderhandelingen". Avi Gabbay, het nieuwe hoofd van de linkse Labourspartij, is in feite tegen land voor de vrede opgekomen: "Er is geen reden om nederzettingen te evacueren in een vredesakkoord. Als er vrede is, waarom evacueren? De dynamiek van vrede-stichting welke evacuatie zou vereisen, is misschien niet juist. In een vredesakkoord kunnen oplossingen worden gevonden die geen evacuaties vereisen", zo benadrukte Gabbay zijn afwijking van het linkse dogma een paar dagen later toen hij zei dat Israël de strategische, onmisbare Jordaanvallei moet behouden, die Israël scheidt van zijn Arabische buren in het oosten.

Dus, als de befaamde tweestatenoplossing niet de oplossing is, wat is dan het beste alternatief? Op de "Jordanië is Palestina-Conferentie", die vakkundig werd geleid door de prominente blogger Ted Belman (israpundit. org), noemden veel sprekers Jordanië als een de facto Palestijns-Arabisch meerderheidsland, en de logische thuisbasis voor de Arabieren die in Judea en Samaria wonen (niet de Israëlische Arabieren). Deze mogelijkheid is afhankelijk van het feit of de Jordaanse vorst, koning Abdullah II, al dan niet vrijwillig wordt afgezet of het land verlaat. (Opmerking: De Britten importeerden de Hasjemitische dynastie uit Saoedi-Arabië en installeerden de Hasjemieten als de heersers over 78% van het oorspronkelijke Britse mandaat voor Palestina.

De verbannen Jordaanse leider Mudar Zahran, die op de conferentie sprak via Skype, is de toonaangevende voorstander van deze optie. Er zijn veel obstakels op de weg tot het vaststellen van de Palestijnse Arabische staat in Jordanië, vooral omdat de Arabische Zeloten "Palestina" willen ter vervanging van Israël.

Talrijke sprekers op de conferentie, met inbegrip van Ted Belman, gaven de historische achtergrond weer van het Britse mandaat voor Palestina, dat oorspronkelijk wat nu Israël én Jordanië is, aanwees als de locatie van het "Nationale Tehuis" van de Joden. Zelfs nadat de Britten de voorwaarden van het mandaat hadden gewijzigd door een besluit waarbij het grondgebied aan de oostkant van de Jordaan werd aangewezen als Arabisch "Transjordanië", en het resterende land van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee werd aangewezen voor de Joodse huisvesting. Ironisch genoeg eisen de Arabieren nu "dat Palestina bevrijd moet zijn, van Jordanië tot aan de Middellandse Zee".

De meest welsprekende spreker van de conferentie was voor mij de Midden-Oosten-deskundige Martin Sherman, die sprak over de onmogelijkheid van een "Palestijnse" staat ten westen van de rivier de Jordaan in Judea en Samaria (oftewel de Westelijke Jordaanoever). Sherman pleitte voor zijn "Humanitaire Paradigma". Dit programma biedt een vrijwillig verbanning van de Palestijnse Arabieren door middel van een zeer genereus uitkeringen pakket, waardoor de emigranten aantrekkelijke kandidaten zijn voor de ingang naar talrijke landen in het Midden-Oosten of elders.

Kort samengevat, Sherman is van mening dat als Israël er niet in slaagt om zijn "Geografische of Demografische Verplichting" adequaat aan te pakken, het onhoudbaar zal worden als een Joodse natiestaat. Wat de geografie betreft, daarover zegt Sherman, dat Israël de soevereiniteit moet behouden over alle gebieden die het in de Zesdaagse Oorlog van 1967 heeft gewonnen, of in ieder geval over een voldoende groot deel van die gebieden om een Palestijnse staat onhaalbaar te maken. Dat is absoluut essentieel, omdat deze gebieden de onmisbare hoge gronden zijn van waaruit de vijanden zich gemakkelijk zouden kunnen richten op Ben Gurion Airport en de dichtstbevolkte gebieden van Israël.

Met betrekking tot de demografie zegt Sherman dat Israël de niet-joodse aanwezigheid in deze gebieden die in 1967 werd gewonnen, drastisch moet verminderen, want als het huidige moslimaandeel van 20 procent van de bevolking zich zou verdubbelen (of meer) met honderdduizenden Arabische moslims die in "Palestina" zouden gaan wonen, dan zou het behoud van Israëls karakter als "Joodse staat" onhoudbaar zijn.

Shermans realistische voorspelling van de gevolgen die voortvloeien uit de tweestatenoplossing, gekoppeld aan de historische fouten die Israël heeft gemaakt bij zijn pogingen om een dergelijk plan (land voor vrede) ten uitvoer te leggen, met een vijand die tot doel heeft Israël te bezetten, niet om er vrede mee te sluiten, hebben velen ervan overtuigd dat het dogma van de tweestatenoplossing een nutteloze oefening is zonder positief resultaat.

Elk plan om de burgers van de Palestijnse Autoriteit aan te moedigen om door emigratie een beter leven voor zichzelf te gaan leiden, is de moeite waard. Het plan om het door de Britten gevestigde Hasjemitische bewind over Jordanië te vervangen door "Palestina" is aantrekkelijk, zij het dat het visionair is. In ieder geval was de "Jordanië is Palestina-Conferentie" een uitstekende gelegenheid om verschillende meningen te laten horen over de manier waarop Israël de bezorgdheid van de wereld over de tweestatenoplossing kan veranderen.

Bron: Jordan is Palestine - Israel News