WAAROM ISRAËLS EN EUROPA'S LOT MET ELKAAR ZIJN VERWEVEN

Door Timon Dias - 19 februari 2017/p>

Het is een gevoel dat alleen enkele hedendaagse denkers hebben aangeroerd. En toen zij dat deden, was het op een vluchtige wijze, zonder uit te werken waarom als Israël valt, Europa spoedig zal volgen. Het is geen nieuw sentiment. Een jaar na de Zesdaagse oorlog, schreef Eric Hoffer, Amerika's "blauwe-boorden filosoof", een kort hoofdstuk hierover:

"Op dit moment is Israël onze enige betrouwbare en onvoorwaardelijke bondgenoot. We kunnen meer vertrouwen hebben in Israël dan Israël op ons kan rekenen. Denk alleen maar aan wat er zou zijn gebeurd, afgelopen zomer, als de Arabieren en hun Russische supporters de oorlog hadden gewonnen om ons te laten realiseren hoe belangrijk het voortbestaan van Israël is voor Amerika en het Westen in het algemeen. Ik heb een voorgevoel dat me niet loslaat: zoals het met Israël zal gaan, zo zal het met ons allemaal gaan. Zal Israël vergaan, dan zal de Holocaust over ons komen."

Meer recentelijk schreef historicus Niall Ferguson:

"Hoewel heilig voor alle drie monotheïstische religies, lijkt Jeruzalem vandaag soms op het moderne equivalent van Wenen in 1683 – een versterkte stad op de grens van de westerse beschaving. (p.93 )"

Toen de Poolse koning Jan III Sobieski en zijn 60.000 sterke Pools-Duits gevechtsmacht, die vooral bestond uit zijn Gevleugelde Huzaren, niet de Ottomaanse invallers die Wenen belegerden zou hebben verslagen, dan zou een weerloos West-Europa aan hun voeten hebben gelegen. Door te verklaren dat het hedendaagse Israël een equivalent is van het Wenen uit 1683, impliceert Ferguson daarmee, dat als Israël valt, dan ook Europa.

Maar net als Hoffer gaat Ferguson niet in op waarom dit het geval zou zijn. En wat zij eigenlijk bedoelen?

In tegenstelling tot Wenen grenst Israëls grondgebied niet aan Europa. En in 1968 was er naast de Sovjet-proxies geen aanzienlijke bedreiging voor het Westen die afkomstig was vanuit de Arabische moslimwereld zelf. De Frans-Algerijnse oorlog was zes jaar eerder beëindigd, en ongeveer 20 jaar later vond het Libische Lockerbie plaats en de Berlijnse discotheek-bomaanslag. En hoewel schokkend en dodelijk hadden deze aanslagen weinig tot geen invloed op de Europese structurele veiligheid en sociale structuur.

Behalve zijn instinctieve sympathie voor de Joodse staat zag Hoffer Israël als een voorwaartse basis in de strijd om de Sovjet-Unie in te kapselen. En inderdaad, Israël heeft bewezen een stevige bondgenoot en inlichtingenpost te zijn, bijvoorbeeld door aan de VS een gestolen straaljager, de Sovjet-Irakese MIG-21, uit te lenen om te bestuderen. Maar hoewel het klopt dat de Israëlische overwinningen resulteerden in vredesverdragen met Egypte en Jordanië, wat heeft bijgedragen tot een Midden-Oosten onder Amerikaanse hegemonie, blijft het onwaarschijnlijk dat de vernietiging van Israël zou hebben geleid tot een Sovjet-overwinning op het Westen, zoals Hoffers voorgevoel impliceert.

Anno 2016 echter zou Israëls ondergang zeer diepgaande gevolgen hebben voor de zich ontrafelende sociale weefsels en de structurele veiligheid van Europa. Nu meer dan op elk ander moment in de geschiedenis zou de val van Israël Europa net zo goed naar de rand duwen. Het is eigenaardig, maar het lijkt alsof Hoffers voorgevoelens nu meer waar zijn dan ze 49 jaar geleden waren.

Hier is waarom.

1 - Ongekende psychologische impuls voor de Europese fundamentalisten.

Net als in het geval van Israël kunnen zelfs de ogenschijnlijk meest geïntegreerde Europese moslims omslaan in hysterische ideologen die met schuimvorming op de mond en met beschuldigingen van oorlogsmisdaden en genocide, ondertussen op hetzelfde moment beginnen te schreeuwen dat de Joden gedood moeten worden.

Wanneer Israël gedwongen wordt om terug te slaan op Hamas, komen de Europese moslims de straat op met massa's. En, zoals Douglas Murray heeft waargenomen:

"Meest opvallend was dat de protesten in alle West-Europese steden massaal werden geleid door moslims. Geen groepen islamisten, of gewoon islamitische, maar slechts zeer boze moslims – vooral jonge moslims – die thuis blijven wanneer welke andere oorlog zich voordoet overal in de wereld, maar die tot toorn lijken te worden aangespoord wanneer Israël is betrokken bij een conflict met een van haar buren."

En men hoeft deze demonstraties alleen maar kort bij te wonen om deze hysterische lynch-achtige houding van de menigte te voelen. De Nederlands-Marokkaanse rapper "Appa" bijvoorbeeld werd wild toegejuicht door zijn menigte nadat hij zei:

"Ik ben pro-Hamas totdat de Zionisten zijn verdreven, laat dat duidelijk zijn!"

En nogmaals, dit zijn niet per se islamisten. Appa is een Nederlands musicus die vaker wordt uitgenodigd om te praten op de publieke televisie, en die zelfs als acteur meespeelde in een serie op de Nederlandse publieke omroep.

1.1 Mislukte integratie

West-Europa is niet spectaculair succesvol geweest bij de integratie van de moslimbevolking. En dit is niet zo heel vreemd. De meeste Europeanen hebben geen solide en vast concept van waar ze eigenlijk voor staan.

De Europese identiteit is diffuus en zeer elastisch. Dus is het moeilijk te verwijten aan de moslims dat ze voorlopig niet overdreven enthousiast zijn om hun eigen solide culturele identiteit om te ruilen voor iets dat zelfs de meeste Europeanen niet lijken te begrijpen en te beschouwen als inwisselbaar.

In 1998 publiceerde wijlen professor in de sociologie en Nederlandse politicus Pim Fortuyn (neergeschoten door een linkse activist in 2002), een boek getiteld "50 jaar Israël, hoeveel langer?". Daarin beschreef hij het Arabisch-Israëlisch conflict als een conflict tussen de moderniteit en het islamitische fundamentalisme. Zijn analyse was dat Israël deze botsing in de hoogste mate ervaren had, terwijl Europa daaraan wordt blootgesteld op een lager niveau, maar met toenemende intensiteit.

1.2 Een gedachte-experiment

Nu, wat zou het in de islamitische psyche doen als hun meest gehate en per hoofd van de bevolking meest krachtige en gemilitariseerde vijand zou vallen, parallel aan de waarneming dat hun westerse bondgenoten dit lieten gebeuren?

Hun gevoel zal niet beperkt zijn tot vreugde. Precies het tegenovergestelde van defaitisme zal in hun psyche plaatsvinden, niet veel anders dan wat Arthur voelde toen hij de Excalibur uit de rots getrokken had. Dit gevoel zou niet beperkt blijven tot de islamisten alleen. Het zou worden uitgebreid naar de brede waaier van alle moslims die deelnemen aan de anti-Israël demonstraties evenals die welke beter beschreven kunnen worden met het fenomeen van gangster-islam.

Echter, als een islamistische entiteit Israël zou neerhalen, dat zou het de populariteit van het islamisme enorm doen stijgen, gewoon omdat iedereen van een winnaar houdt. De vernietiging van Israël zou ook verder het islamitische geloof bevestigen in de goddelijkheid en waarheid van hun doctrine.

1.3 Definitief bewijs van een Westerse onwaardigheid

En er zou nog meer op het spel staan. In cultureel en militair opzicht: wat zou in het "het Westen" nog steeds de moeite waard zijn als de meest solide en trouwe bondgenoot in de regio, waarmee het cultureel ook zo is verweven, en als dat heeft toegestaan dat het wordt overspoeld? Het antwoord is natuurlijk: heel weinig.

Het Westen moet al langer niet in staat zijn om naar zichzelf te kijken in de spiegel. Een dergelijke cultuur zou commanderen zonder respect of vrees, en het zou niet langer zelfs maar aan moslims durven vragen om te integreren. En als het Westen nog de moed had om dat te eisen, hoe dan ook, dan zullen de moslims waarschijnlijk nog minder luisteren dan voorheen, omdat de ervaring dat het westen Israël zou laten branden, ondanks de westerse militaire dapperheid, dat zou de meest viscerale vorm van minachting doen ontstaan, in plaats van enige goodwill.

De Franse moslim anti-Israël rellen zoals in 2014, zoals hieronder weergegeven, zijn niet louter anti-Israël protesten. Zij brengen een algemene vorm van subversiviteit en afkeer voor een samenleving naar boven, die wordt gezien als zwak en zo rijp dat het voor het oprapen ligt.

Een overgave van Israël zal dit gevoel niet doen afnemen. In plaats daarvan zal dat het alleen maar versterken doordat het bewijst en boven alle twijfel verheven is dat het Westen niet langer zichzelf kan verdedigen.

Zwakte nodigt agressie uit, en door toe te staan dat Israël wordt vernietigd, wordt de Westerse zwakte in steen gebeiteld.

Als Israël valt, zou de weg naar Europa niet alleen fysiek openliggen voor "het leger van Mohammed", zoals dit het geval was met Wenen. Maar in de islamitische ervaring, die relevant is, zal Europa een zwak doel zijn in vergelijking met het Sparta-achtige Israël. In hun lijn van de gedachtetoepassing:

'Als Israël kan vallen, zal Europa vallen'.

In ieder gevecht speelt een psychologisch moment waarin een strijd al half gewonnen wordt. En de vernietiging van Israël zou dat precies volledig opleveren.

2 - Conclusie

Hoewel Europa en Israël geen grens delen, delen ze wel een geloof. Israël is ontstaan uit de as van Europa. En als Israël wordt teruggebracht tot as, zal het Europese kruitvat in ons gezicht ontploffen.

Het zou zorgen voor een Europees islamisme, een gangster-islam en alle andere vormen van islamitische subversie, en in een ongeëvenaard psychologisch momentum het geloof vernieuwen in de goddelijkheid en waarheid van hun doctrine.

Iemand kan sympathie hebben voor Israel, omdat het een Spartaanse versie is van Europa. Men kan er ook niet voor kiezen, omdat het je leidt in kringen van sociale antropologie en morele diversiteitsklassen. Maar in ieder geval zie de islamitische wijze van denken: "Als Israël kan vallen, Europa zal vallen."

Bron: Why Israel’s and Europe’s fates are intertwined